De kost gaat voor de baat uit

De kost gaat voor de baat uit Er moet eerst ergens geld in, voor er geld uitkomt. Op dat principe stoelt de economie, de staatskas en onze eigen portemonnee. Lijkt een heel gezond principe, maar het faalt door het hoge kip-en-ei gehalte.

Zou de redenering naar de letter worden genomen, dan zou je nooit iets verdienen als je met niks start. Geen geld om ergens in te steken, dus komt er ook geen geld uit. Dus wordt het principe ruim genomen. Je schat bijvoorbeeld in wat een bepaalde inleg kan opleveren en betaalt alvast een startbedrag uit de verwachte opbrengst. Die is er niet meteen, maar als alles goed gaat komt het vanzelf boven water. Gaat niet altijd goed. De huidige crisis is er een fraai voorbeeld van.

Wat ook lastig is, dat er veel zaken zijn die geen geld opleveren. We betalen er wel voor. De kost wordt verdiend met werk en een deel verdwijnt, via de belastingen, naar de algemene voorzieningen. Zorg, onderwijs, infrastructuur, defensie, noem maar op. De baat zie je niet in keiharde pegels, maar in de aanwezigheid van die voorzieningen. Geld levert geen geld op, maar verandert in iets anders.

Dat is niet naar ieders zin. Als iets wat kost, dan moet het ook geld opleveren. Zo huldigt het bedrijfsleven het principe dat de kosten aan allerlei belastingen, personeel en gebouwen wel zodanig baten oplevert, dat er sprake is van winstgroei.
Zo zijn er ook burgers die menen dat hun belastingafdracht niet naar zaken moet gaan, waar ze zelf niet wijzer van worden. Het solidariteitsprincipe kan ze gestolen worden.

Nu is onze welvaartsstaat zo georganiseerd dat louter de aanwezigheid van burgers net zoveel kost als het opbrengt. Of zo'n burger nou werkt of niet, gezond is of ziek, hier al jaren wonend of net binnengekomen, het maakt niet uit.
Per individueel geval lijken er grote verschillen te zijn. Een werkloze kost meer dan een werkende, een zieke meer dan een gezonde burger. Daar staat tegenover dat een werkloze of zieke burger een aantal mensen aan het werk houdt. Bovendien: wat ze nog aan inkomen krijgen, geven ze ook weer uit.

Het aantal werkende burgers is al jaren veel kleiner dan alle werklozen, arbeidsongeschikten, gehandicapten, kinderen en gepensioneerden bij elkaar. En is het land failliet gegaan? Nee, wonderwel is er heel wat kost gegaan naar mensen die geen baat lijken te hebben, toch draait de samenleving heel aardig.
Nu lijkt de crisis dat te verstoren, maar de oorzaak daarvan ligt louter in het feit dat er geld verdwenen is in de financiële sector, die nu overeind moet worden gehouden met geld dat eigenlijk voor andere doeleinden was bestemd. Geeft niet, zegt de staatsboekhouder, dat zien we heus wel weer terug. Wanneer en hoeveel is onbekend.

Is het dan zinvol uit te rekenen wat de kosten en de baten zijn van elke burger? Ik heb echt geen idee. Ik zou het, voor de grap, wel eens willen weten. Voor de grap. Want, zoals gezegd, alleen al door aanwezig te zijn en de dingen te doen die een ieder al zo doet, draait de hele santenkraam wel.
De berekening lijkt me echter niet te maken. Ikzelf kost de samenleving klauwen vol geld. Werk in een gesubsidieerde sector, een chronische kwaal en geen salaris waar ik de economie nou eens een substantiële boost mee kan geven.

Maar ik betaal wel huur, zorgverzekering, gas, licht en water, boodschappen en nog zo wat dingetjes. Mijn bijdrage aan de woningbouw, de energie en de supermarkt. Die weer hun financiële bijdragen leveren aan aannemers, kabelleggers en groothandelaren. Die op hun beurt de steenfabriek, de gotengravers en de landbouw en industrie van geld voorzien.

Hoe moet je nou uit die wirwar de exacte kosten en baten van een burger zien te halen?

Geef een reactie

Reik de tuinen uw hand

Reik de tuinen uw hand De overheid heeft het maar druk met de verloedering. De normen en waarden hebben ze aardig op peil, de jeugd onder curatele van Rouvoet's buro, hele wijken worden krachtig prachtig. En dan ineens gooien tuinen roet in het eten. Geen nood, deze regering weet ook dat kordaat aan te pakken. Met een handreiking.

Een handreiking is een mooi voorbeeld van gewenst burgermansfatsoen, hoewel dit begroetingsritueel soms ook aan verloedering onderhevig is. Je hebt mensen die kieskeurig zijn een hand te schudden, omdat een of ander religieus voorschrift de Mexicaanse griep al eeuwen geleden voorzien had. En je hebt mensen die een hand pakken om niet het bewuste lichaamsdeel, maar de mens erachter eens flink te schudden.

Toch hecht de regering aan de handreiking. De nieuwste heet Handreiking Aanpak Verloederde Tuinen. Er zijn namelijk tuinen die de leefbaarheid in de wijken teniet doen, zo stelt het ministerie van VROM. Met de handreiking kunnen gemeenten en woningcorporaties deze ergernis tegengaan. Bijvoorbeeld door gesprekken te voeren, lezen we op de website van VROM.

Mensen die een tuin hebben, weten wel wat een karwei het is die een beetje in het gareel te houden. Dat groeit en bloeit maar en je kunt er tegen praten wat je wilt, het is aan dovenetelsoren gericht.

Ik ben blij nu nog maar één stukje tuin te hebben. De voortuin is lang geleden door de overheid in beslag genomen. Niet wegens verloedering, maar omdat de overheid de grond voor eigen gebruik nodig had.
Ik moet zeggen dat de overheid meteen maatregelen trof om mogelijke verloedering tegen te gaan. De grond werd geasfalteerd en daarna vrij gegeven aan het verkeer. Elk sprietje dat nog de kop op steekt uit een enkel scheurtje, wordt genadeloos platgereden.

Maar de achtertuin is een probleem. Eerst was die volgezet met wat struiken die CO2 afvangen, plus nog wat zuurstofgevende gewassen. Dat was niet naar de zin van de buren. Hun strakgemaaide grasveldjes hadden te lijden onder overgewaaide zaadjes uit onze planten. Eenmaal geland op het gras van de buren, begonnen die te groeien en te bloeien en dat was tegen de natuur van de buur.

Praten hielp niet, want de buren dreigden naar de rechter te gaan. Omdat we de opvattingen van de rechter betreffende tuinonderhoud niet kenden, kozen we voor een andere aanpak.
Eigen groente en fruit kweken. We hadden de nodige kassen amper opgebouwd of daar stond de buurman aan de deur met een volledige welstandscommissie bij zich. De kassen moesten afgebroken worden. Zo gezegd, zo gedaan. Waarop de buren klaagden over het uitzicht. Het leek wel een stortplaats voor bouwafval.

Toen maar het voorbeeld van de gemeente gevolgd. De hele tuin geasfalteerd. En net toen we, met een feestelijke opening, het hek ontsloten om het verkeer er over te laten razen, stond de VROM-inspectie in de tuin. “Mogen wij u een handreiking doen?”, klonk het minzaam. Wij waren natuurlijk niet te beroerd om ook van die kant de felicitaties ontvangst te nemen.
“Nee, u krijgt van ons de Handreiking Aanpak Verloederde Tuinen”, sprak de inspecteur. Een nog grotere verrassing, dachten wij. Een prijs van de overheid voor onze voortvarende aanpak om de verwilderding van de tuin definitief te beëindigen?

Helaas. We zijn de komende jaren zoet met het afbetalen van de boetes en de laatste rekening van de hovenier. Die heeft goedgekeurde gewassen grindtegels gelegd, waarop een aantal potten met goedgekeurd groen staat. Met behulp van een door de gemeente gesubsidieerde kunstenaar ziet het er wel heel artistiek uit.
De buren vinden het prachtig. We horen, behalve hun kinderen en hun muziek, niets meer van ze.

Geef een reactie

Overheidssteun voor crisisconsument

Overheidssteun voor crisisconsument Treft de crisis de consument, dan is de koek snel op. Mocht de crisis ook mij tot werkloosheid brengen, dan zal ik ruim 470 euro netto per maand minder in de knip hebben. Dat bedrag rolde uit de werkloosheidsberekenaar van het Nibud, dat onderzocht heeft hoe mensen het rooien als de crisis hen treft. Het laat zich raden dat die mensen betalingsproblemen hebben.

Uit het rapport 'Rondkomen in economische onzekerheid' (pdf!) blijkt dat 70 procent van de nieuwe werklozen moeite hebben hun uitgavenpatroon aan te passen. Nou, zou je zeggen, laat ze dan een voorbeeld nemen aan die 30 procent die er blijkbaar geen moeite mee heeft.
Hoe dat komt, vermeldt het rapport niet. Da's jammer. Want is het nou onkunde of spelen er andere factoren mee?

Er zou bijvoorbeeld een verschil in vaste lasten kunnen zijn, waar niet zo makkelijk in te snijden valt. Een hypotheekaflossing en een ziektekostenverzekering bijvoorbeeld. Die zijn er in soorten en maten en kunnen dus voor de een hoger zijn dan voor een ander.
Als ik al mijn abonnementen en lidmaatschappen opzeg, kijk ik nog tegen een tekort van 400 euro aan. Drastische vermindering van energiegebruik kan helpen, maar niet onmiddellijk. Daar zou ik pas bij de volgende jaarrekening iets van kunnen merken. Ik los het pas op als de boodschappen bij de goedkoopste super worden gedaan, stop met bloggen en het vakantiegeld volledig opgaat aan de rest van het tekort.

Geen probleem, want mijn eventuele werkloosheid is natuurlijk van korte duur. Een jaartje retraite van mijn huidige uitgavenpatroon zou misschien heilzaam kunnen zijn. Maar zou de economie mijn bijdragen niet missen?

De financiële sector wordt met miljarden overeind gehouden. Ook al verandert in het gewoontepatroon van die sector niets substantieels. Bedrijven worden gesteund met gesubsidieerde werktijdverkortingen. De allergrootste verandering in hun patronen, zie je vooral op het werkrooster.
De getroffen consument kan slechts een beroep doen op bestaande voorzieningen en mag het Nibud te hulp roepen om het uitgavenpatroon aan te passen. Geen extra steun dus.

Da's wel een beetje raar. Want het is toch helemaal niet goed voor de economie als consumenten minder gaan besteden? Moet de consument, onmisbare factor voor de elektronicabedrijven, de warenhuizen, de horeca en zelfs de supermarkts, niet worden gesteund?
Te denken valt aan tijdelijke verhogingen van de WW-uitkeringen, voor diegenen waarvan vaststaat dat er een onlosmakelijk verband is tussen de crisis en hun werkloosheid.De overheid is niet van plan de koopkracht te redden. Met die koopkracht lijkt het wonderwel mee te vallen, ook al gaat die volgend jaar achteruit. Alleen mensen die werkloos worden, zullen pijn lijden, zegt minister Donner. Geen reden om er iets aan te doen. Loonmatiging is veel belangrijker.

Tot zover de overheidssteun voor de crisisconsument.

Geef een reactie

AOW of Alzheimer aanpakken?

AOW of Alzheimer aanpakken?

We zullen ouder worden, langer leven, maar dan wel in pure armoede. Dat is in de kern het scenario van de vergrijzing. Tenzij er drastische maatregelen worden genomen. Bijvoorbeeld door de AOW flink op de schop te nemen.

Dat zou kunnen, maar dan ben je er nog lang niet. Dat stelt Eurocraat op GeenCommentaar. Een veel grotere financiële tijdbom tikt onder de kosten voor de gezondheidszorg. Ouderen doen een groter beroep op de zorg en dus zou je dat beter kunnen aanpakken.
Vergeet die AOW, zo stelt Eurocraat, maar focus eens op de vergrijzing zelf. Moeten we ons niet eens afvragen hoeveel we willen investeren in het verlengen van het leven van een 95-jarige, is de prikkelende vraag van Eurocraat.

Geen bijzondere vraag. De RVZ (Raad voor de Volksgezondheid en Zorg) adviseerde in 2006 al de QALY te hanteren. Een norm voor “kwaliteit gewogen per gewonnen levensjaar”. Als een kostbare behandeling weinig gezondheidswinst oplevert, zou zo'n behandeling niet langer uit de algemene middelen moeten worden vergoed.
Awel, bij iemand van 95 jaar of ouder zal weinig gezondheidswinst meer te halen zijn, dus zo raar is de vraag op GeenCommnentaar nu ook weer niet. Hoewel ik me afvraag waarom het weblog op de stoel van de RVZ wil zitten.

Want er zijn natuurlijk nog andere keuzes. Een van de dure ouderdomskwaaltjes is Alzheimer. De Europese Commissie had berekend dat in 2005 elke patiënt 21 duizend euro kost. In Nederland lijden ongeveer 200 duizend mensen aan die vreselijke aandoening Dan heb je het dus over 4,2 miljard per jaar.
De Europese Commissie vindt het dan ook belangrijk om “op dit gebied te investeren en samen te werken, zowel om de maatschappelijke kosten van deze ziekten te drukken als om hoop, waardigheid en een gezonder leven te bieden voor de miljoenen mensen die aan deze aandoeningen lijden“.

De investeringen die tot nu toe zijn gedaan, leveren ook resultaat op. Wetenschappers hebben nieuwe genen ontdekt, die verantwoordelijk zijn voor Alzheimer. Die ontdekking moet het mogelijk maken medicijnen te ontwikkelen die de ziekte kunnen voorkomen, of zelfs genezen (meer te lezen in het NRC).
Nu die genen zijn gevonden, wordt het tijd het verdere onderzoek te intensiveren. Dat kost geld, zeker. Maar als, wat Alzheimer betreft, de gezondheidswinst dus 100% kan zijn, dan kunnen de prognoses over de kosten van de ouderenzorg drastisch worden herzien.

Zelfs ideeën als doorwerken na je 65e worden ineens een stuk realistischer. De investeringen in dit soort onderzoek en ontwikkeling zouden dus opgeschroefd kunnen worden. De vraag is dan waar dat geld vandaan moet komen.
Ik ben het eens met de strekking van het artikel op GeenCommentaar: zet de AOW-onderhandelingen maar even in de ijskast. Besteed de kosten daarvan nu eerst maar aan de bestrijding van Alzheimer.

Verder wordt het een lastige kwestie van prioriteiten herzien. Wat heeft bijvoorbeeld filebestrijding voor zin, als je niets aan Alzheimer doet? Als de vergrijzing echt toeslaat in de voorspelde demonische omvang, dan heb je geen files meer, omdat een groot deel van de bevolking opgesloten zit in volledig geautomatiseerde verpleegtehuizen. Dus hup, ijskast open en zet de filebestrijding naast de AOW.

Wat kan er nog meer de koeling in om de oplopende temperaturen van de vergrijzing te stoppen?

Geef een reactie

Virtueel collecteren

Virtueel collecteren Terwijl deze week het KWF gewoon deuren langs gaat voor de grootste collecte van het jaar, vraag je je af of het niet stukken makkelijk zou zijn de donaties via internet binnen te halen. Obama haalde bijna 90% van zijn campagnegelden binnen via internet (lees meer op Frankwatching).

Het KWF heeft haar website natuurlijk ook voorzien van een knop om geld over te maken, alleen zul je op je virtuele bankafschrift de naam van het factureerbedrijf zien. Dat kan verwarring geven. Dan toch maar op de collectebus wachten en de vergunning van de collectant controleren?

Niet alleen goede doelen doen aan fondsenwerving via internet. Particulieren kunnen er ook wat van. Beroemd werd de student bouwkunde, die 12 duizend euro binnensleepte met slapend rijk worden. In de V.S. is een website in het leven geroepen voor mensen die hun dromen willen waarmaken, maar het nodige geld daartoe ontberen (lees meer op reuters.com).

Het initiatief Kickstarter.com moet de intermediair zijn voor mensen die ooit nog eens een berg willen beklimmen, een uitvinding van de grond willen krijgen of een solo zeiltocht rond de wereld gefinancierd willen zien. Het maakt niet uit om welke bedragen het gaat. Kleine en grote projecten kunnen zich aanmelden.

Het internet te hulp roepen om geld binnen te halen? Toen ik het las, dacht ik zoiets al eens eerder gelezen te hebben. Maar waar? Ik kan het tot nu toe niet vinden en dus roep ik de hulp van de lezers in. Gratis natuurlijk. U hoeft er geen geld bij te leveren en op een vergoeding hoeft u ook niet te rekenen.

Mocht u wel een ideetje hebben, waar u de nodige euro's voor nodig heeft om het te realiseren, mag u dat best vermelden.
Heeft u wel eens iemand gesteund, die een droom via internet verkocht?

Geef een reactie

De Turing-excuses

De Turing-excuses In mijn gastlog, vorige week bij GeenCommentaar (Beeldende standpunten), vroeg ik de lezers welk standbeeld zij graag even tot leven gewekt zouden zien. Na het lezen van een artikel in het NRC, bedacht ik dat het hier links afgebeelde standbeeld van Alan Turing wel genoemd had kunnen worden. De man had dan de excuses in ontvangst kunnen nemen, die velen hem nu gunnen.

De man die de Britten hielp de Enigma-code te ontrafelen en als één van de grondleggers van het informaticatijdperk geldt, is al 55 jaar dood. Dus wat heeft hij nu aan excuses? De geschiedenis rechtzetten is onbegonnen werk. Achteraf vaststellen dat er vreselijke fouten zijn gemaakt, kan natuurlijk wel. Heeft dat enige zin?

Tja, slachtoffers van vervolging, oorlogen, of welke historische onverkwikkelijkheden dan ook wek je er niet mee tot een nieuw leven. Excuses zijn dan ook niet meer dan symboolpolitiek. Dat kan zin hebben als het symbool krachtig en waarachtig is. Niet zozeer een mea culpa, maar een 'dat nooit meer'. Erkennen dat vandaag de dag historische onzin zich niet zal herhalen.

Alan Turing is het slachtoffer geworden van een al te lang durende Britse wetgeving tegen homoseksualiteit. Wilde hij zijn wetenschappelijke werk voortzetten, moest hij kiezen tussen gevangenisstraf of chemische castratie. Hij koos voor dat laatste en vermoed wordt dat die keuze uiteindelijk tot zelfmoord heeft geleid.

Overigens werd hij bij leven wel degelijk geëerd voor zijn werk. In 1945 kreeg hij de Order of the British Empire, als dank voor zijn werk tijdens de Tweede Wereldoorlog. In 1951 erkende men zijn wiskundig genie door hem tot Fellow van de Royal Society te benoemen. In 1952 volgde echter zijn arrestatie wegens homoseksuele activiteit.

Na zijn dood werd de hoogste onderscheiding in de informatica naar hem genoemd, de A.M. Turing Award, in 1966 voor het eerst uitgereikt.
Zit Alan Turing dan nu nog op excuses te wachten? Ach, kon dat standbeeld maar tot leven worden gewekt. We zouden het dan van hem zelf kunnen horen.

Geef een reactie

Het kabinet lekt zelf

Het kabinet lekt zelf Het kabinet denkt het jaarlijks gerommel met de Prinsjesdagstukken te voorkomen door pas op de middag van het feestelijk gebeuren zelf de pers van munitie te voorzien.
Toch zal RTL4 natuurlijk weer als eerste delen uit de miljoenennota publiceren. Daar is eigenlijk geen spectaculair nieuws meer aan. Dat is meer een onderdeel van de traditionele rituelen geworden.
Het loont echter de moeite niet de stukken eerder boven water te krijgen. Het kabinet lekt zelf alvast wat onderwerpen naar buiten.

Geen bezuiniging op de huurtoeslag, maar wel meer offers, zoals de verhoging van de AOW-leeftijd. Balkenende belooft met veel dynamiek de lastige keuzes te maken, waar wij allen aan moeten bijdragen natuurlijk. Welke offers precies, laat de MP in het midden. De slechte boodschappen laat hij zijn partners-in-crisis meedelen.
De topinkomens (boven Balkenende-norm) krijgen te maken met een extra belastingschijf: 60% inleveren over elke cent boven de 181.000 euro.
De Westerschelde zal dit jaar nog niet uitgebaggerd worden, maar de IJssel krijgt er wel een hoogwatergeul bij.

Wouter Bos blijft hardnekkig de bankiers tot de orde roepen en krijgt ondertussen de begroting alleen maar negatief rond, wegens een bijdrage aan het IMF.
André Rouvoet verlegt de speerpunten van zijn beleid ook naar de crisis. In plaats van het wegwerken van wachtlijsten in de jeugdzorg, investeert hij in de bouwsector. Om bij te dragen aan een beter milieu en een lagere energierekening.

De crisis zal dus centraal staan in de Miljoenennota en het totale beleid zal daar op aangepast worden. Had iemand iets anders verwacht?
De Koningin mag het nieuws brengen en een beroep doen op ons aller solidariteit. Uiteraard zal de troonrede gewag maken van de hartverwarmende steun van het volk, toen de verjaardag van Hare Majesteit zo jammerlijk ten einde kwam. Een toonbeeld van de solidariteit, die het kabinet komend jaar zo hard nodig zal hebben.
Of de monarch de troonrede ook zal aangrijpen om een troonswisseling aan te kondigen? Dat zal tussen de regels van het komende Prinsjesdagnieuws ook nog wel aan de orde komen. Mocht het zover komen, dan zal ze haar opvolger alvast veel privacy wensen.

Balkenende zal de essentie van Prinsjesdag samenvatten als: de vijf pijlkers van het kabinetsbeleid staan nog als een huis. Hij ziet zich echter genoodzaakt op te roepen tot meer geduld. Druppelsgewijs laat hij de komende dagen meer van het slechte nieuws lekken. Frits Wester hoeft geen enkele moeite te doen het Koffertje te lenen en de inhoud door te spitten. Deze keer is het kabinet hem voor.

Geef een reactie

Eerste burger of burgervader?

Eerste burger of burgervader? Het Nederlands Genootschap van Burgemeesters (NGB) denkt dat het ambt van eerste lokale burger in de toekomst zal veranderen. Maar hoe? De gezamenlijke burgervaders zien drie opties. Of zouden er meer zijn?

De burgemeester, benoemd door Hare Majesteit, heeft het lastig. Besturen is ingewikkelder geworden. Niet alleen zijn er minder, dus grotere gemeenten. De burgemeester krijgt ook steeds meer taken, onder andere op gebied van openbare orde en veiligheid.
De burger verwacht meer van het hoofd der gemeente, zoals persoonlijk en sterk leiderschap verwacht. De media zitten steeds meer op de nek en, door regionalisering en globalisering, opereert de burgemeester meer op bovenlokaal niveau.

De voorbeelden kennen we wel. Als de media de burgemeester niet opzoekt, doet hij dat zelf wel. Gerd Leers (Maastricht) vond kennelijk dat de plaatselijke VVV zijn stad te weinig promoot en bracht het drugstoerisme nog eens in het nieuws. Hij is so-wie-so een liefhebber van televisie en verder niet te beroerd de benoeming van een collega te bekritiseren.
Job Cohen heeft een zware portefeuille waarin thema's schitteren als Schiphol, lastige jeugd in Zuid-Oost en terrorisme zich verplaatst van Theo van Gogh naar de Ikea.
Aboutaleb mag nu in Rotterdam een crisis bezweren. En de burgemeester van Apeldoorn was ineens speerpunt van belangstelling op de laatste Koninginnnedag.
Dat vraagt veel van de hedendaagse burgervaders en moeders. Eén 'faux pas' en ze vallen onder de 22.000 google-hits als je 'burgemeester in opspraak' intikt.

Het NGB ziet drie scenario's voor de burgemeester van de toekomst. De eerste is die van primus inter pares, eerste onder zijns gelijken. Misschien met wat extra bevoegdheden. Een scenario die met de huidige situatie valt te vergelijken, stelt het NGB.
Is dat zo? Nu is de huidige burgemeester zeker geen eerste onder zijns gelijken. Hij of zij wordt door het Rijk aangewezen en kan overal vandaan komen. Maar stel dat de burgemeester wordt gekozen uit de lokale bevolking, zoals een stamhoofd door leden van zijn club worden aangewezen, dan zou je een echte primus inter pares hebben. Of niet?

Het tweede scenario voorziet in een 'gewonere bestuurder'. Geen hotemetoot, een wat elitair figuur, maar eentje die meer ingebed is in de lokale gemeenschap. Misschien zelfs een gekozen burgemeester. Meer vergelijkbaar met de positie van wethouders.

Het derde scenario schetst een burgemeester die met sterk, persoonlijke leiderschap zijn rol vervult. Aan zo'n captain of community zouden veel burgers wel behoefte hebben.
Een behoefte die ik wel herken in andere context. Ook in bedrijven en organisaties lijken mensen meer behoefte aan een sterke leider te hebben en hun eigen verantwoordelijkheid daar aan ondergeschikt te willen maken.

Tot zover de opties van het NGB. Er zijn er natuurlijk meer te bedenken. Zo zou de individuele burgenmeester vervangen kunnen worden door een klein leidend collectief. Juist omdat het ambt ingewikkelder is geworden, zou een collectief waarin alle nodige competenties zijn vertegenwoordigd, de bestuurslast kunnen verlichten en verder professionaliseren.

En moeten burgemeesters een bestuurlijke achtergrond hebben? Een ex-minister of staatssecretaris, zoals nu regelmatig het geval is. Of mag het ook een voormalig bankdirecteur zijn of ex-voorzitter van de KNVB? Om maar iets te noemen.

Hoe ziet u uw toekomstige burgemeester? Lijkt één van de opties van het NGB u wel wat? Of weet heeft u behoefte aan iets heel anders?

Geef een reactie

Parkeren voor het goede doel?

Parkeren voor het goede doel?

Parkeren blijft een terugkerend gespreksthema op menig borrel en verjaardagspartijtje. Over de techniek van het inparkeren mag smakelijk worden verhaald, over het betaald parkeren gaat menig chagrijnige anekdote over de tafel.

Een wonderbaarlijke draai in de verhaalgeschiedenis ontstond onder andere in Den Haag, waar het betaald parkeren fors is uitgebreid. Gemeentelijke folders kondigden aan dat het betaald parkeren, op rare tijden als van 18.00 u. tot 24.00 u. bijvoorbeeld, de parkeeroverlast zou verminderen. Bijna niemand geloofde dat en schafte zich ondertussen dure parkeerkaarten aan.

Nu de een na de nadere buurt onder curatele van de parkeermeters staat, slaat de stemming om. Want ineens blijkt er volop parkeerplaats. De kaarthouders tevreden. Eén vraag blijft nu rondzingen op de borrels en verjaardagen: waar zijn al die auto's gebleven, die voorheen de buurt verstikten?

De gemeenten varen er wel bij. Men verwacht dat de kas dit jaar met 10 keer zoveel aan parkeergeld zal worden gevuld. Ruim 530 miljoen euro. Dat vertegenwoordigt zo'n 25% van alle gemeentelijke heffingen (lees meer bij het CBS).
De burger mag daar wel wat voor terugverwachten. Gaan andere belastingen omlaag? Zullen allerlei wensen, die eerder wegens geldgebrek niet konden worden gerealiseerd, nu snel vervuld worden?

De relatief mopperloze snelheid waarmee talloze burgers nu parkeerabonnementen hebben aangeschaft, doet vermoeden dat men graag wat extra's betaalt. Crisis of niet.
Een rare vraag misschien: zou het een idee zijn de extra parkeergelden aan goede doelen te besteden? En wat vind u dan een goed doel?
Geld naar caritas? Een deel van de bezuinigingen op ontwikkelingshulp compenseren? Investeren in de 100% milieuvriendelijke auto?

Roept u maar….

Geef een reactie

De elite op het Procrustesbed

De elite op het Procrustesbed “We hoeven niet alle studies op een procrustesbed bij te snijden of op te rekken tot één uniform formaat“.
Alzo sprak minister Plasterk bij de opening van het academisch jaar. De aanwezige hooggeleerden kennen hun klassiekers natuurlijk op hun duimpje en begrepen Plasterk's beeldspraak onmiddellijk.

Voor de minder belezenen onder ons: het bed van Procrustes bestaat in meerdere varianten. De kern van het verhaal is echter dat Procrustes, een figuur uit de Griekse mythologie, een bandiet was die mensen naar zij logement lokte. Wie te klein was voor een bed werd op pijnlijke wijze uitgerekt, wie te lang was werd op maar gehakt.

Dat kan je vandaag de dag de studenten niet meer aandoen, vindt Plasterk. Het huidige stelsel, met maar twee soorten hoger onderwijs, HBO en universitair onderwijs, zou veel breder moeten zijn. Om de groeiende en diverse instroom beter te bedienen. Een breder hoger onderwijs, met een scala aan varianten van verschillende duur, zou ook kunnen bijdragen aan minder vervroegde uitval. Daartoe zou het ook beter zijn als het hoger onderwijs met een bredere studie begint en men pas later een specialisatie kiest.

De plannen van Jos van Kemenade opnieuw op de agenda? In 1975 presenteerde hij de nota Hoger onderwijs in de toekomst, waarin sprake was van vier typen van programma's: voorbereiding van wetenschappelijke onderzoekers, voorbereiding van beroepen waarvoor wetenschappelijke vorming vereist is, voorbereiding voor beroepen die specifieke wetenschappelijke kennis vereisen, en algemeen toepasbare programma's.

Er valt veel te zeggen voor Plasterk's idee. Je hebt nu eenmaal studenten met verschillende talenten en verschillende ambities. Waarom die in de twee bedden (HBO en universiteit) geperst?
Plasterk stelt ook voor de grenzen tussen HBO en universiteit te vervagen. Het HBO zal het toejuichen, want die sector zoekt al jaren naar een statusverhoging. Of de academici er blij mee zullen zijn?

Die zullen misschien teleurgesteld zijn dat minister Ter Horst zichzelf nuanceerde. Ook zij hield een toespraak bij de opening van het academisch jaar.
Ze verwees naar de ophef die ontstond toen ze in een interview opriep tot een tegenbeweging van de intellectuele elite. Die elite zou de versimpeling en de verruwing van het maatschappelijke debat een andere wending moeten geven.

“Dé elite bestaat niet“, zegt zij nu, “dat werd terecht opgemerkt in de reacties op mijn oproep“. Wat ze wel van de hoogopgeleiden vraagt is “dat individuele wetenschappers zich niet terugtrekken uit soms op hoge toon gevoerde publieke discussies, maar er een doordachte en daardoor vaak ook matigende bijdrage aan te geven“.

Een matigende bijdrage? Nee toch? De elite op het Procrustesbed der normen en waarden van dit kabinet? Laat iedereen alsjeblieft op zijn of haar nivo excelleren. Scherp, ad rem, bij de tijd, aan de grenzen rommelen en vastgeroeste kaders loswrikken. Ter Horst geeft gelijk dat er doordachte bijdragen nodig zijn. Ze heeft ook gelijk dat wetenschappers zich ook met het maatschappelijk debat moeten bemoeien.
Maar weldenkers, doordenkers, diepdenkers zijn er al. Alleen wordt niet naar ieder doordacht geluid geluisterd. Behalve als ze “matigend” zijn.

Overigens heb ik niets tegen een “elite” van doordenkers. Ik zelf ben er niet zo goed in en ben blij met iedereen die dat beter kan en het ook nog eens zo kan vertellen dat ik het begrijp.
Was Plasterk's breder hoger onderwijs er maar geweest in mijn studietijd. Misschien had me dat de bagage gegeven nu een veel doordachtere bijdrage aan het maatschappelijk debat te leveren.

Geef een reactie