Geen verkeerde beddentekort

Geen verkeerde beddentekort Bijna 700 verpleegkundigen hebben de Consumentenbond laten weten dat patiënten regelmatig in een verkeerd bed worden gelegd. Als gevolg van het beddentekort.

Hoe gaat dat? Je moet naar het ziekenhuis voor een opname en op de afgesproken dag sluit je dus aan bij de rij die tot ver buiten de poort staat te wachten. Eindelijk binnen, is het een heksenketel. In de hal roept de portier door een megafoon: “Kanker naar hal 4, hart- en vaat naar hal 12, rokers naar buiten!”
Je schiet een witte jas aan en die zegt: “Wat zegt u? U komt voor een liesbreukoperatie? Juist, daar naar de lift, 8e etage en melden bij de balie”.
Daar aangekomen zegt een andere witte jas dat je helemaal niet op die afdeling moet zijn, maar “gaat u vast maar in bed 4 op zaal 5 liggen en u hoort zo meer”.
Afijn, vijf dagen later komt een arts i.o. binnen (“Ah! Ligt u hier!”) en vertelt dat het zaakje, wegens de overstelpende drukte, niet doorgaat en of je bij de opnamebalie maar een nieuwe afspraak wilt maken.

Komt dat voor? Ja. Niet in de overtreffende trap, zoals hierboven beschreven. Vandaag zou ik een liesbreukoperatie ondergaan. Geconstateerd in februari en de eerste opname zou eind juni zijn. Dat vond ik redelijk vlot, maar dat ging niet door. Drukte en zo, zei het ziekenhuis. Het werd dus vandaag.

Wegens de vakantie was het redelijk rustig in en rond het ziekenhuis. Na binnenkomst, om 11 uur, snel geholpen bij de intake en daarna was het wachten geblazen.
De middagsessie begint om 12 uur, maar het zou ook wel een uur of een of twee kunnen worden. “Kan ook vier uur zijn?”, vroeg mijn vrouw nog. “Neuh”, was het antwoord, “dat ook weer niet, maar ja, er kan altijd wel een spoedoperatie tussen komen.”
Op de zaal waar ik zou komen te liggen, was er nog geen bed voor mij. Ik dacht niet eens aan het beddentekort.

Awel, even naar buiten gegaan, even in het dagverblijf rondgehangen en ergens tussen 1 en 2 uur bleek het bed gearriveerd. Ondertussen gammel van de nuchterheid het bed bestegen om wat te dutten.
Rond drie uur kwam de chirurg i.o. aan het bed en deelde mee dat de ingreep vandaag niet door zou gaan. Er waren spoedoperaties tussen gekomen. Hij adviseerde meteen naar de opnamebalie te gaan om een nieuwe afspraak te maken. Een zorgzame verpleegster vroeg of ik dan wel een boterhammetje bliefde.

Was ik in een verkeer bed terecht gekomen? Nee, die toestand is mij bespaard gebleven. Maar de hele gang van zaken, inclusief rommelige voorlichting, kwam natuurlijk in het perspectief te staan van dat bericht van de Consumentenbond. Je zal maar hartpatiënt zijn en op het bed van de liesbreuklijder terecht komen. Je krijgt er gratis een depressie bij!

Het toeval wil dat de uitgestelde operatie vandaag in een ander ziekenhuis zou plaatsvinden, dan oorspronkelijk de bedoeling was. Zo was ik nu dan een paar uurtjes in het ziekenhuis, waar ik zo'n dertig jaar geleden ook lag, voor een paar weken onderzoek. Ik had aan de voorlichting, de procedures en het gigantische gebrek aan privacy geen beste herinneringen. Ik was dus wel nieuwsgierig hoe dat nu zou zijn, in een tijd waarin ziekenhuizen zich kwalitatief dienen te onderscheiden, onder druk van de inspectie en top-10 lijstjes in de media.

Op de genoemde punten was het nog steeds hetzelfde. Je moet zelf heel alert doorvragen, wil je weten wat er met je gaat gebeuren. Ook vond de intake plaats in de recreatiekamer, in aanwezigheid van andere patiënten. En tijdens het lange wachten, werd ik niet op de hoogte gehouden van de vertraging. Tot aan de receptionist en de kantinemevrouw was de informatieverstrekking wel erg kort en bondig, noch werd ik normaal aangekeken.
Bij de opnamebalie bleek dat de behandelende chirurg de komende drie weken op vakantie zou zijn en daarna stond zijn agenda al bomvol. Voorlopig heb ik dus nog tijd om ongehinderd te blijven bloggen

Het is dus wel degelijk vol in de ziekenhuizen. Althans, met afspraken, die telkens uitgesteld moeten worden. Beddentekort? Personeelstekort? Financiële efficiëntie (= zoveel mogelijk patiënten in zo kort mogelijke tijd)?
Ben ik nou bij toeval ervaringsdeskundige geworden? Gewoon de verkeerde dag, net dat ene verkeerde ziekenhuis? Of lag ik in een van die verkeerde bedden, waar er blijkbaar veel te veel van zijn?

Rijkste landen vergrijzen minder

Rijkste landen vergrijzen minder Opa's en oma's worden steeds duurder. De kosten van de vergrijzing heet dat. Hoewel die vergrijzing zich nog niet in de totale desastreuze omvang heeft gemanifesteerd, worden nu al seniorenverloven afgebouwd, is langer werken zo goed als een feit en krijgen oppasoma's en opa's geen vergoeding meer voor hun informele kinderopvang.

Dat laatste heeft niks met de vergrijzing te maken. Het is een maatregel om grootouders te dwingen hun opvangkwaliteiten te bewijzen. Kunnen ze dat niet, geen vergoeding.
Wat wel met de vergrijzing te maken heeft, is dat er straks zoveel opa's en oma's zijn, dat er misschien ook op de gekwalificeerden bezuinigd gaat worden. Bovendien doet de marktwerking de prijs van opa's en oma's dalen. Hoe groter het aanbod, hoe lager de prijs.

Er is maar een manier om onder de vervelende gevolgen van vergrijzing uit te komen: stinkend rijk worden. Nederland hoort tot de groep van allerrijkste landen en opvallend is dat daar het gemiddelde kindertal stijgt, zo lezen we op VPRO's Noorderlicht.

Normaal gesproken daalt het kindertal als landen zich ontwikkelen en welvarender worden. Nu gaat het er wereldwijd steeds beter aan toe en leeft de helft van de wereldbevolking in regio's waar het gemiddelde kindertal onder de 2,1 per vrouw ligt.

De onderzoekers die Noorderlicht aanhaalt, hebben de HDI-meetlat (human development index) nog eens langs de wereld gelegd om te kijken of de stijgende welvaart, die in de 20e eeuw in steeds meer landen doorzette, invloed heeft op de vruchtbaarheid.
De verst ontwikkelde landen lieten een trendbreuk zien: het geboortecijfer neem toe. Dat biedt perspectieven voor de naderende vergrijzing, stelt Noorderlicht. In de allerrijkste landen zou het best wel eens mee kunnen vallen.

De onderzoekers tasten echter nog in het duister naar de oorzaken voor het verschijnsel. Waarom stijgt het geboortecijfer als landen een bepaalde grens aan rijkdom passeren?
Worden mensen ineens een stuk onvoorzichtiger en denkt men: met zoveel welvaart kan ons niks gebeuren dus hup, we nemen er nog wat kindertjes bij? Of zijn de allerrijksten een rolmodel? In Nederland is het koningshuis bijvoorbeeld niet onbemiddeld en heeft al jaren de gewoonte de vruchtbaarheid de vrije loop te laten.

Laten we de onderzoekers een handje helpen. Wie kan een verklaring geven voor de gesignaleerde trendbreuk?

Update: volg ook de discussie hierover op Sargasso.

Ongeval dodelijker dan moord

Ongeval dodelijker dan moord Het is al jaren bekend dat privé-ongevallen koploper zijn in de statistieken van de niet-natuurlijke dood. Ook vorig jaar liet het fenomeen zich niet van de eerste plaats verdringen door de andere deelnemers in de fatale competitie. Zelfdoding is wel een grote tweede, gevolgd door ongevallen in het wegverkeer, moord- en doodslag en bedrijfsongevallen (zie deze excelsheet voor een samenvattend overzicht).

Hoe goed het CBS het ook in kaart probeert te brengen, op de vierde plaats prijkt nog altijd de categorie “onbekend”. Waarschijnlijk is er niets mysterieus aan de bijna 500 duizend sterfgevallen, maar raar is het wel dat in een zo gecontroleerde en geïnspecteerde samenleving, van zoveel gevallen de doodsoorzaak in het ongewisse blijft. Sterker nog: dat aantal stijgt.

Bedrijfsongevallen vormen de hekkensluiter. Da's mooi, maar in 2008 zit het aantal opvallend genoeg weer bijna op het niveau van tien jaar geleden, na een daling ten opzichte van de vorige acht jaar. Ook dat is vreemd, want er is behoorlijk veel geïnvesteerd in bedrijfsveiligheid. En grote rampen waren er ook niet in 2008.
Zou de bedrijfsveiligheid in gevaar zijn gekomen door de kredietcrisis?

De veiligheid in de samenleving staat in ieder geval niet onder druk door moord- en doodslag. Hoewel er de laatste twee jaar weer een toename is te zien, is het nog steeds lager dan tien jaar geleden. Maar het blijft ver achter bij de privé-ongevallen.

Het totaal onnatuurlijke sterfgevallen is niet spectaculair toegenomen, ondanks de bevolkingsgroei en de toenemende vergrijzing. Dat laatste zorgt wel voor een stijging in de privé-ongevallen, want daar worden heel wat ouderen onder gerekend, waarvan veel aan een val overlijden.
Vallen is in stijgende mate de oorzaak van veel sterfgevallen. Als dat doorzet, zul je nog meemaken dat de overheid valhelm, kniebeschermers en dikke, rubberen pakken verplicht stelt aan iedereen boven de 70 jaar, om de kosten van de gezondheidszorg te drukken.

Hoewel de meeste dodelijke privé-ongevallen nog steeds in en rond het huis plaatsvinden, zien we ook een stijgende trend in de verpleeg- en ziekenhuizen. Dat roept vraagtekens op. Ik kan me voorstellen dat vallende bejaarden vaker in een verpleegtehuis voorkomen. Maar waarom vermeld het CBS ook de ziekenhuizen als locatie van privé-ongevallen?
Ik dacht dat een foutje bij een operatie wordt weggeschreven als bedrijfsongeval. Laten we er maar vanuit gaan dat veel privé-ongevallen zo ernstig zijn, dat er ook in het ziekenhuis niet veel meer is aan te doen.

Het privé-domein is dus levensgevaarlijk. De overheid heeft wel zoveel respect voor de privacy, dat ze hiervoor dat privé-domein niet betreedt. Wat een beetje hypocriet lijkt, want voor doodsoorzaken waar hier in Nederland nauwelijks slachtoffers bij vallen (terreur), wordt de privacy steeds verder uitgehold.
Maar ja, de burger is dan ook verantwoordelijk voor zijn privé-leed, de overheid voor terreur terrorismebestrijding.

Vakantie op droog brood?

Vakantie op droog brood

Wat is een minimumbestaan? Als je alleen geld hebt voor huisvesting, eten en kleding? Of moet er ook nog wat geld zijn voor een sportclub, een goed boek en een paar dagen vakantie?

Die vraag hebben het SCP en het Nibud voorgelegd aan een aantal discussiegroepen. Die werden het niet unaniem eens met elkaar, maar een alleenstaande zou toch wel met 800 tot ruim 900 euro rond moeten kunnen komen.

In het rapport “
Genoeg om van te leven'”(pdf!) worden aantal deelnemers geciteerd, die zich uitlaten over wat armoede volgens hen is.

“Ik vind armoede ook dat er gewoon geen brood op de plank is, dat mensen niet kunnen eten”, zegt de een. “Ik vind het armoede als je je hond moet wegdoen omdat je hem niet meer kan betalen”, zegt een ander.

De nuances lopen zeer uiteen. Een deel vindt alles onder luxe vallen dat meer dan wonen, eten en kleden is. Anderen vinden dat je niet zonder een aantal andere zaken kan, zeker als er ook kunderen in het huishouden zijn. Dan is deelname aan een club, of minimaal 1 pc in huis toch ook wel noodzakelijk.

Een deelnemer biecht op dat hij 30 procent moest inleveren, toen hij in de WAO terechtkwam. “Nou, dan moet je dus gaan schrappen”, zegt hij. Is dat armoede? De deelnemer kijkt er zeer genuanceerd tegenaan: “Dan kan je zeggen: ‘Dat is arm.’ Nee, je kan ook zeggen: ‘Wat ik had, was luxe.”

Een volwassen alleenstaande, die in de bijstand vervalt, krijgt minimaal rond de 600 euro, maximaal ruim 900 euro. Gehuwden en samenwonenden moeten rond komen van 1285 euro en een alleenstaande ouder rond de 1165 euro. Die bedragen gelden als je dan wel de maximale woontoeslag krijgt.

Van welke luxe zou jij afscheid nemen, als jouw inkomen tot de bijstandsnorm daalt?
Ga je dan het hele jaar droog brood eten om op vakantie te kunnen gaan? Of koop je geen nieuwe kleren om je kapotte pc te vervangen?
Roept u maar, wat zijn de eerste zaken die je schrapt?

Alles gratis

Alles gratis Iedereen weet dat er aan “gratis” het luchtje van geld hangt. Niets voor niks. Zelfs aan gebakken lucht hangt een prijskaartje. Toch zal er steeds meer gratis worden aangeboden. Het NRC interviewde Chris Anderson, hoofdredacteur van Wired.com, die vorig jaar al aankondigde dat de “freeconomics” de handel sterk zullen domineren. Een gratis economie, die al gauw een marktwaarde van rond de 300 miljard dollar vertegenwoordigt.

Het gaat niet langer om het “twee halen, een betalen”, de gratis gadgets bij aankoop van een of ander produkt, of het gratis mobieltje dat bij een te betalen abonnement wordt geleverd. Zelfs graaidagen, waar je vijf minuten gratis mag winkelen, zullen niet tot de toonaangevende gratis economie behoren.
Bij al die handel moet je zelf nog de deur uit en in veel gevallen nog je portemonnee trekken om de gratis spulletjes te verwerven.

Chris Anderson stelt dat de virtuele economie een steeds grotere markt van gratis producten en diensten mogelijk maakt. De on-line markt kent veel lagere kosten dan een echte winkel en kan daarom goedkoop zaken aanbieden. Daarmee is het nog niet helemaal gratis.
Wat wel steeds vaker voorkomt is dat anderen betalen voor de zaken die jij gratis van inernet plukt. In het NRC noemt Anderson het gratis bellen met Skype als voorbeeld. Bellen van pc naar pc is gratis. Wie echter naar vaste en mobiele telefoons wil bellen, moet betalen. Degenen die dat doen, financieren het gratis bellen van pc naar pc.

Hoe dan ook: gratis is nooit echt kosteloos. Het gaat nog steeds om geld verdienen. Tenslotte moeten de betrokken werknemers wel brood op de plank hebben. Geld vertegenwoordigt de arbeid en de overhead zoals infrastructurele kosten, de organisatiekosten, belastingen en soms ook de hebzucht om er wat meer aan over te houden dan alleen de werkelijke waarde van een product.
Dat gaat vaak goed, regelmatig echter ook helemaal fout en heb je een crisis. In de vorm van bedrijven die kopje onder gaan in turbulent veranderende markten of wereldwijde crisissen, waarvan er een nu het inkomen van bedrijven en individuele mensen onzeker maakt.

Geld zodanig laten circuleren dat er geen ongelukken gebeuren, lijkt bijna onmogelijk. Waarom dan niet alles helemaal gratis gemaakt?
Pogingen daartoe bestaan al langere tijd. Bijvoorbeeld door lokale ruilmarkten op te zetten, zoals het
LETS-principe. Een poging die nauwelijks zoden aan de dijk zet, omdat ze ingebed blijven in een economie waar alles toch om betalen draait.

Alles gratis. Een idee dat ook onmogelijk lijkt. Vooral omdat niemand er in gelooft dat de bakker nog om vier uur 's ochtends zijn bed uitkomt, om ons dagelijks brood om negen uur in de winkel klaar te leggen.
Dat zou nog opgelost kunnen worden door dan maar zelf aan het bakken te slaan. Dat levert echter problemen op, die we ook niet willen. Heeft een chirurg dan nog wel tijd genoeg over om zijn kennis op peil te houden en heeft hij zijn hoofd er wel genoeg bij, als een operatie moet worden uitgevoerd? Voor dagelijks brood moet je namelijk wel aardig wat tijd besteden om aan meel te komen en het te kneden, in een bakblik te doen en er bij blijven om het op tijd uit de oven te halen.
Dat kan grotendeels met machines, maar hoe zit het dan met degenen die zulke machines moeten maken?

Alles gratis kan dus leiden tot een samenleving, waar niet langer in alle hedendaagse behoeften wordt voorzien, die ook nog eens aan de eisen van deze tijd moeten voldoen.
Tegelijkertijd zou je kunnen stellen dat als geld niet meer het smeermiddel van een goedraaiende samenleving is, er heel wat waarde overblijft, die nu verdwijnt in de machinerie die het geld circuleert.
Geen banken meer nodig, beurzen zijn overbodig, een aantal ingewikkelde marktmechanismen minder en een crisis wordt in ieder geval niet meer veroorzaakt door verkeerd beheer van dat geld.

Geld is dan ook niet meer een middel om je te onderscheiden van anderen. Het arm-rijk verschil wordt er niet langer door bepaald. Status wordt niet meer in geld uitgedrukt, maar zal op een andere manier tot stand moeten komen. Bijvoorbeeld door louter en alleen je bijdrage aan de samenleving?
Wat je doet, doe je gratis. De waardering staat niet op je bankrekening, maar komt van de voldoening iets geleverd te hebben, waar andere je dankbaar voor belonen in de vorm van de bijdragen die zij weer leveren.

Mening is sneller dan bewustzijn

Mening is sneller dan bewustzijn

Wie vreselijk zijn best doet niet al te snel klaar te staan met een oordeel, wordt gefopt door zijn hersens. Of door zijn vooroordelen?

Dat laatste lijkt het geval. Levens beschouwelijke en politieke overtuigingen kleuren de mening van mensen ruim voordat ze een bewust antwoord klaar hebben op een opinievraag. Hersenmetingen wezen dat uit, bij een onderzoek uitgevoerd door het Max Planck Instituut voor Psycholinguïstiek, de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit Utrecht (zie dit persbericht).

Twee groepen mannen moesten allerlei meningsvragen beantwoorden. De ene groep bestond uit strenggelovigen van het SGP-type. De andere groep had veel vrijere, minder rigide opvattingen. Bij een vraag als “ik vind euthanasie aanvaardbaar….” gaven de hersens van de SGP-groep al binnen 200 tot 250 milliseconden een signaal af, dat duidde op afkeuring. Het zelfde gebeurde bij de andere groep als een vraag begon met “ik vind euthanasie niet aanvaardbaar…” De hersenrespons werd getriggerd door het woord euthanasie.

Het volledige onderzoek is hier te lezen (engelstalig – pfd!)

De onderzoekers concluderen dat in onze hersens er een razendsnelle interactie plaatsvindt tussen de delen die actief zijn bij taal en de delen die verantwoordelijk zijn voor onze meningsvorming. Blijkbaar in die zin, dat reeds bestaande meningen de wijze waarop we iets lezen snel beïnvloeden. Je zou dus ook kunnen concluderen dat objectief lezen zo goed als onmogelijk is.

Misschien kun je met een cursus snellezen je hersens om de tuin leiden? Op de website van de Universiteit Twente lezen we dat een gemiddelde lezer zo'n 250 woorden per minuut verslindt. We zouden echter met gemak 1000 tot 1400 woorden per minuut kunnen verwerken.
Maar ja, wie weet reageert ons opinie deel daar dan ook even vlot op en maakt het niet uit of je nou snel of langzaam leest.

Het roept twee vragen op. Is objectiviteit onmogelijk? Of zijn er ook delen in de hersens die verantwoordelijk zijn voor objectiviteit en kun je dat dan misschien ook trainen?

Het is misschien onmogelijk of er moet een pilletje te ontwikkelen zijn die de neurontransmissie tussen het lezend deel en het oordelend deel der hersenen lam legt. Lijkt me niet de oplossing, want het risico bestaat dat er meer stil wordt gelegd dan nodig en voor je het weet reageer je als een zombie.

Het enige dat rest, is bewust zijn van de ontdekkingen die hierboven zijn genoemd. Weten dat je oordelen maar al te vaak als vooroordelen werken. De reactie valt niet te voorkomen. Wel kun je besluiten een vraag nog eens opnieuw te bekijken, in het besef dat je deze tweede keer je vooroordeel zou kunnen negeren.

Meer naar zorg, minder naar hulp

Meer naar zorg, minder naar hulpDe koek mag wel wat anders worden verdeeld, vinden heel wat Nederlanders. Dat stelt het SCP in het Continu Onderzoek Burgerperspectieven. In diverse gespreksgroepen kreeg men de vraag voorgelegd aan welke beleidsterreinen meer of minder geld zou worden uitgegeven, als men het zelf voor het zeggen had (zie persbericht, pdf!).

Volgens het SCP vind 80 procent van de Nederlanders dat er bezuinigd dient te worden op ontwikkelingshulp, internationale samenwerking en vredesmissies. Ook defensie mag het met minder doen, naar de mening van 75 procent en 50 procent wil snoeien op kunst, cultuur en wetenschappen.
Meer geld mag naar de gezondheidszorg, zegt 82 procent en 59 procent wil meer uitgeven aan orde en veiligheid.

Je mag wel concluderen dat veel Nederlanders dus liever eerst wat geld willen spenderen aan de eigen zorgen en dat het economisch leed en de veiligheid in andere delen van de wereld maar op een andere manier moet worden opgelost.
Het stijgende vertrouwen in de economie, dat in hetzelfde rapport bij de Nederlanders is geconstateerd, maakt ons dus blijkbaar niet guller voor mensen die het toch heel wat slechter hebben.

Stel dat elke procentuele Nederlander goed is voor 1 euro, dan zou de rangorde in de rijksuitgaven voor 2009 er aardig anders uitzien, dan op de laatste Prinsjesdag bekend werd.

OCW (Onderwijs, cultuur en wetenschappen) zou niet langer op de 1e plaats staan, maar op de 4e en Volksgezondheid zou stijgen van de 4e naar de 1e plaats.
Buitenlandse Zaken en Ontwikkelingshulp (7e plaats) en Defensie (9e) zakken naar de 15e en 16e plaats. Justitie (12e) en Binnenlandse Zaken (10e) stijgen naar de 8e en 7e plaats.

Ongeveer dan, want de totale uitgaven mochten niet worden gewijzigd en volgens deze methode zouden de totale uitgaven zo'n 13 miljard euro lager uitvallen (7 procent van het totaal). Maar het geeft bij benadering weer hoe de prioriteiten verschuiven.

Waar ligt dat aan? Weten de ministers van de gesnoeide departementen hun zaken niet zo goed te verkopen aan het publiek? En geldt dat ook voor bijvoorbeeld minister Klink, die er maar op hamert dat de zorgkosten omlaag moeten?
Krijgen Hirsch Ballin (Justitie) en Ter Horst (Binnenlandse Zaken en Veiligheid) een steuntje in de rug?

Of is voor de burger het hemd nader dan de rok? Eerst geld naar eigen zorg, dan pas naar hulp aan minderbedeelden elders in de wereld. Eerst orde en veiligheid in eigen huis, dan pas vrede stichten in externe brandhaarden.

Zou jij het geld ook verdelen volgens de opinie die het SCP weergeeft? Of tot een geheel andere prioriteitenstelling komen?

Groente en fruit in de boot genomen

Groente en fruit in de boot genomen Het Varend Corso, dat aanstaande weekend op de Westlandse wateren het groente en fruit zal presenteren, voelt zich vies in de boot genomen. Door de NMa (Nederlandse Mededingingsauthoriteit). Deze week begon de NMa een onderzoek naar mogelijke prijsafspraken bij telersverenigingen. De komkommers, tomaten en parika's liggen natuurlijk niet voor niks in de winkel. De telers menen echter dat door toedoen van de supermarkten het spul zwaar onder de prijs in de schappen ligt.

De NMa stelt in haar persbericht dat de bezoeken aan acht telersverenigingen niet meteen betekenen dat er van strafbare kartelvorming sprake is. De NMa wil zich echter wel meer weten van de sector die goed is voor een omzet van dik 12 miljard euro. De groente- en fruitsector is voor een groot deel in tal van samenwerkingsverbanden georganiseerd. De NMa wil nu weten of dat wel correct verloopt.

De LTO ( Land- en Tuinbouw Organisatie) is stomverbaasd over de NMa-actie. Er zijn weliswaar 22 telersverenigingen, zo stelt de LTO, maar desondanks worden tuinders door supermarktorgansaties tegen elkaar uitgespeeld om de prijzen zo laag mogelijk te houden. De bezoeken van de NMa leiden nu tot flinke onrust, juist in een tijd waarin de telers zo moeizaam het hoofd boven water kunnen houden.

Prijsafspraken dienen meestal om produkten zo duur mogelijk op de markt te brengen. Een tactiek die door kartelvorming kan worden gerealiseerd. En dat is verboden. Nu wordt de prijs niet alleen door de producenten bepaald. De verkoper doet ook mee.
Ik weet niet of het elders in het land ook is opgevallen, maar hier in Den Haag kleurt de stad zo langzamerhand blauw van de AH-supermarkten. Hetgeen betekent dat je ook voor de komkommers, tomaten en parika's de AH-prijzen betaalt en die liggen heel wat hoger dan op de gewone markt en andere supermarktketens.

In zo'n situatie is AH de grootste afnemer en heeft bijna een monopoliepositie. Dat kan dan weer leiden tot pressie op de telers om hun handel tegen lage prijzen af te leveren. Dat denkt CDA-kamerlid Van Mastdijk ook en merkt gramstorig op dat de NMa maar eens een bezoekje bij de supermarkten moet afleggen om ongeoorloofde praktijken op te speuren.

In komkommertijd begint de frisse tomatensalade een naar bijsmaakje te krijgen. Wat denkt u? Zou de NMa het Varend Corso nu kopje onder duwen of doet de NMa er beter aan de supermarkten aan de ketting te leggen?

Vaderschapsverlof

Vaderschapsverlof Twee berichten die tegenstrijdig zijn of juist alles met elkaar te maken hebben?
Gisteren liet het CBS weten dat in 2008 minder werknemers
ouderschapsverlof hebben opgenomen, dan in voorgaande jaren. Vandaag ging het Meldpuntpapa.nl van start. Bedoeld om werkgevers aan te melden, die teveel dwarsliggen bij vaders die graag een dag in de week met hun kroost willen samenzijn.

Het ouderschapsverlof kan worden opgenomen door mannen en vrouwen, die kinderen tot acht jaar hebben. Alleen werknemers die meer dan 12 uur per week werken, komen in aanmerking. Het verlof bedraagt (voor elk kind) maximaal 26 keer de werkelijke arbeidsduur (regeling per 1 januari 2009). In 2008 was dat nog maximaal dertien maal de werkelijke arbeidsduur. Dat is exclusief zwangerschaps- en bevallingsverlof.

In 2008 namen 57 duizend mensen dat verlof op. Vrouwen vaker (43 duizend) dan mannen (24 duizend). In 2007 namen 50 duizend vrouwen en 25 duizend mannen het ouderschapverlof op. Het CBS concludeert dat juist vrouwen dus minder van de regeling gebruik hebben gemaakt.
Waarom dan toch een actie voor de papa-dag?

Vorig jaar kwam het FNV met het manifest “Papa Plus”, werd gesteld dat zes op de tien mannen graag minder willen werken om meer tijd voor de kinderen over te houden. Men pleitte voor een papa-dag per week. Het zou ook de arbeidsparticipatie van vrouwen kunnen verbeteren.

De werkgevers vonden het een overbodig idee. Elke werknemer heeft de vrije keuze verlof voor de kinderzorg op te nemen. Van die vrijheid moest je geen verplichting maken, zo reageerde men.
Een beetje twijfelachtige opstelling van de werkgevers, want die willen wel graag de vrijheid snel en makkelijk mensen door ontslag alle tijd voor de kinderen te geven, wanneer hen dat uitkomt.

Anderzijds kun je stellen dat een beetje vent gewoon zijn ouderschapverlof opeist. Een werkgever kan daar weinig tegen doen. Of zou een werknemer die zijn vaderschapverlof opneemt, moeten vrezen voor zijn carrière of als eerste de laan uit worden gestuurd als de kredietcrisis zijn bedrijf treft?

Het meldpunt voor teleurgesteld papa's is een particulier initiatief. Als binnenkort blijkt dat er veel serieuze klachten binnenkomen, wordt het tijd dat de overheid dat meldpunt overneemt. Want het zou betkenen dat er werkgevers zijn die een loopje nemen met wettelijke regelingen en arbeidsparticipatie van ouders (mannen en vrouwen) saboteren.

Deze overheid houdt wel van meldpunten. Zou ze deze serieus willen nemen?

Armen rijk aan medische hulpmiddelen

Armen rijk aan medische hulpmiddelen Wie denkt dat de rijken alles bezitten, of van alles het meeste hebben, zit er goed naast. Het CBS is er achter gekomen dat mensen met een laag inkomen drie keer zo vaak een medisch hulpmiddel bezitten, als mensen uit de hoogste inkomensklasse. Een opvallende noot in een artikel van het CBS, waarin geruststellend wordt gemeld, dat in 2008 het bezit van medische hulpmiddelen niet is toegenomen, ondanks de vergrijzing.

Een mens kan niet meer zonder hulpmiddelen. De hoeveelheid apparatuur, gereedschappen en handige hulpjes in huis is gigantisch. Menigeen zal zich geamputeerd voelen als magnetrons, mixers en mobieltjes plots de geest geven. Is even lastig, maar wie gezond van lijf en leden is, zal zich wel redden. Dat wordt moeilijker als je door ziekte, handicap of ouderdomskwaaltjes minder redzaam bent.

Over hulpmiddelen is regelmatig wat te doen. In 2007 adviseerde het CVZ (College Zorgverzekeringen) de rollator uit het basispakket te schrappen. Na de nodige kritiek uit de samenleving, volgde minister Klink dat advies niet op. En dus komt de rollator nog voor in de CVZ-lijst van loophulpmiddelen die door de zorgverzekering vergoed mogen worden.

Wie hulpmiddelen denkt nodig te hebben, die niet in die lijst voorkomen, kan een beroep doen op de Wmo (Wet Maatschappelijke Ondersteuning). Vorig jaar meenden sommige belangenclubs dat de elektrische fiets in de zorgverzekering opgenomen moest worden. Dat ging niet door en dus kwam men op het idee de fiets dan maar bij de Wmo onder te brengen.

Dat lijkt een uitkomst voor ouderen die nog wel wat kunnen, maar de slechte benen van een Tourrenner hebben. Of voor mensen die door longaandoeningen snel buiten adem raken. Helaas, een elektrische fiets heet en algemeen gebruikelijke voorziening te zijn en wordt daarom niet door de Wmo vergoed.

Op de juridische website judex.nl staan meer van dat soort voorbeelden. Iemand die door een spierziekte geen normale warmwaterkraan kan bedienen en een mengkraan wil aanschaffen, hoeft niet te rekenen op een vergoeding uit de zorgverzekering. Ook niet uit de Wmo, omdat een mengkraan zo'n algemeen gebruikelijke voorziening is.

Zo nu het gebruik van medische hulpmiddelen niet verder zijn toegenomen, omdat we gezonder ouder worden en dus minder hulpmiddelen nodig hebben?

Of zijn de beperkende voorwaarden zodanig dat daarmee een eventuele groei wordt afgeremd? Of gaat er van die beperkende voorwaarden en regelmatig terugkerende commotie over wat wel en niet door verzekeringen en Wmo vergoed gaat worden, een afschrikkende werking uit?

Het is in ieder geval een wonder dat het CBS nog heeft ontdekt dat de armen zo riant in de medische hulpmiddelen zitten.