Je kent dat wel. Sta je voor de pinautomaat, ben je ineens de code vergeten. Of je inlogcode voor je pc op het werk. Niets aan de hand, maar de paniek slaat wel toe als je ook vergeten bent waar je die codes had opgeschreven.
Erger is het als je het bankpasje kwijt blijkt te zijn of je het papiertje met je codes niet meer kan vinden. Daar voel je je dan toch erg ongemakkelijk bij, maar met hulp van de bank of de afdeling systeembeheer op je werk, is het vaak snel weer geregeld.

Van zulke paniek heeft niet iedereen last. Ook Amerikaanse presidenten blijken gewoon mensen te zijn en raken wel eens een code kwijt. Menigeen zal gniffelen bij het bericht dat ze regelmatig de code kwijt waren, waarmee ze een nucleaire aanval konden starten. Het overkwam Jimmy Carter, die natuurlijk de code niet uit zijn hoofd wist en het kaartje met de code naar de stomerij had laten brengen. Ronald Reagan verloor dat kaartje toen hij overhaast werd afgevoerd, nadat er een aanslag op hem was gepleegd. Het overkwam Bill Clinton ook, alleen vermeldt de historie niet welk excuus hij had.
En heeft de wereld iets van paniek gemerkt? Niet dus.

Codes zijn er om veiligheid te waarborgen. Het voorbeeld van de Amerikaanse presidenten toont aan dat de wereldvrede het best beveiligd is als ze hun nucleaire code vergeten. Het bewijst tegelijkertijd dat codes nooit veilig zijn, om de simpele reden dat je ze kunt vergeten.

Het vergeten gaat sneller dan mensen zich kunnen herinneren. Er is te veel om te onthouden. Wat codes betreft is dat zo erg geworden dat je gerust kunt spreken van het mahsro-effect. Een term die ik bij elkaar fantaseerde in 2006 en tot mijn stomme verbazing navolging kreeg in Nederlandse en Belgische media.
Mahsro staat voor “Mijn Arme Harde Schijf Raakt Overbelast”. Meer dan een zes of zeven codes schijnt een normaal mens niet te kunnen onthouden. Amerikaanse presidenten hebben zoveel aan hun hoofd, dat een code makkelijk kwijt raakt. Geen nood, want ze hebben een legertje assistenten die codes bewaren of ze vervangen wanneer dat nodig is.

Voor ons is er nog geen persoonlijke assistent die op een handige wijze alle codes onthoudt en oproept wanneer we ze nodig hebben. De vraag rijst dan: hebben we werkelijk zoveel codes nodig, om een beetje veilig door de reële en digitale wereld te bewegen? Of is er een sluitende oplossing te verzinnen om het met minder codes te doen?