Tag archieven: Amerika

Virtueel geld wordt belastbaar

Virtueel geld wordt belastbaar Volgens De Telegraaf wil de Amerikaanse belastingdienst belasting heffen in virtuele werelden als Second Life. In het jaarrapport van de IRS (Internal Revenue Service) staat het ietsjes anders. De juridische afdeling van het IRS doet vooral aanbevelingen om de belastingbetaler niet onnodig in problemen te brengen, omdat de regelgeving van de dienst te complex is.

Daarnaast snijden de belastingadvocaten wat actuele thema's aan, met aanbevelingen voor de IRS hoe daar mee om te gaan. Zo adviseren ze onder andere de slachtoffers van de kredietcrisis het leven niet al te zuur te maken.

En dan komen de transacties in de virtuele wereld aan de orde. Het rapport legt eerst uit dat dit een nog grijs gebied is en dat er wel een aantal obstakels zijn, wil er zomaar belasting geheven worden.
Aanleiding tot dit hoofstuk is de onzekerheid bij de burger over virtueel gegenereerde inkomsten en de verregaande onduidelijkheid bij de IRS. Een journalist die inkomsten wilde opgeven, kon pas na langdurig overleg met de dienst, een apart schriftelijk verzoek indienen en zo zijn inkomsten uit zijn virtuele activiteiten opgeven. Het kon niet via het gewone belastingformulier.
De aanbeveling die de IRS meekreeg is dan ook snel met duidelijke richtlijnen moet komen (zie het IRS-rapport op bldz 228 e.v. /pdf-formaat).

De IRS is niet de enige belastingdienst die interesse heeft voor de virtuele gemeenschappen. Er gaat wel degelijk geld in om. Virtueel geld kan zelfs omgewisseld worden in echt geld. Niet alleen in Second Life valt wat te verdienen, ook in games als World of Warcraft, Guild Wars en EverQuest kan met virtuele transacties wat worden bijverdiend. Zweden, Zuid-Korea en China zijn al zover dat over die transacties BTW moet worden betaald.

Ook de Nederlandse belastingdienst toont interesse, lezen we in een rapport (let op: downloadfile /ook een pdf-je!) dat het Rathenau-instituut eind vorig jaar afleverde. Dat het nog niet tot de reguliere heffingen hoort, heeft met dezelfde problematiek als in de VS te maken: burgers weten niet goed hoe ze het kunnen opgeven, de belastingdienst weet niet zeker onder welke regels het zou moeten vallen.

Eén van de suggesties is dat op het belastingformulier een rubriek voor de virtuele inkomsten zou moeten komen. Nu kun je keurig vinden waar je de inkomsten uit werk, uitkering, woning en nog wat bronnen kunt vermelden. Onder geen van die categorieën lijkt zoiets als Second Life te vallen.
Het kan inkomsten uit hobby's zijn. Zolang de verdiensten ook hobby-achtige proporties hebben is er niks aan de hand en valt er weinig tot niets te betalen/innen.

Maar er zijn ondertussen mensen die aan hun hobby wel een heel aardig centje overhouden. Het is pas echt geld als het is ingewisseld voor keiharde euro's, maar tot die tijd vertegenwoordigt het virtuele geld wel een bepaald vermogen. Wanneer is het moment voor de belastingdienst om toe te slaan?

Dat is niet het enige probleempje. Mensen die er onderuit willen, kunnen aanvoeren dat het geld niet in het werkelijke Nederland is verkregen. Ze zouden dan wellicht onder dezelfde regels vallen als mensen die hun vermogen ondergebracht hebben in belastingparadijzen. Heeft Nederland daar geen verdrag mee, dan valt er vaak weinig te innen. Moet de belastingdienst dan maar een verdrag sluiten met de maker van Second Life en aldaar ook een vestiging openen? Ja, als ABN-Amro er al zit, waarom de belastingdienst dan niet?

Het lijkt mij nogal vergaand belastingtechnisch geneuzel. De regels over hobbyisme zijn duidelijk. Zodra je qua tijd en inkomsten over de schreef gaat, weet je dus dat je inkomsten uit die hoek moet opgeven. Verder is een categorie “overig” voldoende om nieuwe bronnen te vermelden.

De belastingdiensten zijn natuurlijk geïnteresseerd om het virtuele geld zodanig te labelen, dat er net als bij de BTW en inkomstenbelastingcriteria meer uit te slepen valt dan nu blijkbaar het geval is. Daarnaast wil de overheid natuurlijk controle hebben over de bronnen van inkomsten. Het is immers niet voldoende alleen de totale som van verdiensten op te geven, nee, je moet ook specificeren waar het geld vandaan komt. Voor hetzelfde geld run je een goktent en met de gegevens van de belastingdienst kan de overheid dan weer andere diensten op je af sturen.

De virtuele wereld is wat lastiger te controleren. Dus wordt naar wegen gezocht om je virtuele geld en daarmee ook je virtuele gedrag in beeld te krijgen. Daar kun je je druk over maken, maar waarom maakt niemand zich druk over die bizarre geldwisselarij? Dat je een dollar wisselt voor een euro is al onbegrijpelijk. De kredietcrisis heeft laten zien hoe virtueel miljarden dollars bleken te zijn, met alle gevolgen van dien. Maar Second Life-geld inwisselen? De euro's die daar voor nodig zijn moeten toch ergens vandaan komen? Of is dit de volgende zeepbel, die het nu zo sterke eurostelsel onderuit zal halen?

Geef een reactie

Koude Oorlog

Koude oorlog

Terwijl in de polder vol nostalgie kouwe oorlogje wordt gespeeld en ze bij een zeker dagblad, in de jacht op rood gespuis, een flauwe imitatie ten beste geven van hun ooit zo fameuze columnist G.B.J. Hilterman, speelt zich op het wereldtoneel inmiddels het voorspel af van de Koude Oorlog II.

Rusland kon de machtwellustige klauwen niet van Georgië afhouden. Bush waarschuwt Moskou en de EU dreigen met sancties. China, dat tijdens de Olympische Spelen al liet blijken zich weinig aan te trekken van kritische noten uit het “vrije westen”, schiet zijn voormalige rode broeder te hulp en Rusland doet er een schepje bovenop. Als reactie op de mogelijke plaatsing van een rakettenschild in Polen, testen de Russen gauw een intercontinentale raket.

Geheel in de traditie van Koude Oorlog I beschuldigt Poetin de VS van het orchestreren van de oorlog in Georgië.

Ondertussen worden sommige Polen bang en vrezen de Russische reactie op de innige Amerikaans-Poolse samenwerking. In de polder vrezen sommigen ook de nodige kou, want Rusland zou best eens de gaskraan naar Europa dicht kunnen draaien.

Je begrijpt niet dat Barack Obama onder deze omstandigheden zo enthousiast het presidentschap nastreeft. Hij zit sowieso al met een oorlog opgescheept en nu krijgt-ie er op zijn minst een diplomatieke oorlog bij.

Dit keer zijn de grote ideologische verschillen tussen de VS en Rusland niet de aanleiding tot de oplopende ruzie. Er is nauwelijks sprake van ideologie. Wel van een pragmatisch beleid, die de aandacht moet afleiden van binnenlandse onvrede.

Zowel in de VS als in Rusland mort het volk. Kritiek op de gezondheidszorg, op het onderwijs en op de stijgende armoede. Een oude recept is dan een oorlogje waar heel de natie vol trots en in grote eendracht zich achter 's lands sterke man schaart, die de buitenlandse agressoren te lijf wil. Zoiets.

De VS kreeg een verschrikkelijk kadootje in de schoot geworpen: de aanslag op de WTC-torens. De ideoloog achter die ramp kregen ze niet te pakken, dus namen ze de eerste de beste die het dichtst in die buurt zat te grazen.

Zo'n kadootje heeft Poetin nog niet gehad. Maar, de aloude Russische propaganda nog in het achterhoofd, weet hij de boel wel te provoceren. En dat lukt aardig.

De EU steekt een vermanende vinger op. Daar moet je mee oppassen, want als Amerika besluit de Koude Oorlog wat op te warmen, wordt de EU natuurlijk uitgenodigd dat vermanende vingertje ook in de brandaard te steken.

Is dat gedoe van de amerikaanse havik en de Russische beer te stuiten? Ik vrees van niet. De burgers in die landen zullen zelf voor andere leiders moeten kiezen. Dat kan in een EU-landje als Nederland hooguit ondersteund worden door hier de mediamieke koude oorlog af te wijzen en eveneens voor leiders te kiezen die zowel het beleid van de VS als Rusland onvoorwaardelijk afkeuren.

Sancties, maatregelen? Zeker, er zijn nog kansen. Sluit alle voormalige Oostbloklanden in de europese armen. Steun die landen, zodat er geen behoefte is terug te keren in de schoot van de beer. En als het nodig is stapt gans Europa natuurlijk uit de Navo.

Van de huidige politieke leiders in dit voorspel valt niet veel goeds te verwachten. Zij wensen niets van de geschiedenis te leren, slechts er in te volharden. In al mijn naïviteit hoop ik dan dat alle “gewone mensen” hier en in de VS en Rusland hun lesje wel hebben geleerd en hun stem goed gebruiken.

Geef een reactie

Stemmen over de grens

Vote

Waar sommigen zich afvragen waarom er hier toch zoveel belangstelling zou moeten zijn voor de kandidaatsverkiezingen in Amerika, wijzen anderen er op dat de invloed van Amerika ook hier zo groot is dat het zeker van belang is wie er presidentskandidaat wordt.

Nou hebben veel amerikaanse presidenten zich aardig bemoeid met de rest van de wereld. De tijd is lang voorbij dat amerika zichzelf van buitenlandse invloeden moest ontdoen. Na engelsen, fransen en spanjaarden eruit geknikkerd te hebben en onderling ook nog een stevig potje gevochten te hebben, kon de natie de energie steken in de groei naar een volwassen verenigde staten.

Dat is aardig gelukt want groter is amerika wel geworden. En altijd was er wel enige bemoeienis met ontwikkelingen buiten de eigen landgrenzen, waarbij handelspolitiek, diplomatie en oorlogvoering elkaar net zo vaak afwisselden als er presidenten waren.

Economische expansie was al van jongs af aan de belangrijkste drijfveer om dan eens hier wat vrede te stichten en dan weer daar wat oorlog te voeren. Een relatief korte periode, waar de amerikanen operaties in het buitenland zat waren en niks meer met de rest van de wereld te maken wilde hebben, leidde aanvankelijk tot een paar swingende en leuke 20-er jaren, maar de Grote Depressie maakte een abrupt eind aan dat feest. Alle energie was nodig om uit een diep dal te krabbelen. Een paar jaar later gooiden Japanners roet in het eten en na Pearl Harbor ging amerika zich weer met de rest van de wereld bemoeien.

De resultaten zijn bekend. De wereldvrede is er niet groter op geworden, maar wat hebben we een luxe aan de amerikanen te danken. En net als het allemaal lekker draait, zit er ineens weer een president die er een zootje van maakt. Er is nog wel een handjevol mensen zijn die zich druk maken om de wereldvrede, maar veel meer zijn bang voor een economische wereldcrisis en als die er komt, dan is die, alweer, in amerika begonnen.

Al met al is het ook voor ons welzijn zo belangrijk wie er president van de VS wordt, dat het tijd wordt die verkiezingen daar te reorganiseren. Het wat ingewikkelde syteem van kiesmannen dient te worden uitgebreid. Niet alleen de interne staten van het verenigd amerika leveren kiesmannen die een president in het zadel kunnen helpen. Elk ander land binnen de amerikaanse invloedsfeer zou kiesmensen moeten hebben. De amerikaanse ambassade zou een stembus moeten openen waar wij onze voorkeur in deponeren. Dan kan Wouter Bos op zijn favoriet stemmen en de rest van nederland op een andere kandidaat.
We hoeven niet langer in spanning te zitten of de amerikaanse burgers het zelf wel goed doen, nee, onze stem gaat meetellen. We kunnen nu al uitzoeken welke kandidaat het beste bij ons past, nu de keuze nog even doorgeven aan het amerikaanse stemburo.

Daarmee wordt de zo fel verdedigde status van wereldmacht wel officieel gemaakt. Maar ik zie daarin geen verschil met de huidige officieuze status quo. Amerika is niet alleen aanwezig in de kanalen van het televisieriool, amerika vind je in alle hoeken en gaten. Van de schappen in de supermarkt tot in de krochten van de diplomatieke wandelgangen. Van de met hamburgers gevulde darmen tot in de spelonken van het door Oprah Winfrey en Dr. Phil gevulde bewustzijn.

Dat geeft ons het recht onze stem uit te brengen op potentiële en uiteindelijke presidenten van dat door god gezegende amerika.

Geef een reactie

Bruggen of barsten

Bruggetje

Voor de tweede keer in drie maanden tijd delft een brug het onderspit in China (nu in de provincie Hunan en in juni in de provincie Guandong). Daarmee staat het imperium op gelijke voet met Amerika, waar ook kort na elkaar twee bruggen in elkaar donderden (in Minneapolis en in Arizona). Op dit gebied zijn het dus elkaars treurige gelijken. Eén verschil: terwijl de laatste brug instortte, vrijwel tegelijkertijd met de aankondiging van de Chinese overheid dat het 6000 gammele bruggen gaat repareren, duurde het in Amerika iets langer voordat men meedeelde alleen de 750 bruggen met dezelfde constructie als de rampbrug nader te inspecteren.

Na de brugramp in Minneapolis stortte de nederlandse journalistiek op de kwaliteit van de bruggen in ons land. Waar de één denkt dat we ook hier de bruggen zijn vergeten, beweert en andere expert dat we geen rampen hoeven te verwachten.

Volgens hoogleraar techniekgeschiedenis Ruth Oldenziel is de situatie hier niet te vergelijken met Nederland. “In een land waar de vrije markt boven alles is verheven, tellen de publieke werken niet”, zo stelt zij. Amerika kent geen centrale organisatie die zich bekommert om het onderhoud van bruggen, terwijl wij hier het machtige orgaan van Rijkswaterstaat kennen. Waar in Amerika elke staat maar moet zien hoe het zijn infrastructuur onderhoudt, regelt hier Rijkswaterstaat de zaakjes. Of zoals expert Oldenziel zegt: “Eén centraal loket met genoeg geld om het onderhoud van de Nederlandse bruggen, wegen en watergangen te regelen.” Je vraagt je af waarom in China, dat alles zeer centralistisch regelt, dan wel de bruggen instorten.

Maar Oldenziel heeft waarschijnlijk gelijk. Hier wordt het onderhoud van bruggen zo serieus genomen dat we niet hoeven te klagen over een plots verbroken verbinding. Nee, er wordt over dat onderhoud zelf geklaagd. Het duurt te lang en dat kost het beroepsvervoer centen, dus de gezamenlijke tranportbedrijven overwegen nu een gigantische schadeclaim in te dienen bij Rijkswaterstaat.

Nu gaat dat over betonnen bruggen, waarvan er zeer waarschijnlijk nog een aantal aan restauratie toe zijn. Dat gaat dan opnieuw voor de nodige verkeersstremmingen zorgen. Als bij elke reparatie ook een schadeclaim wordt gehonoreerd, dan moeten we ons toch afvragen of een brug wel al die moeite waard is. Dat gaat klagende belastingbetalers opleveren en dan komt er een dag dat het kabinet een brug te ver gaat en in het kolkend water der burgerkritiek ten onder gaat.

In Rotterdam hebben ze goed begrepen hoe je een bruggetje slaat tussen overheid en burger. In de deelgemeente Prins Alexander (jawel, genoemd naar ons nationale hoofd rijkswaterstaat) is het slecht gesteld met de vele houten voetgangersbruggetjes. Een deel is zo gevaarlijk dat die al afgesloten zijn. Nu kost het een aardige duit om ze allemaal te reperaren of te vervangen. Maar er is slechts geld om vijftien van de zeventig waterovergangen te herstellen. Nu worden de burgers gevraagd welke bruggen naar hun mening mogen verdwijnen.

Kijk, een klein voorbeeld van de grootheid der nederlandse democratische bruggenbouwers. Daar kunnen ze in Amerika en China nog heel wat van leren.

Geef een reactie