Catherine Keyl is stomverbaasd dat mensen tachtig cent per minuut willen betalen voor een luisterend oor, waar ze zelf wel wat aan over wil houden.

Zo staat het niet letterlijk in het AD van vandaag. Maar het had, met wat meer oprechtheid, zomaar gekund. Mevrouw Keyl heet de Telefoonvriendin opgericht. Een telefonische hulplijn, waar je zaken aan de orde kunt stellen, die je “niet met familie of vrienden wil bespreken”. Een voor Keyl herkenbaar fenomeen.

Hebben we dan zaken die we niet met familie of vrienden willen bespreken? Nou, als die telefoonlijn zo’n succes is, dan zal dat wel voor mensen gelden.
Biecht eens op: wat bespreek jij nooit met je naasten?

Ik bespreek alles met familie en vrienden. Er is een licht onderscheid. Als mijn familie er niet naar vaagt, vertel ik ook niets. Als vrienden ergens naar vragen, vertel ik alles. Dat kennen ze ondertussen wel van mij. Ik ben dan net zo oeverloos aan het spuien, als op dit blog. Resultaat: de vrienden vragen ook niets meer.

Toch de Telefoonvriendin maar eens proberen. Nummer getoetst en daar is de beltoon al. Na een stuk of negen keer overgegaan te zijn volgt: “Met de Telefoonvriendin. Even geduld a.u.b, er zijn nog 5.500.000 wachtenden voor u”.
Ach, ik wou dat ik twee hondjes was, dan hoefde ik Catherine Keyl niet te bellen.