– Welles.
– Nietes.
– Welles.
– Nietes.
– Nietes?
– Ja, nietes.
– Mag ik u dan een handreiking doen?
– U blijft met uw handen van mij af!

– Nietes dan.
– Huh?
– Nietes toch?
– Dat heb ik nooit gezegd!
– Nooit?
– Dat zeg ik: dat heb ik altijd nooit gezegd.

– Nietes!
– Welles.
– Nietes.
– Welles!
– Ah! Of ik lieg of u liegt!
– U liegt.

– Nou, we hebben net dit verslag onder ogen gekregen…..
– Dat verslag kan niet bestaan.
– Nietes?
– Nee, hier in dit verslag, staat bij de tweede paragraaf: 31 november. Die dag bestaat niet. Ik zeg nooit wat op dagen die niet bestaan.

– Dat bestaat niet!
– Oh nee?
– Nee!
– Welles.
– Nietes.

– U zegt altijd wat!
– Dat is mijn goed recht.
– Ja, maar wat u zegt is krom.
– U zegt maar wat u wilt.
– Dat doet u ook. Dat mag. Maar wilt u bij de feiten blijven?
– Wat ik zeg is feitelijk juist omdat zes op de tien nederlanders mij gelijk geven. Zes op de tien! Dat is een meerderheid, mevrouw de voorzitter.

– De meerderheid is niet voor het verbranden van telefoonboeken.
– Welles.
– Nietes.
– Welles!
– Welneeeee…..
– Best wel.

– Wat wilt u eigenlijk? Kunt u daar eens concreet over worden?
– Wat zegt u?
– Concreet. Cee oo en cee er…..
– Momentje, dat zoek ik even op (…..) Ah! Concreet!
– Ja, en?
– Wel, ik eis concreet excuses!
– Voor wat?
– Dat men niet eens 1 seconde van mijn werkstuk heeft willen zien.
– Nee maar! U zou excuses moeten aanbieden!
– Nietes.
– Welles.

– Ik heb recht op excuses.
– Zoals geachte afgevaardigde al eerder stipuleerde: Uw recht is tamelijk krom.
– Ik verdien dit niet.
– Oh? Wat verdient u dan wel?
– Een Oscar voor mijn cinematografisch opus.
– Weljaaaaa. U meent het.
– Zeker! En de Nobelprijs.

– De Nobelprijs???!!!
– Zeker wel.
– Nietes.
– Welles.
– Nietes!
– Wel, wel, welles, welles!!!

– Waarvoor dan?
– Voor het redden van de democratie in het algemeen en Het Debat in het bijzonder!
(geroffel op de bankjes)