U kent Atlas wel. De man die de wereld van zijn schouders liet flikkeren en daar lag die wereld dan aan onze voeten. De wereld is de wereld. Klaar. Maar wat doet een mens als de wereld aan zijn voeten ligt?

U kent de mens wel. Het soort aap dat een banaan met een breinaald te lijf gaat, omdat bananen te krom voor woorden zijn. De mens probeert alles recht te breien, wat krom is.

U weet wel wat krom is. De banaan is daar het meest onschuldige voorbeeld van. De banaan is misschien, met een beetje genetische manipulatie, nog wel recht te breien. Helaas is dat niet mogelijk bij alles dat krom is. Dan zijn andere technieken noodzakelijk.

U kent de techniek wel. Een ingenieuze middel waarvan de mens denkt dat de wereld aan zijn voeten er mee maakbaar is. Plannen ontvouwen, klaar stomen, in de steigers zetten, ontwikkelen zijn zo een paar van die technieken. Ze doen denken aan origami, koken, bouwen en de ouderwetse doka.
In de moderne tijd gaat het om brainstormen, masseren, kaders uitzetten en groei.

Sinds mensenheugenis gaat daarbij wel eens iets fout. Ook dan roepen we de techniek te hulp. Rechtbreien, plamuren, dichttimmeren en, alsof de wereld een chemisch lab is, oplossen. De wereld ligt aan onze voeten en daar komen we wel uit.

Hoe ik daar op kom, kan niet precies verklaren, maar dat schoot me allemaal te binnen bij het bericht dat het EPD (Electronisch Patiëntendossier) per 1 april opnieuw wordt gelanceerd.
Zeer waarschijnlijk niet geheel ontdaan van weeffoutjes. Maar stel dat de wereld, die aan uw voeten ligt, een van uw onderdanen infecteert met een mysterieuze kwaal? Dan is het toch mooi dat de chirurg, dankzij het EPD, de juiste voet amputeert? Wat heeft u liever: een foutloze chirurg of een dichtgetimmerd dossier?