Tag archieven: politiek

De Verhagen Code

De Verhagen Code Oei, wat is het spannend! Het CPNB kondigt aan dat de maand van het spannende boek 2011 over de historische thriller zal gaan. Het thema: Galg en rad. Voorbeeld van slechte timing. Iets wat een spannend boek juist nodig heeft.

Slechte timing want morgen (1 september) opent de aanstaande koning de gerestaureerde Gevangenpoort. Alwaar ze alles van galg en rad weten. Hopelijk houdt de monarch in spé zijn hoofd er bij.
Op dit moment is vlakbij die Gevangenpoort de CDA-fractie bijeen. Nog niet bekend is of daar koppen zullen rollen. Maakt het hoofd van Verhagen een kans?

Het is reuze spannend. Politiek is helemaal niet saai en leest soms als een historische misdaadroman. Neem nou het nieuws dat HP/De Tijd naar buiten brengt. In 2002, vlak voor de 2e Kamerverkiezingen die Balkenende I aan de macht zullen brengen, graven dubieuze detectives in de privégegevens van Wouter Bos, Robin Linschoten en de LPF’ers Harrie Wijnschenk en Cor Eberhard.
De opdrachtgever is onbekend. De slachtoffers van dat speurwerk zouden naar de rechter kunnen stappen. Wie weet krijgen ze dezelfde uitslag als Edwin de Roy van Zuyderwijn. De rechtbank in Den Haag gelast onderzoek naar degene die opdracht gaf de sociale uitkering van heer de Roy van Zuyderwijn na te trekken.

De opdracht tot speurwerk naar beide LPF’ers, werd gedaan vlak voor de verkiezingen van 2002 (15 mei). Op 17 juli volgde de opdracht Wouter Bos te screenen. Op 11 juli werd Verhagen fractievoorzitter van het CDA. Dat heeft er natuurlijk niets mee te maken. Maar je hebt ineens wel componenten voor een spannende politieke thriller.

Den Haag als crime scene voor de Verhagen Code. Arme man. Waar de een in hem een sluwe vos ziet, vindt een ander hem een briljant strateeg. Waar sommigen hem de meester van list en bedrog noemen, dichten anderen hem Machiavelliaanse allure toe. Waarmee de beste man zeer geschikt is als hoofdpersoon van het spannendste boek 2010 of 2011. De man die continu met zijn blackberry de regie over de Haagse crime scene voert.

Het CPNB wil nu niet bekend maken wie het spannende boek van 2011 gaat schrijven, laat staan dat ze bekend maken waar het over zal gaan.In spanning wachten we dus af of er koppen gaan rollen en, zo ja, wiens koppen. Worden de opdrachtgevers voor die onderzoeken naar Bos en Linschoten bekend? Zal Verhagen het CDA-gekrakeel overleven of wordt dit het einde van zijn carrière? En waarom wordt nu ineens die Gevangenpoort toch weer geopend?

Geef een reactie

Demissionaire arbeidsparticipatie

Demissionaire arbeidsparticipatie Het demissionaire leven van Balkenende wordt kunstmatig verlengd. Maxime Verhagen doet er alles aan de boel te vertragen. Hij strijkt partijgenoten tegen de haren in, laat zijn partijvoorzitter een waarschuwing geven aan Wilders, houdt vol een coalitie met VVD en PVV serieus tot stand te willen brengen. Alles er natuurlijk op gericht uiteindelijk de PVV tot opstappen te dwingen. Het zal nog wel even duren voor het land van het demissionaire bestuur is verlost.

Risico is wel, dat het kabinet Balkenende een beslissing neemt, waar later een coalitie met CDA over kan struikelen, zoals het geval bleek bij de val van dit kabinet. Dat lijkt tot nu toe mee te vallen. Het kabinet probeert vooral haar goed gezicht te tonen. Zo sprak het kabinet op ministerraad van afgelopen vrijdag, nog daadkrachtige woorden over de arbeidsparticipatie van vrouwen.

Een kwestie die het kabinet niet voldoende heeft kunnen afronden. Of de verklaring helpt nog voor de installatie van een nieuw kabinet de demissionaire doelstellingen te halen, valt echter te betwijfelen. Alleen al omdat de verklaring eindigt met: “De vervolgstappen zijn aan een nieuw kabinet”.
Het kabinet heeft natuurlijk zelf het goede voorbeeld gegeven. Ook in demissionaire tijden zijn er baantjes te verdelen. Er moesten nog wel wat burgemeesters, staatsraden, leden van het hof van justitie, ambassadeurs en diplomaten worden benoemd.

In de demissionaire verklaring lezen we: “Het kabinet streeft ernaar dat vrouwen meer uren gaan werken. De cultuurverandering op de arbeidsmarkt moet worden doorgezet. Dat schrijven de ministers Donner (SZW) en Rouvoet (Jeugd en Gezin) en staatssecretaris Van Bijsterveldt (OCW) in reactie op het eindrapport van de Taskforce DeeltijdPlus”.
De benoeming van die taskforce was al een schitterend voorbeeld van arbeidsparticipatie van vrouwen. Tien leden en 30% is vrouw. Nog lang niet de 76% voor 2016, die het kabinet voor de totale arbeidsmarkt ten doel stelde.

Van april tot heden zijn van de 32 demissionaire benoemingen er twee aan vrouwen toebedeeld. Die twee treden toe tot het gemeenschappelijk hof van Justitie. Dat is een kleine 6,7 procent!
Nou moet ik niet zeuren. Er waren natuurlijk niet genoeg geschikte vrouwelijke kandidaten. Van de vier burgemeestersposten die zijn verdeeld (Amersfoort, Amsterdam, Tilburg en Venlo) moest er toch ook eentje naar een vertrekkend kabinetslid. Eberhard van der Laan heeft in Amsterdam Cohen opgevolgd.

Er zijn vrij veel Kamerleden vertrokken. Maar daar zat er natuurlijk niet één vrouw tussen die commissaris van de koningin kon worden, Dus kreeg Johan Remkes die post in Noord-Holland. Nee, sterke, carrièrebewuste vrouwen zijn hooguit geschikt om mee te dingen naar “de vrouw van Rutte”. Tja, wie het tot premiersvrouw schopt, draagt zeker bij tot de sloop van het glazen plafond.
Zoals het demissionaire kabinet al stelde: De vervolgstappen zijn aan het nieuwe kabinet.

Lees ook de demissionaire fratsen die hier eerder waren te lezen.
25 februari: Demissionaire verzekering; 19 maart: Demissionaire steun en stabiliteit; 9 april: Regering gaat ondergronds; 17 april: De demissionaris; 26 mei: Ledigheid te huur; 28 mei: Er komt een inspecteur bij de dokter; 4 juni: Demissionaire sinterklaas; 25 juni: Groeten uit Sebaldeburen en 1 augustus: Het web afstoffen.

Geef een reactie

Raak- en maakpunten coalitie

Raak- en maakpunten coalitie Geen breekpunten, maar raak- en maakpunten. De basis voor Emile Roemer’s regeerakkoord.

De SP-voorman probeert een coalitie van PvdA, CDA en SP en GroenLinks te forceren. Eén van zijn argumenten is dat zo’n coalitie op een meerderheid in beide Kamers kan rekenen en dus sterker zal staan dan een CDA-VVD-PVV kabinet. Dat is maar ten dele waar.

De gedoogvariant kan in de 2e Kamer rekenen op 76 zetels steun. In de 1e kamer in ieder geval 35 zetels. De Roemer-combinatie heeft in de 2e kamer ook maar 76 zetels achter zich staan. In de 1e kamer echter 50. Daar kan een CDA-VVD-PVV kabinet op een zeer sterke tegenstand rekenen.
De eerste vraag die rijst: waarom wil Emile Roemer D66 er niet bij betrekken? Dan zou hij in de 2e Kamer een wat grotere meerderheid hebben van 86 zetels. Met D66 kan hij het evengoed een centrumlinks kabinet noemen.

Het regeerakkoord (via het NRC hier in pdf-versie) roept meer vragen op. In vier A4-tjes schetste Romer de groffe lijnen. Eerst zoekt hij een basis. Die basis komt neer op wat Roemer de raakpunten en maakpunten noemt. In zijn woorden: “Raakpunten zijn zaken die de partijen binden, maakpunten die waar we nader tot elkaar moeten komen”. Breekpunten ziet hij dus niet.

Wat de raakpunten betreft meent Roemer dat CDA en SP het wel voldoende eens zijn over “de kracht van de gemeenschap, naast de overheid en de markt”. Wat die markt betreft hebben CDA en GroenLinks aardig wat “overeenkomsten over de marktwerking“.
PvdA en SP zorgen wel voor de “bescherming van werknemers en behoud van opgebouwde rechten” en waar nodig zijn SP en GroenLinks “sterk verbonden met oppositionele krachten”.

Voor zover die overeenkomsten inderdaad sterk genoeg zijn voor een solide coalitie, zijn er dan de maakpunten. Daar waar de partijen verschillen, zullen ze bereid moeten zijn compromissen te sluiten. “Geen van de partijen zal haar verkiezingsprogramma tot regeerprogramma kunnen maken”, schrijft Roemer. “Iedere partij zal moeten geven en nemen”.
Dat geldt toch voor elke coalitie? Ook voor de coaltie die nu in de maak is. Hoewel redelijk wat eensgezindheid en samenwerkingsbereidheid wordt geveinsds zullen ook VVD, CDA en PVV toch echt moeten geven en nemen, anders is zo’n kabinet meteen tot mislukken gedoemd.

Emile Roemer is niet concreet over welke compromissen hij kansrijk ziet. De raakpunten zijn ook niet erg sterk uitgewerkt. Dat is jammer. Want een centrumlinkse coalitie, met minstens evenveel zetels in de 2e kamer als de VVD, PVV, CDA trojka, is natuurlijk het overwegen waard.
De PvdA zal de spil zijn. Met maar 1 zetel minder dan de VVD, kan er alsnog een kans komen voor Cohen het land door de huidige problemen te leiden. Met collega’s van GroenLinks en D66 erbij, beide ook zetelwinnaars in de verkiezingen, krijg je dan een behoorlijk brede coalitie. Het lijkt zo zelfs een beetje op een kabinet van nationale eenheid, waarin sociaaldemocratische, christelijke en liberale elementen zijn vertegenwoordigd.

Jammer dat het zo’n karig uitgewerkt stuk is geworden. Om dat nou heel groots een regeerakkoord te noemen gaat wat ver. Maar alle lof voor de poging. Want een “verbond van nieuw optimisme” is natuurlijk meer welkom dan het klaagkoor van VVD en PPV-leden.
Laten de uitgenodigde partijen het initiatief nu eens serieus nemen en met elkaar aan de slag gaan om het te concretiseren. Mochten VVD, CDA en PVV er niet uitkomen, dan kan de koningin meteen de opdracht richting Emiel’s kabinet schuiven.

Het minste resultaat kan misschien een schaduwkabinet zijn. Eentje die een VVD, CDA, PVV coalitie flink op de huis kan zitten. En mocht die coalitie snel sneuvelen, dan staat er tenminste een alternatief klaar bij de volgende verkiezingen.

Geef een reactie

Eenmalige bijdrage bezuinigingen

Eenmalige bijdrage bezuinigingen De rijkste ter aarde gaan de barmhartige Samaritaan uithangen. Al 34 Amerikaanse miljardairs hebben beloofd de helft van hun vermogen aan goede doelen te schenken. Initiatiefje van Bill Gates. Dat brengt me op een idee.

Het is onbekend hoeveel miljardairs Nederland telt. Maar het aantal miljonairs is, ondanks economische rampspoed, weer toegenomen. Ruim 120 duizend mensen mogen zich stinkend rijk noemen. Da’s mooi. Allemaal van harte gefeliciteerd.

Nu wil de rechtse coalitie in de dop 18 miljard bezuinigen. Voordat u mij al verdenkt dat ik daar die miljonairs voor op wil laten draaien, moet u toch even verder lezen.
Met de CBS gegevens over inkomensklassen in Nederland bij de hand, is uit te rekenen welke eenmalige bijdrage nodig is om die 18 miljard bij elkaar te sprokkelen. In dit exceldocumentje een voorbeeld.

De miljonairs dokken wel het meest, maar verder draagt elke inkomensklasse wat bij. Gewoon omdat het landsbelang ons allemaal aangaat.
Hoeft er ook niet bezuinigd te worden en verdwijnt de belangrijkste bindende grondslag voor de minderheidscoalitie in wording. Of ze gaan wel regeren en kunnen zich op belangrijker zaken richten.

Schiet u maar los op dit idee.

Geef een reactie

Een illuster driemanschap

Een illuster driemanschap Ooit was er een trio dat meende dat “voor naar Nederland uitgeweken (…) een regeling noodzakelijk was. Maatregelen tegen (…) wier familie al generaties in Nederland woonden achtten zij onnodig en ongewenst”. Aldus de Wikipedia over het driemanschap dat in 1940 de Nederlandsche Unie oprichtte “tot doelbewuste arbeid voor het behoud en de versterking van vaderland en volksgemeenschap en tot voorbereiding van de voorwaarden en de wegen van hun bestaan en welzijn in de toekomst”.

In “Triumviraat nieuwe stijl” werd naar een ander trio verwezen, dat ook al aan een toekomst na de 2e wereldoorlog werkte. Het zijn hoogst ongelukkig vergelijkingen met het illustere trio dat nu aan de weg timmert. De enige vergelijking is dat er nu slechts een economische crisis gaande is en dat ‘het volk’ in een zekere staat van verwarring lijkt te leven. Althans, dat mag je toch uit de verkiezingsuitslag van 9 juni concluderen.

De drie leiders van de Nederlandse Unie kregen al snel onenigheid. Omdat de conservatieve liberaal Linthorst Homan (links op het plaatje hierboven) iets te veel moeite deed de NSB bij de Unie te betrellen, gooiden zijn companen er bijna het bijltje bij neer.
Het driemanschap bestond verder uit Louis Einthoven (midden afgebeeld), een politiecommissaris met een bloedhekel aan Chinezen in zijn stad en ervaring met het deporteren van “overtollige”Chinezen” en de KVP’er Jan de Quay (rechts op het plaatje), die in de onderhandelingen met de NSB wel respect bleek te hebben voor types als Arnold Meijer en ondanks zijn ambivalente houding tijdens de oorlogsjaren het later nog tot minister-president wist te schoppen.

En nu is het godzijdank geen oorlog. Waarom hebben we dan toch een naar rechts opgeschoven liberaal en een katholieke CDA’er die verklaren de opvattingen te respecteren van iemand die een bloedhekel aan overtollige islamieten heeft?
De onderlinge verschillen op dat punt worden gerespecteerd en wel om “het sterker, veiliger en welvarender maken van Nederland”, zo hebben de heren verklaard. Lijkt dat niet een beetje op die “doelbewuste arbeid voor het behoud en de versterking van vaderland en volksgemeenschap” waar De Quay, Linthorst Homan en Einthoven het ooit over hadden?

Het huidige trio zit ook nog eens een uiterst ondemocratische variant van “regeren met zijn drieën” te bekokstoven. Ondemocratisch omdat de PVV de regeringsverantwoordelijkheid uit de weg gaat die de vele kiezers haar toch hadden toebedeeld. Ondemocratisch en niet van deze tijd, omdat we pas inzicht in de gemaakte afspraken krijgen als de heren alles al kant en klaar hebben. Tot dan houden ze hun mond.

Eén groot voordeel is er wel, als deze constructie werkelijkheid wordt. We kunnen het daarna nog jaren hebben over de puinhopen van rechts.

Geef een reactie

Triumviraat nieuwe stijl

Triumviraat nieuwe stijl Om te regeren hoeft men niet een plaats aan de ovalen tafel van de ministerraad te hebben. We stevenen af op de uniek situatie dat er ook vanuit de 2e Kamer geregeerd gaat worden. Het lijkt er tenminste sterk op.

De heren hebben ineens wel vertrouwen in elkaar. Genoeg vertrouwen om te onderhandelen over een minderheidskabinet met gedoogsteun. Komt er dan, naast een regeerakkoord, ook een gedoogakkoord?
Dat is wel het minste waar het publiek recht op heeft. Een regeerakkoord laat zien waar we de komende vier jaar aan toe zijn. Hopelijk staat er in de gedoogbijlage vermeld, waar de gedogende partij zich aan zal binden.

Rutte, Verhagen en Wilders zijn natuurlijk niet te vergelijken met Churchill, Roosevelt en Stalin, die het eens met elkaar wilden worden over de toekomst, nadat ze een wel grotere crisis dan de huidige hadden overwonnen.
Churchill en Roosevelt rekenden op Stalin’s betrouwbaarheid, waarvan ze diep in hun hart wel wisten, dat die betrouwbaarheid grillige trekjes vertoonde. Hetgeen Stalin ook bewees nadat het akkoord van Jalta was ondertekend. Ondanks de gemaakte afspraken ging Stalin door met zijn eigen agenda. Met een verdeeld Europa tot gevolg en een langslepende Koude Oorlog als toetje.

Ach, er zijn drie-partijen coalities geweest, waarin men ook twijfels had over elkanders betrouwbaarheid. Maar daar waar de twijfel vooraf het grootste was, sneuvelden die coalities dan ook jammerlijk. Niet allemaal in hetzelfde tempo, maar de grootste twijfelgevallen haalden nooit de eindstreep.
Ook nu zijn er twijfels. Maar nu gaat één partij met losse handen regeren. Vrij en ongebonden. En dat moet, volgens Verhagen, een stabiele politieke samenwerking opleveren. Gelooft u dat?

Hopelijk hebben de leden van CDA en VVD genoeg gezond verstand om hun leiders terug te fluiten.

Geef een reactie

Sport en rouw

Sport en rouw Gelukkig is er geen directe band tussen het WK en de kabinetsvorming. Wie verder voetbal in verband met politiek wil brengen, krijgt natuurlijk absoluut geen gehoor. Al was het alleen maar omdat een legioen vuvuzela’s niet te overstemmen is. Hooguit maken we ons een beetje druk om de tirannie van de FIFA die een land dat de WK wil hebben, zo haar eigen regels betreffende bierconsumptie oplegt.

Geen land is van alle smetten vrij, dus is het Zuid-Afrika gegund. Een land waar heel wat loos is, maar nog altijd in opbouw. Daar draagt een WK een steentje aan bij, zo wil voetbalminnende politici doen geloven.
Boycotacties zoals in 1978, toen de WK in Argentinië werd gehouden, zijn niet aan de orde. Het Nederlands elftal speelde gewoon, maar verzuimde in de finale Argentinië te verslaan om nog enig statement te maken.

Moeten we sport altijd van politiek gescheiden houden, omdat het niets met elkaar te maken heeft? Velen menen van wel. Toch heeft journalist Leen Vervaeke in De Volkskrant een opening gezien, de vraag nog eens aan de orde te stellen. En wel omdat de herdenking van het Sebrenicadrama op dezelfde dag valt als “onze jongens” de WK-finale spelen.

Andere “onze jongens” waren betrokken bij dat drama, dat 8000 mannen het leven kostte. Het kabinet Kok bood ontslag aan na een rapport die de Nederlandse verantwoordelijkheid duidelijk maakte. De nabestaanden houden elk jaar een herdenking die begint met een mars van vier dagen, eindigend op 11 juni.
De organisatoren hebben gevraagd de WK-finale niet op die dag te houden, maar kregen geen gehoor. Nu valt de herdenking dus wel samen met de finale, waar uitgerekend Nederland van de partij is. Leen Vervaeke vraagt zich nu dus af, of de herdenking niet zal verzuipen in de Oranje-euforie.

Reken maar dat het zo zal gaan. Tenzij “onze jongens” met een rouwbandje het veld betreden en aan het begin van de wedstrijd een minuutje stilte in acht nemen. Een klein gebaar waarmee Oranje, de sportieve ambassadeurs van ons land, toch kunnen laten zien dat ook wij het niet vergeten zijn?
Of zou zo’n rouwbandje de magie van het magnetische polsbandje teniet doen? Het winnen van het WK is tenslotte veel belangrijker, want het is alweer zo lang geleden dat Oranje die kans heeft. Belangrijker dan het verlies van 8000 Bosniërs, dat ook alweer zo lang geleden plaatsvond.

Geef een reactie

Nederland zonder waterhoofd

Nederland zonder waterhoofd Hoewel er een mediacode is afgesproken, lekt er natuurlijk toch wat uit de informatiebesprekingen. De echte pijnpunten moeten nog aan de orde komen, maar blijkbaar vinden de aspirant paarse partijen het wel aardig alvast wat positief nieuws naar buiten te brengen.

Nederland zal het zonder waterhoofd moeten stellen. Daarmee wordt dan niet bedoeld, dat Willem-Alexander naar zijn de functie van koning kan fluiten. Nee, het land kent, volgens sommigen, een te groot bestuur, en de paarse coalitie snijdt alvast in eigen vlees.
Een kernkabinet moet er komen. Met niet meer dan acht tot tien ministers. Als men het aantal staatssecretarissen ook een beetje in de hand weet te houden, zou dit het kleinste kabinet in de na-oorlogse geschiedenis kunnen worden.

Den Uyl had de grootste ploeg. Met 17 ministers en 12 staatssecretarissen had hij net één meer in dienst dan Biesheuvel (17 en 11) en Van Agt (16 en 12). Balkenende’s tweede kabinet telt ook 17 ministers, maar slechts 9 staatssecretarissen. Zie verder dit overzicht (excelsheet!).

Minder ministers dus. Laat dat nou het enige puntje zijn waar de partijen al voor de verkiezingen het roerend met elkaar eens waren. Leggen we de verkiezingsprogramma’s van VVD, PvdA, D66 en GroenLinks nog eens naast elkaar en kijken we naar de voorstellen op gebied van democratische en bestuurlijke hervorming, dat de vier partijen het alleen hier eens over zijn. Ze kunnen op een Kamermeerderheid van 109 zetels rekenen.

Een ander idee is om taken van de provincie over te hevelen naar de gemeenten. Ook dat zal een paarse coalitie zonder moeite door het parlement kunnen krijgen. In ruil daarvoor krijgen de provincies dan de waterschappen onder hun hoede.
Of het Rijk het met nog minder ambtenaren gaat doen, hangt af van de PvdA. Ik verwacht echter niet dat Cohen op dit punt gaat dwarsliggen. Ook op dit punt zal men het snel eens zijn en op een Kamermeerderheid kunnen rekenen.

Alle andere punten uit de diverse verkiezingsprogramma’s (o.a. koningshuis uit het centrale bestuur en meer decentralisatie) zullen we zeer waarschijnlijk niet in een regeerakkoord terugvinden.
Zie dit overzicht (excelsheet!) voor de punten uit de verkiezingsprogramma’s van de paarse partners. In het overzicht is ook vermeld welke partijen voor of tegen zijn en naar zetelverdeling gerangschikt.

Ook wat democratische hervormingen betreft moeten we niet teveel van verwachten. Grote dwarsligger is de VVD. Die zal misschien nog moeten zwichten voor een Kamermeerderheid, als er een wetsvoorstel voor een correctie referendum wordt ingediend. Maar alle andere punten die tot de kroonjuwelen van D66 horen, zullen het niet halen.
Om de democratie wat soepeler te laten verlopen willen D66 en GroenLinks de Eerste Kamer afschaffen. Ook een stukje verkleining van het waterhoofd. PvdA en VVD zijn echter tegen.

Met het voorstel minder ministers aan te stellen, masseert men volk en vaderland om de natie op te warmen voor de paarse coalitie. Of iedereen ook instemmend knikt als de onderhandelingen over de bezuinigingen achter de rug zijn, moeten we afwachten. Op dat gebied zijn er immers grote verschillen.

Tot slot: minder ministers, minder ambtenaren. Het klinkt leuk en zal zeker positief uitwerken op de begroting. Maar misschien is er wel zoveel werk aan de winkel dat het helemaal niet verstandig is de bezetting zo drastisch te verkleinen.

Geef een reactie

De nieuwe kleren van de onderkoning

De nieuwe kleren van de onderkoning Tjeenk Willink heeft gesproken. Paars-plus moet het worden. Maar de informateur kon het niet laten er wat adviezen aan toe te voegen. Regeren over het advies heen?

In een eindverslag van vier kantjes (pdf) legt hij uit waarom het paars-plus moet worden. In een bijlage van ruim 5 A-viertjes voegt hij echter wel wat commentaar toe. De eerste helft gaat over zijn motivering van de keuze voor een paars-plus koers in de formatie. Dat hoort bij zijn opdracht. Dan volgen er twee extra adviezen. Ik ben benieuwd of Hare Majesteit dat op prijs stelt.

De adviezen-plus gaan over de verhouding tussen kabinet en parlement en over de kwaliteit van het openbaar bestuur (zie hier de bewuste bijlage – pdf). Uit die twee onderdelen een paar citaten, die de vraag oproepen waarom Willink niet een zakenkabinet adviseert.

“Een homogeen kabinet wordt bevorderd door onder meer: Afspraken over de eisen waaraan de bewindslieden, individueel en collectief, moeten voldoen, waaronder financieel-economische geletterdheid. Daarbij ware te bedenken dat wanneer er meer ruimte wordt gelaten aan de Kamer, ervaren Kamerleden meer dan ooit in de Kamer zelf nodig zijn, al was het maar om de invloed van ambtenaren, belangengroepen en adviseurs terug te dringen”.

Let op die “financieel-economische geletterdheid”, die Willink van een nieuw kabinet verwacht. Heeft hij zo zijn twijfels over de deskundigheid? Je zou zeggen dat een kabinet moet kunnen steunen op de deskundigheid van haar ambtenaren. Daar zegt Willink over:
“Om zijn verantwoordelijkheden bij het bestrijden van de crises waar te kunnen maken, moet het kabinet kunnen rekenen op inhoudelijk deskundige ambtenaren. Die deskundigheid is binnen het openbaar bestuur de laatste decennia teruggelopen”.

Nou, dat ziet er niet best uit. Waar moet de deskundigheid dan vandaan komen? Willink weet het: “Door de verantwoordelijkheid van deze professionele uitvoerders voorop te stellen, kan ook de betrokkenheid van burgers worden gestimuleerd”, want de noodzakelijke vernieuwingen om de crises het hoofd te bieden moet het kabinet halen bij “ondernemers, in het onderwijs, in de zorg, in de landbouw, in de sociale zekerheid”. Want “zij representeren een andere werkelijkheid en doorbreken ingesleten patronen. Zij zijn vaak beter én toch goedkoper”.

Willink wil dat politici en ambtenaren hun inhoudelijke oppimpen door te rade te gaan bij de mensen die het dagelijks werk doen.
Daar is niets op tegen. Maar als dat de oplossing is, waarom dan niet meteen ook een zakenkabinet geadviseerd? Een clubje echte vakmensen, die kunnen begrijpen wat er wordt gezegd als de werkvloer spreekt.

Ik vrees dat dit deel van Willink’s eindadvies niet in een nieuwe regeerakkoord terug te vinden zal zijn. Hooguit komt er een reprise van de 100 dagen tournee leidt, waarmee Balkenende het vorige kabinet van start liet gaan. Twee pagina’s die een nieuw kabinet zal dragen als ware zij de denkbeeldige kleren van de onderkoning.

Geef een reactie

Groeten uit Sebaldeburen

Groeten uit Sebaldeburen In Barendrecht was men niet zo blij met de plannen CO2 op te slaan. Het demissionaire kabinet heeft gelukkig andere locaties gevonden.

Het kabinet heeft geen nader onderzoek naar de mogelijke risico’s laten doen. Het kabinet heeft gewoon een gebied gevonden, dat ooit bekend was van de vele ja-knikkers ter plaatse.
Boerakker, Sebaldeburen (Groningen) en Eleveld (Drenthe) zijn de gelukkigen. Boerakker telt 390 inwoners. Sebaldeburen toch nog 610 en in Eleveld houden nog 35 inwoners stand.
Zullen de in totaal 1035 inwoners zich even hardnekkig verzetten als de ruim 46 duizend inwoners van Barendrecht?

Het grootste probleem met CO2 opslag, is dat men niet zeker weet wat er gebeurt als het spul vrijkomt. Dat zou kunnen bij aardschokken, dijkdoorbraken of onverwachte lekkages. Als het vrijkomt dan kan er zomaar een verstikkende atmosfeer ontstaan.
Nu is Eleveld behoorlijk aardschokgevoelig. En Sebaldeburen is al eens getroffen door een flinke windhoos. Gelukkig alleen materiële schade. Dat kan anders worden als door die materiële schade een lek ontstaat in de CO2 opslag.

Wat bezielt dit demissionaire kabinet om zulke risicogebieden aan te wijzen voor de CO2 opslag?
Het definitieve besluit mag door het volgende kabinet worden genomen. Mogen we er op rekenen dat deze locaties naar de prullenmand worden verwezen?

Geef een reactie