Lucebert dichtte ooit: “oh oor, o hoor“.
Wie, om nieuwsgierig te zijn, zijn oor te luisteren legt en zijn oog te lezen, zal aan waarheidsvinding ten onder gaan.
Net als je denkt hapklare feiten voorgeschoteld te krijgen, verneem je later dat het klinkklare nonsens betreft. Of niet? Kom daar maar eens uit als je een week lang tegenstrijdig nieuws tot je neemt. Van krakers die een zuivelproduct willen rechtzetten, tot een opgejaagde verdachte die zegt dat niet zijn handjes los zaten, maar dat een misdaadjournalist te doortastend is geweest.
Dat gaat dan nog om verschillende partijen die zo hun eigen waarheden er op na houden. Erger is als het journaille een vertaalfout over het hoofd ziet. Dat kan al gauw tot warrige democratie leiden. Maar goed, de fout is ontdekt en zo lijkt het, beter laat dan nooit, toch goed te komen.
Waarheid heeft wel vaker de onhebbelijke eigenschap traag als stroop te zijn. Zo is nu pas ontdekt dat de De Nederlandsche Bank twee maanden eerder wist dat het met IceSave niet goed zat, dan de brave spaarders, die er de dupe van werden. Althans volgens bepaalde bronnen. Of zo'n bron gelijk heeft kun je op de televisie met eigen ogen zien in een reportage van KRO-Reporter.
Maar moet je je ogen wel geloven? Lucebert had ook wat over het oog te dichten:
“het oog lijkt een hefboom voor hoger en hoger
maar meer zien dan men ziet ziet men nooit”.
Dat is inmiddels door de waarheid achterhaald. Men ziet veel meer dan men ziet. Tegelijkertijd luistert men veel minder dan men hoort. Wat wel waar of niet waar is, is zo diffuus als een nevelachtige nacht.
In de volksmond rept men wel eens van een waarheid als een koe. Dat is dan wel een koe die zo wordt uitgemolken, dat er uiteindelijk een scharminkel rest, dat we “ieder zijn werkelijkheid” zijn gaan noemen.