Als herfstblaadjes vallen ze: Jan Wolkers, Pierre Jansen, Henk Vredeling.
Mensen die definitief de ikonen worden die ze bij leven al waren. Het zal niet voor alle lezers hier gelden, maar veel van die mensen hebben mijn jeugd op een bepaalde manier gekleurd. Daar wordt je nog eens aan herinnerd dankzij de vele in memoria op tv en in de kranten. Meestal uitbundige lofuitingen waarmee ze het graf in geprezen worden. Bij Pierre Jansen werd ik eraan herinnerd hoe mijn ouders vol adoratie naar de man keken. Zelf vind ik het ook een bijzonder schouwspel, maar vond de gepresenteerde kunst vaak oubollig en de man wat wereldvreemd.
Toch is er iets blijven hangen van de adoratie die een groot deel van Nederland voor Pierre Jansen had. Net zo goed als van Jan Wolkers iets is overgebleven omdat iedereen op mijn middelbare school met de man wegliep.
Maar goed, ze sterven en bij elk overlijdensbericht komt een stukje jeugd, dat ik al lang had begraven, in memoriam voorbij.
Laat ik me ook eens bezondigen aan een vrijdag-vraag (iets wat hier en daar een traditie lijkt te worden in het weblog-universum):
Bij welk overlijden is uw jeugd weer langs gekomen en wat was de betekenis daarvan?