Categoriearchief: Diversen

Rijkste schrijvers (2)

Rijkste schrijvers (2) Gisteren beloofde ik u de rijkste schrijvers van Nederland bekend te maken. Aanleiding was een lijstje van rijkste schrijvers in de Quote, de stalker van poldermiljonairs.
Dat lijstje bleek niets te maken te hebben met literatuur en daarom zelf maar eens uitgezocht welke echte schrijvers een leuke boterham met hun boeken verdienen.

In het artikel van gisteren moest ik natuurlijk bekennen geen enkele kennis te hebben van de inkomens van onze literaire elite. Je zou het ze zelf, of hun uitgevers kunnen vragen, maar ik weet bijna zeker dat ze het mij niet aan mijn neus gaan hangen.
Wat wel voor iedereen op te snorren is, zijn de literaire prijzen die de auteurs kunnen bemachtigen. Zo is al bekend dat Charlottte Mutsaers de P.C. Hooftprijs zal krijgen. Op 20 mei mag ze 60 duizend euro ontvangen. De genomineerden voor de Libris Literatuurprijs zijn ook al bekend en zijn nu dus al verzekerd van 2500 euro. De winnaar krijgt daar ook nog eens 60 duizend euro bij.

De literaire prijzen kunnen een aardige indicatie voor het inkomen van een auteur zijn, want de media-aandacht zal ongetwijfeld de boekverkoop een impuls geven.
Nu zijn er meestal elk jaar andere winnaars, maar soms heeft een auteur een heel fortuinlijk jaar. Zo kreeg Doeschka Meijsing in 2008 de AKO-literatuurprijs (€ 50.000) èn de Ferdinand Bordewijkprijs (€ 5000). Jeroen Brouwers, die in 2007 de Prijs der Nederlandse Letteren weigerde, omdat hij de 16 duizend euro veel te weinig vond, was natuurlijk vreselijk verwend. In 2001 ontving hij de AKO-prijs (€50.000) èn de Gouden Uil (€ 25.000).

Maar goed, dat is niet elke auteur gegund. In de periode van 1998 tot nu vond ik 114 auteurs die een of meerdere prijzen ontvingen. Alles bij elkaar verdienen ze daarmee geen bedragen die de Quote de moeite waard vind.
Eén schrijver steekt met kop en schouders boven de rest uit. Maar liefst zeven prijzen en drie betaalde nominaties, waren goed voor 225 duizend euro, een gemiddelde van een dikke 18 duizend euro per jaar.

Wie is die nummer 1 van literaire goudhaantjes? (Tromgeroffel, trompetgeschal). Dames en heren, niemand minder dan Arnon Grunberg.
Wie op Harry Mulisch had gegokt zit mis, want die staat pas op de 10e plaats en die moet hij dan nog delen ook met Abdelkader Benali.
De top vijf (na Grunberg dus): op 2 Helga Ruebsamen, 3 Cees Nooteboom, 4 Jeroen Brouwers en 5 Charlotte Mutsaers.
Voor de rest van de lijst zie deze excelsheet, met daarin op het tweede werkblad een overzicht van de auteurs en de prijzen en op het derde blad een historisch overzicht vanaf 1998.

Met die prijzen alleen kan een Nederlandse schrijver echt niet rondkomen. Het moet dus van de verkoop van hun boeken komen. Maar dan wel in aanzienlijke oplagen, anders zal menig schrijver toch flink moeten bijschnabbelen.
Misschien hebben ze wat aan dat lijstje uit de Quote. Wordt eerst een rijke ondernemer en ga dan pas eens een boekje schrijven. Een schrijver levert dan wel beroerde boeken, maar de boterham is dik belegd.

Geef een reactie

Rijkste schrijvers

Rijkste schrijver Altijd leuk in de wachtkamer van de tandarts door de Quote te bladeren. Het blad dat welvarend Nederland volgt en grappige lijstjes er op na houdt. De bekendste lijst is de top 100 van Nederlandse miljonairs. Maar de Quote heeft ook een lijstje van de top 10 van rijkste schrijvers.

Ah! Gauw kijken hoeveel Harry Mulisch nou toucheert. Maar wat krijgen we nou? In Quote’s lijstje komt helemaal geen Mulisch voor!. Geen Grunberg, Rosenboom, Van der Heijden of Voskuil te zien. De tien rijkste schrijvers blijken allemaal ondernemers te zijn die ook wel eens een boekje hebben geschreven.
Met op de eerste plaats Nina Brink. Ja, Dick Bruna komt er ook in voor. Maar die rekenen we toch niet de grootste der literaire Nederlanders?

Het maakte wel nieuwsgierig om eens te kijken hoe rijk Nederlandse auteurs zijn. Nu komen de literaire inkomens nergens voor en ik vrees dat de belastingdienst mij er geen antwoord op zal geven. Dus langs een andere weg enig inzicht proberen te verkrijgen.
Een rondje langs de literaire prijzen voor het Nederlandse taalgebied gaf uitkomst en enige indicatie welke schrijvers wel erg vermogend zullen zijn. Puur met hun werk, want ongetwijfeld zal er een tussen zitten die op familiekapitaal leunt.

Na een rondje langs de AKO literatuurpijs, de Librisprijs, de Gouden Uil (België), de P.C.Hooftprijs en nog zo wat prijzen, die de laatste 12 jaar zijn uitgereikt, kreeg ik ook een top 10 van rijkste schrijvers.
En nou mag u raden wie er op nummer 1 staat. Ik verklap nog niks. Ben benieuwd of je een top 5 kan verzinnen die overeenkomt met de lijst die ik morgen bekend zal maken.

Update: de top-24 van literaire goudhaantjes is hier bekend gemaakt. Doorklikken dus!

Geef een reactie

De haas is dood, leve de haas

De haas is dood, leve de haas De paasplicht is voldaan. Men heeft gejubeld of een vuurtje ontstoken. Want fris was het nog wel.

De paus vond de Hollandse bloemen hartverwarmend, anderen vonden de paus te kil met zijne heilige zwijgzaamheid, betreffende katholieke jeugdzonden.
Wat kan een eenvoudig mens anders doen, dan de zinnen te verzetten in de tempels van kunst en kooplustigheid. Op 2e paasdag warmden velen zich al weer op voor het ritme van de alledaagse plicht, die altijd na een feestelijk lang weekend schijnt te moeten volgen.

Dat Jezus zich als een lam aan het kruis liet nagelen, wordt nog slechts in kleine kring gevierd. Het kunstje dat-ie een paar dagen later flikte, wordt massaal herdacht met paasontbijtjes en brunches, samenkomsten op woonboulevards en de ontvangst van drommen buitenlandse toeristen.
Jezus was het haasje vanwege de zonden der mensheid. Hij ging dood, stond weer op en een dag of veertig later had hij er genoeg van verwisselde het aardse voor het hemelse. Daarmee was de wereld nog niet van alle zondigheid verlost.

Daar ligt een schone taak voor de paus. Laat hij zonden op zich nemen van de katholieke herders, die koorknaapjes bezoedelden. Dan ten hemel varen, met medeneming van het totale katholieke erfgoed.
Eenmaal aangekomen bij god’s troon, wel de hoogste baas er even op wijzen dat het heel begrijpelijk is, dat hij danig uit zijn humeur is vanwege de zondigheid van al zijn zonen, maar dat hij op moet houden zijn toorn alleen te laten schudden onder de katholieke volkeren in Haïti, Chili en Mexico.

Of zouden god’s wegen veel minder ondoorgrondelijk zijn, dan wordt gedacht? Misschien heeft de schepper op die beruchte goede vrijdag wel gedacht: alles goed en wel, mensjes, maar je blijft met je fikken van mijn zoon af. En geselt de mensheid nu al weer eeuwen met zijn gramschap.
Dat snappen we wel. De paus ook. Die is zo stil, omdat hij zit te denken hoe hij de zondigheid tegen al die katholieke zonen recht kan breien.

Welnu, de veroplossing ligt voor de hand. Jezus was het haasje, nu de paus nog. Niet op zo’n barbaarse wijze als men op Golgotha te werk ging. Gewoon de kerkdeuren sluiten en met pensioen.

Geef een reactie

De Nationale Probleemcoach

©©Bert Kommerij Hè. hè, eindelijk eens een politicus, die alom positief wordt ontvangen. Alleen daarom al, zou je zonder enige nuance pal achter Job Cohen gaan staan.

Dat hij het onder “het volk” ook goed doet, is wel te verklaren. Want wat hoor je nou nog van Amsterdam? Geen nieuws, is goed nieuws. En het nieuws komt tegenwoordig meer van Gouda, Culemborg en al die buitenrandstedelijke oorden waar zich menig gezinsdrama voltrekt. Binnen de Randstad is het vooral Rotterdam waar het er geenszins feestelijke aan toe gaat.
Cohen moet dus wel Dè Man zijn, die van Amsterdam een oase van orde en veiligheid heeft gemaakt. Zelfs van die paar pyromaantjes die auto’s in de fik staken, hoor je toch niets meer van?

In zijn persconferentie somde Cohen wat Amsterdamse verworvenheden op. Waaronder de probleemcoach. Eind 2007 op dit blog al over te lezen. Leuk dat hij dat noemt, want dat is wat ons land nodig heeft. Gaat Cohen de Nationale Probleemcoach worden?

In Amsterdam houden 20 probleemcoaches een groep van 150 jongeren van 8 uur ’s morgens tot 8 uur ’s avonds in de gaten (meer in de Volkskrant 2007)). Stel dat Cohen Balkenende gaat opvolgen en de Nationale Dominee wordt vervangen door de Nationale Probleemcoach, dan heeft hij wel meer dan 20 collega’s nodig om alle probleemgevallen van het land dagelijks te volgen.
Los van de individuele probleemgevallen, jong en oud, moet Cohen ook een paar fikse probleemgebieden aan kunnen. De economie, de zorg, klimaat en milieu. Ach, je kent ze wel.

Laat ik nu eens geen azijnkritische noten loslaten op droomkandidaat Cohen, maar de vraag hier stellen wie Cohen’s probleemcoachende collega’s moeten worden.
Dat kunnen burgemeesters zijn, die net als Cohen hebben bewezen voor relatieve rust hun toko te kunnen zorgen. Zijn er ook nog van die ‘kanjers’, uit bedrijven en publieke of semipublieke organisaties, die tot je verbeelding spreken?

Stel hier, in de reacties, het DreamTeam samen, waarmee volgens jou Cohen een succesvolle Nationale Probleemcoach kan worden.

Geef een reactie

Zondagsrust

Zondagsrust Ook op weblogs wordt de zondagsrust geheiligd. Door juist op zondag er schoonheid, verstilling en contemplatie op te gooien. De meeste filialen van Codes, keuzes en maakbaarheid (zie het rijtje rechts, onder ‘Ook de moeite waard’) zijn ook vandaag geopend. Mag ik u wijzen op de bijzondere aanbiedingen zondagsrust, die daar in de winkel liggen?

Op Sargasso de KOZ (Kunst op zondag) met Steve Reich (Oh oor, o hoor, dichtte Lucebert ooit).

In dezelfde winkel een ‘van de schoonheid en de troost’. Twaalf minuten bewegende beelden als verstilling.

Wie niet luisteren wil, wie niet wil kijken, maar lezen, kan dan nog naar dit gedicht op RobHamilton.

Met dank aan de filiaalhouders. Er is niets magisch aan het realisme van alle dag. Het is wel een hele troost dat een idee in schoonheid is te realiseren.

Geef een reactie

Uitslaande brand

Uitslaande brand Op het moment van dit schrijven is het nog geen feit, maar zo serieus is het einde van de Balkenende-dynastie nog nooit geweest. Balkenende IV begon 22 februari 2007 en de kans is groot dat de zittingstermijn op 3-jarige leeftijd moet worden opgeheven.

Update: Net niet die verjaardag gehaald.
Dan nemen we afscheid van 2770 dagen Balkenende. Zeven jaar, 5 maanden en 71 dagen, als op 21 februari de koningin erbij moet worden gehaald. Het is dus 2768 dagen geworden. Eindigend met een coalitie, waarvan vanaf het begin al de vraag kon worden gesteld: als dat maar goed gaat.
Balkenende maakt nog wel kans, als de demissionaire toestand lang genoeg duurt, 1 plaats te stijgen op de ranglijst van langstzittende premiers. (Na Lubbers en Kok. Drees zakt dan naar de 4e plaats).

Een vraag die vooral de laatste jaren vaker werd gesteld. In 2008 telden we al 19 kleinere en wat steviger conflicten binnen het kabinet of tussen de coalitiepartijen (zie de artikeltjes op dit weblog over de Binnenbrandjes van het jaar 2008, met hier de poll-vraag en hier de uitslag).

Blijkbaar had het kabinet dat artikel ook gelezen en deed het wat rustiger aan in 2009. Slechts 7 innerlijke conflicten leiden tot binnenbrandjes, die telkens net op tijd geblust konden worden.
Dit jaar laaide het vuur weer op en steeds heftiger. Vijf binnenbrandjes, waarvan de Uruzganbrand meer als een uitslaande brand betiteld mag worden. Krijgt Balkenende spijt dat hij niet veel eerder tot ontBossing is overgegaan?

Want vooral vorig jaar leken Bos en Balkenende elkaar steeds vaker in de haren te vliegen. Dat begon al toen de kredietcrisis een voldongen feit was en er nagedacht moest worden over hoe het kwam en welke maatregelen het kabinet zou moeten nemen.
Toch wist men de onenigheid telkens te sussen. Bos krijgt nu van een aantal kanten het verwijt naar zijn hoofd geslingerd met een verkiezingscampagne bezig te zijn, maar dat verwijt mag Balkenende evenzeer treffen. Tot nu toe leek het spel verdacht veel op een afgesproken strategie. De zevende pijler onder dit kabinetsbeleid.

Die moest er wel voor dienen de rit volledig uit te zitten. Maar als je met vuur speelt neemt wel het risico dat een bewust gesticht kwajongensfikkie uit de hand loopt. En dat lijkt nu te gebeuren.
Het vuur is natuurlijk ook stevig aangewakkerd door de oppositiepartijen, die het verwijt van campagnevoeren ook wel in eigen zak kunnen steken.
Want er waren toch echt wel momenten dat men het vuur zo aan de schenen van het kabinet had kunnen leggen dat de hele boel finaal was afgebrand. Maar nee, ook de oppositie kwam niet verder dan slechts twee moties van wantrouwen en geen enkele motie tot aftreden.

Mijn menig is duidelijk: Balkenende had naar aanleiding van het rapport Davids al tot ontslag gedwongen moeten worden. Dat ging over een kwestie waarvan is gebleken dat er onnodig vele slachtoffers zijn gevallen. Dat is voor mijn een duidelijke grens.
Bij de Uruzganmissie mag misschien ook gelden dat er onnodige slachtoffers zijn gevallen, maar er speelt nog wel de zogenaamde wederopbouw. Hoe moeizaam dat ook misschien verloopt.

Bos had bij het debat over de Irak-kwestie natuurlijk ook even ferm kunnen zijn, als nu. Een ding moet je hem nageven: hij is een man van zijn woord. In december zei hij in een interview in Vrij Nederland dat hij een hardere koers zou varen en de tegenstellingen met de coalitiepartners zou opzoeken. Omdat hij in campagnetijd meer vrijheid heeft en niet noodzakelijk het kabinetsbeleid hoeft te verdedigen.

Dat het nu tot de val van ook zijn kabinet lijkt te leiden, daar heeft hij misschien niet helemaal op gerekend. En of hij er stemmenwinst voor zijn PvdA mee zal halen, is nog maar zeer de vraag.

Geef een reactie

Reageren gaat sneller dan denken?

Reageren gaat sneller dan denken Kent iemand het vuistentikkertje? Een reactiespelletje, waarbij het er om gaat zo snel mogelijk op de knokkels van je tegenstander te slaan. Het moet wel raak zijn, anders telt het niet. Dus is het zaak zo snel mogelijk je vuist weg te trekken, zodat de aanvaller mist.

De kans is groot dat je dat spelletje wint, als je het minst in de aanval gaat. Dat denkt neurowetenschapper Andrew Weichman. Hij denkt dat we twee systemen hebben: eentje voor initiatief nemen en eentje voor reageren (zie VPRO’s Noorderlicht).
Dat geldt dan voor fysieke reacties op tamelijk plotselinge gebeurtenissen. Geldt het ook voor alle andere reacties?

Nee, zou je zeggen als je kijkt naar de reactie van het kabinet op het rapport Davids. Okee, een eerste reactie van Balkenende bleek iets te snel, met een ongelukkige formulering tot gevolg. Maar er is een meer vollediger reactie beloofd en die laat op zich wachten.

Ja, zou je zeggen als je kijkt naar meningen. Op weblogs is er ook een reactiecultuur. Het uitwisselen van meningen. En dat kan er soms, net als bij het vuistentikkertje, ook pijnlijk aan toe gaan. Want ook een menig is akelig snel gevormd, zoals eerder op dit weblog te lezen was te lezen. Een heel ander onderzoek toonde aan dat specifieke woorden in volledige zinnen, de reactie van de lezer triggerde, met een uiterst subjectief oordeel tot gevolg.

Bij de snelle fysieke reacties gaat het natuurlijk om een overlevingsmechanisme. Het is wel zo handig een auto te kunnen ontwijken, die door rood rijdt, net als je het zebrapad oversteekt.
Maar in hoeverre is een snel oordeel van levensbelang? Heeft iemand daar een mening over? Zitten we hier met een restje oerinstinct dat, wat oordeel en mening betreft, ons nu eerder tot last is, dan dat het ons welzijn dient?

Geef een reactie

Nederlandse aalmoes gemiddeld 22 miljoen waard

Nederlandse aalmoes gemiddeld 22 miljoen waard Trots meldde RTL dat de inzamelingsactie voor Haïti nu op de 2e plaats staat van de ranglijst hulpacties sinds 1988. Maar Nederland heeft al veel langer een filantropische mentaliteit, die ruimhartiger blijkt dan aan de zuinige volksaard wordt toegeschreven.

Tuurlijk, er blijven van die lieden die het veel te veel vinden. Zo vindt de VVD dat de Koenders verdubbelaar niet toegepast mag worden op de giften van provincies en gemeenten. “Zo wordt collectief geld verdubbeld, en dat is niet de bedoeling”, menen de liberalen (zie onderaan gelinkte artikel).

Het is leuk dat RTL de actie op de 2e plaats zet. Een andere ranglijst gaat tot 1951 terug. Ongeveer het jaar waar Nederland definitief de wederopbouw na W.O.II in welvaart begon om te zetten. Ook het jaar waar de eerste grootschalige inzamelingsacties loos gingen.
Keurig in het promotieonderzoek van Pamela Wiepking van de afdeling Filantropische Studies van de Vrije Universiteit in Amsterdam. Een bron waar ik rijkelijk uit heb kunnen putten, voor de rest van dit artikel. Overigens is dat onderzoek, For the love of man, a social study on charity giving (pdf!), ook de moeite waard verder te lezen, om meer te weten over Neerlands liefdadigheid.

In deze excelsheet kun je zien dat de actie voor Haïti voorlopig nog op de 3e plaats staat. De actie Geven voor Leven (1974), opgezet door het Koningin Wilhelmina Fonds, bracht bijna 93 miljoen euro op en staat daarmee op de 2e plaats.
In de laatste 58 jaren is er 64 gebedeld om uw aalmoes. Met een gemiddelde van zo’n 22 miljoen euro per actie, mag Nederland een gul land heten. Negentien acties scoorden boven het gemiddelde, met als topper de gulheid na de tsunami’s in Azië (2004), de enige actie die meer dan 200 miljoen euro opleverde.
Van de 45 acties die onder het gemiddelde toucheerden, waren er slechts 8 die onder de 1 miljoen bleven steken.

Azië is wel het werelddeel waar het meest aan gegeven is (zie tabblad 3). Met ruim 393 miljoen is dat deel van meer hulp voorzien dan Nederland zelf, dat ruim 299 miljoen opbracht voor allerlei hulpacties op eigen bodem.
Afrika volgt met dik 264 miljoen en de rest van 'we-are-the-wordl' moet het met veel minder doen. Zuid- en Midden Amerika kreeg 130 miljoen, Oost-Europa ontving 124 miljoen uit onze gulle handen.
De ontwikkelingslanden kregen wel 64,7% van alle opbrengsten.

Acties voor werelddelen of regio’s in de wereld leverden altijd wel meer op. Ik heb de inzamelingen die per land zijn vermeld ook even op een rij gezet (tabblad 4 in het exceldocument). Nederland steekt er dan met kop en schouders bovenuit, gevolgd door Haïti. Tot de top vijf horen dan ook nog Kosovo, Rwanda en Turkije.

Heeft de crisis nog invloed op onze gezamenlijke charitas?
Nauwelijks (zie tabblad 5). De laatste 58 jaar is er een fiks stijgende lijn te zien. De 80’er jaren brengen dan minder op dan de 70’er jaren, daarna lijkt de gulheid alleen maar groter te worden.
De fondsenwerving voor goede doelen loopt wel aardig parallel met het zogenaamde consumentenvertrouwen. Rene Bekkers, van de werkgroep filantropische studies, laat in een grafiekje zien (figuur 8 in dit pdf-document), dat er wel drie uitzonderingen waren. Tijdens de oliecrisisjaren en in de periode 1978 tot 1983, en de periode 1988-1993, daalde het consumentenvertrouwen, maar stegen de inkomsten van de goede doelen fondsen.

De actie voor Haïti laat zien dat we veel meer hebben gegeven, dan ons licht stijgende vertrouwen in de economie deed vermoeden. Natuurrampen spreken wel erg sterk tot de liefdadige verbeelding. Meer nog dan armoede en honger of oorlog (zie tabblad 6).

Bij overstromingen wordt dieper in de buidel getast dan bij aardbevingen. Dat zal dan wel met onze historische band met het water te maken hebben.
Opmerkelijk feitje: In 1809 had Nederland weer eens flink last van het water. Lodewijk Napoleon kon de ellende niet aanzien en organiseerde een nationale collecte, die ruim 1 miljoen gulden opbracht. Een erg hoog bedrag voor die tijd. En dat zonder televisie.

Geef een reactie

Tussen hulp en geloof

Tussen hulp en geloofGod is een irritant menneke. Er vanuit gaande dat er een god is en dat het een man is. Waarmee aardig wat foutjes in de creatie zijn te verklaren.
Je zou denken dat op Haïti nu veel mensen van hun geloof vallen. Het tegendeel is waar. Begrijpelijk. Als je plotsklaps niets meer hebt, blijft er weinig anders dan god over.

De NOS publiceert verhalen uit het weblog van Willemien Krul. Getrouwd met een piloot van de Mission Aviation Fellowship (MAF), een club die zendings- en ontwikkelingsorganisaties bijstaat met hun vliegtuigjes. Het geeft een kijkje in haar verwoeste keuken èn een blik in haar ongehavende, rotsvaste geloof in de Heer.

Nogmaals, dat is begrijpelijk. Als de grond onder je voeten wankelt, zoek je het hogerop. Een paar waarnemingen uit haar weblogstukken, zijn opmerkelijk. Vlak nadat de eerste schokken hun vernietigend werk hebben gedaan, roept een buurvrouw: “Vanaf nu gaan mijn kinderen altijd naar de kerk. En ik ga al mijn geld schenken aan de kerk. Help ons nou God alsjeblieft!”
De blogster, ruim ervaring met het werk van god, brengt buurvrouw enige realiteitszin bij: “Jezus hoeft je geld niet. Hij wil je hart”.

Kan het wreder? Het is dat de buurvrouw verlamd van angst is, anders had ze zeker met beide handen haar hart uitgerukt en op een offerschaal aangeboden. Maar goed, buurvrouw is bekeerd en kan zich voegen bij de gelovige Haïtiaanse gemeenschap.
De blogster meldt: “In Haïti heb ik nog nooit een atheïst ontmoet. Hoewel velen allerlei vormen van bijgeloof hebben, geloof iedereen dat er een God is Die de hele schepping beheerst. Ze zijn niet geïnteresseerd in de wetenschappelijke verklaringen hoe een aardbeving ontstaat. God beweegt de aarde. Ze vragen ook niet en zijn niet boos. Ze zingen en prijzen Hem. Ik voel een rilling langs mijn rug gaan als ik naar hen kijk en luister. Zelfs midden in de vernieling is God aanwezig en kan ik Hem voelen”.

Die voelbare aanwezigheid benadrukt de blogster, als ze de eerste avond na het gedonder, met haar het gezin bij elkaar zit en Psalm 18 erbij haalt: “Vers 7 zegt: Toen dreunde de aarde en beefde; de grondvesten van de bergen sidderden en daverden, omdat Hij in toorn ontbrand was. Nooit eerder is dit zo echt voor me geweest”.

Wakker geschud door haar eigen geloof? Dat is nog de minst belangrijke vraag. Intrigerender is de vraag waarom gods toorn dan Haïti treft, omdat er geen enkele atheïst zou rondlopen. Logisch antwoord is misschien dat god geen boodschap heeft aan ongelovigen en zich alleen met zijn trouwe volgelingen bezig houdt. En ja, heeft-ie een humeurig dagje, dan zijn zij de pineut.
Wel een misselijke streek. God is natuurlijk nooit op een cursus “emotion control” geweest, waar je leert dat je je woede bij jezelf moet houden.

De blogster schreef over de getroffen Haïtianen: “Ze vragen ook niet en zijn niet boos. Ze zingen en prijzen Hem”. Een fraai statement, dat exemplarisch is voor hoe geloof werkt. Want de Haïtianen vragen echt wel wat en ze zijn behoorlijk boos. En dan krijgt god er niet van langs, maar de hulpverlening.

God is een kreng. Er vanuit gaande dat er een god bestaat en dat het een vrouw kan zijn. Waarmee aardig wat foutjes in de creatie zijn te verklaren. Die schepping is zo beroerd in elkaar geknutseld, dat er af en toe wat in elkaar dondert. En de puinhopen die daarmee ontstaan, mogen opgeruimd worden door de mens, eveneens met de nodige constructiefouten geschapen. En wat doet de getroffen mens dan? De woede op elkaar richten.

En bidden tot god, met het vriendelijk verzoek ook te denken aan allen die getroffen zijn. Een gebed aan dovemans oren gericht natuurlijk. God had wis en waarachtig wel aan de Haïtianen gedacht. God had net nog zijn toornige vinger op de hen gericht.

Geef een reactie

Vermoorde schuld

Vermoorde schuld Terwijl de 2e Kamer het kabinet aan een kruisverhoor gaat onderwerpen over misleidende informatie zich op kan maken voor een hopelijk betere tweede ronde, ter afleiding meer aanvullende informatie.

Deze aanvulling biedt geen nieuwe feiten, maar gaat over schuld. In tegenstelling tot het artikel van gisteren (lees ook: Vermoorde onschuld).
In het debat van vanavond zal schuld ongetwijfeld aan de orde komen. Misschien zal er zelfs om boetedoening worden gevraagd. Minimaal excuses, maximaal opstappen van de premier. Elke oorlog, ook die op het Binnenhof, kost enig slachtofferschap.

Omdat nu wel vaststaat dat Nederland op dubieuze gronden politieke steun heeft geboden aan een oorlog die eveneens op dubieuze gronden is gevoerd, zou het wel zo “humanitair” zijn niet te lang te wachten met het vaststellen van de schade. Waarom? Om die schade te vergoeden, natuurlijk.

Ho, ho, roept u misschien. De redenen die zijn aangevoerd om Irak binnen te vallen, waren dan zeer twijfelachtig, het levert de Irakezen wel vrijheid en democratie op. Bovendien wordt er geld besteed aan de wederopbouw van dat land. De schade wordt dus al vergoed. En nu is er, een nog broze, vrije democratie, dus het is aan de Irakezen er wat van te maken. Vrijheid en democratie is toch de grootste vergoeding die je mensen kunt geven?

Zeker. Ware het niet dat dit kadootje verpakt zat in een in doos, waar een lint omheen zat, die bij het uit elkaar trekken een knalbonbon bleek te zijn. De inval in Irak en de gevolgen tot nu toe, hebben het leven gekost van minimaal 83.000 Irakezen. Die kunnen alvast niet meewerken aan hun vrijheid en democratie. En dan zijn er natuurlijk ook de duizenden soldaten, die de dood zijn ingerommeld.

Aangezien geen god of allah ze tot leven zal wekken, ligt hier toch een te vereffenen schuld, waar we het nog eens goed over moeten hebben.
Iemand die opzettelijk door rood rijdt, een klas schoolkinderen schept en doodt, moet ook niet met allerlei drogredenen aankomen (ja, hoor eens, ze hadden een veel te strenge meester, ik wou hem raken / op mijn tomtom zag ik ze niet / rood? nee hoor, in mijn waarneming was het groen).

De schuld aan 83.000 omgekomen burgers, zal vandaag door het politieke gekrakeel, niet aan de orde komen. Die schuld wordt vermoord door eigen belangrijkheid.

Geef een reactie