Goed nieuws voor Wikileaks- en Anonymousactivisten? Het Vaticaan verklaart de hacker heilig. In het clubblaadje van het Vaticaan schrijft een priester over de overeenkomsten tussen christelijke principes en hackersethiek. Hackers zijn, net als christenen, niet uit op eigen belang, maar zijn er op uit om kennis en creativiteit te delen.
Predikt de priester hier de digitale revolutie of zoekt hij hulp bij het kraken van de Bijbelcode? De bijbel staat al jaren in diverse vertalingen on-line, dus het moet voor en hacker een peulenschil zijn om uit te zoeken of de fantast Michael Drosnin gelijk heeft of niet. Deze journalist beweert dat de bijbel een code bevat, waarin onze toekomst verborgen ligt.
In het artikel op Webwereld, wordt ook herinnerd aan een verzuchting van de paus, dat christenen via de sociale media het geloof moeten verspreiden. Zouden hackers in plaats van kwaadaardige codes, heilige Trojaanse paardjes moeten installeren? Palm 58 bijvoorbeeld? Breek hun (de ongelovigen) de tanden uit hun bek staat er in vers 7. Om je maar te waarschuwen voor de verschrikkingen die een ongelovige kan overkomen.
Ongelovig of niet, hackers hebben natuurlijk wel dezelfde zendingsdrang, die we van veel gelovigen kennen. Er is wel een verschil. Als god echt bestaat, heeft zendingsdrang geen enkel nut. Ongeloof doet niets af aan dat bestaan. Zendingsdrang is niet meer dan het opdringen van een levensstijl. Er zijn blijkbaar fanatiekelingen die niet geloven dat Jezus echt aan het kruis is gespijkerd om alle zonde op zich te nemen, zoals dat ook in de bijbel staat. Die fanatiekelingen lezen dat wel, maar weigeren het te accepteren en klampen zich vast aan alle wraakzuchtige passages, waarin de ongelovige wordt gegeseld. Op aarde of in de hel.
Hackers geloven maar in één hel. Die hier op aarde. En ja, ook zij zijn met enige zendingsdrang besmet. Wikileaks openbaart gewoon wat documenten. Natuurlijk willen ze ermee aantonen dat er meer is tussen de hemel en aarde, dan sommige overheden ons willen doen geloven. Maar ze laten het oordeel toch vooral aan onszelf over.
Zou de paus blij zijn dat het Vaticaan, mede dankzij hakcers, zich van zijn dwalingen kan genezen? Als dat inzicht louter aan hackers te danken is, dan is een heiligverklaring wel op zijn plaats.
Tag archieven: geloof
De kleine dingen
Goedenavond luisteraars. In ‘waar zullen we het nu weer eens over hebben’, vanavond aandacht voor de kleine dingen. Het spreekwoord zegt: het zijn de kleine dingen, die het doen. Wij gaan opzoek naar de kleine dingen die voor u belangrijk zijn. U kunt weer bellen en wie weet maken we met uw kleine dingen een grootse avond.
Luisteraars, in de redaktie hebben we een klein meningsverschil over het thema van vanavond. De hoofdredacteur is er van overtuigd dat een spreekwoord zegt dat het de kleine dingen zijn die het doen. Zijn vrouw beweert echter dat het om een liedje gaat. Wat denkt U? Ook daar kunt u over belllen. Een meningsverschil van niks, maar het gaat vanavond juist om die kleine dingen.
We hebben aan de lijn mevrouw De Reus. Zegt u het maar?
“Ja, ik ben het er niet mee eens hoor?”
Hoe bedoelt u?
“Groots moeten we leven. Dingen groots aanpakken. Niet dat benauwde. Als je ergens in gelooft, moet je dat de ruimte geven”.
Ik volg u niet helemaal.
“Ons pastoor heeft grootse gedachten”
Over kleine mensjes toch?
“Bah, wat bent u een viezerik! Het is heel vervelend dat er dwaalgeesten zij die het geloof niet zonder handen kunnen belijden. Maar niet alle monniken hebben geen gelijke kappen”.
Het spreekwoord zegt heel iets anders.
“Kijk, u bent een sprekend voorbeeld van dat benauwde. Vaste tradities, ijzeren stramiens, geketend aan verstikkende kaders. Wie ook maar een beetje geloof heeft, moet dat groots uitdragen”.
Dank u wel, Komen we toch weer bij de kleine dingen. Een beetje geloof. We gaan er even uit voor wat muziek.
Wie hebben we nu aan de lijn?
“Goedenavond, met Grimm hier. Ik wilde even zeggen dat de kleine dingen je leven toch ook erg zuur kunnen maken”.
Nou, meneer Grom, even serieus….
“Grimm is de naam. En ik wil op een zeer serieus onderzoek wijzen. Van kleine kinderen worden mensen helemaal niet gelukkig”.
Ach kom, meneer Gram, kinderen krijgen is toch het mooiste…
“Nogmaals, Grimm is de naam. Luister, ik heb zelf kinderen dus ik weet waar ik het over heb. De eerste jaartjes kan je stank voor dank krijgen en sjouw je je een ongeluk naar de pampercontainer en zodra ze op de eigen beentjes beginnen te staan, rijzen de kosten helemaal de pan uit. Mijn vrouw en ik hebben allebei twee banen om dan weer een borgsom te betalen als ze opgepakt zijn voor spijbelen, dan moet je het ziekenhuis weer betalen waar ze voor comazuipen zijn behandeld en nu kunnen we voor de oudste, die is 12 inmiddels, weer dokken voor het kind dat ze gaat krijgen. Een klein ongelukje noemde ze dat”.
Dat was meneer Grimmig met klein leed. Misschien toepasselijk om van het album Little Creatures, bekend van Talking Heads waar je nooit meer wat van hoort, dit nummer te draaien.
Zegt u het maar.
“Halloooo, met mevrouw van Oranje”
Majesteit! Wat een eer!
“Ha, ha, ik ben mijn schoonmoeder niet, hoor. Zegt u maar gewoon Mabel”.
Dank u. En welke kleine dingen zijn voor u belangrijk?
“Dat ik met de groten der aarde ’kleine acties met grote gevolgen’ mag doen”.
Ah, gelukkig. U bent positief over de kleine dingen die het doen, zo te horen? U gelooft in een betere wereld?
“Zeker. De wereld verandert niet door stil te zitten”.
Neemt u me niet kwalijk, mevrouw Mabel, maar is er niet een hoop leed, juist omdat mensen niet stil zitten?
“Ik kan u zeggen: wij zitten niet stil en maken kleine stapjes voorwaarts. Een mens is te klein om alles in een keer te veranderen”.
Daarvoor is het leed te groot, hè?
“Nou, nou, niet zo somber”.
Ik bedoel mevrouw, dat je wel een put kan dempen, waar het kalf in is verdronken, maar het resultaat is dan dat je het kalf hebt begraven.
“Daar heeft u een punt, maar wij hebben wel belangrijker zaken aan het hoofd dan de reanimatie van kalveren”.
Ik hoorde iemand eens zeggen: als niets helpt, doe niets! Wat denkt u daarvan?
“Ik denk niet. Dat is niet de gewoonte in onze familie. En grote woorden klinken fraai, maar het kleine gebaar, daar gaat het om”.
Dank u, mevrouw Van Oranje. Luisteraars, de tijd is weer om. U kunt de kleine dingen die voor u belangrijk zijn nog in de reacties op onze website kwijt.
Bedankt voor het luisteren. Bedankt voor het bellen. We gaan er uit met Linkin Park en Little things give you away.
Tussen hulp en geloof
God is een irritant menneke. Er vanuit gaande dat er een god is en dat het een man is. Waarmee aardig wat foutjes in de creatie zijn te verklaren.
Je zou denken dat op Haïti nu veel mensen van hun geloof vallen. Het tegendeel is waar. Begrijpelijk. Als je plotsklaps niets meer hebt, blijft er weinig anders dan god over.
De NOS publiceert verhalen uit het weblog van Willemien Krul. Getrouwd met een piloot van de Mission Aviation Fellowship (MAF), een club die zendings- en ontwikkelingsorganisaties bijstaat met hun vliegtuigjes. Het geeft een kijkje in haar verwoeste keuken èn een blik in haar ongehavende, rotsvaste geloof in de Heer.
Nogmaals, dat is begrijpelijk. Als de grond onder je voeten wankelt, zoek je het hogerop. Een paar waarnemingen uit haar weblogstukken, zijn opmerkelijk. Vlak nadat de eerste schokken hun vernietigend werk hebben gedaan, roept een buurvrouw: “Vanaf nu gaan mijn kinderen altijd naar de kerk. En ik ga al mijn geld schenken aan de kerk. Help ons nou God alsjeblieft!”
De blogster, ruim ervaring met het werk van god, brengt buurvrouw enige realiteitszin bij: “Jezus hoeft je geld niet. Hij wil je hart”.
Kan het wreder? Het is dat de buurvrouw verlamd van angst is, anders had ze zeker met beide handen haar hart uitgerukt en op een offerschaal aangeboden. Maar goed, buurvrouw is bekeerd en kan zich voegen bij de gelovige Haïtiaanse gemeenschap.
De blogster meldt: “In Haïti heb ik nog nooit een atheïst ontmoet. Hoewel velen allerlei vormen van bijgeloof hebben, geloof iedereen dat er een God is Die de hele schepping beheerst. Ze zijn niet geïnteresseerd in de wetenschappelijke verklaringen hoe een aardbeving ontstaat. God beweegt de aarde. Ze vragen ook niet en zijn niet boos. Ze zingen en prijzen Hem. Ik voel een rilling langs mijn rug gaan als ik naar hen kijk en luister. Zelfs midden in de vernieling is God aanwezig en kan ik Hem voelen”.
Die voelbare aanwezigheid benadrukt de blogster, als ze de eerste avond na het gedonder, met haar het gezin bij elkaar zit en Psalm 18 erbij haalt: “Vers 7 zegt: Toen dreunde de aarde en beefde; de grondvesten van de bergen sidderden en daverden, omdat Hij in toorn ontbrand was. Nooit eerder is dit zo echt voor me geweest”.
Wakker geschud door haar eigen geloof? Dat is nog de minst belangrijke vraag. Intrigerender is de vraag waarom gods toorn dan Haïti treft, omdat er geen enkele atheïst zou rondlopen. Logisch antwoord is misschien dat god geen boodschap heeft aan ongelovigen en zich alleen met zijn trouwe volgelingen bezig houdt. En ja, heeft-ie een humeurig dagje, dan zijn zij de pineut.
Wel een misselijke streek. God is natuurlijk nooit op een cursus “emotion control” geweest, waar je leert dat je je woede bij jezelf moet houden.
De blogster schreef over de getroffen Haïtianen: “Ze vragen ook niet en zijn niet boos. Ze zingen en prijzen Hem”. Een fraai statement, dat exemplarisch is voor hoe geloof werkt. Want de Haïtianen vragen echt wel wat en ze zijn behoorlijk boos. En dan krijgt god er niet van langs, maar de hulpverlening.
God is een kreng. Er vanuit gaande dat er een god bestaat en dat het een vrouw kan zijn. Waarmee aardig wat foutjes in de creatie zijn te verklaren. Die schepping is zo beroerd in elkaar geknutseld, dat er af en toe wat in elkaar dondert. En de puinhopen die daarmee ontstaan, mogen opgeruimd worden door de mens, eveneens met de nodige constructiefouten geschapen. En wat doet de getroffen mens dan? De woede op elkaar richten.
En bidden tot god, met het vriendelijk verzoek ook te denken aan allen die getroffen zijn. Een gebed aan dovemans oren gericht natuurlijk. God had wis en waarachtig wel aan de Haïtianen gedacht. God had net nog zijn toornige vinger op de hen gericht.
De scheiding van geld en geloof
Het is gedaan met de banken. Floris Deckers, die bij Van Lanschot Bankiers het bestuur voorzit, legt in De Volkskrant uit, dat de kredietcrisis in ieder geval leert dat de banken in hun huidige vorm vergane glorie zijn. Het is leuk geweest, maar nu de bankiers het deksel op de neus hebben gekregen, stelt Deckers voor de scheiding van geld en geld door te voeren.
De bank, oorspronkelijk een veilige bewaarplaats voor je goud, is een supermarkt geworden, met financiële producten op de schappen. Het verschil met de echte supermarkt is: als één van die producten rotte plekken begint te vertonen, kan dat de andere producten aantasten.
Wat zegt U? Dat kan in de echte supermarkt ook? Jawel, maar een rottende appel tast hooguit het hele groente- en fruitvak aan. Het zuivel en brood blijft meestal ongedeerd.
Dat is, zo weten we inmiddels, bij banken wel anders. Het schap met hypothecaire producten in de Amerikaanse superbanken begint kuren te vertonen en binnen een half jaar heeft heel de wereld er last van.
Floris Deckers meent een oplossing voor de toekomst te zien. Het begint met een herdefiniëring van wat een bank is. “Een bank is geen normaal bedrijf”, zegt hij in De Volkskrant. “Want een bank heeft (…) ook een publiek belang, een maatschappelijke netwerkfunctie”.
Deckers stelt voor het spaar- en leningen gedeelte te scheiden van de overige producten. En dan niet door binnen één bank twee streng gescheiden afdelingen voor de verschillende activiteiten te hebben. Nee, zegt Deckers, één bank voor sparen en lenen, waar winst minder belangrijk is dan het goed bewaren en beheren van ieders spaarcentjes. En een heel andere bank, een investeringsbedrijf, waar wel grote risico's genomen moeten worden. Kortom: de scheiding van geld en ander geld.
Goed idee. Enerzijds banken, die de oorspronkelijke rol als betrouwbare beheerder van je goud op zich neemt en anderzijds instellingen waar speculatieve gokkers hun gang kunnen gaan.
Maar die scheiding is er toch al? Stelde Wouter Bos niet, dat je een echte economie had, waar echt geld rondging om de dagelijkse kost te verdienen? En een onechte economie, van beurzen, aandelenhandel en speculaties?
Op het eerste gezicht lijkt dat ook zo te zijn. Terwijl beurskoersen piekten en daalden, bleef ons geld redelijk waardevast en konden we de kerstboodschappen gewoon inslaan. Maar waarom beginnen complete marktsegmenten dan ineens te klagen en te kreunen en is de kerststemming voor heel wat mensen danig verpest met werktijdverkortingen en onheilstijdingen over de toekomst?
Dat komt omdat we zonder vertrouwen niet kunnen functioneren. Het geloof in de betrouwbare bank wankelt en dat leidt tot een koopgedrag gebaseerd op onzekerheid. Dan maar even geen nieuwe auto. Jammer voor de kerstsfeer bij DAF, maar zelf hebben we de eigen kerstmaaltijd in ieder geval veilig gesteld.
Vertrouwen, geloof, het zijn even fiduciaire grootheden als het geld waarmee aandeelhouders hun wereld maakbaar maken. Je gelooft dat je iets concreets hebt, maar je kunt het niet zien of in je handen houden. En zo glipt een economie van waardevastheid door onze vingers.
Er zijn mensen die zonder geloof niet kunnen functioneren. Die mensen leven in de zekerheid dat ze brokken kunnen maken, omdat niet zij, maar god de waarde der dingen bepaalt en de afrekening in een of ander hiernamaals zal plaatsvinden.
En zo zijn er ook mensen die hun functioneren in de handen van de banken hebben gelegd. Wie gaat er vandaag nog naar de bank om zijn centjes door de handen te laten rollen en na te tellen of alles er nog is? We geloven blindelings de wissels, de bank-en giroafschriften. En we geloven dat de bank de cijfertjes wel op waarde zal houden.
Zodra geloof en vertrouwen niet meer corresponderen met wat we voor waar hebben gehouden, ontstaat een epidemische paniek. De zogenaamde onechte economie raakt de echte niet alleen, het penetreert diep in de dagelijkse werkelijkheid.
Het wordt misschien tijd voor een diepgaande heroriëntering op de scheiding van geloof en waarheid. Een goed begin is de scheiding van geld en geloof. Alles draait om geld tenslotte. Zet geld apart en geef het de werkelijke waarde van eten, drinken en wonen. Niets meer, niets minder. Voor alles wat we verder wensen te geloven richten we op wat we willen, maar geen banken.
Malaise in de polder
Bakker: “Mijn bank zegt er ook een te hebben, maar dat blijkt een broodje aap verhaal”.
Boer: “Ja, dat hebben we overgenomen van de banken. Wel zuur, dat we de beloning die de banken krijgen bij het verstoren van een nest, niet in de code hebben kunnen opnemen”.
Kerkganger: “Ik kan de banken aanraden eens bij meneer pastoor te biecht te gaan”.
Verpleegster: “Kijk, valt er een bank, dan wordt die met wel meer geld overeind geholpen. De zorg duur? Ligt er maar aan over welke zorg je het hebt”.