Gezinnen in de stad. Ze komen nog voor. Eigenlijk is het een raadsel waarom mensen die kinderen krijgen niet onmiddellijk verhuizen naar gebieden waar ruimte is om buiten te spelen. Waar ze hun kroost niet het internet op moeten jagen om verband tussen een plak kaas en een koe tussen de oortjes te krijgen.
Afijn, voor de eigenheimers die hun nazaatjes in metropolische turbulentie willen grootbrengen, moet woonruimte worden bedacht. Jong en aanstormend architectonisch talent mogen ideeën leveren voor “De verticale stad voor gezinnen”. De hoofdprijs voor degenen die het beste ontwerp indienen: een reis naar Marseille om daar de Unité d'Habitation van Le Corbusier te bezoeken.
Le Corbusier’s “eenheid van wonen” moet blijkbaar de inspiratie vormen voor een nieuwe visie op verticaal wonen en leven. Le Corbusier moet, net als menig ander architect, opgegroeid zijn met de blokkendoos. Stapelen met beton, veel meer stelt het gebouw niet voor. Vernieuwend was de gedachte wonen met voorzieningen, als tuinen en winkels, te combineren in een en dezelfde hoop beton.
Zoals vaak gebeurt als noviteiten op de wereld worden geplempt, waren er mensen die dachten dat deze woonvorm tot grote ellende kon leiden. Bewoners van het complex zouden wel eens ziek kunnen worden, zelfs hartstikke gek,van al dat beton en de beperkte mobiliteit, omdat men voor een brood en een pak melk de straat niet meer op hoefde. Behalve een paar gevalletjes hoogtevrees, viel het allemaal wel mee.
Vandaag zitten we nog meer dan in de tijd van Le Corbusier met een ruimtelijk probleem. Er moet snel woonruimte bijkomen, maar de beschikbare ruimte wordt alsmaar kleiner. Niet alleen door bevolkingsgroei en gezinsaanwas, ook door bescherming van natuurgebieden en landschapsbehoud. De oplossing ligt voor de hand. Geen ruimte meer op de grond? Dan maar de lucht in!
Geen hemelstormend idee, want inmiddels zijn de begrippen torenflat en wolkenkrabber nietige blokkendoosjes, vergeleken bij de meest recente oprisping in Dubai: Burj Dubai. De 828 meter hoge “unité d’Habitation” telt 1044 appartementen, wat kantoren en een hotel.
Maar is hoogbouw nou een goede habitat voor gezinnen?
Er zijn mogelijke voordelen. Binnentuinen waar het kroost veilig kan spelen, een pak luiers is een etage lager te halen.
Nadelen zijn er ook. Zijn de liften wel groot genoeg om vier volwassenen en evenveel robuuste kinderwagens te vervoeren? Hoeveel konijntjes zullen wel niet van de balkons worden gegooid, door explorerende kinderen? En, angstwekkend toekomstbeeld, wat voor volwassenen zullen die kinderen worden, die in de cruciale periode van wasdom, gewend zijn op alles en iedereen neer te zien?
Kan het dan anders? Zeker wel. Op het plaatje hier linksboven zit u een impressie van de Habitation Taupinière. Het molshoopwonen.
Om aan de behoefte van enige skyline te voldoen bouwen we terpen. Op de tekening ziet u bij 1 een tweetal gebouwen. Elk met vijf geschakelde gezinswoningen, in eveneens terpachtige vorm.Ondergronds (zie 2) bevinden zich a) recreatieve voorzieningen, zoals tuinen, fitnesszalen en zwembaden. Bij b) een laag assorti winkels. Daaronder, bij c), parkeergarages en de laagste laag biedt ruimte voor machines die warm water uit de bodem putten en die afval composteren ten behoeve van de energievoorziening.
Elke Habitation Taupinière is kleinschalig, om de intimiteit en persoonlijkheid te garanderen. De geschakelde woningen zijn van natuurlijke materialen gemaakt en op de molshoop zelf kan gerecreëerd worden, door de liefhebbers van echte buitenlucht. Zonder last van hoogtevrees te hebben.
Het is natuurlijk jammer voor wormen, kevers, pissebedden en ander ondergronds gedierte. Maar daar zullen we er toch al niet zoveel meer van hebben. Ze hebben al lang moeten wijken voor buizen, kabels en heipalen onder flatgebouwen.
In de nieuwe 'verticale stad' wonen gezinnen wel naast elkaar en niet op elkaar. Voor de broodnodige voorzieningen kan men dan heerlijk onderuit zakken.