Waar komt toch de drang vandaan de geheimen van het leven te willen zien, ook als die er niet zijn? Nee, nu niet even over Wikileaks, want dat gaat over geheimen die dat niet horen te zijn, maar er wel degelijk zijn. Het gaat over stiekeme codes, die informatie openbaren, waar we verder niet veel aan hebben.
In de Mona Lisa van Leonardo da Vinci sterft het van die codes. De laatste ontdekking is gevonden in Mona Lisa’s ogen. Daar zouden lettertjes of cijfertjes in zijn gepenseeld.
Natuurlijk verwijst de pers naar de bestseller de Da Vinci Code van Dan Brown, maar ook daar heeft de recente ontdekking niets mee van doen. De miniscule informatie in de poppetjes van Mona’s ogen, zouden iets vertellen over wie de dame nu eigenlijk is. In het ene oog dan. In het ander zouden de initialen van Leonardo zelf staan.
De oude kunstenaar kan er zelf niets over zeggen. Dat krijg je als je zo lang dood bent. Maar verder kan iedereen aan elk barstje in het schilderij elke symboliek toekennen. Volgens mij is de ontdekking niet meer dan de openbaring dat er een konijn in de wolken te zien is.
Kijk, aan wat jongere kunst zal niet snel enige mystiek worden toegekend. Voor spannende theorieën geldt hoe ouder, hoe mystieker. Dat kan veel makkelijker, omdat er veel lastiger keiharde bewijzen zijn aan te voeren. Van de mystiek van oude Egyptenaren tot de mystiek van welke god dan ook.
Op het plaatje linksboven zie een fragment van het Oog van de Tijd, een schilderij van Salvador Dali. Daarin een klokje en de handtekening van de meester. De grapjas heeft dat er natuurlijk in gekwast, in de verwachting dat ooit de Dali Code zou verschijnen. Kunnen we ook niet verifiëren, omdat ook deze kunstenaar morsdood is.
Door het oog van de tijd wordt geschiedenis steeds mythischer. Je moet het wel willen zien.
Door het oog van de tijd
Geef een reactie