Dit soort gedragscodes zijn net elastiek. Ze kunnen bijzonder knellend ervaren worden door degenen die zich er aan dienen te houden. Ze zijn tevens voor meerdere interpretaties vatbaar. Gebruikers proberen ze op te rekken en de toezichthouders breiden de regels dan weer uit. Het elastiek wordt eindeloos uitgerekt.
Regels moeten wel van elastiek zijn, want o wee als ze van stalen kettingen zouden zijn. Dat zou teveel doen denken aan slavernij of dictatoriaal bestuur en daar hebben we al lang tabak van.

Onder OHP wordt bijvoorbeeld verstaan dat in een reclame niet de suggestie mag worden gewekt dat iets gratis is, terwijl er uiteindelijk toch flink voor betaald moet worden. Je mag ook niet liegen over de geneeskrachtige eigenschappen van een product, als die dat helemaal niet heeft.
Ook mogen reclamemakers de concurrentie niet oneerlijk bejegenen. Geen flauwekul dus meer dat een product de enige, echte, zaligmakende oplossing is voor haaruitval of dat eindeloze gat in je huishoudbegroting.

Met de uitbreiding van het reglement van de Reclame Code Commissie zullen we nu dus verlost zijn van ruim driekwart van alle reclame: alle reclame waarin valse beloftes worden gedaan, alle reclame waarin stereotype figuren in voorkomen die in de alledaagse menselijkheid helemaal niet bestaan, alle quasi-wetenschappelijkheid die door geen enkel onderzoek ooit is bevestigd.

En verder alle reclame die, hoe fantasierijk en leuk ze ook mogen zijn, op geen enkele manier een weerspiegeling zijn van de werkelijkheid. Het is lachen geblazen als iemand zijn auto, op aanwijzing van de navigator, de tuin van de buren instuurt, maar de consument wordt hiermee als een hersenloze zombie afgeschilderd en dat is niet eerlijk.
Dat kinderen van die schatjes zijn als ze een boterham met choco-pasta krijgen geserveerd is een foute voorstelling van zaken. Onderzoek heeft juist uitgewezen dat ze van al dat zoet juist zo onhandelbaar als de pest worden.