Dat december een soort komkommertijd kent, kon u hier al lezen. Tenzij er nog voor de jaarwisseling een Elfstedentocht zal plaatsvinden, valt er weinig opzienbarend nieuws te verwachten. Dat denken ook de vele bestuurders, voorzitters, directeuren, chefs en een ieder die aan elke soort van leiding zit.
Loodgieters natuurlijk uitgesloten.

De eindejaarstoespraken beginnen los te barsten. Vandaag deed de scheidende voorzitter van de verenigde supermarkten zijn best 2009 af te ronden.
“Dames en heren, wij hebben in tegenstelling tot veel andere branches onze omzetten in het afgelopen jaar toch nog zien stijgen. Bij de aanpak van overgewicht nemen we als branche onze verantwoordelijkheid. We zijn gewend aan een consument die zich in de supermarkt laat verleiden door lekkere, bijzondere producten voor de Kerst. Dat is ons belang, wij en onze leden hebben ook kinderen en kleinkinderen. Ik dank u voor uw aandacht”.

Zo iets. Op 18 december gooit de Wageningse gemeenteraad 2009 op slot met een eindejaarstoespraak door de nestor van de raad. Wordt een lange avond daar, want de toespraak staat pas als punt 19 op de agenda.
Ach, waarom ook niet? Tijdsbegrippen als uren, dagen, maanden, enzovoorts hebben we zelf bedacht. Vreemd genoeg laten velen zich er vervolgens door leiden, in plaats van de tijd zelf te sturen.
Hulde dus aan de sprekers die de komende dagen al een eind maken aan 2009.

Om te voorkomen dat dit weblog nu alweer achterloopt, vandaag de eindejaarstoespraak. Niet dat morgen dan 2010 hier al begint. Nee, we hebben het dan alvast gehad en kunnen over tot de orde van de laatste decemberdagen.

Sprekerd:
“Beste mensen, dames ook, het was een veel bewogen jaar. Helaas zijn we er niet achter gekomen, wie er met zijn poten aan het jaar heeft gezeten om het kreng in beweging te krijgen. U had natuurlijk, met mij, heel andere verwachtingen. Een mooi, rustig jaartje waarin u op alle gemak uw eigen leuke, fijne dingetjes wilde doen.

Welnu, die verwachting is ruw verstoord door iemand, of wellicht door hele volkstammen, die daar anders over dachten. Zo waren er nogal wat lieden die allerlei zaken naar het volgende jaar doorschoven, en na de jaren daarna. Heb je alles lekker op een rij, gaan ze schuiven! De hele inrichting naar de ratsmodee. En wij maar onze plaats daarin zien te vinden.

Dat was een hele opgave. Zelf je positie bepalen, was er dit jaar absoluut niet bij. Er ging geen maand voorbij of u werd voorgehouden wat u moest zijn. In januari werd u geacht blauw van somberheid te zijn.
In februari moest u nog somberder zijn. Over iets waarover u geen ene moer hebt te zeggen! De economie. U mag dan de belangrijkste factor zijn, want zijn er geen klanten, dan valt er niks te verkopen, maar u wordt wel geacht in alle treurnis het radertje in de mallemolen te zijn.

Dat heeft de sfeer van de rest van het jaar bepaald. U laat zich een fikse depressie aansmeren en daar zitten we nu. Het gaat de komende dagen kouder worden en ik durf te voorspellen dat u uw gevoelstemperatuur uit de kranten moet halen. Wedden dat die lager ligt, dan de thermometer aanwijst?

En als dan Hare Majesteit met kerst, namens de minister-president, nog even in één zin de troonrede samenvat, zult u horen dat de economie weer warm begint te draaien, maar dat u toch even de tanden op mekaar moet houden, want het kabinet gaat het een en ander bevriezen.
Alsof het niet mooi genoeg is geweest dit jaar, krijgt u nu al te horen hoe somber u volgend jaar zal moeten zijn. Met epidemische gevolgen, waar twee prikken niet genoeg voor zijn.

Dames en heren. Ik zie onder de aanwezigen hier en daar verbaasde blikken. Daarom rond ik af met een vraag, die onder sommigen van u nu prangt: hebben en we dit jaar dan niet gelachen?
Ongetwijfeld. En een goede remedie tegen de somberheid die u wordt opgedrongen. Ik verlaat het spreekgestoelte om u de ruimte te geven op te biechten waarover u dit jaar het hardst hebt gelachen.
Dank u voor uw aandacht, het woord is aan u”.