Nemesis staat bekend als de keiharde wraakgodin uit de Griekse mythologie. Geenszins wraakzuchtig, minder bekend, maar wel bezig met keiharde gegevens te komen is Nemesis, het onderzoek naar de krankjorumheid van Nederland.
Alsof we zelf niet weten, hoe gek we zijn. Bewijs? Een artikel in dagblad Trouw, die een blik heeft geworpen in de eerste resultaten van het Nemesisonderzoek.
Nemesis staat voor Netherlands Mental Health Survey and Incidence Study. Vandaag zijn resultaten uit dat onderzoek gepresenteerd op de GGZ Kennisdag, een symposium waar dit jaar aandacht besteedde aan de rol van de gemeentelijke overheid en het geestelijk welzijn van hun inwoners.
Nou, weet Trouw, dat kan per gemeente behoorlijk verschillen. Het gekke is, dat bij een ouder Nemesisonderzoek bleek dat stedelingen aardig depressief konden zijn. Wat blijkt nu? Dorpelingen zijn ineens een stuk depressiever geworden.
Naar de oorzaken is het gissen, blijkt bij nader lezing. De projectleider van Nemesis geeft twee mogelijke oorzaken. Dorpelingen, ooit levend in oases van rust, nemen het jachtige leefpatroon van stedelingen over. Als een idioot zitten internetten en meer met de auto naar het werk. Dat stedelingen vroeger meer mentale malheur hadden, was te danken aan werkloosheid, die steden meer in de dwangbuis hielden dan menig dorpje.
U ziet het, vroeger was het alleen in dorpen beter. Over vroeger gesproken, even nog een Grieks mythologisch intermezzo.
Die GGZ Kennisdag werd gehouden in Apeldoorn. En wel in zaal Orpheus. U kent Orpheus toch nog wel? De welluidende zanger die zijn liefje verloor. Hij miste haar zo, dat jij een poging deed haar uit het dodenrijk terug te halen. Dat mocht, onder voorwaarde dat hij niet naar zou kijken. Bij het verlaten van het dodenrijk keek Orpheus toch achterom en verloor daarmee definitief de liefde van zijn leven.
Je maakt mijn niet wijs dat Nemesis bij toeval dezelfde naam heeft als de mythologische wraakgodin. Ik ben niet gek! Hoewel, je maakt me zomaar wijs dat het geen toeval is dat Orpheus is gekozen om wat voor te dragen uit Nemesis werk.
De verborgen boodschap is: kijk niet om, ander zal de wraak verschrikkelijk zijn. Ofwel: nostalgie maakt depressief.
Terugkijken naar, zelfs intens hunkeren naar wat is geweest, dat schiet niet op. Hoe je er ook naar staart, het komt alleen maar terug in weemoedig makende liedjes. En daar wordt je behoorlijk depri van.
De dorpelingen zouden nog gered kunnen worden van voortschrijdende zwaarmoedigheid, door onmiddellijk op te houden met gemeentelijke fusies. Maar blijven ze dan de tevreden dorpsbewoners? Die fusies zijn immers bedoeld om de kleinere gemeenten om te vormen tot conglomeraten van meer stedelijke allure. En juist stedelingen zijn nu veel minder depressief.
Nee, maak van dat geluk maar een herinnering en vergeet het. Omkijken leidt maar tot ellende. Al was het maar omdat je er minstens nekklachten aan overhoudt.
Tag archieven: depressie
Het jaar is vroeg ten einde.
Dat december een soort komkommertijd kent, kon u hier al lezen. Tenzij er nog voor de jaarwisseling een Elfstedentocht zal plaatsvinden, valt er weinig opzienbarend nieuws te verwachten. Dat denken ook de vele bestuurders, voorzitters, directeuren, chefs en een ieder die aan elke soort van leiding zit.
Loodgieters natuurlijk uitgesloten.
De eindejaarstoespraken beginnen los te barsten. Vandaag deed de scheidende voorzitter van de verenigde supermarkten zijn best 2009 af te ronden.
“Dames en heren, wij hebben in tegenstelling tot veel andere branches onze omzetten in het afgelopen jaar toch nog zien stijgen. Bij de aanpak van overgewicht nemen we als branche onze verantwoordelijkheid. We zijn gewend aan een consument die zich in de supermarkt laat verleiden door lekkere, bijzondere producten voor de Kerst. Dat is ons belang, wij en onze leden hebben ook kinderen en kleinkinderen. Ik dank u voor uw aandacht”.
Zo iets. Op 18 december gooit de Wageningse gemeenteraad 2009 op slot met een eindejaarstoespraak door de nestor van de raad. Wordt een lange avond daar, want de toespraak staat pas als punt 19 op de agenda.
Ach, waarom ook niet? Tijdsbegrippen als uren, dagen, maanden, enzovoorts hebben we zelf bedacht. Vreemd genoeg laten velen zich er vervolgens door leiden, in plaats van de tijd zelf te sturen.
Hulde dus aan de sprekers die de komende dagen al een eind maken aan 2009.
Om te voorkomen dat dit weblog nu alweer achterloopt, vandaag de eindejaarstoespraak. Niet dat morgen dan 2010 hier al begint. Nee, we hebben het dan alvast gehad en kunnen over tot de orde van de laatste decemberdagen.
Sprekerd:
“Beste mensen, dames ook, het was een veel bewogen jaar. Helaas zijn we er niet achter gekomen, wie er met zijn poten aan het jaar heeft gezeten om het kreng in beweging te krijgen. U had natuurlijk, met mij, heel andere verwachtingen. Een mooi, rustig jaartje waarin u op alle gemak uw eigen leuke, fijne dingetjes wilde doen.
Welnu, die verwachting is ruw verstoord door iemand, of wellicht door hele volkstammen, die daar anders over dachten. Zo waren er nogal wat lieden die allerlei zaken naar het volgende jaar doorschoven, en na de jaren daarna. Heb je alles lekker op een rij, gaan ze schuiven! De hele inrichting naar de ratsmodee. En wij maar onze plaats daarin zien te vinden.
Dat was een hele opgave. Zelf je positie bepalen, was er dit jaar absoluut niet bij. Er ging geen maand voorbij of u werd voorgehouden wat u moest zijn. In januari werd u geacht blauw van somberheid te zijn.
In februari moest u nog somberder zijn. Over iets waarover u geen ene moer hebt te zeggen! De economie. U mag dan de belangrijkste factor zijn, want zijn er geen klanten, dan valt er niks te verkopen, maar u wordt wel geacht in alle treurnis het radertje in de mallemolen te zijn.
Dat heeft de sfeer van de rest van het jaar bepaald. U laat zich een fikse depressie aansmeren en daar zitten we nu. Het gaat de komende dagen kouder worden en ik durf te voorspellen dat u uw gevoelstemperatuur uit de kranten moet halen. Wedden dat die lager ligt, dan de thermometer aanwijst?
En als dan Hare Majesteit met kerst, namens de minister-president, nog even in één zin de troonrede samenvat, zult u horen dat de economie weer warm begint te draaien, maar dat u toch even de tanden op mekaar moet houden, want het kabinet gaat het een en ander bevriezen.
Alsof het niet mooi genoeg is geweest dit jaar, krijgt u nu al te horen hoe somber u volgend jaar zal moeten zijn. Met epidemische gevolgen, waar twee prikken niet genoeg voor zijn.
Dames en heren. Ik zie onder de aanwezigen hier en daar verbaasde blikken. Daarom rond ik af met een vraag, die onder sommigen van u nu prangt: hebben en we dit jaar dan niet gelachen?
Ongetwijfeld. En een goede remedie tegen de somberheid die u wordt opgedrongen. Ik verlaat het spreekgestoelte om u de ruimte te geven op te biechten waarover u dit jaar het hardst hebt gelachen.
Dank u voor uw aandacht, het woord is aan u”.
Postsportieve depressie
Voor wie het wegens recessieve redenen is ontgaan: de Olympische Spelen zijn voorbij. Voor velen het begin van een zware periode. Ze waren gewaarschuwd. Depressie en angst worden niet minder door sporten, volgens een onderzoek van biologische psychologen van de VU.
Wat de sporters betreft: vooral de verliezers zullen in een zwart gat vallen. Vier jaar lang keihard werken, offers brengen en dan verliezen. Terwijl de medaillewinnaars nog een aantal weken doorfeesten bij lokale inhuldigingen, in diverse tv-programma's worden onthaald en hun glorieuze momenten herhaald worden, krijgen de verliezers helemaal geen aandacht. Reken maar, zegt Guus van Holland in het NRC, dat die sporters met depressieve dipjes te maken krijgen. Verliezers hebben immers de nationale trots van sportende naties gekrenkt en tellen niet meer mee. Tot outcasts verworden vormen ze zelfs een gevaar voor onze maatschappij.
Een ander onderzoekje wees uit hoezeer de verliezers dat zelf maar al te goed begrijpen. Dat valt af te lezen aan hun lichaamstaal. Niks geheven armen met gebalde vuisten en de borst vooruit. Nee, men liet het hoofd hangen, vaak met een blik vol schaamte op het gelaat.
Culturele verschillen bepaalde hoeveel schaamte men toonde. Chinezen zijn veel berouwvollere verliezers dan bijvoorbeeld Amerikanen.
De Chinezen en Amerikanen hebben overigens weinig reden tot klagen, als nummer een en twee op de uiteindelijke medaillelijst van deze OS.
De grootste verliezers zijn de 118 landen die helemaal geen medailles haalden. Het zal China vrolijk stemmen dat daar landen als Nepal en Hongkong bij staan.
Nederland eindigde op de 16e plaats, maar da's niet helemaal eerlijk. De alternatieve medaillespiegels tonen hel andere uitslagen. Als je het aantal medailles bijvoorbeeld afzet tegen het aantal inwoners, staat Nederland op de 14e plaats en China op de 48e (zie hetkanWel).
Het weblog GeenCommentaar, de naam zegt het al, weet het nog beter. Naar bruto binnenlands product gemeten komt Nederland niet hoger dan de 31e plaatsen, wat later gevolgd China (35e plaats).
Maar voor China komt het weer helemaal goed als je kijkt naar het inkomen per hoofd van de bevolking. China numero 1 en Nederland treurige 29e.
Maar wie blijven, ondanks het intensieve sporten, nu het meest angstig en depressief achter?
Waarschijnlijk zijn dat alle optimisten die hoopten dat de Olympisch Spelen deze keer wel een podium konden worden om de wat minder sportieve kantjes van China aan de kaak te stellen.
Hoewel de media nog wel hun best deden de schaduwzijden van China in de sportuitslagen te verwerken, er is geen sporter geweest die zijn vuist opstak tegen die ellende. Een enkel minister-presidentje nam het woord mensenrechten nog wel in de mond, maar schoof even gladjes aan het volgende diner om de economische interactie tussen Nederland en China een nieuwe impuls te geven.
En de Chinezen zelf? Daar zulen we moeilijk achter komen. Nu de internationale pers massaal het land verlaat, moeten we het weer doen met zwaar bekritiseerde rapporten van Amnesty International en Human Rights Watch doen.
Het Chinese internet gaat weer op slot. Of het naar Bejing omgeleide water nu weer terug zal vloeien naar de boeren die het zo hard nodig hebben, zullen we niet snel weten. Het nieuws zal even mistig zijn als de smog die de Chinese autoriteiten alleen tijdens de Spelen hebben terug gedrongen.
“Ik geloof niet”, zei kroonprins Wilem-Alexander, “dat het China van voor de Spelen ooit weer terugkomt” (bron: Trouw).
Dat zou wel eens helemaal waar kunnen zijn. Gesterkt door 100 medailles en 0 interventies van de aanwezige internatiole gemeenschap, zou het voor de Chinese burger wel eens veel angstiger kunnen worden. Het feest is over, de postsportieve repressie krijgt alle ruimte.
De conjunctuur in de polder
De nederlandse cultuur wordt nog wel eens een hoog klaaggehalte toegedicht. Mensen zijn te negatief, zien het te somber in. Nu is echter aangetoond welk nut dat heeft.
Ik had tot op heden geen enkel verstand van economie, maar nou begrijp ik ineens waarom het nodig is dat de overheid het mensen soms zo lastig maakt. En waarom je maar beter wel slecht nieuws op de voorpagina van de krant kan hebben.
Al die positivo's zijn eigenlijk staatsgevaarlijk. Laten we dus vooral doorgaan met steunen en kreunen, zeuren en klagen en bangmakerij.