Situatie 1: Voel me niet zo lekker. Beetje vage klachten, maar die toch eens in de zoekmachine getikt. De eerste hit was meteen raak. Het kon van alles betekenen, maar de conclusie was wel: u gaat dood.Nou, dat was duidelijk. Dan heeft het ook geen zin naar de huisarts te gaan. Zonde van de tijd en de kosten.

Situatie 2: Op aanraden van moeders de vrouw wel naar de dokter gaan. Resultaat een operatie en een levenslang medicijnregime. Gecontroleerd door een heel moderne specialist. Die stelde een webpagina beschikbaar waar ik mijn zorgstaat op kon knallen.
Dinsdag was ik twee pilletjes vergeten in te nemen. Keurig gemeld, want wat moest ik nou? Ook dat werd meteen duidelijk. Pilletjes vergeten? Waardeloze patiënt. Medicinaal wangedrag. De specialist zou het doorgeven aan de zorgverzekeraar en binnen twee dagen lag er een aanmaning in de bus. Ik moest de pillen voortaan zelf betalen.

Twee fictieve situaties. In beide gevallen beantwoord ik absoluut niet aan het profiel van de ‘betere patiënt’ die tevens een ‘betere professional’ is.
De RVZ (Raad voor de Volksgezondheid en Zorg) adviseert een beetje werk te maken van Gezondheid twee punt nul. Want “internet verandert relatie tussen patiënten, artsen en verzekeraars ingrijpend”.

De overheid moet er voor zorgen dat het hele zorgcircuit de digitale vernieuwingen eens volledig tot zich neemt, misbruik van gegevens voorkomen en de zorgaanbieders stimuleren de sociale media te benutten.
Op de website van de RVZ wordt Gezondheid 2.0 geïllustreerd met een filmpje van een nierpatiënt, die via internet contact houdt met zijn specialist. Hij meet zelf zijn bloeddruk, houdt zijn dagelijks eten in de gaten en meldt de resultaten op een webpagina, die door de specialist wordt bekeken.
Ook kan de patiënt eventuele vragen of opmerkingen er op kwijt. De specialist kijkt er af en toe eens naar en reageert, indien nodig.

Dat digitalisering van delen van de zorg tot de ideale “kwaliteitsverbetering van het zorgsysteem als geheel” zal leiden is mooi. Dat Gezondheid 2.0 ook leidt tot “een beter geïnformeerde patiënt als gelijkwaardige partner bij de besluitvorming over behandeling maar ook bij zelfmanagement van chronische aandoeningen”, is fantastisch.
Dat het ook nog eens “kan bijdragen aan het verlagen van de zorgkosten en van de dreigende arbeidstekorten in de zorg”, is een misvatting.

Zoals meer sporten (heel gezond) tot meer blessures leidt en er dus een voorlichtingscampagne is opgezet om burgers voor te lichten hoe ze die blessures kunnen voorkomen, zo zal ook de digitale patiënt risico’s lopen op allerlei vormen van digitale stress.
En wie gaat er voor zorgen dat de medische netwerken goed functioneren? Of moet de dokter en de patiënt ook een volleerd ict’er zijn? De gevraagde beveiliging zal ook een lieve duit kosten.Wie betaalt alle digitale thermometers, bloeddrukmeters en hartmonitors, die op de pc aangesloten kunnen worden?

Er wordt hoog opgegeven van allerlei nieuwe technologie voor de zorg. Van robotica bij revalidatie, tot verpleging op afstand. Nu stelt de RVZ dat het reeds bestaande internet en sociale media ook een aardige verbetering van de zorg is.
Dat is ook allemaal zo. Ik zie de praktische voordelen wel. Maar die krijg je niet voor een paar stuivers. Wil het allemaal goed werken en de gewenste kwaliteit bieden, moet er nog veel worden geïnvesteerd in de ontwikkeling van die technologie. En laat dat nou behoorlijk duur zijn.