Wie dit jaar nog geschiedenis wil maken, moet opschieten. We gaan de laatste week van het jaar in en dan zit het er weer op.
Het gekke is dat de laatste dag van dit jaar, volgens mijn Rijam-agenda, in week 1 van het nieuwe jaar valt. Dus het nieuwe jaar begint helemaal niet op 1 januari? Ik zie tenminste nergens staan dat week 52 acht dagen telt.
Nu zijn er genoeg mensen die een andere agenda hebben en voor wie het allang nieuwjaarsdag is geweest of nog even moeten wachten. Zelfs het aantal maanden waaruit een jaar bestaat, kan verschillen. En jaartellingen, daar wordt wereldwijd maar wat mee aangerommeld.
Tijd is een mythe. Of het nou om dagen of jaren gaat, het is nergens hetzelfde. Tijd is een even mythisch begrip als tal van andere zaken waar mensen in geloven. dus zijn er ongveer net zoveel tijden als er mensen zijn. Zomer- en wintertijd, oud- en nieuwjaar, tijd van komen en gaan.
Tijd is een afspraak. Het reguleert het dagelijks leventje en maakt wat zaken gemakkelijker. Als je morgen bij mij op de koffie wilt komen, is het wel zo handig een tijdstip af te spreken.
Tijd brengt ons ook in problemen. Hoewel er in wintertijd van kortere dagen wordt gesproken, blijft de klok hardnekkig 24 uren wegtikken. En dat brengt mensen uit hun ritme. Maar weinig mensen gaaan slapen als de duisternis invalt, maar kijken op de klok of het al de geschikte tijd voor de nachtrust is.
En minstens twee keer per jaar worden we ouder: verjaardag en jaarwisseling doen beseffen dat de klok doortikt. Gelukkig kan je tegenwoordig uit laten zoeken wat je “biologische”leeftijd is. Die kan aardig verschillen van je kalenderleeftijd. Heeft te maken, zegt men, met je leefstijl.
Nou is de leefstijl van veel mensen meer een race tegen de klok. Zelfs als die race te winnen zou zijn, worden we er niet jonger op, dus het heeft helemaal geen zin die wedstrijd te lopen.
Er zijn theorieën die zeggen dat de stress waar velen rond kerst last van hebben, te maken heeft met de drukte van die dagen. Ik denk dat we diep van binnen, ons laten beïnvloeden door de laatste week, het eind der tijd, de sprint naar de jaarwisseling. Opgejaagd, beseffen dat er bijna geen tijd meer is om nog een stuk geschiedenis te schrijven, realiseren dat we allemaal weer een jaartje ouder worden. Die frustratie knallen we met miljoenen de lucht in. Als we er al een kwade geest mee willen verdijven, dan is dat de tijdgeest. Akelig monster dat ons in een dwangbuis van uren, dagen, maanden en jaren vastknelt.
Probeer er maar eens aan te ontkomen, door je eigen tijdsrekening in te voeren. Als hele volkstammen hun eigen tijdsindeling er op na kunnen houden, waarom een individu dan niet? Begin dit jaar ben ik begonnen, wegens tijdgebrek, elke dag een uur meer te geven. Gevolg was wel dat alles zodanig opschoof, dat ik nu alweer drie maanden te laat op mijn werk kom. De baas heeft gezegd dat ik volgend jaar nog een kans krijg dat weer goed te maken.
Dat is dan weer wel het leuke van een nieuw jaar: er is weer hoop. Misschien moeten we afspreken dat we volgend jaar gewoon op het jaar 1 zetten. En maken we er meteen jaren van 24 maanden van. Leeft een stuk rustiger en mocht bijvoorbeeld de zomer tegenvallen dan kan de 2e zomer het jaar nog goed maken. Op naar het nieuwe jaar 1 dus, een jong jaar met schone lei, nieuwe geschiedenis, nieuwe tijd, nieuwe kansen.