Tag archieven: meldpunt

We gaan gekken niet omhelzen.

Hug a clown Idioten moet je niet omhelzen. Je moet ze melden. Ingrijpen is nodig, met al die loslopende gekken. Een meldpunt voor familie en kennissen van rondlopende tikkende tijdbommen. Een keiharde maatregel om herhaling te voorkomen van het drama in Alphen aan de Rijn?

Het voorstel komt van PvdA-Kamerlid Lea Bouwmeester. Ze zou hebben gezegd: ‘Het is niet dat we ze willen omhelzen, er moet worden ingegrepen’. De Telegraaf en het Algemeen Dagblad plaatsen dat tenminste als zijnde een citaat van het Kamerlid.
Op de PvdA-website staat het iets anders: ‘Iemand die zich vreemd of verward gedraagt, verdient aandacht en steun’. Het Kamerlid doelt op situaties waar familie of kennissen hulp vragen van politie of hulpverlening, mar te vaak horen dat er eerst iets ergs moet gebeuren voor men kan ingrijpen. Het meldpunt is bedoeld om die gevallen bekend te maken. Eén herkenbaar meldpunt, in plaats van de vele ‘noodlijntjes’ die er zouden bestaan.

Het is goed bedoeld van het Kamerlid, maar het riekt toch naar een wat populistisch initiatief, in de naweeën van het Alphense drama. Er is namelijk één herkenbaar meldpunt en dat is 112. Het klopt wel dat ongeruste familie, kennissen en zelfs hulpverleners te horen krijgen dat er niet kan worden ingegrepen, omdat er (nog) niets onwettelijks is gebeurd. Een mededeling die meestal volgt, nadat de politie poolshoogte heeft genomen.
En ja, dan gebeurt er dus even niets en in een aantal gevallen loopt het wat later toch ernstig uit de hand. Ernstig wil zeggen dat verwarde mannen hun huis in de fik dreigen te steken, van daken schreeuwen, in het water springen, zelf 112 bellen en dreigementen uiten of naakt over straat gaan wandelen.

Het is niet niks. Er zijn heel wat verwarde mensen die op extreme wijze om de aandacht en steun vragen, waar het Kamerlid op doelt. Dit jaar zijn verwarde mensen tot nu toe al verantwoordelijk voor 10 doden en 29 gewonden. Dat is inclusief de slachtpartij in Alphen en inclusief sommige daders, zoals de man die zich op de Dam in brand stak. Zouden familie en kennissen geweten hebben van de plannen en radeloos op zoek zijn geweest naar zo’n meldpunt of niet op het idee zijn gekomen 112 te bellen? Ik denk het niet.

In de meeste gevallen is de politie snel ter plaatse en weet men erger te voorkomen. Zodra de politie wel in actie moet komen zijn de media er als de kippen bij en zo kunnen we weten dat er dit jaar 44 incidenten met verwarde mensen zijn geweest. Dat is veel, vergeleken bij wat er aan incidenten in 2010 te vinden valt. Toen zouden er 57 zijn geweest, met de Damschreeuwer, de waxinelichtgooier en de ruitenvernieler bij Paleis Noordeinde als ‘beroemdste’ idioten.
Een overzicht van al die verwardheid vind je in dit exceldocument (update tot en met vandaag), gebaseerd op wat er al ‘googlend’ was te vinden.

Zoals ik op 10 april hier schreef, zijn deze aantallen niets vergeleken bij het aantal mensen dat lijdt aan psychische stoornissen die tot agressie kunnen leiden. Ongeveer 100.000 mensen zijn schizofreen, nog eens 100.000 mensen zijn borderliners en 500.000 mensen zouden een antisociale persoonlijkheidsstoornis hebben. Dat zijn cijfers uitsluitend gemeten over de bevolking tot 65 jaar en dat betekent dat zo’n 4 procent van de bevolking aan deze ziektes lijden.

Zijn dat 700.000 tikkende tijdbommen? Niet dus. En is een speciaal meldpunt nodig voor de 0,01 procent waar het wel mis gaat? Ook niet. Er is ongetwijfeld wat te verbeteren in de aanpak van verwarde mensen, die dreigen te ontsporen. Maar dat zit niet in politiek goedkoop scorend meldpunt. Dat moet ver daarvoor zitten.

Geef een reactie

Vaderschapsverlof

Vaderschapsverlof Twee berichten die tegenstrijdig zijn of juist alles met elkaar te maken hebben?
Gisteren liet het CBS weten dat in 2008 minder werknemers ouderschapsverlof hebben opgenomen, dan in voorgaande jaren. Vandaag ging het Meldpuntpapa.nl van start. Bedoeld om werkgevers aan te melden, die teveel dwarsliggen bij vaders die graag een dag in de week met hun kroost willen samenzijn.

Het ouderschapsverlof kan worden opgenomen door mannen en vrouwen, die kinderen tot acht jaar hebben. Alleen werknemers die meer dan 12 uur per week werken, komen in aanmerking. Het verlof bedraagt (voor elk kind) maximaal 26 keer de werkelijke arbeidsduur (regeling per 1 januari 2009). In 2008 was dat nog maximaal dertien maal de werkelijke arbeidsduur. Dat is exclusief zwangerschaps- en bevallingsverlof.

In 2008 namen 57 duizend mensen dat verlof op. Vrouwen vaker (43 duizend) dan mannen (24 duizend). In 2007 namen 50 duizend vrouwen en 25 duizend mannen het ouderschapverlof op. Het CBS concludeert dat juist vrouwen dus minder van de regeling gebruik hebben gemaakt.
Waarom dan toch een actie voor de papa-dag?

Vorig jaar kwam het FNV met het manifest “Papa Plus”, werd gesteld dat zes op de tien mannen graag minder willen werken om meer tijd voor de kinderen over te houden. Men pleitte voor een papa-dag per week. Het zou ook de arbeidsparticipatie van vrouwen kunnen verbeteren.

De werkgevers vonden het een overbodig idee. Elke werknemer heeft de vrije keuze verlof voor de kinderzorg op te nemen. Van die vrijheid moest je geen verplichting maken, zo reageerde men.
Een beetje twijfelachtige opstelling van de werkgevers, want die willen wel graag de vrijheid snel en makkelijk mensen door ontslag alle tijd voor de kinderen te geven, wanneer hen dat uitkomt.

Anderzijds kun je stellen dat een beetje vent gewoon zijn ouderschapverlof opeist. Een werkgever kan daar weinig tegen doen. Of zou een werknemer die zijn vaderschapverlof opneemt, moeten vrezen voor zijn carrière of als eerste de laan uit worden gestuurd als de kredietcrisis zijn bedrijf treft?

Het meldpunt voor teleurgesteld papa's is een particulier initiatief. Als binnenkort blijkt dat er veel serieuze klachten binnenkomen, wordt het tijd dat de overheid dat meldpunt overneemt. Want het zou betkenen dat er werkgevers zijn die een loopje nemen met wettelijke regelingen en arbeidsparticipatie van ouders (mannen en vrouwen) saboteren.

Deze overheid houdt wel van meldpunten. Zou ze deze serieus willen nemen?

Geef een reactie

Overheid met schone handen

Overheid met schone handen Onder de intrigerende titel “Overheid werkt aan schoon geweten” publiceerde de VNU-website Inoverheid.nl een interview met Alain Hoekstra, hoofd van het Bureau Integriteitsbevordering Openbare Sector (BIOS).
“Integriteit is geen luxe, maar een basisaspect van goed overheidsbestuur“, zegt Alain Hoekstra in dat interview. Zijn in 2006 opgerichte bureau heeft tot taak overheden te steunen om op het rechte pad te blijven. Aanleiding was, onder andere, de bouwfraude in de jaren '90, waar ambtenaren bij betrokken bleken.

“Overheden zijn altijd kwetsbaar“, meent Hoekstra, “ze beschikken over middelen, informatie en bevoegdheden die voor veel partijen interessant zijn. Sommige mensen zullen om deze reden een voet tussen de deur willen krijgen“.
Waar een overheid het meest kwetsbaar is, valt moeilijk aan te geven. Maar vandaag de dag is de hele overheid erg kwetsbaar. De kredietcrisis en de taakstellingen (bezuinigingen) leiden er wellicht toe dat de overheid weinig geld wil spenderen aan de bevordering van de integriteit.

Integriteit is een rekbaar begrip. De corruptie-waakhond Transparency International publiceert jaarlijks een Corruption Perception Index (CPI). Wie een 10 scoort is brandschoon, wie nul krijgt bezit geen greintje integriteit. Nederland doet het goed en scoorde in 2008, samen met IJsland, een 8,9. Denemarken (9,3), Zweden, Singapore en Zwitserland doen het beter. Het beroerdst is het gesteld in landen als Somalië, Afghanistan en Irak (het overzicht van 2008 – pdf – is hier als download in te zien).
Opvallend is wel dat geen enkel land de 10 met een griffel krijgt. Er is altijd wel ergens een ambtenaar of een politicus die bezwijkt voor aangeboden verleidingen of met ongewenst gedrag verkeerde voorbeelden afgeeft.

De Nederlandse ambtenaar vindt zich zelf redelijk integer, bleek uit een onderzoek van de Vrije Universiteit Amsterdam in samenwerking met Binnenlands Bestuur. De ambtenaren geen zichzelf een bescheiden voldoende (een 7), maar hebben zo hun twijfels over de bestuurders en politici.
De ambtenaren geven hun eigen organisatie (bestuur of vertegenwoordigende organen) een gemiddelde van 6,8. De rechterlijke macht scoort nog het beste (7,3) maar de Eerste Kamer (6,9), gemeenten (6,6) en provincies (6,4) scoren lager. De Tweede Kamer komt er in de ogen van de ambtenaren met een 6,2 wel erg slecht van af.

Tot zover de stand van zaken in 2008. In internationaal verband een dikke voldoende, intern hebben de ambtenaren nog wat bedenkingen.
Zijn er dan na het onderzoek van de Algemene Rekenkamer in 2004 zo weinig vorderingen gemaakt? De Rekenkamer deed een nulmeting, om een startpunt te creëren van af welke gewerkt kon worden aan het oppoetsen van de integriteit. De conclusie was: de integriteit van de overheid was zeer gebrekkig.
Geschrokken van de reacties begon men ijverig protocollen, gedragscodes, toetsingsinstrumenten en controlemiddelen te ontwikkelen. Het BIOS werd dus in 2006 aan het werk gezet om dat een beetje vaart te geven.

Blijkbaar was dat niet genoeg, want in 2007 lanceerde minister van Binnenlandse Zaken, Ter Horst, een experiment waarbij burgers en ambtenaren anoniem schendingen van integriteit door overheidsfunctionarissen kunnen melden. Klachtenregelingen en klokkenluidersregelingen zijn kennelijk niet voldoende. Dus kan men bij het meldpunt M (Meld Misdaad Anoniem) mogelijke corruptie inleveren.
Mij is niet bekend of de proef, die een halfjaar zou duren, tot een definitief meldpunt voor anonieme tips heeft geleid. In ieder geval kun je op de website van Binnenlandse Zaken zeker een melding doen, maar dat kan daar niet anoniem.

Zou de Nederlandse overheid ooit de schoonste handen ter wereld kunnen hebben? Dan zullen ambtenaren toch ver uit de buurt van louche projectontwikkelaars moeten blijven. Ministers en wethouders toch uitermate zorgvuldig hun reiskosten moeten declareren. En zelfs in de privé-sfeer zullen ze zich niet in tippelzones of zoenend in fietsenhokken moeten ophouden. Een ambtenaar in functie of een beëdigd politicus kan zich geen menselijke trekjes veroorloven.
Je zou zelfs kunnen stellen dat de overheid amper integer is te noemen als ze haar eigen doelstellingen niet haalt, terwijl ze de burgers wel afstraft met maatregelen als die niet meewerkt aan de hen opgelegde doelen.

Op de CPI krijgt Nederland een 8,9. Ambtenaren geven hun overheid een 6,8. Welk rapportcijfer heeft u over om de integriteit van onze overheid te waarderen?

Geef een reactie

Je mag wel klagen

Dokter

De ziekenhuizen hebben er een bron van ergernis bij. Ze moeten al op hun hoede zijn voor de medische tuchtcolleges, die 10 procent meer klachten kregen over medische missers. In 2007 kwamen er 1441 klachten binnen. Vooral artsen zijn de pineut: ruim 930 keer werd er over een arts geklaagd. De verpleegkundigen komen er dus een stuk beter van af.

Overigens werd ruim de helft afgewezen omdat klagers met weinig steekhoudende klachten kwamen of omdat ze met hun verhaal aan het verkeerde adres waren.
De wel gegronde klachten werden merendeels afgedaan met waarschuwingen. Slechts in enkele gevallen werd een berisping uitgedeeld en drie keer werd een boete van maximaal 4500 euro opgelegd. Volgens de tuchtcolleges valt het dus wel mee met de fouten die er in de ziekenfabrieken worden gemaakt.

Nu blijken ze een ander succes behaald te hebben: “Groot succes actie klantvriendelijkheid ziekenhuizen” kopt een bericht op de website consument-en-de-zorg.

Nadere lezing leert dat de ziekenhuizen juist niet uitblinken in die klantvriendelijkheid. Althans, volgens de klagers die op het Meldpunt Consument en de Zorg hun verhaal hebben gedaan. Maandag 21 april ging dit initiatief van de NPCF (Nederlandse Patiënten Consumenten Federatie) van start en twee dagen later bleken er flink wat klachten verzameld te zijn. De resultaten:

Uitgesplitst naar opname in het ziekenhuis zijn de belangrijkste uitkomsten:
52% had geen vast aanspreekpunt en 30% vindt het wel nodig om zo'n vast aanspreekpunt te hebben.
43% moest meerdere keren hetzelfde verhaal vertellen.
42% is niet tevreden over de tijd die arts of verpleegkundige nam om informatie te geven.
38% had onvoldoende tijd om vragen te stellen.
33% voelde zich niet serieus genomen bij inbreng van eigen ideeën over de behandeling.
72% is tevreden over de gemaakte afspraken bij ontslag.

Uitgesplitst naar bezoek aan de polikliniek zijn de belangrijkste cijfers:
41% vindt dat er onvoldoende tijd is om vragen te stellen.
40% zegt dat er te weinig tijd is voor het geven informatie.
39% voelde zich niet serieus genomen bij inbreng van eigen ideeën over de behandeling.
38% vindt dat er te weinig rekening wordt gehouden met de agenda van de patiënt bij het maken van een afspraak.
30% moest meerdere keren hetzelfde verhaal vertellen.
23% moet naar meerdere balies voor verschillende afspraken.

Dat veel mensen het niet prettig vinden meerdere keren hun verhaal te moeten doen, pleit ervoor het elektronisch patiëntendossier in te voeren. Bij welke arts je ook met je gezondheidsklachten komt, het staat keurig in je digitale dossier, dus een volgende arts hoeft niet meer naar je te luisteren maar kijkt op de pc.
Het digitale patiëntendossier zou ook medische missers kunnen voorkomen. Twee vliegen in één klap: geen fouten en nog eens veel klantvriendelijker ook.

Nu nog wat democratischer worden en de mensen wat serieuzer nemen bij de inbreng van eigen ideeën over de behandeling en ook rekening houden met de agenda van de patiënt. De scalpel snijdt dan aan twee kanten: de klachten nemen af en iedereen kan weer gezond naar huis. Want klagen bevordert de gezondheid niet.

Natuurlijk, af en toe is flink mopperen kan goed voor hart- en bloedvaten zijn. Je moet geen binnenvetter zijn. Maar klagen leidt nog wel eens tot serieuze gezondheidsklachten, waar je met chagrijnigheid ook niet snel van geneest.

Ik vrees dat één klacht nooit uit de meldingen zal verdwijnen: meerdere keren je verhaal moeten doen. De echte klager, de notoire mopperkont, de heuse hypochonder, vindt het heerlijk om zijn geklaag oeverloos te herhalen. Het liefst tegen zoveel mogelijk mensen. Hoeveel er daarvan in dit land zijn, weet ik niet, maar de kans is groot dat het percentage klachten over telkens hetzelfde verhaal moeten doen, door deze mensen structureel op de 30 tot 43 procent wordt gehouden.

Ik mag niet klagen. Ik ga een weekje uitrusten op een mooie plek in de Ardennen. Even geen blogjes, tenzij ik het eerste de beste internetcafé niet met rust kan laten.

Geef een reactie

Kliklijn goede doelen

CBFNederland is een gul land. In 2006 werd er ruim 1 miljard euro aan goede doelen gegeven, slechts 4 miljoen euro minder dan men aan feestjes als kerst en sinterklaas placht te besteden (zie eerder artikel).
Die miljarden gaan niet alleen naar de meest bekende goede doelen, maar ook naar particuliere initiatieven die de kop op steken. Burgers ondernemen steeds meer zelf directe hulpverlening, omdat men minder vertrouwen heeft in de reguliere hulp.
Met name de ontwikkelingshulp wordt met wantrouwen bekeken, hoewel dat niet helemaal terecht is, zoals in een een NRC-artikel van november 2007 werd gesteld.

Al die barmhartigheid is mooi, maar heeft inmiddels tot een “goede doelen gekte” geleid. En daarmee is de kans groter geworden dat er nogal wat kaf onder het koren zit. Reden voor het Comité Goededoelengekte (CGG) en het Solidariteitsfonds XminY een meldpunt te starten. Een internet-kliklijn, waar je je twijfels of klachten over een goed doel kan melden.

Doet het CBF (Centraal Bureau Fondsenwerving) zijn werk soms niet goed? Bij dit bureau kun je ook on-line je klachten melden. Het bureau geeft ook een keurmerk aan goede doelen die hun werk en organisatie goed voor elkaar hebben.
Opvallend trouwens dat het XminY fonds niet in de lijst van keurmerkfondsen voorkomt. Ook niet in de lijst van goede doelen die een verklaring van geen bezwaar hebben gekregen van het CBF. Het fonds heeft slechts een plaatsje behaald in de lijst overige instellingen. Waarom XminY niet beoordeeld is door het CBF wordt nergens uitgelegd.

XminY beoordeelt het CBF wel. In het persbericht stelt men dat het CBF “alleen de aanbieders van producten op de charimarkt in Nederland in de gaten houdt en geen bescherming biedt aan mensen in het buitenland, die het slachtoffer zijn van de helpzucht van verre weldoeners”. Daarom is een eigen meldpunt dus nodig, vindt XminY.

Het meldpunt moet niet alleen bevorderen dat donateurs de slechte van de goede hulpacties leert ondercheiden, maar ook dat ze inzien dan je eigen verantwoordelijkheid niet met liefdadigheid kunt afkopen. Het meldpunt staat, zo zegt XminY, in het telken van de boodschap die ontwikkelingslanden al veel langer uitzenden: Het gaat erom dat jullie ons niet meer geven, maar minder van ons afpakken.

Welke instellingen of initiatieven kun je op het meldpunt aangeven?
Groepen of organisaties in Nederland, die in het buitenland een eigen project of programma tot 'goed doel' hebben uitgeroepen en daar in het openbaar geld om vragen.

Nou, zo'n organisatie ken ik wel. Het kabinet natuurlijk! Die vraagt niet alleen in het openbaar geld, die vordert het gewoon via de belastingen. En daarmee wordt de wederopbouw van Afghanistan betaald. Een wederopbouw waar nog weinig van terecht komt.
Het kabinet timmert wel aan de weg om van andere landen meer militaire steun te vragen. Die is zeker nodig. Maar meer hulp om de landbouw daar te veranderen (van opium naar korenschoven), daar is men nogal zuinig mee.

Zo, de kliklijn heeft er een melding bij. Heb jij ook nog wat te klikken?

Geef een reactie