Tag archieven: werkgevers

Vaderschapsverlof

Vaderschapsverlof Twee berichten die tegenstrijdig zijn of juist alles met elkaar te maken hebben?
Gisteren liet het CBS weten dat in 2008 minder werknemers
ouderschapsverlof hebben opgenomen, dan in voorgaande jaren. Vandaag ging het Meldpuntpapa.nl van start. Bedoeld om werkgevers aan te melden, die teveel dwarsliggen bij vaders die graag een dag in de week met hun kroost willen samenzijn.

Het ouderschapsverlof kan worden opgenomen door mannen en vrouwen, die kinderen tot acht jaar hebben. Alleen werknemers die meer dan 12 uur per week werken, komen in aanmerking. Het verlof bedraagt (voor elk kind) maximaal 26 keer de werkelijke arbeidsduur (regeling per 1 januari 2009). In 2008 was dat nog maximaal dertien maal de werkelijke arbeidsduur. Dat is exclusief zwangerschaps- en bevallingsverlof.

In 2008 namen 57 duizend mensen dat verlof op. Vrouwen vaker (43 duizend) dan mannen (24 duizend). In 2007 namen 50 duizend vrouwen en 25 duizend mannen het ouderschapverlof op. Het CBS concludeert dat juist vrouwen dus minder van de regeling gebruik hebben gemaakt.
Waarom dan toch een actie voor de papa-dag?

Vorig jaar kwam het FNV met het manifest “Papa Plus”, werd gesteld dat zes op de tien mannen graag minder willen werken om meer tijd voor de kinderen over te houden. Men pleitte voor een papa-dag per week. Het zou ook de arbeidsparticipatie van vrouwen kunnen verbeteren.

De werkgevers vonden het een overbodig idee. Elke werknemer heeft de vrije keuze verlof voor de kinderzorg op te nemen. Van die vrijheid moest je geen verplichting maken, zo reageerde men.
Een beetje twijfelachtige opstelling van de werkgevers, want die willen wel graag de vrijheid snel en makkelijk mensen door ontslag alle tijd voor de kinderen te geven, wanneer hen dat uitkomt.

Anderzijds kun je stellen dat een beetje vent gewoon zijn ouderschapverlof opeist. Een werkgever kan daar weinig tegen doen. Of zou een werknemer die zijn vaderschapverlof opneemt, moeten vrezen voor zijn carrière of als eerste de laan uit worden gestuurd als de kredietcrisis zijn bedrijf treft?

Het meldpunt voor teleurgesteld papa's is een particulier initiatief. Als binnenkort blijkt dat er veel serieuze klachten binnenkomen, wordt het tijd dat de overheid dat meldpunt overneemt. Want het zou betkenen dat er werkgevers zijn die een loopje nemen met wettelijke regelingen en arbeidsparticipatie van ouders (mannen en vrouwen) saboteren.

Deze overheid houdt wel van meldpunten. Zou ze deze serieus willen nemen?

Kijk, hij werkt!

Kijk, hij werkt!

Ik wou dat ik een vulkaan was. Lekker op mijn rug liggen roken en iedereen zegt: kijk, hij werkt!
(quote uit een oude show van Neerlands Hoop).

Er zijn altijd wel wat mensen die de ambitie koesteren een vulkaan te zijn. De meesten kiezen echter voor een ereplaats op het podium van de arbeidsparticipatie. Nederland is de tweede Europees kampioen arbeidsparticipatie. Een plaats die waarschijnlijk verloren gaat omdat de crisis voortwoekert.
Het UWV
berekende al dat er dit jaar en volgend jaar zeker 320.000 banen verloren gaan. Minister Donner ziet die bui ook al hangen. De crisis gaat zo lang duren dat echte ontslagen niet te vermijden zijn. Dan wordt het financieren van de deeltijd-WW veel te duur, vindt Donner en hij wil die regeling alleen nog even in sterk afgeslankte vorm voortzetten.

Tot teleurstelling van vakbonden en werkgevers. De vakbonden vrezen voor veel meer werkloosheid. De werkgevers vinden dat je een goede lopende regeling eigenlijk niet moet afbouwen.
Beiden hebben het er maar druk mee. Vakbonden moeten overal in het land in actie komen om de beste ontslagregelingen af te dwingen, omdat werkgevers bijna dagelijks personeel buiten de poort zet.
Een rondje door het nieuws van juni en juli levert 18 berichten op, waarin sprake is van ontslag voor ruim 48.000 mensen.

Grootste leveranciers van werkloosheid zijn de bouwsector (35.000 banen) en het TNT-postbedrijf (11.000 banen). Maar vele kleintjes dragen ook bij tot de oplopende cijfers. Van een klompenfabriek die 10 mensen gaat lozen, tot de redactie van het AD, die met 124 mensen minder verder gaat. Van basisscholen, die 12 volledige banen schrappen tot spoorwegbouwers, die het met zo'n 219 mensen minder denkt te kunnen doen.

Het grootste deel van de banenkrimp is gerelateerd aan de crisis, die als een borrelende vulkaan af en toe wat lava spuugt en daarmee telkens verschillende bedrijven treft. De crisis lijkt wel een natuurverschijnsel waar weinig tegen te doen valt. Iedereen draagt een steentje bij aan het reddingswerk.

De overheid bouwt de deeltijd-WW af en pompt nog eens dik 2 miljard in ABN-Amro. De werkgevers lozen, wat ze lozen kunnen. De vakbonden doen mee. Niet door voor de poort te gaan liggen, maar mee te werken aan wat zo mooi een sociaal plan heet te zijn.

En natuurlijk die 48.299 mensen die hun baan kwijt raken. Zouden die niet een bonus moeten krijgen voor hun bijdrage aan bestrijding van de crisis? Ook werkloos worden is werk. Dat mag best beloond worden.

Relevante keuzes bij solliciteren.

Anoniem sollicterenEen grote meerderheid van de Tweede Kamer ziet niets in de mogelijkheid anoniem te sollicteren bij de overheid.

Minister ter Horst zag er wel wat in, maar wacht eerst de resultaten af van een proef in Nijmegen, alwaar zij burgemeester was voor ze tot het kabinet toetrad.

In een eerder onderzoek beweerden vier van de tien werkgevers dat anoniem solliciteren helpt om allochtone werkzoekenden meer kans op een baan te geven.
Acht van de tien werkzoekenden gelooft in betere kansen voor alle sollicitanten: autochtonen, allochtonen, mannen, vrouwen, ouderen en jongeren.

De 2e Kamer wil er niet aan. De overheid moet natuurlijk het lichtend voorbeeld voor de natie zijn en hoort helemaal niet te discrimineren bij sollicitaties. Overbodige maatregel dus, zo vinden bijna alle kamerleden.
Groenlinks is de enige partij die zich zeer postitief uitte over de plannen van ter Horst.

Andere tegenstanders van anoniem solliciteren zeggen dat het niet helpt bij het verkrijgen van een baan omdat in veel gevallen toch eerst naar de c.v. gekeken wordt en pas later naar naam en andere personalia. En zelfs al zou naam en bijvoorbeeld leeftijd en geslacht niet zijn vermeld, dan val je bij een kieskeurige werkgever toch door de mand als je eenmaal op gesprek komt. Wie vooroordelen heeft, gebruikt ze ook.

Wat dat betreft is er meer hoop op betere tijden te verwachten van mensen die hun vooroordelen erkennen en bereid zijn dat te veranderen zoals bij een Frans bedrijf het geval is.

Selectie op basis van vooroordelen valt niet te vermijden, noch te controleren. Hooguit kan een sollicitant een klacht indienen als hij/zij bij zo'n gesprek negatief onderscheid op gebied van naam, leeftijd, geloof of geslacht ontdekt.
En dat een c.v. alleen goed genoeg zou zijn is lang niet altijd steekhoudend. Niet alleen je ambachtelijke ervaring en vaardigheden doen er toe, ook wie je bent kan doorslaggevend zijn. In menig vacature wordt immers ook gevraagd om ambities, collegialiteit of spontaniteit. Je kan nog zo'n goede monteur zijn, ben je een wat somber type dan zijn je kansen een stuk kleiner.

Als dan ook nog op je c.v. de naam prijkt van een bedrijf dat net een slechte naam heeft gekregen door een wanprestatie helpt dat ook niet mee. Ook al was jij daar niet verantwoordelijk voor.

Welke keuzes moeten je maken als je een sollicitatiebrief schrijft? In vacatures wordt om relevante gegevens gevraagd. Op grond van de wet zijn geslacht en leeftijd niet relevant. Er mag niet op worden geselecteerd dus die gegevens kunnen achterwege blijven.
Je naam? Natuurlijk wil je graag een zo persoonlijk mogelijke brief schrijven. Zonder je naam is de aardigheid er al een stuk van af. Als je ergens komt te werken wil je natuurlijk ook graag bij je naam genoemd worden en niet als een anoniem poppetje op het werkrooster gezien worden.

Maar met je naam geef je meteen wat identiteit prijs over geslacht en mogelijke roots. Lastige keuze dus. Omdat je naam ook niet doorslaggevend zou moeten zijn om uitgenodigd te worden voor een gesprek zou het dus misschien beter zijn als de werkgever de persoonlijke kennismakling uitstelt tot dat gesprek. Bij binnenkomende brieven kunnen naam, woonplaats en andere puur persoonlijke gegevens worden afgeplakt. Die leert men wel kennen als je je voorstelt bij het gesprek. Dat is wat men in de proef in Nijmegen gaat doen.

Hobby's? Die kunnen relevant zijn, maar noem er dan vooral niet teveel anders denkt de werkgever dat je meer in je vrije tijdsbesteding bent geïnteresseerd dan in je werk. Liever ziet men dat je werk je hobby is.

Namen van scholen en bedrijven waar je je vaardigheden en ervaring hebt opgedaan? Mwah, laat dat ook maar zitten eigenlijk. Het onderwijs heeft op dit moment al geen geweldige uitstraling en als de naam van je school duidelijk maakt uit welke wijk je komt krijg je hetzelfde effect dat optrad bij banken die mensen een hypotheek weigerden op basis van de postcode. Noem alleen je opleiding bij naam als die school in inspectierapporten op internet hoog scoort.

Een werkgever hoort natuurlijk alleen te kiezen op de gegevens die in zo strikt mogelijke zin relevant zijn voor de baan. Werkgelegenheid is voor iedereen en omdat werkgevers verantwoordelijk zijn voor die werkgelegenheid moeten ze er ook alles aan doen om mensen een eerlijke kans op een baan te geven.

En de sollicitant moet alleen die gegevens verstrekken die naar waarheid de geschiktheid voor een baan aantonen.
Er valt dus wel iets te zeggen voor anoniem solliciteren. Maar het weglaten van bepaalde informatie houdt niet op bij de naam alleen.