Er zijn roependen in de woestijn.Dat ongepolijst landschap, waar zoveel ruimte is maar waar weinigen het voor het zeggen hebben.
Tunesiërs wacht de aangekondigde veranderingen af, door in grote getale het land te ontvluchten. Egyptenaren gaan met een nieuwe mars de omwenteling vieren. Ze werden nog gehoord. Hun geroep werd dagelijks gevolgd door miljoen anderen over heel de wereld.
Hoe vergaat het de roependen in Algerije, Jemen, Iran, Bahrein, Libië, Jordanië, Irak, Syrië en Marokko?
In Marokko wil men aanstaande zondag de straat op te gaan. De overheid zegt naar de demonstraten te zullen luisteren. Een andere aanpak dan in Syrië, waar de eerste protesten meteen de kop in werden gedrukt, door de initiatiefnemer op te pakken. Daar lijkt het nu stil. In andere landen kan de harde hand van de overheid niet voorkomen dat er telkens toch weer mensen de straat op gaan.
In Algerije is voor aanstaande zaterdag een demonstratie gepland, ook al heeft de regering beloofd eind deze maand de jarenlange noodtoestand op te heffen. Vandaag vielen doden en gewonden in Jemen bij hun dag van de woede. Zondag wil de Iraanse oppositie de straat op, terwijl vandaag hun tegenstanders roepen om executie van de oppositieleiders.
In het oliestaatje Bahrein probeert het leger de straten rustig te houden en in Libië hield Kadhafi een rondritje om te tonen dar er niets aan de hand is. In Jordanië laait het protest op en in Irak is een brug bezet, nadat woensdag al mensen de straat op gingen en met geweld er weer van afgejaagd werden.
De eisen van de oproerkraaiers lijken uiten te lopen maar overal klinkt de roep om meer vrijheid en minder armoe. Lang zittende regimes moeten opkrassen, beperkingen van vrijheden moeten worden opgeheven en er moet een einde komen aan corruptie, werkeloosheid en de vaak idiote verschillen tussen arm en rijk.
Het moest er een keer van komen. De mensen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten ruiken hun kans, mede door de inspirerende voorbeelden uit Tunesië en Egypte. Met name Egypte moet de mensen een hart onder de riem hebben gestoken. Heel de wereld keek mee, heel de wereld leefde mee. En niet zomaar.
Elders in de wereld, ook in Nederland, hield men elkaar op de hoogte van de ontwikkelingen via internetmedia. Zodra er ook maar een blogger was opgepakt, wisten we het binnen een uur. Daarnaast werd er getwitterd over de soms iets te terughoudende reacties van sommige regeringen in de vrije landen. En daar dreigt het nu mis te gaan. Blijkt de zogenaamde kracht van de sociale media, na Egypte, nu ook een internetzeepbel?
Er lijkt mij geen enkele reden de mensen in de nu onrustige landen geen steun te geven bij hun roep om meer vrijheid en meer welvaart. Het heeft niet zoveel zin de koffers te pakken en massaal af te reizen naar deze doorgaans toeristische paradijsjes.
Bovendien zullen de burgers het zelf moeten doen, er vanuitgaand dat ze zelf wel het beste weet welke kant het met hun land opmoet. Maar moeten ze nu het gevoel krijgen dat alleen Egypte ons interesseert en de rest ons niets kan schelen?
Waarom niet via twitter en mails eisen van onze regering, dat ze de regimes manen geen geweld tegen de demonstraten te gebruiken? Ambassadeurs op het matje roepen. Met spoed een EU-bijeenkomst beleggen om concrete steun aan de roependen in de woestijn te organiseren.
De regimes gaan niet opzij als de burgers niets doen en zeker niet als de rest van de wereld het op zijn beloop laat.
Twitterstilte na de storm in de woestijn?
Geef een reactie