Vorige week vroeg ik de lezers welke premier de beste crisismanager sinds 1900 genoemd mag worden. Een lastige vraag, die misschien beter aan doorknede historici voorgelegd had kunnen worden. Ik hoopte echter op liefhebbers met enig historisch besef. Die zijn er genoeg onder webloglezers. Het echter bleef het doodstil in de reacties. Jammer.
Iets anders ging dat op GeenCommentaar die de vraag als gastlog publiceerde. Maar liefst vijf deskundigen reageerden en noemden een aantal interessante kandidaten die uit deze lijst (excelsheet!) geplukt konden worden.
Is dat een reden nu geen uitslag bekend te maken? Mwah, bij veel belangrijker verkiezingen is de opkomst soms ook zo bedroevend laag, dat je je afvraagt hoe het mogelijk is dat daarmee nog een compleet Europees Parlement geïnstalleerd kan worden. Dus, als dank en hulde aan de reacteurs op GeenCommentaar hier de uitslag.
Uit de reacties kon ik vier serieuze nominaties halen. Via een geheel subjectieve selectiemethode heb ik daar en winnaar uit kunnen peuren, namelijk de premier die het vaakst is genomineerd. Zo komen we tot dit illustere rijtje:
1. Willem Drees.
2. Joop den Uyl.
3. (gedeeld) Wim Kok, Ruud Lubbers.
Natuurlijk heb ik, zoals dat hoort bij verkiezingen, de uitslag nog proberen te beïnvloeden. Naar mijn menig verdient Drees geen eerste plaats. Hij kreeg pittige crisissen voor zijn kiezen, maar tot driemaal toe zijn kabinetten onder zijn leiding gevallen.
Zelf voelde ik veel meer voor Den Uyl. Hij wist hij het land niet alleen heel aardig door de oliecrisis te leiden, ook hield hij zijn kabinet van amokmakers bij elkaar. Uiteindelijk viel zijn kabinet omdat de katholieke en antirevolutionaire ministers ruimte wilden maken voor het CDA in wording. Van Agt greep de discussies over de grondpolitiek aan, om Den Uyl pootje te haken.
Minpuntje van Den Uyl is dat hij de gelegenheid niet ten baat nam het koningshuis af te bouwen toen de Lockheed-affaire speelde.
Maar goed, Willem Drees is de winnaar. Het mag wel als een prestatie gezien worden een land er bovenop te helpen, na de desastreuze Tweede Wereldoorlog. Ondanks allerlei andere crisissen (waarvan de Indonesië-kwestie de meest pijnlijke was), wist hij toch onversaagd door te werken aan de opbouw van sociale voorzieningen, die later tot de verworvenheden van ons maatschappelijk stelsel gingen behoren.
Ook hij was echter te wankelmoedig om een einde te maken aan de Oranje-dynastie, ook al had hij bij de Greet Hofmans-affaire daar alle gelegenheid toe.
Met dank aan de deelnemende premiers en de vijf reacteurs op GeenCommentaar.
Over de uitslag kan natuurlijk wel gecorrespondeerd worden.