Categoriearchief: Codes

Renaissance van het contractdenken?

Renaissance van het contractdenken? Het convenant dat de hogeschool InHolland de eerstejaars studenten laat ondertekenen, lijkt te gek voor woorden. Je gaat er toch vanuit dat studenten, hoewel niet meer leerplichtig, zich met hun inschrijving verplichten de lessen te volgen om te voorkomen dat ze zakken voor hun examen. Moet je hun gemotiveerdheid dan afdwingen met een convenant? Een overeenkomst die juridisch geen enkele bindende waarde heeft?

Zo'n convenant past prima in de berg herenakkoorden, gedragscodes en intentieverklaringen die momenteel de samenleving in het gareel proberen te houden. De wet alleen, is blijkbaar niet genoeg om gewenst gedrag en gedroomde resultaten te garanderen.

En zo is er dan een Convenant Jakobskruiskruid, waarmee men hoopt vergiftigde koeien te voorkomen. Het Convenant Tipgelden regelt niet de afdracht van de fooien die het horecapersoneel ontvangt, maar behelst afspraken tussen het Verbond van Verzekeraars, de politie en het Openbaar Ministerie en het Verbond van Verzekeraars over het al dan niet belonen ban klikspanen.

En wat te denken van de convenanten die de Amsterdamse universiteiten hebben gesloten met de gezelligheidsverenigingen die sportclub Heerenveen met de belastingdienst is overeen gekomen of die 400 burgemeesters hebben opgesteld om verder te gaan dan de 20 procent doelstellingen die de EU op energiegebied wil scoren?
Er zijn er zoveel, dat er waarschijnlijk geen digitale databank van convenanten kan worden aangelegd, omdat dan het internet overbelast zou raken.

Het convenant is geen modieuze hype. Eerder hebben we te maken met de renaissance van het contractdenken. Het convenant is een soort sociaal contract. Een samenleving bestaat uit te veel verschillende belanghebbenden om alles te regelen in een overkoepelende, nationale wet. Waar de wet tekort schiet, hebben mensen op deelgebieden en deelbelangen de mogelijkheid onderling afspraken vast te leggen. Bedoeld om de microbelangen te dienen, zonder de macrobelangen te schaden.

Een manier om federalisme goed te laten werken. Een centraal gezag regelt het algemeen belang, plaatselijk zoekt men het zelf maar uit.
Ooit was er een centraal gezag dat zich God noemde. Die had ook een convenantje lopen. Met de mensen was afgesproken dat ze het eeuwige leven zouden krijgen als ze zich aan God's geboden hielden. Dat staat bekend als het foedus operum, latijn voor werkverbond.

Dat werkte niet helemaal. De mens zat met zijn jatten aan de boom van de kennis van goed en kwaad, waarmee dat laatste was geschied. God, destijds niet de beroerdste, kwam met een nieuw convenant: de foedus gratiae, of het genadeverbond. Dat hield in: als jullie Jezus kruisigen, krijgen jullie alsnog het eeuwige leven. Ziedaar de oorzaak van de vergrijzing.

Het is niet toevallig dat de renaissance van het contractdenken te danken is aan politici van christelijke signatuur. Balkenende mag wel de godfather van het convenant worden genoemd. Met schwung poetste hij het federalisme op, dat hoogtij vierde in het VOC-tijdperk. Het centraal gezag bepaalt de normen en waarden, die men lokaal mag uitwerken in convenanten en gedragscodes. En geheel in stijl van zijn Inspirator sprak hij met het volk af: als jullie je aan mijn normen en waarden houden, dan zet ik jullie in de eregalerij der brave burgers. Het foedus gratiae van Balkenende.

En zo groeit en bloeit Nederland van de convenanten en gedragscodes. Of moeten we zeggen: het sterft in Holland van de sociale contracten?

Geef een reactie

Geen koopjesjagers online?

Geen koopjesjagers online?

Zelfs wie niet voor een dubbeltje is geboren, wil voor hetzelfde geld op de eerste rang zitten. Dat is globaal het beeld van de zuinige Nederlander. Ook al is dat cliché in veel gevallen al lang niet meer waar, het is een imago waar we nog niet van zijn verlost.

Het beeld zou wel eens versterkt kunnen worden door het gegeven dat het eigenlijk het hele jaar door wel uitverkoop lijkt. Overal wordt je gelokt met aanbiedingen, kortingen en koop nu – betaal later reclames. Je zou kunnen denken dat de commercie de schraperige volksaard tegemoet wil komen.

Wat kritischer ingestelde consumenten vragen zich af waarom er continu prijsverlagingen, kortingen, outlets en voordeeltjes worden rondgestrooid. Om nog maar te zwijgen over de voorjaars-, zomer-, najaar- en winteruitverkoop. Waarom niet altijd alles goedkoper aangeboden?

Dat zou namelijk heel wat koopjesjachten schelen. In reeds vervlogen tijden, verzamelde mijn moeder uit de lokale krant de aanbiedingen en knipte de voordeelbonnen uit de advertenties. Dan was het op de fiets door de stad racen, om de goedkoopste boter, de voordeligste kaas en de twaalf eieren voor tien cent te scoren. Voor de aanschaf van kleding, meubels of andere luxe, was het wachten op de eenmaal per jaar gehouden uitverkoop.
Er was toen geen sprake van een economische crisis. Het was een koopgedrag dat mij moeder met de paplepel was ingegoten. Nu er wel een crisis is, gaan misschien weer veel mensen op koopjesjacht.

Online shoppen was er toen niet bij. Een verschijnsel dat nu een sterk uitdijende business is. Ook daar zijn de goedkoopste lokkertjes niet van de lucht. Eén probleempje: 70% van de online consumenten zou onwetend zijn van kortingscodes of niet weten hoe ze die moeten gebruiken.
Reden voor commerciële bijdehandjes om een website te lanceren (kortings-code.nl) met behulpzame video handleidingen, die de koopjesjagers naar de webwinkels te leiden.

Behulpzaam nieuw tooltje? Welnee, het sterft van dat soort sites. Of het nou met een video is, of met een lijstje “nieuwste aanbiedingen”, bijna elke site leidt je naar de kortingscodes, die je moet invullen op de bestelformulieren.
De website die het video-initiatief publiceert, stelt dat het gebruik van kortingscodes explosief zal stijgen, omdat webwinkels deze marketing methode op grote schaal zullen inzetten om de omzet te verhogen.

Het is dan nog niet de gratis-economie, waarover ik begin augustus schreef. Laten we het maar de dubbeltjes-economie noemen. Dat veel consumenten de kortingscodes niet weten te vinden of ze amper gebruiken, ligt volgens mij vooral aan de websites van de online winkels. Velen zijn onduidelijk, traag, of bieden kortingen op nauwelijks interessante producten.
Maar ook als het wel leuk lijkt, gebeuren er soms dingen, waardoor je zo snel mogelijk weer van een website af wil. Bijvoorbeeld als je bij het betaalproces ineens een mededeling krijgt dat je omgeleid wordt naar een onveilige site. De keuze is dan of je door wil gaan of niet. Ik kies dan natuurlijk voor niet.

De vraag van de kritische consument, waarom niet alles altijd goedkoper kan, is volkomen terecht. En het zou het webshoppen makkelijker maken. Geen gedoe met het traceren van kortingscodes en puzzelen waar je die code kwijt kan. En we zijn af van het cliché een zuinig, schrapend volk te zijn. Want de prijzen zijn gewoon laag. Of anders gesteld: je betaalt gewoon gangbare, normale prijzen. En die irritante oom, die op verjaardagen altijd weer weet te vertellen waar hij jouw recente aankoop veelgoedkoper heeft weten te scoren, kan ook zijn mond houden. Scheelt allicht wat familiedrama's.

Geef een reactie

Klasse privacy

Klasse pirvacy

Okee, er is al genoeg over geschreven en gediscussieerd. Maar nog even iets over de foto hier links.

Hoewel dit weblog geen enkel contract met de RVD (Rijksvoorlichtingsdienst) heeft ondertekend, ziet u toch een foto van het aanstaande koningspaar, maar dan zodanig bewerkt dat de redactie geen kans loopt voor de rechter te worden gesleept.

Mag ik wijzen op een stuk van Egbert Dommering, hoogleraar informatierecht aan de Universiteit van Amsterdam, in de NRC?
Behalve een paar steekhoudende argumenten, waarmee hij de RVD van staatscensuur beticht, lezen we ook dat er enige jurisprudentie is over de privacy van publieke personen. Zij hebben wel degelijk recht op een stukje beschutting van de persoonlijke levensfeer.

Dat is interessant. Want als er één publiek persoon is, dan is dat wel “de burger”. Die burger duikt op in tal van onderzoeken, statistieken, politieke discussies en is speerpunt van de ambities van dit kabinet.
Daartoe wordt de burger tijdens het avondeten gebeld, wordt hem gedragscodes en regelgeving opgedrongen en wordt hij opgeslagen in tal van digitale databanken.

Het is te hopen dat het koninklijk paar de strijd om de privacy glansrijk zal winnen. Daarmee wordt immers de jurisprudentie duidelijker en krijgt de publieke persoon bij uitstek, de burger, een handvat om zijn privacy te heroveren.
Want het zal toch niet zo zijn dat privacy alleen voor bepaalde klassen geldt?

Geef een reactie

Boeren, ballonen en het CDA

Boeren, ballonnen en het CDA Wat zag je op het plaatje in de weekendpuzzel van afgelopen vrijdag? Het was een detail van een luchtballon. De afgebeelde code is wat de nummerplaat voor een auto is. Met die code kun je de ballon traceren in het ballonregister. (Hier meer over de afgebeelde PH-ASF).

Wat heeft dat nu met minister Verburg te maken?

Aanleiding was een artikel in Trouw, over boeren die verschrikkelijk last hebben van al die ballonnen. Je ziet ze in zomerse tijden wel. De hinder die de landbouw er van ondervindt loopt kennelijk de spuigaten uit. Of toch niet? Want groot nieuws was het verder niet.
Dagblad Trouw moet natuurlijk ook de komkommertijd vullen en ontwaarde een boze boer, die op een gelande ballonvaartster in was gereden. Dat zal wel de aanleiding zijn geweest voor dit verdiepende artikel in Trouw.

De klachten? Die luchtballonnen willen wel eens verkeerd terecht komen. Boven op kostbaar gewas. Verder maken ze het vee behoorlijk aan het schrikken. En komt minister Verburg met een krachtige maatregel om haar boeren tegen die luchtterreur te beschermen?

Nee. Sterker nog: ze vliegt zelf per ballon over haar portefeuille. Volgende week maakt ze boven Barneveld een tochtje met de gezamenlijke kippenhouders. En in juni hield ze twee nieuwe ballonnen ten doop, die het mooie landschap gaan promoten.
Gerda Verburg is, evenals de rest van het boerenminnende CDA, niet vies van het oplaten van luchtballonnetjes. In mei presenteerde Balkenende trots de PH-CDA, de eigen partijballon. Hoe kun je je agrarische achterban tegen de haren instrijken.

Met een vloot van 477 geregistreerde ballonen en ruim 9000 ballonvaarten, kan er wel eens wat misgaan. De stadbewoner zal er weinig van merken, omdat zo'n ding niet in de stad mag parkeren, laat staan bij een noodlanding boven op je zelf gekweekte tomaatjes op je balkon mag landen.

Ze mogen, volgens de luchtvaartwet, wel in weilanden en akkers landen. Dat dient zo netjes mogelijk te gebeuren. Een landing wordt wel afgekocht met een kadootje of een vergoeding van € 25,- per ballon met 6 personen. Voor elke persoon minder gaat er € 2,50 van af, voor elke passagier meer komt er € 2,50 bij.
Accepteert een boer die betaling, dan moet hij volledig meewerken aan de berging van de ballon. En zo gaat dat in de meeste gevallen ook.

Voor die enkele gevallen waar de boer boos is, of ballonvaarders het onnodig rommelig hebben gedaan, is er een meldpunt. Dus als Balkenende onverwachts je gazonnetje voor je vakantiehuisje bij de boer verruïneerd met een onfortuinlijke landing van de PH-CDA, dan meldt je die bij een van de koepelorganisaties.

De koepelorganisaties KNVvL (Koninklijke Nederlandse Vereniging voor Luchtvaart), de PBN (Professionele Ballonvaarders Nederland) en de LTO (Land- en Tuinbouw Organisatie) hebben in een convenant (pdf!) de gedragscodes voor ballonvaarders en boeren geregeld.

Een ballonvaarder moet bij het plannen van de vlucht rekening houden met “gevoelige gebieden” en bij het uitzoeken van een landingsplaats, deze zoveel mogelijk vermijden. De bebouwde kom moet op minstens 300 meter worden overgevlogen, daarbuiten mag het wat lager (150 meter). De ballonpiloot hoort er van op de hoogte te zijn of er geen vee, gebouwen of andere obstakels op de landingsplaats zijn.

Daarom doe ik geen ballonvaart kado als er hier iemand ooit een puzzeltje oplost. Jammer dat er geen goede reacties zijn binnengekomen. Ik had toch een erg smakelijke hoofdprrijs.

Geef een reactie

Raad het verhaal achter de code

Raad het verhaal achter de code

1. Wat zien we op het hier afgebeelde plaatje? 2. Wie dan ook nog kan vertellen waar die PH-code mee te maken heeft en wat dat met 3. minister Verburg van Landbouw heeft te maken, wint een etentje met de redactie.

De volledige afgebeelde code, PH-ASF, is maar een voorbeeld. Er zijn duizenden andere PH-codes. In bepaalde sectoren van onze samenleving is elk jaar wel wat commotie rond PH-code dragende zaken. Waar die commotie over gaat en waar die code goed voor is, zal ik uit de doeken doen als de winnende reactie binnen is.

Tot zondag 18.00 u. heb je de tijd je bevindingen in te sturen. Alleen het volle drieledige antwoord komt in aanmerking voor de hoofdprijs.

Update: inzendingstermijn voorbij. Hier de uitslag.

Geef een reactie

Politicus even integer als ambtenaar

Politicus even integer als ambtenaar No strings attached. Ongebonden, dus integer? Het zou niet alleen voor ambtenaren, maar ook voor politici moeten gelden. Dat zegt Cees Schaap van SBV Forensics, een particulier bedrijf dat zich verkoopt aan organisaties en bedrijven die met interne fraude te maken hebben.

Aanleiding is een artikel in het Financieel Dagblad, waarin een voormalig gedeputeerde van Noord-Holland, Albert Moens, gebrek aan integriteit verwijt. De gedeputeerde had net iets te vroeg een contract getekend bij Ecocern, een firma voor duurzame energie.
Een administratief foutje, meent Moens. Had niet mogen gebeuren, maar van belangenverstrengeling was geen sprake, omdat hij zich in de Provinciale Staten, niet meer bemoeide bij besluitvorming voor duurzame energie, toen bekend was dat hij in die sector zou gaan werken.

Ambtenaren die de overheidsdienst verlaten, mogen na vertrek een jaar lang hun expertise en netwerk niet gebruiken in dienst van het bedrijf waar ze naar toe zijn gegaan. Cees Schaap van SBV Forensics ziet graag een gedragscode voor politici, waarin dat ook zo is geregeld.

Wil je dat echt goed regelen, dan zouden ambtenaren en politici, na hun werk voor de overheid, enige tijd op non-actief moeten worden gesteld.
Ambtenaren zijn vaak echte specialisten en het is logisch dat die binnen hun ervaringsgebied een andere baan zoeken. Ergens anders komen ze misschien niet eens aan de bak. En dan bij je nieuwe werkgever je totale expertise niet ogen gebruiken? Lijkt me bijna onbegonnen werk.

Ook politici hebben zo hun specialistische stokpaardjes. Ze beslissen echter wel mee over alles wat op de agenda staat. Waarmee het gebied waar mogelijk van belangenverstrengeling sprake kan zijn, zo'n beetje de totale arbeidsmarkt is.
Als ambtenaren en politici eerst gewoon thuis hun wachtgeld opsouperen, ontstaat er een non-actieve periode, waar ze dan hun vingers niet hoeven te branden, maar de marktwaarde wel daalt.

Maar goed, er valt wat voor te zeggen ook voor politici een jaar in de luwte af te spreken. Wie graag actief wil blijven, kan natuurlijk een jaartje vrijwilligerswerk doen of een maatschappelijke stage lopen. Hoewel ook dan belangenverstrengeling kan plaatsvinden.

Nederland scoort laag op gebied van overheidscorruptie. Het liefst wil men een volledig brandschoon imago. Dat zal niet lukken. Het zou betekenen dat politici geen enkele nevenfuncties meer mogen bekleden. Dat een ambtenaar zelfs geen bestuursfunctie in zijn voetbalvereniging mag vervullen. En dat in het jaartje afkoeling de politicus en de ambtenaar naar de neurochirurg moet, om zijn overheidsgeheugen te laten wissen.

Want een jaar is zo voorbij en daarna zou het geen probleem zijn het bestuurlijk verleden in te zetten bij een commercieel bedrijf?
Je kan het natuurlijk niet verbieden dat ook ambtenaren en politici wel eens een ander baantje willen. Dat dan kennis weglekt, is een verschijnsel dat ook in het bedrijfsleven geldt. Ook daar is soms sprake van contracten waarin is geregeld dat expertise niet in handen van de concurrentie komt. Ondersteund door uitstekende gouden handrukken. De overheid mag dat maar in zeer beperkte mate toepassen, om de uitgaven laag te houden.

Misschien zou het dan ook anders kunnen. Overheden zouden een jaar of vijf geen opdrachten mogen uitbesteden aan bedrijven waar ex-ambtenaren en ex-politici zijn gaan werken. Of die ambtenaren en politici dan nog interessant zijn voor het bedrijfsleven?

Geef een reactie

Misleidende Staatsloterij?

Misleidende Staatsloterij? Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. Een spreuk die je zelden meer hoort. Nu lijkt die echter van toepassing op de mensen die klachten hebben gedeponeerd bij de Reclame Code Commissie. De Staatsloterij zou misleidende reclame hebben gemaakt, omdat niet duidelijk is gemaakt dat de jackpot ook op een eenvijfde lot kan vallen. Aanstaande donderdag behandelt de Commissie de klachten en zal kort daarop met een uitspraak komen.

Ik geef de klagers weinig kans. In het deelnemersreglement van de Staatsloterij staat heel helder: “Indien de Jackpot valt op een uniek deellot, zoals bedoeld in artikel 11.2 van dit reglement, ontvangt de eigenaar het aan hem toekomende deel van de Jackpot en wordt het resterende deel toegevoegd aan de opbouw van de eerstvolgende Jackpot” (artikel 25 lid 25.7).

Nu is dat dus gebeurd. Ergens in Nederland zit de winnaar die met zijn eenvijfde lot 5,5 miljoen euro mag incasseren. De rest van de jackpot, 22 miljoen euro, gaat naar de volgende jackpot.
Veel mensen hebben daar blijkbaar geen moeite mee, want “geluksmakelaar” John Kosterman, de sigarenboer in Zwolle die veel winnende loten blijkt te verkopen, is het een trend geworden om eenvijfde loten te kopen als de jackpot gegarandeerd zal vallen. “Die mensen denken (…) ik vind 5,5 miljoen ook wel genoeg“, zegt hij in het AD.

De Stichting Loterijverlies, opgericht door het juristen bureau Morand, voert strijd tegen de Staatsloterij, omdat men meent dat er veel minder aan prijzengeld wordt uitgekeerd dan wettelijk is verplicht. Bovendien zou in het verleden met niet-bestaande lotnummers zijn gewerkt. De harde feiten staan niet op de website maar men belooft binnenkort meer tekst en uitleg te geven.
De klagers zouden wel eens door deze stichting naar de Reclame Code Commissie zijn verwezen.

De grieven zijn:
1. Eigenlijk vindt men dat de hele jackpot zou moeten worden uitgekeerd, als die op een eenvijfde lot valt. Zo'n lot heeft echter een uniek nummer, waardoor de andere 4 delen buiten de prijs vallen. Veel deelnemers beseffen dat niet, stelt de stichting, en dat moet anders.
2. De Staatsloterij zou de afgelopen tijd brieven hebben gestuurd naar de vaste deelnemers, met daarin een oproep hun lot in te wisselen voor een eenvijde lot.
3. Men ergert zich aan de gigantische reclame die de Staatsloterij heeft gevoerd, met de jackpot als lokaas. Daardoor zouden er deze keer zo'n 5 miljoen loten meer zijn verkocht, dan doorgaans het geval is.

Dat eerste punt is misschien een goed idee. Valt de prijs op een deellot, trek dan nog wat nummers uit de overige deelloten. Vooralsnog kan de Staatsloterij zich op haar eigen regels beroepen, die bij de meeste deelnemers wel bekend zijn. Ooit een klacht gehoord als een veel lagere prijs op een deellot viel?Het tweede punt verdient nader onderzoek. De merkwaardige oproep prikkelt de fantasie. Wist de Staatsloterij bij voorbaat al dat de prijs op een eenvijfde lot zou vallen?

Het derde punt is sneu voor de vaste, trouwe deelnemers. Ineens doet een hele horde koopjesjagers mee. Het verkleint de individuele kansen. Zul je net zien dat zo'n beunhaas er met de poet vandoor gaat.
De reclame was even talrijk, doorzeurend en vervelend als die van andere loterijen. Toch leek me die minder agressief en geenszins misleidend, zoals bij de Sponsor Bingoloterij wel het geval is. Ik ben benieuwd hoe de Reclame Code Commissie er over denkt.

Zijn de klagers jaloerse misantropen, die nu langs andere weg een stukje van de grote vis willen? Of wordt het tijd dat de Staatsloterij haar regels aanpast, opdat we meer miljonairs in Nederland krijgen?

Update (23:50 u.) – De media hebben het nieuws inmiddels ook te pakken.
Om 22.08 u. – Dagblad v/h Noorden.
Om 22.15 u. – De Volkskrant.
Gevolgd door, ongeveer 23.07 u. het AD.

Dit blog is zelden de media voor, deze keer wel. Kijk en vergelijk.

Geef een reactie

DNA: wondermiddel of vuilnisbelt?

DNA: wondermiddel of vulnisbelt? DNA moet uitwijzen of er in Indonesië een terrorist is gedood of een van zijn hulpjes. Met DNA gaat men uitzoeken wie de vaders zijn van de pasgeboren bonobo-aapjes op de Apenheul. Dankzij DNA is in de V.S. een man na 23 jaar detentie, vrijgesproken van schuld. Met behulp van DNA-technieken zoekt men adequate medicatie tegen Mexicaanse griepjes.

Geen dag zonder DNA in het nieuws. De wetenschap heeft er maar druk mee. Het juiste DNA vinden is een hels karwei. Niet alleen bij sporenonderzoek, ook het uitpluizen van een virus-DNA kost immens veel tijd. En, volgens Eric Lammertsma van www.crimsonbase.com, ook nog eens met behulp van verouderde computers en software. Om de wetenschap te hulp te snellen, heeft hij dan ook een bedrijfje opgericht die de DNA-onderzoekers heel wat werk uit handen kan nemen (zie artikel in AD).
Zijn de jonge onderzoekers zwaar gefrustreerd door het wetenschappelijk klimaat alhier, de jonge ondernemers zien er dus wel brood in.

Zouden ze werkelijk in staat zijn het DNA-onderzoek te bespoedigen? En, niet onbelangrijk, producten kunnen leveren die kan leiden tot een foutloze praktijk? Want in het forensisch onderzoek kun je daar niet helemaal zeker van zijn. Op een plaats van misdaad eerst moet worden uitgezocht welke DNA-sporen relevant zijn, om te voorkomen dat een dienstdoende agent als dader wordt aangewezen.

Vorig jaar werd voorgesteld daarom maar het DNA van alle politiemedewerkers in een databank op te slaan, maar de politie heeft daar zelf nog niet alle vertrouwen in. Menig agent ziet zijn DNA liever niet in zo’n databank, zelf als het anoniem wordt opgeslagen. Waarom?Omdat in 2007 sommige deskundigen al stelden dat DNA-bewijs niet altijd waterdicht is.

Onder andere omdat naar mate de databanken met DNA worden gevuld, er een grotere kans op fouten en vervuiling bestaat. Om dat uit te sluiten, moet er meer werk worden verricht en daarmee groeit de tijd, voor een forensisch lab met zekerheid een uitslag kan geven.
Waarmee maar gezegd is, dat niet iedere onschuldige nu snel op vrijlating hoeft te rekenen, omdat de wetenschap voortschrijdt.

Kunnen de jonge ondernemers hulp bieden? Misschien wel bij het leveren van betere software of het uit handen nemen van tijdrovende klussen. Feit blijft dat de wereld is vergeven van het DNA en zoek daar maar eens dat stukje uit dat je nodig hebt, voor wat dan ook. Als dan ook nog eens jan en alleman zich met DNA-onderzoek gaat bezighouden wordt het alleen maar ondoorzichtiger. Spoor dan maar eens op waar welk foutje is gemaakt.

Als het echt zo is dat, zoals Lammertsma van crimsonbase.com stelt, de wetenschappers met verouderde technieken en hulpmiddelen moeten werken, dan wordt het wel tijd daar eens wat aan te doen. Het is natuurlijk te zot dat particuliere bedrijven wel kans zien te innoveren en de wetenschappers in dienst van universiteiten of overheid niet.

Geef een reactie

Groente en fruit in de boot genomen

Groente en fruit in de boot genomen Het Varend Corso, dat aanstaande weekend op de Westlandse wateren het groente en fruit zal presenteren, voelt zich vies in de boot genomen. Door de NMa (Nederlandse Mededingingsauthoriteit). Deze week begon de NMa een onderzoek naar mogelijke prijsafspraken bij telersverenigingen. De komkommers, tomaten en parika's liggen natuurlijk niet voor niks in de winkel. De telers menen echter dat door toedoen van de supermarkten het spul zwaar onder de prijs in de schappen ligt.

De NMa stelt in haar persbericht dat de bezoeken aan acht telersverenigingen niet meteen betekenen dat er van strafbare kartelvorming sprake is. De NMa wil zich echter wel meer weten van de sector die goed is voor een omzet van dik 12 miljard euro. De groente- en fruitsector is voor een groot deel in tal van samenwerkingsverbanden georganiseerd. De NMa wil nu weten of dat wel correct verloopt.

De LTO ( Land- en Tuinbouw Organisatie) is stomverbaasd over de NMa-actie. Er zijn weliswaar 22 telersverenigingen, zo stelt de LTO, maar desondanks worden tuinders door supermarktorgansaties tegen elkaar uitgespeeld om de prijzen zo laag mogelijk te houden. De bezoeken van de NMa leiden nu tot flinke onrust, juist in een tijd waarin de telers zo moeizaam het hoofd boven water kunnen houden.

Prijsafspraken dienen meestal om produkten zo duur mogelijk op de markt te brengen. Een tactiek die door kartelvorming kan worden gerealiseerd. En dat is verboden. Nu wordt de prijs niet alleen door de producenten bepaald. De verkoper doet ook mee.
Ik weet niet of het elders in het land ook is opgevallen, maar hier in Den Haag kleurt de stad zo langzamerhand blauw van de AH-supermarkten. Hetgeen betekent dat je ook voor de komkommers, tomaten en parika's de AH-prijzen betaalt en die liggen heel wat hoger dan op de gewone markt en andere supermarktketens.

In zo'n situatie is AH de grootste afnemer en heeft bijna een monopoliepositie. Dat kan dan weer leiden tot pressie op de telers om hun handel tegen lage prijzen af te leveren. Dat denkt CDA-kamerlid Van Mastdijk ook en merkt gramstorig op dat de NMa maar eens een bezoekje bij de supermarkten moet afleggen om ongeoorloofde praktijken op te speuren.

In komkommertijd begint de frisse tomatensalade een naar bijsmaakje te krijgen. Wat denkt u? Zou de NMa het Varend Corso nu kopje onder duwen of doet de NMa er beter aan de supermarkten aan de ketting te leggen?

Geef een reactie

Schadevrije overheid?

Schadevrije overheid? Balkenende heeft dan wel toegegeven dat er fouten zijn gemaakt bij de Catshuisbrand, excuses horen er niet bij vanwege de juridische implicaties. Wat dat betekent, begrijp je pas goed als je het rapport “Behoorlijk omgaan met schadeclaims“, leest dat de Nationale Ombudsman, Alex Brenninkmeijer, vandaag naar buiten bracht.

De rijksoverheid moet schadeclaims niet alleen juridisch correct afhandelen, maar ook behoorlijk. Dat wil zeggen begrip tonen en zoeken naar een oplossing. Vaak net zo belangrijk voor de schade-eisers als financiële compensatie, zo stelt de Nationale Ombudsman.

Uit een onderzoek over de jaren 2006 en 2007 blijkt dat een foutje van de overheid aardig in de papieren kan lopen. De ombudsman vond op de 13 ministeries ruim 55 duizend claims en een totaal van dik 45 miljoen euro aan uitgekeerde vergoedingen. Dat is zonder de drie ministeries die een slag sloegen naar de aantallen claims en ook zonder de vijf ministeries die geen opgave wensten te doen van de uitgekeerde bedragen (de bevindingen van de Nationale Ombudsman zijn hier samengevat in deze excelsheet).

Eén van de ministeries die niet aan de Ombudsman opbiechtte hoeveel schade er is uitbetaald, is het ministerie van de premier zelf. Slechts 10 claims meldde Algemene Zaken. Net even wat meer dan het ministerie van Onderwijs (OCW) opgaf. Balkenende is dus een uitstekend schademanager. Of zijn ambtenaren.

Daar kunnen ze op Justitie, Defensie en VROM nog wat van leren. Bij VROM (Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordering) waren enkele tientallen claims goed voor 25 miljoen euro schadecompensatie. Bij Defensie ging het om duizenden claims, goed voor ruim 8 miljoen euro.
Justitie hoort tot de top-3 met ruim 52000 claims en bijna 12 miljoen euro. Die overigens geheel voor rekening komt van de IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst). Maakt die dienst zoveel erkende fouten?

In twee jaar tijd ruim 45 miljoen euro aan schadecompensaties. Een bedrag dat vele malen hoger ligt, gezien het ontbreken van gegevens van vijf ministeries. Hebben we met een brokkenkabinet te maken?

Er zijn fouten gemaakt na de Catshuisbrand. Balkenende maakt geen excuses wegens de juridische implicaties. Ik denk niet dat de premier de aanbevelingen van de Ombudsman voor behoorlijk claimbestuur gaat overnemen.

Geef een reactie