Continu veranderende berekeningen over klimaatveranderingen,vervuiling en ontbossing. Als een mens al niet gaar wordt van de opwarming, dan toch wel van al die tegenstrijdige berichten. En ondertussen verzinnen de optimisten allerlei oplossingen om vooral door te leven zoals we nu doen, maar met andere energiebronnen en een besparinkje hier en daar.
Sinds de Club van Rome bestrijden de deskundigen elkaar met een berg cijfers, waarvan de enige positieve bijkomstigheid is, dat die cijfers zelf niet zo vervuilend zijn, dat we er al lang aan dood zijn gegaan. Juiste cijfers, verkeerde cijfers, bijgestelde cijfers, we leven nog.
Die conclusie stemt overheden, bedrijfsleven en ook de meeste consumenten vrolijk, want doortastende en effectieve maatregelen kunnen op de lange baan worden geschoven. Er lijken meer slachtoffers te vallen aan honger, oorlog, verkeer en, niet op de laatste plaats, het dagelijkse huishouden. Maar ook ondanks dat geldt: we leven nog.
Nu zijn er ook vuistdikke rapporten die een relatie leggen tussen energiebronnen en oorlog tussen ontbossing en honger, tussen vervuiling en verkeer, tussen opwarming en dagelijks huishouden. In die rapporten staan geen fijne dingen te lezen, maar zelfs zonder ze te lezen kunnen we weten wat het één met het ander te maken heeft. En jawel, we vinden het ook niet leuk dat het voor sommige mensen daarom niet zo'n lolletje is, maar wij leven nog. Althans veel mensen wel.
Veel mensen. De nog alom vigerende boodschap is dat al die mensen zuiniger en schoner moeten leven. Anders gezegd: we willen met veel blijven en moeten de beschikbare energiebronnen en nog resterende schone lucht in veel mindere mate gebruiken. Het is welhaast antiek- communistisch: alles inzetten voor het grote collectief.
Het milieuplan 2008 heeft alles nog eens doorberekend. Zelfs al zou de klimaatverandering een op zichzelf staande cyclus in de natuur zijn, dan blijft het een feit dat elk mens energie en lucht gebruikt. Elk mens meer betekent meer van dat gebruik, inclusief meer vervuiling. Twee poepen immers meer dan één. Reken zelf maar uit wat de riolen hier te verwerken krijgen als we hier in 2030 met 1 miljoen mensen meer leven. Wereldwijd zijn er tegen die tijd zo'n 2 miljard mensen meer.
Er is dus maar één effectieve maatregel: er mag alleen nog met condoom gekonijnd worden. Dat kost wel wat landbouwgrond aan rubberplantages, maar dat wordt door de bevolkingsafname snel terugverdiend.
Er zijn nog twee zaken nodig om dit plan te doen slagen. Ten eerste ontbreekt het ons milieuburo aan een deskundige die even uitrekent hoe groot de bevolking precies moet zijn om van de bodemschatten en omringende lucht gezond te kunnen blijven leven. Zo'n deskundige zit er vast wel onder de lezers, dus kunt u met die gegevens op de proppen komen?
Het tweede wat nodig is: het gelovig deel der bevolking overtuigen dat met condoom er geen risico is dat de terugkeer van jezus op aarde daadoor wordt tegengehouden. Iedereen levert de rubbers in en met de huidige DNA-technieken vist men de verlosser zo uit de inhoud. Dat is dan die ene mens die nog in een reageerbuisje verwekt mag worden, want je weet maar nooit.
Bronnen die ter inspiratie dienden:
Grenswetenschap: Klimaatverandering, zin of onzin? Sargasso: Noodzaak voor betere ontbossingscijfers