Moeders hebben het nooit makkelijk gehad. Neem het treurige verhaal van Maria.
Nog voor de geboorte van haar kind komt er een vent langs en die voorspelt dat haar kindje niet alleen de glorie voor het Israëlische volk zal zijn, maar dat volk ook zal verdelen. En niet alleen de Israëli's, nee, alle volken!
Tja, in die tijd was abortus helemaal niet omstreden. Het was gewoon geen issue. Anders zou de Mater Dolorosa wel even nagedacht hebben en wellicht overwogen met een simpele ingreep de vrede op aarde veilig te stellen.
En dan is het jong geboren, moet je op de vlucht omdat een jaloerse koning alle pasgeboren uit wil roeien. Eenmaal je zoontje in veiligheid, ga je een dagje uit en loopt-ie weg. Je zoekt je rot en vindt hem in een tempel. Zit-ie als een wijsneus met de schriftgeleerden te kletsen. Die fase hebben alle pubers wel eens, maar je krijgt het als moeder toch even benauwd. Wat er al niet had kunnen gebeuren.
En dan gaat-ie zijn eigen weg. Kom je hem later weer eens tegen, blijkt dat het helemaal verkeerd met hem is gelopen. Verkeerde tijd, verkeerde plaats en nu zie je hem lopen met het kruis op zijn schouders, waar-ie even later aan wordt vastgespijkerd. Je mag hem nog even in je armen koesteren als hij er dood en wel wordt afgehaald en tot slot begraaf je je eigen kind. Zeven keer verdriet in een moeders leven, da's wel erg veel.
Denk niet dat de moeders van vandaag, de madonna's dolorosa, zulke smarten bespaard zullen blijven.
Er zou zomaar een ambtenaar langs kunnen komen die met de gegevens uit de DNA-databank komt vertellen dat je nog ongeboren kind genen in zich draagt die zowel lol als verdriet zullen veroorzaken.
Maar ja, je neemt de gok, want een goede opvoeding kan heel wat ellende voorkomen. Dan is je kind eindelijk geboren, een hele last op zich, en dan moet je je buurt ontvluchten, want het jong is van een ander kleurtje dan jezelf. Daar kijkt de hele buurt je op aan.
Afijn, leuk rustig dorpje gezocht en op de jaarlijkse braderie raak je hem ineens kwijt. Je zoekt je rot en vindt hem in het winkelcentrum bij de hangouderen, tegen wie hij het hoogste woord heeft. Wijsneuzige puber, maar met bevend hart zie je voor je wat er had kunnen gebeuren.
Wat ouder, gaat hij eveneens zijn eigen weg. Ook die brengt hem op de verkeerde tijd, op de verkeerde plaats. Goed opgevoed als-ie is, spreekt hij iemand aan op walgelijk gedrag tijdens een avondje stappen en wordt doodgeschopt.
Je mag hem op de intensive care nog even in je armen koesteren, voor je hem gaat begraven.
Deze moeders hadden het kunnen weten, want het is ze voorspeld. Hoe vergaat het alle moeders, die niks is voorgezegd en die ook eindigen met gestorven kinderen in de armen, omdat er te weinig eten in het land is. Omdat smerig water ze ziek heeft gemaakt, ze als kind soldaat werden of omdat ze aangeraakt zijn door aids.
Leuk hoor dat op deze dag de katholieken jaarlijks Onze Lieve Vrouw der Zeven Smarten herdenken. Misschien wordt het eens tijd er ook wat aan te doen in plaats van zeven rondjes rond de kerk te lopen?
Of ligt de verantwoordelijkheid bij de moeders zelf? Ik ben geen moeder, maar ik zou dan meteen stoppen met kinderen aan de wereld geven.