Dubbele ontkenning.

Leeg portretHiernaast had eigenlijk het portret moeten staan van een kersverse filosofe op het gebied van zijnsvraagstukken. Echter, omdat ik niet zeker weet of plaatsing van het bedoelde portret ook een weblogger in problemen kan brengen, al was het alleen maar door het betalen van de nodige royalty's, moet u het met een leeg portret doen. Ik waarschuw de scherpzinnige lezers! Met een leeg portret bedoel ik absloluut niet de kersverse filosofe.
Waar gaat het om? Wel, bij de presentatie van een filosofisch stuk dat over de verhouding identiteit – nationaliteit gaat, stelde zij dat
de nederlander niet bestaat. Een gewaagde uitspraak waar de honden natuurlijk weer geen brood van lusten.
Dat “niet bestaan”, het on-zijn, het persona non grata, het ik-denk-dus-ik-besta-niet, of u het ook wil noemen, werd door de filosofe fraai geïllustreerd met een paar voorbeelden. Niet bestaan is zowel de gordijnen open houden, zodat iedereen naar binnen kan kijken, als privacy errug belangrijk vinden. Het on-zijn is zowel samen emoties beleven als nuchterheid en beheersing. Het persona non grata is zowel een zuinig koekje bij de koffie als gastvrijheid en warmte. Waarmee deze filosofe de zijnsvraag een nieuwe dimensie geeft: we bestaan niet en daar zijn we erg dubbel in. Zij heeft de vraag 'wie ben ik', hiermee
maximaal beantwoord.
Want hoeveel meer kun je zijn door niet te zijn en tegelijkertijd zus en zo te zijn? Kunnen we eigenlijk wel 'niet zijn' en toch ons dubbel manifesteren?
Zeker wel. In mijn hoofd bent u wie ik denk dat u bent. U denkt dat u bent wie uzelf denkt dat u bent. Als dat wat anders is dan ik denk, is er een probleem. Mijn beeld correspondeert niet met uw beeld, waardoor u denkt dat ik denk dat u niet bestaat. Dat wordt nog eens bevestigd als u bekend maakt wie u denkt te zijn. Omdat dat niet klopt met wat ik denk, roep ik dan ook uit: Dat bestaat niet!
De eerder genoemde filosofe weet een briljante uitweg uit de identiteitscrisis die dan is ontstaan: U bent het allebei! U bent zowel wat uzelf denkt dat u bent èn u bent wat ik denk dat u bent. Zij pleit ervoor dat mensen inzien dat we die visie op het zijn met elkaar gemeenschappelijk hebben. Net zo goed als alle mensen dubbel gedrag gemeenschappelijk hebben.
Wat heeft dat voor gevolgen voor ons identiteitsbewustijn? De sleutel tot het antwoord op die vraag ligt in het zojuist gebruikte woord 'gemeenschappelijk'. Als mensen ontdekken dat de twee basisprincipes (A. we zijn niet wie de anderen denken dat we zijn en B. we zijn zowel ons eigen denkbeeld als dat van de anderen) voor elk individu geldig zijn, dan openbaart zich als vanzelf de gemeenschappelijkheid. We hoeven ons niet langer druk te maken of we anders zijn dan anderen. Dat zijn we inderdaad! En we hoeven ons ook geen zorgen meer te maken over waarom we zo hetzelfde zijn als anderen, want ook dat zijn wij zeker! Eigenlijk komt het er op neer dat we geen haar beter zijn dan wie dan ook.
Vergeef me mijn poging aan deze zienswijze iets toe te voegen. Niet uit arrogantie, nee, ik erken volledig mijn nederigheid ten opzichte van de hierboven aangehaalde filosofe (ik heb haar mogen aanhalen, ik heb haar mogen aanhalen, juichte heel zijn hart).
Mijn toevoeging: moge deze verlichte zienswijze op de persoonlijke identiteit verheven worden tot die op de nationale indentiteit. Hoe? Wel, nu we eenmaal de persoonlijke identiteit hebben vastgesteld, moet ook het land (de grond waarop wij leven) zichzelf dezelfde vragen stellen waar wij mensen zolang mee hebben geworsteld. Wij zijn die te boven gekomen, nu het land nog.

Regeren via de partijkas (2)

Zak geldIk moet een storende fout herstellen die in het artikel van gisteren is geslopen. Mijn research was onvolledig en daardoor staat er een onwaarheid in dat artikel. Fouten kun je weer recht zetten. Veel, heel veel tijd die aan maakbaarheid wordt besteed gaat op aan het herstellen van fouten. Ik vermoed dat er fanatieke liefhebbers van maakbaarheid zijn, die liever met fouten te maken hebben dan met de waarheid. Als iets eenmaal als waarheid is vastgesteld, kun je er verder niet zoveel mee. Dat vinden sommige mensen erg saai. Hoewel ik de waarheid ook niet in pacht heb, hecht ik er toch grote waarde aan en daarom moet ik nu even terug komen op het stukje van gisteren.
De kritiek die ik had op de plannen van minister ter Horst om de SP aan te pakken op de afdracht van salarisen van hun parlementariërs, baseerde ik op de informatie over de
overheidssubsidie aan politieke partijen. Dat is de fout. De genoemde subsidie is bedoeld om de organisatie van de partijen draaiende te houden. Voor de salarissen is weer een andere geldstroom beschikbaar.
In die regeling is geen sprake van salarissen, maar schadeloosstelling. Voor Tweede Kamerleden heeft die schadeloosstelling de omvang van een bovenmodaal salaris. Staten- en gemeenteraadsleden krijgen veel minder omdat zij, in tegenstelling tot hun collega's op het Binnenhof, niet full-time de politiek bedrijven.
Heeft Guusje ter Horst dus gelijk? Mag de SP de partij-inkomsten aan overheidssubidies niet aanvullen met een deel van de schadeloosstellingen die hun Kamerleden ontvangen?
Nogmaals: ook andere partijen maken daar gebruik van. Weliswaar in kleinere hoeveelheden en de afdracht heeft een veel minder verplicht karakter dan bij de SP het geval is. De SP vindt dat een modaal salaris meer dan genoeg is voor parlementariërs en op die gedachte is de omvang van de afdracht dan ook gebaseerd. Je kunt het er mee eens of oneens zijn, maar dit verstaat de SP blijkbaar onder 'geen woorden, maar daden'.
Hoe vrijwillig is de afdracht bij andere partijen? Wel, net zo vrijwillig als bij de SP. Bij PvdA, GroenLinks en D66 moeten kandidaat-volksvertegenwoordigers vooraf moeten
beloven een deel van de schadeloosstelling zullen afdragen aan de partij. Het verschil met de SP is de zogenaamde akte van cessie, waarmee een SP'er toestemming geeft de schadeloosstelling over te maken naar de bankrekening van de partij. Zo houdt de SP de controle over de afdracht. Bij de andere partijen moeten de leden zelf de afdracht regelen. Voor zover ik weet doen ze dat ook keurig en hebben de andere partijen nog nooit iemand de partij uitgezet omdat een kamerlid ineens de afdracht weigerde te betalen.
Binnen de PvdA (de partij van Guusje ter Horst) is ook niet iedereen het eens met de huidige afspraken. PvdA'er Pierre Heijnen probeerde een diskussie in zijn partij los te weken over een verhoging van de 'eigen bijdrage' en met dat geld de lokale afdelingen te ondersteunen. Er wordt dus verschillend gedacht over de afdrachten. Maar mag een minister de interne afspraken van een partij bij sturen door desnoods de wet hiervoor aan te passen?

Regeren via de partijkas

PartijkasEen democratie komt niet vanzelf tot stand. Met wetten, regelgeving en gedragscodes wordt de democratie vorm gegeven. Maar niet alleen met regels, ook met geld is de democratie maakbaar. De PvdA-minister voor Binnenlandse Zaken, Guusje ter Horst, overweegt de overheidssubsidie voor de SP stop te zetten. De SP houdt er interne regels op na die ter Horst niet zo zit zitten. In de Volkskrant lezen we: “De minister vindt een verplichte afdracht van salarissen en wachtgelden aan een politieke partij ‘onwenselijk’. ‘Dit is gebruik van overheidsgeld voor een ander doel dan waarvoor het is bestemd.’ Ook vraagt Ter Horst zich af hoe de SP-constructie zich verhoudt tot de onafhankelijkheid van de politici.”
Die “partijbelasting” die de SP van haar leden int, komt bij bijna alle politieke parijen voor. Alleen CDA en VVD kennen zo'n regeling niet. Bij de SP wil men zo het salaris van parlementariërs en partijbonzen op een modaal gemiddelde houden. De SP stelt daarmee de hoogte van de afdracht vast. Hoe dat bij de andere partijen zit, weet ik niet. Af en toe is er binnen de SP een aardig conflict als er een kaderlid opstaat die de afdracht weigert. Zo'n idealist mag dan vertrekken en de SP wordt vervolgens verweten maoïstische dictatuur uit te oefenen. Het enige wat Nederland van de chinees blieft is de bami-speciaal.
Om partijen een koers af te dwingen via de overheidssubsidies is geen nieuw verschijnsel. Herinnert u de
rechterlijke uitspraak nog waardoor de overheidssubsidie aan de SGP moest worden stopgezet? Daar viel nog wat voor te zeggen omdat de SGP er een vrouwonvriendelijk beleid op na hield, dat op gespannen voet stond met de grondwet en de criteria voor overheidssubsidies aan politieke partijen. De toenmalige VVD-minister Remkes overwoog toen in hoger beroep te gaan omdat hij vond dat de rechter het principiële karakter van de regeling onderuit haalde.
In
die regeling staan echter wel dat het aan de rechter is om subsidies stop te zetten als er sprake is van discriminatie. Dat was bij de SGP dus het geval. Ook staat er in die regeling dat de politieke partijen de gelden vrijelijk mogen besteden. Maar dan wel aan subsidiabele activiteiten zoals politiekwetenschappelijke activiteiten, politieke vormings-en scholingsactiviteiten, informatievoorziening aan leden, het onderhouden van contacten met zusterpartijen in het buitenland en activiteiten in het kader van de verkiezingscampagnes.
Wel, als Guusje ter Horst bij controle van de SP-kas nou ontdekt zou hebben dat de afdrachten naar heel andere doelen zijn gegaan, heeft ze een punt. Nu dus helemaal niet. De SP sluit niemand uit van deelname aan politieke functies, zoals bij de SGP wel het geval is. De SP knikkert er wel iemand uit als die zich niet aan haar interne regels houdt. Zoals de VVD Verdonk uit de Kamerfractie dondert, GroenLinks een
Eerste Kamerlid de deur wijst, het CDA een partijvoorzitter de eer aan zichzelf laat houden en de PvdA een Kamerlid wegparkeert als die de partijdiscipline bruskeert.
Maar dat zijn interne aangelegenheden. Ministers moeten niet met de hand op de knip de koers van een politieke partij gaan bijsturen. Laat dat nou toch alsjeblieft aan de kiezers over!

Comédie politique

LachenVeel gelachen de laatste dagen? Er zijn heel wat voorstellingen gepasseerd. Van het VVD-congres via de troonrede naar de algemene beschouwingen. Veel viel er niet te lachen maar politiek is dan ook een zeer serieuze zaak. Da's geen vak voor clowns.
In Italië heeft een of andere clown ineens wat invloed op de politiek. De komiek
Beppe Grillo weet tienduizenden Italianen te mobiliseren met zijn bijtende kritiek op de gang van zaken in de politieke wandelgangen. Hij begon in 2005 een satirisch weblog dat, volgens het NRC, inmiddels zo'n 160.000 bezoekers per dag trekt. Via dat weblog is hij een actie gestart om politici met een strafblad uit de parlementaire instituten te schoppen. De komiek heeft een lange traditie van trappen op zere tenen van italiaanse politici, wat hem in 1986 op een uitzendverbod op televisie kwam te staan toen hij grappen maakte over de toenmalige premier Craxi. Die had een veroordeling aan zijn broek wegens corruptie. Goed en wel, maar daar maak je in Italië dus niet ongestraft grappen over.
Iets soortgelijks is ook de comedienne
Sabina Guzzanti overkomen. Slechts één uitzending van haar satirische tv-programma “RAIot” was genoeg om Berlusconi er toe te bewegen verdere uitzendingen te verbieden. Sabina Guzzanti maakte over deze affaire de documentaire “Viva Zapatero!”, een verwijzing naar de spaanse premier Zapatero, die de politieke bemoeienis bij de benoeming van omroepdirecties wist af te schaffen.
Wij hebben hier gelukkig de cabareteske grappen in Kopspijkers. Maar die humor weet mensen niet zo massaal te mobiliseren als Beppe Grillo in Italië. Een kwestie van temperamentsverschil?
De enige grappenmaker die in ons land met spotternij over de politiek op een brede publieke belangstelling mocht rekenen was
Wim Kan. Maar dat was een zeer milde soort humor, nauwelijks satirisch te noemen met amper inhoudelijke kritiek op welk kabinet dan ook. De enige cabaretiers die wel een duidelijk politiek statement maakten waren Freek de Jonge en Bram Vermeulen, die als Neerlands Hoop ten strijde trokken tegen de deelname van ons Oranje-elftal aan de WK voetbal in Argentinië in 1978. Een jaar later gingen ze uit elkaar en Vermeulen is geëngageerd bezig gebleven met programma's voor de RVU. Freek de Jonge heeeft nog wel eens een politieke oprisping maar dat heeft een wat Wim Kan-achtige allure gekregen: alle poppetjes komen langs. De humor is wel een stuk scherper dan bij Wim Kan.
Maar invloed op de politiek? Nee, Italiaanse toestanden hebben wij hier nog nooit meegemaakt. Laat staan dat een satirisch weblog de mensen in beweging zet. De politieke satire komt nauwelijks meer voor bij de hedendaagse cabaretiers. Op weblogs wat vaker, maar ik ken geen enkel blog dat consequent de poltitiek op satirische wijze becommentarieerd. Het blijft vaak beperkt tot wat grof geschut op GeenStijl of een diskussie over de
humor van politici. Die humor valt flink tegen. We lachen dan af en toe wel om de politici zelf, maar zelden om de grappen die ze maken.
De komiek Beppe Grillo krijgt, vooral van politici, het verwijt onderbuikgevoelens te mobiliseren en de politiek daar meer kwaad dan goeds mee doen. Die onderbuik-diskussie kennen we hier ook. Dat soort gevoelens worden door de komieken hier hooguit binnen de veilige muren van de theaters aan de orde gesteld. Maar wordt het niet eens tijd om in plaats van haat nu eens wat humor te zaaien? Natuurlijk niet met grappen die inslaan als een bom of louter leedvermaak zijn. Liever met de nodige zelfspot en scherpzinnigheid. Maar ja, zou een webloggende satiricus in Nederland enige kans maken de boel hier op zijn politieke kop te zetten? Hebben we daar eigenlijk wel geschikte kandidaten voor?

Van de pilaarheiligen.

PilaarheiligenDe pilaarheiligen hebben hun zes pijlers nog eens dunnetjes laten voorlezen door Hare Majesteit. Iedereen was natuurlijk reuze benieuwd wat de ambities zouden gaan kosten. Awel, vandaag wordt daar over gesoebat in de 2e Kamer. Sommigen vinden bepaalde posten schromelijk overdreven, anderen vinden weinig van de ambities terug. En volgens weer anderen mag dit kabinet met het gepresenteerde huishoudboekje zo wel aan de slag. De voorspelbare lof en kritiek vlogen over en weer. Toen daags voor Prinsjesdag, op RTL4, Frits Wester van Balkenende uit dat huishoudboekje mocht citeren schreef ik hier dat er niks nieuws onder de zon was. Dat moet ik nu toch terugnemen.
Balkenende IV blijkt over een strategische genialiteit te beschikken, die alleen bij goed lezen uit de Miljoenenota valt te destilleren. Iedereen ging er vanuit dat dankzij de normen en waarden, afkomstig uit het christelijk deel van het kabinet, het gezin weer de hoeksteen van de samenleving zou worden. Dat is ook zo. Rouvoet gaat de ouders zelfs helpen met de opvoeding. Bijvoorbeeld door de kinderopvang uit te breiden: kinderen tot 12 jaar krijgen gratis toegang tot musea, waarmee de suppoosten er een nanny-taak bij krijgen. En de schoolboeken worden gratis, dus de kids hoeven niet langer hun lesmateriaal bij voor nop elkaar te googlen. En zo hebben de ouders een argument om hun kroost achter de pc weg te halen. Dat is nog eens sturen! De criticasters die hier een renaissance van de maakbaarheid in zien, krijgen gelijk.
Het is wel wat verwonderlijk dat de kinderbijslag omlaag gaat en de anticonceptiepil weer in het ziekenfondspakket mag worden opgenomen. Dat is een uitnodiging om de samenleving nog verder te laten vergrijzen. Zijn ze gek geworden?
Nee, dames en heren. Gezinsuitbreiding wordt zo minder aantrekkelijk (de kinderbijslagmaatregel) en tegelijkertijd makkelijker (de pil) gemaakt. Waar dient dat toe?
Wel, het meest lastige onderdeel is het milieu. Iedereen moet een steentje bijdragen aan een schoner milieu. Maar niemand doet echt iets. Minder consumeren? Minder autorijden? Het schiet niet echt op. En daar komt dan de genialiteit van Balkenende IV om de hoek kijken. De meeste milieumaatregelen zijn slecht te verkopen en of ze ook echt helpen wordt hier en daar betwist. Mensen kun je niet zo snel veranderen. Maar het aantal mensen wel. Minder mensen consumeren minder. Er zijn straks minder gezinsauto's nodig. En daar help je het milieu pas echt mee vooruit.
Deze verkapte maatregelen zijn een stimulans om de bevolking minder te doen groeien. Een fraai staaltje maakbaarheid van de pilaarheiligen. Hulde! Nu nog even standvastig blijven. De
coalitiepartijen willen toch een hogere kinderbijslag en de SGP heeft het nog niet gevraagd, maar zal de anticonceptiepil toch liever ingeruild zien door de goddelijke voorzienigheid.
Ik ga eens verder lezen in die Miljoenennota. Wie weet zijn er wel meer van dat soort revolutionaire strategieën in verborgen. Misschien zijn er onder de lezers mensen die soortgelijke voorbeelden hebben ontdekt?

Kemphaan en spotvogel verdwijnen.

Kemphaan en spotvogelHet klimaat verandert en de natuur verandert mee. Het CBS meldt dat er steeds minder koudeminnende dieren zullen zijn, als de huidige klimaatverandering doorzet. Geeft niet, want we zullen dan wel meer warmteminnende dieren krijgen.
Koudeminnende dieren zijn bijvoorbeeld de grutto, de velduil, de heikikker en de kemphaan en de spotvogel. Tot de warmteminnende dieren horen onder andere de zandhagedis, vroedmeesterpad en zwarte kraai.
Nu valt een vermindering van de biodiversiteit in de natuur altijd te betreuren. Niet alleen voor de natuur zelf, ook voor de weekendwandelaar die van steeds minder fraais kan genieten in bos, duin en recreatieplas.
Of in het huidige politieke klimaat de zojuist ontstane vermeerdering van de biodiversiteit een aanwinst is, moeten we afwachten. Van de kemphaan zijn we voorlopig nog niet af en de spotvogel houdt moedig vol zichzelf belachelijk te maken. Zou het politieke klimaat er op vooruitgaan als we van deze vogels zijn verlost?
Nee, dat zou ten koste gaan van de levendigheid in het polderlandschap. Niks geen relletjes meer, geen groei- en bloei van ego-partijtjes. De rituele driftdansen om soms luttele centimeters territorium zullen uit het wonderschone beeld van het nederlandse electorale moeras verdwijnen. En wie wil nou de kemphaan inruilen voor de
zwarte kraai of de spotvogel voor de vroedmeesterpad?
Ja, want het politieke klimaat kan wel wat meer warmte gebruiken. De kille kemphaan die rechtvaardigheid verwart met ijzeren rechtlijnigheid is een gevaar voor de biodiversiteit. En de spotvogel die alleen zijn eigen humor kan waarderen is een aanfluiting voor de democratische natuur.
Moeten we ons nu ongerust maken over de CBS-statistieken? Zijn de veranderingen in het politieke klimaat ondertussen zover gevorderd dat de polder binnenkort veranderd zal zijn in een dorre woestijn, waar de
zandhagedis het landschap zal domineren?
Geen idee. De enige hoop is dat de menselijke natuur flexibel en veerkrachtig genoeg is om dat te voorkomen.

Miljoenennota: wie betaalt de loodgieter?

Miljoenennota

Dat RTL4 voor de 4e keer op een rij beslag wist te leggen op de Miljoenennota is zo langzamerhand geen wonder. Zolang Frits Wester ter redactie zetelt, zal hem dat elke keer weer lukken omdat het CDA vergeten is zijn toegangspasje tot hun kopieerapparaat in te nemen toen Frits de partij in 1994 verliet.
Het riekt naar een strategie van Balkenende, die op deze manier al vast wat reacties kan peilen om de kritieken te kunnen trotseren. Frits Wester zou in 2006 bijna kandidaat zijn voor een staatssecretariaatje, maar de CDA-strategen vonden zijn positie bij RTL4 veel nuttiger en dat blijkt ook nu weer. De VVD wilde begin deze maand dat de premier opheldering verschafte over de lekken. Daarmee kan die partij, na de opgelopen schade van de laatste dagen, nu opnieuw een punt scoren want ze hebben een kenner met inside-informatie in huis: Gerrit Zalm. Zelfs toen hij vorig jaar beweerde het lekken zo goed als onmogelijk te hebben gemaakt, kreeg Frits Wester toch de Miljoenennota in handen.

Maar goed, RTL4 heeft hem dus weer, maar heeft daarmee niets bijzonders in handen.
Het regeerakkoord wordt in een notendop herhaald (“we hebben grote plannen”). Iedereen is wel benieuwd hoe de keuzes van Balkenende-IV deze keer betaald gaan worden. Wel, ook op dat gebied niets nieuws onder de zon van de florerende economie: We gaan het samen doen en de centen moeten, als vanouds, van de individuele burgers komen: “…. willen we de komende vier jaar elk jaar meer geld binnenkrijgen dan we uitgeven…” Dat is al jaren het regeringsbeleid. Zelfs vorig jaar, toen er zoet na zuur werd uitgedeeld, werd er meer binnengehaald dan er uit de staatskas ging. Ja, ja, het zijn “moeilijke keuzes en soms harde maatregelen”.

Het enige nieuwe aan de Miljoenennota is dat er nu lastenverzwaringen gepland zijn, terwijl het juist goed gaat met de economie en er geen tegenvallers zijn. En toch moet er gedokt worden.
Dat de burgers moeten betalen voor een beetje aardige samenleving is prima. Het is ook onze samenleving (althans, dat denken we nog wel). Dus daar willen we ook ons belastinggeld aan afdragen, onder het motto: het is wel wat duurder, maar dan heb je ook wat. Het wordt nog even wachten tot aanstaande dinsdag alle details zullen weten, maar krijgen we dan ook wat?

Zal het onderwijs definitief gered worden van het lerarentekort en de zesjes-cultuur? Wordt er aan milieu net zoveel besteed als aan onderwijs en gezondheidszorg? Worden de probleemwijken oases van rust en welvaart?

Tot slot nog één vraagje: de wonigbouwcorporaties worden opgezadeld met een winstbelasting. Dat zal ze dwingen hun opbrengsten te investeren in onder andere de plannen met de probleemwijken. Het kabinet wil dat de corporaties daar flink aan bijdragen. Zullen we dinsdag in de details ook lezen dat soortgelijke maatregelen opgelegd worden aan de olie- en autoindustrie om de milieuplannen te financieren? Zullen niet alleen de rokende burgers met accijnsverhogingen te maken krijgen, maar wordt van de tabaksindustrie ook een evenhoge stijging opgelegd? Krijgen de pensioenfondsen de belastinginspecteur over de vloer om de winsten te vorderen voor de vergrijzing?

Of maakt RTL4 voor dinsdag de overige details bekend en hoeft het bedrijfsleven zich minder zorgen te maken over hun huishoudboekje dan de burger zal doen? Ofwel: wie betaalt de loodgieter als achterstallig onderhoud een lekkage veroorzaakt? De leverancier, de huurbaas of de consument?

Wie heeft er nu de regie?

zalmzaterdagHeel Nederland mag meekijken hoe het vandaag met de VVD zal vergaan. We kunnen dus zelf ons oordeel vormen, maar de redaktie hier heeft toch ook graag wat inside-informatie. De verbinding tussen de wandelgangen van de VVD en dit weblog zijn verbroken sinds het vertrek van heer Zalm (zie linkerkolom en klik eens op Opmerkelijke gesprekken en Zalm aan de lijn). We moeten het dus met externe bronnen doen. Zonder er erg veel van te verwachten maar eens in het kaartenbakje gedoken en er een oud 06-nummer uit gevist. Je weet maar nooit. Daar gaat-ie: 06 – 1….

Zalm: “Ja, zegt u het eens?”

pp: “Meneer Zalm! U bent nog steeds bereikbaar op dit nummer!”
Zalm: “Amice! Dat is verdraaid lang geleden!”

pp: “Alstublieft, noemt u mij uw amice niet. Dat deed u vroeger ook en daardoor ben ik een groot deel van mijn vriendenkring verloren.”
Zalm: “Zo ziet u maar, van je vrienden moet je het niet hebben”.

pp:”Ja, zo gaat dat ook onder liberale vrienden, nietwaar?”
Zalm: “Ach, elk huis heeft zo zijn kruis.”

pp: “Ik zit nu voor de televisie naar het VVD-congres te kijken. Ik heb u nog niet in beeld gezien. Bent u niet op het congres?”
Zalm: “Jazeker wel.”

pp: “Maar ik zie u helemaal niet.”
Zalm: “Hahaha, maar ik ben er wel, hoor! Helemaal van de partij!”

pp: “Oh, wacht. Ik denk dat ik het al weet. U heeft uw strategische positie achter de schermen zeker weer ingenomen?”
Zalm: “Zoho, u bent er ondertussen aardig op vooruit gegaan in uw waarnemingen. Maar zometeen ga ik nog wat zeggen op het podium hoor en dan ga ik lekker in de zaal zitten.”

pp: “Dank u. En, wat gaat het worden vandaag?”
Zalm: “Daar doe ik geen uitspraken over.”

pp: “Ach kom, toen u aan het stuurwiel stond was u ook niet te beroerd om uw mening te geven.”
Zalm: “Zeker en u zult ook nog van mij horen maar nu even niet.”

pp: “Ik begrijp dat u eigenlijk wel blij bent met het vertrek van Verdonk?”
Zalm: “Dat valt me nu weer van u tegen. U bent slecht in lezen en luisteren, hè? Ik heb gezegd slechts opgelucht te zijn dat het gerommel straks voorbij zal zijn. Ik vind haar vertrek
jammer maar onvermijdelijk.”

pp: “Nou, ik kan me herinneren dat u vaker niet zo erg gecharmeerd was van haar aktiviteiten. Ze was volgens u soms wat al te snel met maatregelen.”
Zalm: “Jawel, een daadkrachtige dame, dat was niet altijd even makkelijk.”

pp: “Een dame? Sinds wanneer is een takkewijf een dame?”
Zalm: “Ho, ho, ho! Dat heb ik teruggenomen! Dat was niet netjes van mij. Ik ben heer genoeg om dat toe te geven.”

pp: “Nou, dat was onder druk van de partijdiscipline, toch?”
Zalm: “Meneer, onze partijdiscipline schrijft vrijheid van meningsuiting voor. En daar hoort vrijheid van excuses maken ook bij.”

pp: “Omdat u Verdonk dus hebt beledigd.”
Zalm: “Het was geen belediging. Ik beledig nooit iemand dus daar hoef ik mij dan ook nooit en te nimmer voor te excuseren.”

pp: “Waar sloegen die excuses dan op?”
Zalm: “Ik had het verkeerd. Mevrouw Verdonk was niet van hout en kon dus onmogelijk een takkewijf zijn.”

pp: “Huh?'
Zalm: “Nee, ze was en is een ijzeren ijskonijn, een stalen sodemieter, met een plaat van beton voor haar hoofd.”

pp: “Heer Zalm! Dat wordt weer excuses maken!”
Zalm: “Dacht het niet. Voor de waarheid hoeft men geen excuses te maken.”

pp: “Zo gaat dat niet, meneer Zalm. Heer Wie…”
Zalm: “Wat? Wie?”

pp: “Het erelid Hans Wiegel. Hij heeft erg moeite met het vertrek van Verdonk.”
Zalm: “Oh? En? Wat doet dat ertoe?”

pp: “Blijkbaar is hij het niet eens met de tacktiek van Rutte.”
Zalm: “Die meneer gaat nergens meer over. Dat u hem nog serieus neemt!”

pp: “Dat doe ik niet! Heb ik nooit gedaan ook. Maar hij heeft toch nog wel enig gewicht binnen uw partij?”
Zalm: “(Zucht…) Ja, daar zou hij wat meer op kunnen letten. Er kunnen wel wat grammetjes af bij hem.”

pp: “Hoe moet het nu verder met de VVD? Heeft uw partij nog wel een toekomst?”
Zalm: “Maakt u zich niet ongerust. Zodra het volk aan den lijve zal ondervinden dat christelijk-sociaal-zogenaamd-democratisch beleid hen zal beroven van individuele vrijheid en dat ook nog eens duur moet betalen, zal het volk weer snakken naar de liberale verworvenheden.”

pp: “Dat wordt toch nooit wat als uw partij straks gehalveerd zal zijn als Verdonk voor zichzelf begint?”
Zalm: “Ach meneer, uw analytisch vermogen is werkelijk bedroevend. Onderzoek heeft uitgewezen dat driekwart van de mensen die een eigen zaak beginnen het niet redt. U zou dat moeten weten, want dat is in uw wereldje van zefstandige webloggers al jaren het geval. De meesten houden het nog geen drie maanden vol!”

pp: “Zo zal het ook Verdonk vergaan?”
Zalm: “Kijk, nu doet u het al weer wat beter. Vergaan, dat is het juiste woord. Ze is te vaak te ver gegaan en dat ijzeren fenomeen zal dus vergaan.”

pp: “En heeft u nog een rol in de toekomst van uw partij?”
Zalm: “Meneer, ik sta hier goed. Wacht u maar tot het stemmen begint.”

pp: “Nog steeds de grote regisseur?”
Zalm: “Dat zijn uw woorden. Maar amice, leuk dat u even heeft gebeld, ik moet nu afbreken want ik heb belangrijkere dingen te doen. Even nog wat oefenen met de stemcomputer, want die moet…..”

pp: “Ah! Dus toch? Wilt u zeggen dat…..”

tuut-tuut-tuut-tuut….. Verbinding verbroken.

De eigen wijze van de groep.

BalletDit is een dom blog. Een enkel giftige reaguurder heeft me daar al eens op gewezen. Dit is geen dom blog omdat bloggen dom is, maar omdat dit blog door slechts een persoon wordt volgeschreven. Menig groepsblog is heel wat slimmer, wat je ook van hun commentaar of stijlloze aanpak mag vinden. Het collectief is echter alleen slim als het eigenwijze individuen in zijn gelederen heeft. Dat zegt Herman van Gunsteren in een Volkskrantartikel van 12 september jl. De heer van Gunsteren is hoogleraar politieke theorieën en rechtsfilosofie aan de universiteit te Leiden. Hij reageert op een initiatief van de Veerstichting, een studentenorganisatie in Leiden, die in oktober een symposium organiseert met al thema: Kracht van de kudde.
Nou, de kracht van de kudde heeft Rita Verdonk dus net aan den lijve kunnen ondervinden. Als er iemand eigenwijs was binnen de VVD, was zij het wel. Nu wordt ze dus als het zwarte schaap uit de kudde gebonjourd. Een krasse maatregel, die we kennen van meer stalinistisch georiënteerde bewegingen, die dissidenten uit hun kaders gooiden. De VVD ontdoet het begrip vrijheid hiermee van de laatste liberale trekjes die de partij nog had. Maar de leiding, in dit geval Rutte, rekent buiten de kracht van zijn kudde. Een recent
opiniepeilinkje zegt dat een meerderheid binnen de VVD nu van de man af wil.

Maar goed, de politiek is niet het meest verheffende voorbeeld van wat Herman van Gunsteren bedoelt als hij zegt dat een eigenwijs individu de kudde sterk maakt (link naar pdf document). Politici zijn meer bezig het natuurlijke gedrag van kuddes bij te sturen. Dat leidt soms tot maatregelen die gevaarlijk zijn voor de kudde. Dat heeft van Gunsteren al eerder duidelijk gemaakt door Balkenende dictatoriale trekjes toe te dichten en met zijn boek Gevaarlijk veilig, waarin hij kritiek uitte op de anti-terreurmaatregelen. Die werken juist tegen de democratie die ze zeggen te beschermen.
Herman van Gunsteren heeft een bijna ongelofelijk vertrouwen in de kudde. Hij baseert zich daarbij op het beroemde boek
The wisdom of the crowds van James Surowiecki. Deze onderzoeksjournalist kwam er achter dat als je elk individu in een groep een bepaalde vraag stelt, de individuele antwoorden een willekeurig aantal goede en foute uitkomsten hadden. Nam je echter het gemiddelde van alle individuele antwoorden, dan bleek juist dat verrassend vaak het goede antwoord te zijn.

Wil een groep, zonder leiding van een partijvoorzitter of manager, slimmer zijn dan de doorsnee individuen, dan moet er wel aan een aantal voorwaarden worden voldaan. Ten eerste: ieder persoon moet eigen informatie hebben, waar ook exentrieke informatie toe hoort, om de diversiteit aan menignen te garanderen. Ten tweede: de mening van mensen moet niet alleen door de meningen om hen heen worden bepaald. Als derde: er moeten gespecialiseerde mensen en kennis in de groep zijn. En tot slot: private meningen moeten op de een of andere manier in een collectieve beslissing omgezet kunnen worden.
Twee vragen. 1. Hoe groot moet een groep zijn, wil dit mechanisme werken? Hele kleine groepen hebben wellicht te weinig diversiteit aan individuen. En een groep ter grootte van een vol voetbalstadion komt niet verder dan het zingen van We are the champions. Een uitdrukking van kracht, jawel, maar is dat dan ook zo?
Vraag 2: moet de eigenwijsheid ook nog nader gedefinieerd worden?

De eerste voorwaarde gaat over dat eigenwijze individu, die echter te vaak als het zwarte schaap wordt gezien (zie de VVD en Verdonk) of in het midden van de massa de roepende in de woestijn is of de nar is die het volk vermaakt. Dus welk soort eigenwijsheid verheft de kudde?
Nou moet elk individu zich wel een beetje conformeren aan de groep. Zonder enige aanpassing ben je algauw de dorpsgek en dan krijg je bijvoorbeeld zo'n weblog als waar u nu op zit te lezen. Ik hou me maar vast aan de opwekkende woorden van professor van Gunsteren die stelt dat het eigenwijze individu onmisbaar is voor de ontwikkeling van de wijsheid en de kracht van de kudde.
(zie ook de diskussie op het
blog op de site van de Veerstichting).

ProRail: minder treinen, minder fietsen.

ov-fietsProRail heeft het niet gemakkelijk. Minister Eurlings gaat een onderzoek instellen naar de prestaties van ProRail, want vier grote computerstoringen in 1 jaar tijd geeft wel veel reizigersongemak. Die problemen ontstonden na verbeteringen aan het computersysteem. Dat herken ik: na de invoering van een verbeterd systeem waren er ook op mijn werk aardig wat problemen. Blijkbaar is de ict-techniek nog niet zo vergevorderd dat dit soort veranderingen foutloos ingevoerd kunnen worden.
Voorlopig zal de treinreiziger het in ieder geval met minder treinen moeten doen. En dat niet alleen: de mileubewuste reiziger moet het wellicht ook met minder fietsen doen.
ProRail heeft een behoorlijk conflict met de stichting OV-fiets. Vandaag daagt ProRail de stichting
voor de rechter om OV-fiets te dwingen een convenant te ondertekenen, waarin is afgesproken dat de exploitatie van de ov-fiets overgedragen wordt aan de NS. ProRail vind dat het alles te zeggen heeft over de ov-fiets. ProRail is immers geestelijk eigenaar van het concept, zoals stichting OV-fiets ook aangeeft op haar site.
De stichting OV-fiets ligt dwars omdat ze ProRail en de NS onbetrouwbare partners vinden: “Door prutswerk van ProRail rijden er in Nederland af en toe geen treinen, maar binnenkort misschien ook geen OV-fietsen”. En over de NS:”Deze spoorreus staat niet bepaald bekend als flexibel, innovatief, open en slagvaardig” (citaten uit het artikel op Nu.nl) Men vreest dat het met de fiets net zo slecht zal aflopen als met de treintaxi.
De ov-fiets is in 2000 door ProRail gelanceerd en het is een succes gebleken. Twee jaar geleden is de exploitaite overgedragen aan de stichting OV-fiets en in diezelfde tijd zou uitgekeken worden naar een 'marktpartner' die de ov-fiets zou overnemen. ProRail vind nu dat de NS de meest gechikte kandidaat is. Stichting OV-fiets
bestrijdt dat. De stichting wil eerst prestatie-afspraken zien van de NS, maar heeft die nog niet gekregen. De NS heeft volgens de stichting ook bar weinig moeite voor de ov-fiets gedaan. Eerder tegengewerkt: stallingspersoneel wegbezuinigd en automatische stallingen geplaatst, die echter nog veel te vaak ontoegankelijk zijn voor de ov-fiets abonnementhouders. De NS is financieel ook weinig toeschietelijk. Dit in tegenstelling tot ander vervoerders als Arriva en Veolia.
De stichting OV-fiets heeft veel werk gemaakt van dat idee en het is dus begrijpelijk dat men niet zonder slag of stoot de fiets overdraagt aan welke kandidaat dan ook. En dat dan in belang van de inmiddels ruim 25.000 gebruikers van de ov-fiets. Gezien de prestaties van NS en ProRail is het wel logisch eerst nadere garanties te vragen.
Het geharrewar is wel het gevolg van het splitsen van één activiteit over meerdere belanghebbenden. Waarom wordt de ov-fiets eerst naar een stichting overgeheveld en moet die fiets daarna 'de markt op'? Eén van de argumenten daarvoor is dat de klant daar wijzer van moet worden. Nu blijkt dat de NS de enige gegadigde is, heeft de stichting OV-fiets wel een punt. ProRail en de NS kunnen klantvriendelijkheid niet garanderen. De stichting zelf is overigens ook niet van alle smetten vrij. Het stallen van een fiets in een andere kluis dan waar die afgehaald is kost inmiddel € 10,-, terwijl dat eerst slechts €1,- was. De stichting verantwoordde dat door te stellen dat de transportkosten van de terug te plaatsen fietsen te hoog waren. Dat kan zijn maar erg klantvriendelijk is het ook niet als je de fiets niet naar eigen stationskeuze kan wegzetten en €10,- is bepaald niet een argument waar je nieuwe klanten naar de ov-fiets lokt.
De ov-fiets is een prima produkt. Dat mag niet leiden onder het nog krakende beleid van de NS. Zeker niet in een tijd dat er nog zoveel mensen overgehaald moeten worden om van de fiets en openbaar vervoer gebruik te maken.