Groter worden door in te krimpen. Het schizofrene groeimodel van de economie waar wij mee zijn opgegroeid. Het blijft altijd even slikken als dat wat banen kost. Maar omdat in veel gevallen de voortzetting van een bedrijf gegarandeerd wordt accepteren we de aloude, magische rekensom: winstuitbreiding – banenverlies = stabiele economie.
Niemand zal er dan ook om treuren dat de ING niet alleen stopt met de Postbankfranchisehouders, maar nu ook een filiaal in Cuba afstoot.
Jawel, er zijn genoeg mensen die moeite hebben met het verdwijnen van de Postbank en de filiaaltjes bij de buurtsuper. Maar dat zijn vooral mensen die zich laten leiden door de macht der gewoonte. Zo'n 60% van klanten bij een bank zitten bij een bepaalde bank omdat hun ouders er ook klant waren. Omdat in de ogen van veel bankklanten alle grote banken op elkaar lijken, zal de ING-directie wel gelijk krijgen dat er niet veel mensen van bank zullen veranderen als de Postbank verdwijnt.
Waarom zijn er zo weinig mensen die hun gewoontes veranderen om iets te bereiken, terwijl een beetje bank daar zijn hand niet voort omdraait? Slechts veertig rekeninghouders verknipten demonstratief hun pinpas en stapten over naar een andere bank om aan te geven dat ze er schoon genoeg van hadden dat banken in vervuilende industrieën investeren. De ING en ABN-Amro zijn de meest klimaatschadelijke banken, die door hun investeringen drie keer zoveel CO2-uitstoot voor hun rekening nemen als heel Nederland in een jaar noteert.
En wie heeft de ING al de rug toegekeerd omdat de ING op de zwarte lijst van Oxfam Novib terecht is gekomen? Met nog drie andere grote banken, verstrekt de ING kredieten aan bedrijven die wapens leveren aan landen voor wie een wapemembargo geldt.
Welke informatie moet een bankklant nog meer hebben om de macht der gewoonte te doorbreken en naar een wat klimaatvriendelijker bank over te stappen, die ook nog eens rekening houdt met wapenembargo's? Of heeft bankieren niets met politieke correctheid te maken?
Volgens het ING heeft het besluit de bankactiviteiten op Cuba te stoppen niets te maken met politieke overwegingen. De ING in dit verband weliswaar ook op een zwarte lijst (de OFAC-lijst, opgesteld na 9/11 en waar bedrijven op staan die banden met terroristische organisaties zouden hebben) , maar dat heeft niets met het besluit te maken. Nee, de ING verlaat Cuba op louter economische gronden.
Ja hoor, de ING huldigt het principe dat kerk en, pardon…. bank en staat streng gescheiden dienen te zijn. De klanten van de ING die dat principe ook delen kunnen zich bij hun gewoontegedrag houden. De klanten die zo langzamerhand hun twijfels krijgen of ze wel bij een goede bank zitten, moeten zich natuurlijk niet laten misleiden door de enige positieve lijst waar de ING op staat. Vorig jaar kreeg het bedrijf de Diversity Award toegekend en werd daarmee beloond voor inspanningen om een divers samengesteld personeelsbestand op te bouwen. Het ING ziet in dat een divers personeels beleid het zakelijke belang dient. Dus mannen en vrouwen, jongeren en ouderen, allochtonen en autochtonen aannemen. Talent zit overal.
Waarom al dat diverse talent niet inziet dat het wel zo klantvriendelijk is als je op diverse plekken (bij de buurtsuper, de sigarenboer en op Cuba) kunt pinnen èn dat er toch echt wel een heel divers scala aan klimaatvriendelijke investeringen mogelijk zijn èn dat er genoeg diverse landen zijn waar geen wapenembargo geldt, is een raadsel. Maar goed, ik ben geen deskundige en zal dan ook het verschil tussen economische en politieke keuzes nooit begrijpen.