Tag archieven: democratie

Stammenstrijd.

Trio Rutte Terwijl in de Libische woestijn stammen zich afkeren van Gaddafi en de despoot zelf stammen oproept de olievelden te vernietigen, kent ook de polder zijn stammenstrijd. Want ook hier moet er nog een revolutie gewonnen worden.

Het is gebruikelijk dat in de aanloop van verkiezingen de politici flink hun mondje roeren. En hoewel de Provinciale Statenverkiezingen normaal gesproken alleen over de polders gaat, staat er deze keer meer op het spel. Zal het Trio Rutte in staat worden gesteld echt te regeren?
Zonder voldoende steun in de Eerste Kamer zal dat erg lastig worden. De Eerste Kamer wordt na de verkiezingen van 2 maart opnieuw samengesteld, dus Rutte vindt zelf dat de verkiezingen deze keer wel een landelijk belang hebben. Als kersverse vader des vaderlands, dus niet als partijtrekker, roept hij de burgers op massaal te gaan stemmen.

Zijn gedoogverloofde vindt dat Rutte zijn mond wel verder open mag trekken. Hij wil Rutte en Verhagen meer op campagnetour zien. Rutte vindt de opmerking belachelijk. Dat hebben we even opgezicht in het woordenboek. Belachelijk is een ander woord voor knettergek.

Rutte zegt zelf dat VVD, CDA en PVV “een meerderheid nodig in de Eerste Kamer om onze plannen te kunnen doorvoeren”. Het CDA vindt dat ook en voert een interne stammenstrijd. Lijsttrekker Brinkman roept de CDA’ers die samenwerking met de PVV niet zo zien zitten, op hun mond dicht te houden.
Kortom: de rechtsliberale revolutie dreigt te mislukken door de onderlinge stammentwisten. De grote vraag is natuurlijk: hoe zal het volk reageren op 2 maart? Blijft het in grote getale thuis, omdat dat nu eenmaal de folkloristische traditie is bij de Statenverkiezingen? Of steunt men de twistende stammen en zal het nieuwe regime de komende jaren steviger in het zadel zitten dan nu het geval is?

Of groeit de tegenstand en krijgen we een nieuwe lente? Een steeds groter deel van het volk is immers in beweging tegen de plannen van het Trio Rutte? Vorige week constateerden we al dat er vanaf december 2010 steeds meer volk de straat op gaat. Met de laatste acties in februari is de onrust in de samenleving toegenomen van gemiddeld 7 tot 8,5 acties per maand. Het grootste deel betreft de bezuinigingsplannen van Rutte (zie dit overzicht – exceldocument!).

Als die beweging nog verder toeneemt en men de stembus serieus neemt als middel om veranderingen te bewerkstellingen, dan zou de rechtsliberale revolutie wel eens een kort leven beschoren kunnen zijn.

Geef een reactie

Blog- en twitterrolls Libië

Even kort, laatste nieuws rond Libië.
De blog- en twitterrust is nu wel definitief voorbij. Steeds meer Nederlandse bloggers en twitteraars weten kanalen te vinden om berichten uit of over Libië te vinden. Blijkbaar hebben oproepen op twitter en hier om niet alleen het nieuws te volgen maar ook enige actie te ondernemen succes.

Het verzoek om je politieke contacten te mailen of te bellen en om verdere acties te vragen, resulteert er in ieder geval in dat GroenLinks en de PvdA de minister van BuZa, Rosenthal, vandaag in de Kamer willen hebben Ze willen vragen stellen over zijn uitspraken welke prioriteiten er nu gelden.
Daarmee zijn we er nog niet. Ik roep iedereen opnieuw op hun politieke contacten te benaderen en het kabinet te vragen om medische hulp te bieden en mee te werken aan hulp bij de opvang van vluchtelingen. De buurlanden Tunesië en Egypte krijgen te maken met vluchtelingen uit Libië, nu het regime van Gadaffi doorgaat met het verwoesten van de burgers en het land zelf.

De roep om aandacht resulteert in steeds meer live-blogs op diverse media. Niet alleen bij de NOS en het NRC, nu ook bij regionale media als BN/Destem, de Stentor, en de Gelderlander.
De NOS heeft op hun website nu ook links gezet naar bronnen die de laatste dagen door en aantal bloggers (deze en Sargasso bijvoorbeeld) worden gebruikt.
Een oproep aan RTL4 en de NOS om de reguliere uitzendingen te onderbreken voor de actualiteit in Libië is tot nu toe onbeantwoord gebleven. Dus ook hier: mail of bel naar die omroepen en verzoek ze om net zulke actuele aandacht als gebruikelijk is bij andere rampen. Op hun websites kun je via de contact-link je verzoeken insturen.

Kortom: wie nog geen acties heeft ondernomen, hier tips om, vrij makkelijk,iets te doen om ook maar enige steun te bieden aan de bevolking, die om vrijheid vragen, maar bombardementen en kogels op hen afkrijgen.
1.Volg het nieuws via de diverse bronnen. Het is al eerder gezegd: grote aandacht ontgaat de mensen zelf niet en betekent morele steun. Daarnaast betekent grote aandacht ook dat regeringen tot actie over zullen gaan. Het Libische regime heeft alle communicatieverkeer plat gelegd, zoveel vrezen zij wel van aandacht. Over heel de wereld vinden demonstraties plaats bij Libische ambassades. Vandaag komen allerlei organisaties in spoedberaad bij elkaar. De Arabische Liga, de VN Veiligheidsraad en zoals gezegd: de Tweede Kamer.
2. Blog en twitter over nieuws dat je overal vindt. Kom je bronnen tegen die nog niet bekend waren, maar wel goed informatie bieden, geef het dan door. Retweet berichten met actueel nieuws en oproepen tot acties.
3. Neem op de een of andere manier contact op met je politieke contacten en vraag om het opzetten van medische hulp, voedselhulp en het ondersteunen van hulp aan vluchtelingen in de regio. Hoe meer mensen daar om vragen, hoe eerder men bereid is daar op in te gaan. Aarzel niet, maar doe het.
4. Mail naar de omroepen en verzoek ze tussen de reguliere uitzendingen, plaats te maken voor actuele berichtgeving

Tot slot hier een rijtje links naar diverse bronnen. De meest bekende (o.a.Al Jazeera) laat ik achterwege.
Twitteraccounts:
Habiba Hamid
AliTweel
Mustafah Oukbih (NOS-correspondent)
Sultan Al Qassemi

Verder:
De Open draad van Sargasso.
En natuurlijk de live blogs en streams van de reguliere media.

Geef een reactie

Olie op het vuur?

Libie Werknemers op het olieveld in Nafoora (Libië) zijn in staking. Daar komt voorlopig geen olie mee vandaan. Eén van de berichten op de zender Al Jazeera, over het uitermate onrustige Libië.
Gisteren leek het er even op of het regime van Kadhaffi (Gadaffi genoemd in de berichten uit die omgeving) zijn laatste uren beleefde. Een toespraak van een van zijn zonen, Saif, op een Arabische zender maakte duidelijk dat de Gadafficlan zich niet gewonnen wenst te geven.

Misschien verveelt het je als ik er over doorga of boeit het je helemaal niet. Dat behoort natuurlijk tot de vrijheden die wij hier kennen. Collegablogger Berend Quest hield gisteren een twitterenquête en vroeg wat lezers onder vrijheid verstaan. Zou je nu zo’n enquête in de landen in Afrika, Midden-Oosten en Azië houden durf ik te wedden dat er heel andere antwoorden uitkomen. Eén van die antwoorden is, dat men verveelt is geraakt van langdurige en dictatoriale regimes. Wat veel mensen nu boeit is een verandering van bestuur en staatsinrichting.

Blijkbaar kan een verandering in Libië niet door netjes naar de stembus te gaan. Volgens laatste twitterberichten worden in de hoofdstad Tripoli nu overheidsgebouwen en politiebureau’s in de fik gestoken. Dat had misschien niet zover gekomen, als Gadaffi even rustig had gereageerd als de overheid in Marokko. Of even snel veranderingen had aangekondigd als de regeringen in Tunesië en Jordanië. In Libië worden echter huurlingen ingezet om met scherp te schieten op de lokale bevolking. Er zijn al meer dan 330 doden gevallen.

Ondertussen is de hele regio in beweging. In zeker 14 landen vinden demonstraties plaats. Wat in Tunesië begon alk de jasmijnrevolutie, spreidt zich als een olievlek uit en inspireert zelfs tot ver daarbuiten. In China zijn eerste pogingen tot demonstraties verijdeld door de regering. Wat heeft dat allemaal met ons te maken?

Meer dan we misschien beseffen. De onrust in olierijke landen als Libië, Koeweit, Iran, Irak en Algerije kan gevolgen hebben voor onze economie. Als de stabiliteit in al die landen lang onzeker blijft, kan het vluchtelingenstormen op gang brengen (zie Tunesië) of op zijn minst een toename aan politieke vluchtelingen veroorzaken. Alleen die twee zaken al, kunnen er toe leiden dat ook wij voor nieuwe keuzes komen te staan.
Het gaat in die landen niet alleen om grotere vrijheid, het gaat ook om armoede. Het is niet voor iets dat de eerste toezeggingen die de regimes doen, verbetering van lonen en prijzen betreffen. Armoede is al eeuwen de bron voor onrust over heel de wereld. Onrust die er herhaaldelijk toe heeft geleid dat de V.S. en Europa gemotiveerd waren met economische en militaire middelen in te grijpen.

Het is voor iedereen, denk ik, begrijpelijk dat de bevolking dat soort onrust een keertje zat is. En wij? Moeten wij herhaaldelijk verdeeld raken als er weer eens over een missie, die rust en democratie moet helpen bewerkstellingen, gediscussieerd moet worden? Moeten we ook even verdeeld raken als er over immigratiestromen gepraat moet worden?
Of worden we onze eigen onrust ook een keertje zat? In dat geval is steun aan de protesterende mensen zeker op zijn plaats.

Het is moeilijk te bepalen wat voor steun dat moet zijn. Het minste is actief in de sociale media de berichten volgen en er over communiceren. Dat wordt in die landen zeker opgemerkt. Actievoerders zoeken wegen hun kanalen open te houden, de regimes proberen dat te verstoren of af te sluiten.
Verder kun je de jou bekende politici mailen en ze vragen hun acties te ondernemen. Veroordelingen van het geweld, sancties tegen de regimes die er op los knallen, het opzetten van hulp om ziekenhuizen te bevoorraden en het onmiddellijk stopzetten van elke wapenleverantie.

Wie meer ideeën heeft, mag het hier melden. Ondertussen kun je op Sargasso deze open draad volgen. Of volg zelf Al Jazeera en Libische twitteraars als ShababLiya en SultanAlQassemi. Wie de meest betrouwbare bronnen weet te vinden, mag dat ook hier melden.

Zouden we met elke vorm van aandacht of steun olie op het vuur gooien of is nu niets doen ook een keuze?

Geef een reactie

Steun de roependen in de woestijnen.

NafrMO Gisteren vroeg ik me af waarom het in de Nederlandse blog- en twittersfeer zoveel rustiger is over de protesten in de Noord-Afrikaanse, Midden-Oosten en Aziatische landen, dan tijdens de Egyptische rally’s. Treedt er mediamoeheid op? Zijn er twijfels over de aard en afloop van de protesten? Leeft het minder omdat er geen live televisiebeelden zijn?

Er is minder zichtbaar, maar de ernst is er niet minder om. In Bahrein en Libië heeft het leger mensen doodgeschoten. Toch gaan ook vandaag weer mensen de straat op om meer vrijheid te eisen. Voor morgen staan demonstraties gepland in Algerije en Marokko. In Jemen blijft het onrustig en ondertussen heeft ook Djibouti zich bij de ontwikkelingen aangesloten. Ook in Koeweit waren er protesten. Hier gingen statenlozen de straat op om een einde van hun pariabestaan te eisen.

Misschien wordt het ons teveel? Het is niet mee goed bij te houden. Wat op 17 december 2010 in Tunesië begon, had snel gevolgen in Jordanië, Jemen, Algerije. Egypte, Syrië, Bahrein, Iran, Libië, Irak, Djibouti en Oman (chronologische volgorde, zie dit NOS-overzicht).
Zowel in Tunesië als in Egypte, de twee inspirerende voorbeelden voor de andere landen, is de onrust nog niet voorbij. De overheid heeft toegezegd de gewenste veranderingen door te zullen voeren. Dat kost natuurlijk tijd. In die tijd is niet iedereen even gerust over de goede afloop.

In Egypte probeert het leger de rust te herstellen, onder andere omdat de economie flink te lijden heeft onder de openbare manifestaties. Er is een stakingsverbod afgekondigd. En dat maakt de mensen opnieuw argwanend. Een staking kunnen houden hoort immers tot een van die vrijheden waar het ze om te doen is? Misschien willen de Egyptenaren wel over tot de orde van de dag, maar zo’n verbod kan wel eens nieuw olie op het vuur zijn.

Maar goed, in Egypte is men een stapje verder dan in de andere landen. Waarom krijgen die niet de massale aandacht en steun, die de Egyptenaren mede heeft geholpen vol te houden? Worden in Libië, Bahrein, Iran en Irak andere eisen gesteld dan in Tunesië en Egypte?
Nee. In alle gevallen gaat het om meer vrijheid. Aan de basis van de onrust lijkt het hier en daar om rivaliteit tussen bevolkingsgroepen te gaan (Libië en Irak bijvoorbeeld), maar in wezen gaat het om protesten tegen de dominantie van regimes, die niet beroerd zijn om de bevolkingsgroep waartoe ze zelf behoren, met corruptie en geweld de overheersende posities en rijkdom toe te bedelen.

Hier voeren we discussies over wat vrijheid in moet houden. Wel of geen scherpe cartoons, wel of geen politieke partijen met een bedenkelijk programma. Die discussie moet ook worden gevoerd. Vrijheid is geen objectieve waarheid. Het is wel zo prettig dat je het daar over kan hebben, zonder van de straat geknald te worden. Dat is de enige reden, waarom de roependen in de woestijnen van Noord-Afrika en Azië onze steun verdienen.

Als we ze wel willen steunen, hoe kan dat dan? Om te beginnen door op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen. Het zal de media en hopelijk ook de mensen in die landen, niet ontgaan dat er massaal wordt afgestemd op de nieuwsgaring uit (onder andere) Bahrein, waar het leger zich heeft teruggetrokken, maar de politie nog wel optreedt tegen demonstranten. Of uit Algerije, waar de politie vandaag demonstraten van de straat knuppelt. Volg het nieuws over Marokko, waar de regering heeft beloofd rustig te reageren op de aangekondigde demonstraties van morgen. Volg ook de live blogs van Al JAzeera over Libië, Bahrein, Algerije en Egypte.

Verder kun je de sociale media gebruiken om te reageren op berichten die nog wel over de wereld worden gestuurd via Twitter, Facebook of Youtube. Libië heeft die kanalen dichtgegooid, maar dat betekent niet dat er op de vrije kanalen gezwegen moet worden over dat land.
Tot slot: Obama heeft het geweld veroordeelt. Dat kunnen we ook eisen van onze regering. Rutte en Rosenthal hoeven niet te wachten tot de EU-bijeenkomst op maandag. Rutte mag zijn weekendje skiën afbreken, om ambassadeurs van de gewelddadige regimes op het matje te roepen. Rosenthal mag nu al verzinnen welke concrete stappen hij gaat voorstellen. Dat mag, dat moet massaal getwitterd, geblogt en gemaild worden. Zoek de twitteraccounts van Rutte, Rosenthal en het ministerie van Buitenlandse Zaken maar op. Of stuur mails via de websites van Algemene Zaken (Rutte) en Buitenlandse Zaken.

Krijgen de roependen in de woestijn je steun?

Geef een reactie

Voor welvaart en vrijheid.

Spandoek Waar in Nederland hebben we nou een mediamiek plein, waar alle maatschappelijke onrust bij elkaar kan komen om Rutte tot de orde te roepen? Het Plein in Den Haag is wekelijks al een plek waar petities worden aangeboden en een enkele demonstratie wordt toegelaten, maar dat plein is veel te klein. Het Malieveld of het Museumplein zijn wat groter en traditioneel ook verzamelpunten van Neerlands onvrede. Beide plekken zijn weer wel geschikt om tenten op te slaan.

Maar zie je het al voor je dat hier duizenden mensen een week of twee elke dag bij elkaar komen om de regering tot andere gedachten te dwingen? Nee? Toch is dat al bijna 3 maanden aan de gang. Er zijn natuurlijk grote verschillen met Tunesië, Algerije, Egypte, Jemen, Bahrein en Iran. De belangrijkste verschillen zijn dat je hier niet van de straat geknuppeld wordt en dat het hier om behoud van welvaart gaat, in plaats van een gevecht tegen de armoede.

Vrijheid en welvaart. Waarom zouden wij de straat opgaan, als we daar meer dan genoeg van hebben? Het lijkt ver gezocht, maar juist nu zouden we de straat op moeten gaan, om daarmee ook duidelijk te maken aan de Egyptenaren en hun buren dat het de moeite waar is voor vrijheid en welvaart te op te komen. Om te laten zien dat er niet zomaar op vrijheid en welvaart te beknibbelen valt.
Voor alle duidelijkheid: ik vind elke centimeter vrijheid en welvaart die de Noord-Afrikanen nu binnen weten te slepen belangrijker, dan dat mijn seniorenverlof uit de cao wordt gekieperd. Wat ik wel even belangrijk vind, is dat er nooit mensen getroffen moeten worden door maatregelen, die voortkomen uit een toestand waar zij geen debet aan hebben, laat staan iets over te zeggen hebben.

Hier hebben we het over de gevolgen van de kredietcrisis. Toen deze volop “floreerde” hoorde je nog wel eens verzuchten dat het huidige economische stelsel zijn failliet heeft bewezen en eens flink op de schop moest. Daar hoor je nu nauwelijks meer iets over. Dat heeft plaats gemaakt voor de ‘dringende noodzaak tot bezuinigingen’.
Toch lijkt lang niet iedereen overtuigd van de mate waarin en de manier waarop er bezuinigd moet worden. Sinds Rutte verkondigde dat “iedereen er wel iets van zal merken”, lijkt iedereen die boodschap retour te zenden.

Vorig jaar waren er zeker 34 acties die voor maatschappelijke onrust zorgden. Een gemiddelde van 2,8 per maand. Het hoogtepunt lag in december met 10 acties, waarvan er 6 de bezuinigingen betroffen. Over heel 2010 waren er 17 acties die arbeidsconflicten betroffen, 16 die over de bezuinigingen gingen en 1 die over vrijheid ging. Dat was de hackersactie tegen instellingen die het Wikileaks moeilijk probeerde te maken (zie ook dit artikel).

We zijn anderhalve maand verder in 2011 en met de acties in het openbaar vervoer, lijken januari en februari het hoogtepunt van de hete december te overtreffen. Studentenacties, acties tegen bezuinigingen op natuurbeheer, protesterende militairen, ouders die protesteren tegen de bezuinigingen in het speciaal onderwijs en continu oplopende arbeidsconflicten brengen de teller op 14 manifestaties van maatschappelijke onrust.
Het gemiddelde staat al op 7 per maand. Acht acties tegen de bezuinigingen, vijf arbeidsconflicten en een andere actie. Een actie van varkensboeren tegen de prijsverlagingen die slachterijen en supermarkten doorvoerden.
In deze excelsheet een overzicht. Links de acties van 2011, scroll in het document naar rechts voor het overzicht van 2010.

Al bijna drie maanden lang is er volk in beweging. Hoe lang moet dat duren voor Rutte buigt? Het volk is nog niet verzameld op het Binnenhof, dat trouwens bij een beetje demonstratie al wordt afgegrendeld. Ook hier zijn grenzen aan bepaalde vrijheden. Zoals ook de internetactivisten merkten, toen ze meededen aan de Anonymousacties voor Wikileaks. Minister Opstelten kondigde meteen beperking van internetvrijheden aan.
We krijgen de vrijheid om ons met een vaartje van 130 km per uur voort te snellen naar de eerstvolgende file. Een vrijheid die scherp in de gaten wordt gehouden, als het aan het kabinet ligt. Gewoon, omdat ook u een crimineel kan zijn.

Of op weg naar het Binnenhof?

Geef een reactie

Please, go!

Please go Afgelopen woensdag schreef ik in een gastlog op GeenCommentaar, dat Europa minstens zoveel boter op het hoofd heeft als de V.S., wat Egypte betreft. Jarenlang het regime gesteund en nu wel de protesten ondersteunen en vragen om snelle veranderingen, maar erg terughoudend in concrete steun.
Het grappige was, dat later die dag een grootdeel van de Tweede Kamer om fermere daden vroeg. Vandaag is de EU-top bij elkaar en voorafgaand aan de vergaderingen, deed Rutte een uitspraak, waar je uit op jan maken dat hij GeenCommentaar leest en een aanbeveling uit dat gastlogje heeft overgenomen.

“Concrete acties bestaan uit het terughalen van toeristen. Geen luchtbrug met voedselpakketten voor de demonstranten op het Tharirplein in Caïro”, stond in dat gastlogje. En wat zei Rutte? Druk uitoefenen op Muibarak laat hij aan anderen over. De EU “zou zich moeten concentreren op andere dingen, zoals het bieden van noodhulp” (live-blog Volkskrant 10:15 uur).
Goed zo, Rutte! Kom nu maar op met de voedselpakketten voor de mensen op het Tharirplein.

De Egyptenaren willen dat Mubarak vandaag vertrekt. Wat voor dag zal het vandaag voor ze worden? Zal het de V.S. lukken Mubarak over te halen vandaag zijn koffers te pakken? Of zal hij zichh zo gesteund voelen door de uitspraken van Obama en Rutte, dat er een “orderlijke transitie” moet plaatsvinden, dat hij bij zijn eigen standpunt blijft? Hij denkt immers dat er totale chaos uitbreekt als hij hier en nu vertrekt? Alsof er nu geen chaos heerst, aangewakkerd door zij fanclub.

Rutte zei ook dat de EU met één mond moet praten. Hopelijk komt daar vandaag maar één ding uit: Mubarak, please go!
Natuurlijk ontstaat er dan even een “machtsvacuüm”. Maar Mubarak is nu niet meer dan een icoon. Een representant van een geschiedenis waar de meeste Egyptenaren van af willen. Er zijn genoeg signalen dat er dan een “ordelijke transitie” zal plaatsvinden. Het leger is tot nu toe onpartijdig geweest en praat met de demonstranten. Samen met de gematigde politici uit het Mubarak-bewind en de oppositie, komen ze er wel uit.

Het wordt tijd dat beetje steun te geven, dat wij als buitenstaanders kunnen leveren. Op diverse Twitter-accounts (o.a. van Al Jazeera) kunnen wij twitteren: Mubarak, please go!

Geef een reactie

Massale kerkgang is staatsgevaarlijk.

N-Afrika Eerst naar de moskee, dan de straat op om het aftreden van regeringen te eisen (thema ontleend aan nrc.next). We mogen hier wel blij zijn dat er op de bible belt zulke ingetogen vromen wonen, dat onze vakantie in een Veluws bungalowpark niet in gevaar komt. Wie de opstandigen in Noord-Afrika wil steunen, boekt natuurlijk nu een lastminute naar Egypte, Tunesië, Jemen, Jordanië of Algerije. Na de borrel in het luxe vakantieresort kun je mee met een tripje naar het centrum en je aansluiten bij wat protestfolklore.

Het nu elke vrijdag raak. Vrijdag is de gebedsdag voor veel Noord-Afrikanen. En die worden wel wat massaler bezocht, dan de kerken hier. Als het volk dan toch verzameld is, waarom dan niet de armoede, de corruptie en de al te strakke regeringen aangeklaagd? Religie draagt zulke staatsgevaarlijke elementen in zich, dat het van moed getuigt dat liberaal Rutte een katholiek aan zijn zijde gedoogt.

Terug naar Noord-Afrika. Waarom horen we niets uit Libië en Marokko? Waarom lijkt het stil te zijn in Saoedi-Arabië? Krijgt de jasmijnrevolutie hetzelfde domino-effect dat in 1989 zes communistische regimes ten val bracht?
BBC News (wederom met dank aan nrc.next) screent het gebied en denkt dat het in Libië en Marokko zo’n vaart niet zal lopen. Libië wordt even dictatoriaal geregeerd als de nu opstandige landen, maar met een veel kleinere bevolking en meer olierijkdom, verwacht de BBC niet dat daar even grote oproer zal ontstaan. Voor Marokko geldt dat de steun aan de monarchie redelijk sterk is en er iets meer vrijheid geldt, dan in haar buurlanden. We zullen zien.

De belangstelling voor Egypte is momenteel groot. Zonder dat we precies weten hoe spontaan en ongeorganiseerd de protesten zijn, klinkt in de commentaren sympathie voor de protesterende Egyptenaren door. Er is ook enige huiver. Welke krachten zullen er met dit volksoproer aan de haal gaan?Hier hopen natuurlijk de meeste mensen dat 1979 zich niet herhaald, toen een dictatoriale Perzisch sjah, het veld moest ruimen voor een even dictatoriale Iraanse ayatollah. Hoe democratisch wij ook zijn ingesteld, een volk dat in opstand komt om de ene dictator voor de andere te verruilen, vinden wij maar dom. Los daarvan is het niet zo leuk straks misschien in een Egyptisch vakantieresort na het snorkelen verplicht to Mekka te moeten bidden.

Moeten we de Noord-Afrikaanse opstanden steunen of niet? Een lastige keuze, omdat we aardig bang zijn gemaakt voor islamitische slimmerikken die een slaatje uit deze toestanden kunnen slaan. Wie gelooft er hier nou dat de islam, evengoed als het christendom, met democratie samen kan gaan?
Laten we niet vergeten dat de protesten vooral tegen de armoedige uitzichtloosheid is gericht. Jongeren die nauwelijks kansen hebben, zijn het zat. Dat verdient steun. En hoe zij hun staat dan verder in willen richten, is aan hen.

Geef een reactie

Maatschappelijke stage succesvol verlopen.

Studentenactie Leren doe je op school of universiteit. Daarna is het met het grote leren wel afgelopen. Misschien nog een cursusje hier, een training daar of bijspijkeren in de workshop ‘De lerende organisatie’. Vandaag kwamen uit heel de samenleving mensen bij elkaar voor een landelijke maatschappelijke stage.

De maatschappelijke stage is een uiterst leerzame ervaring. Zo’n stage biedt de mogelijkheid wat op te steken van hoe de maatschappij in elkaar steekt en hoe je als burger daarin een rol kan spelen. Thema van de maatschappelijke stage was vandaag: hoe lang mag een mens leren?
Studenten waren uitgenodigd om op speelse wijze hun visie daarover te geven. Politiefunctionarissen waren uitgenodigd de studenten een lesje te leren. Terugblikkend kunnen we vaststellen dat het een zeer geslaagde dag is geweest.

Het begon op het Haagse Malieveld, waar de staatssecretaris van Onderwijs Zijlstra de studenten onderbrak toen zij hem hun maatschappelijk bewustzijn toejoelden. “Het zou van fatsoen getuigen als de toekomstige leiders van Nederland – en dat zijn jullie – ook zouden kunnen luisteren naar de argumenten van een ander”, doceerde Zijlstra.
Nu hadden ze dat al gedaan. Ze gaven alleen te kennen het met die argumenten niet eens te zijn. Zij maakten op een speciale manier gebruik van hun medezeggenschap, waar Mark Rutte in 2005, als staatssecretaris Onderwijs, zo voor had geijverd. Dat is Zijlstra vast vergeten.

Rutte stond in 2005 zij aan zij met de studenten om de verkiezingen voor de studentenraden te promoten. Geheel tegen de zin van de bestuurscolleges. Rutte kwam met een ingrijpende wet op het hoger onderwijs, waarin ook de organisatie van het bestuur werd aangepakt. Dat vonden de bestuurscolleges niet zo nodig. Studenten hadden genoeg inspraak vonden ze. Mark Rutte dacht daar anders over. Hij adviseerde de studenten: “Laat die bestuurders maar zweten”.

Dat moet Rutte in gedachten hebben gehad, toen hij zei “respectvol kennis te nemen van de demonstraties en dat het kabinet natuurlijk luistert naar signalen uit de samenleving”. Niet dat de studenten hun zin gaan krijgen. Tjonge, realiseerden zij zich, er is wel wat veranderd in de maatschappij. Hoe kan het nou dat studenten in 2005 wel op steun van Rutte konden rekenen en studenten in 2011 niet?

Dat gingen ze dan maar eens op het Binnenhof vragen. Daar hadden de Haagse autoriteiten ook op gerekend. Geheel volgens het draaiboek van deze maatschappelijke stage, werd het tijd de andere deelnemers toe te laten: de politie.
Ook de politie moet op een veranderende maatschappij zijn voorbereid. Het zou best eens kunnen dat er roerige jaren in het verschiet liggen. Rutte’s bezuinigingen treffen niet alleen studenten, maar bijna iedereen. Wat te doen als iedereen de straat op gaat om een potje te protesteren?

De geschiedenis leert (die wel, de mensen niet) dat studenten prima materiaal zijn om te oefenen met radicale elementen. De burgemeester noemt de oefening geslaagd en de studentenbonden spraken van een fantastische manifestatie.
En zo keerde iedereen tevreden huiswaarts. Geïnspireerd door dit succes overweegt de overheid de scholen en universiteiten af te schaffen en geheel te vervangen door de maatschappelijke stage.

Geef een reactie

Het moet eens afgelopen zijn met de 2e Kamer.

2e Kamer Dat het parlement vaak in het nieuws is, daar valt mee te leven. Maar dat elk besluit, elke stemming, elk voornemen van parlementariërs wordt gepresenteerd als zijnde van de Tweede Kamer, doet de waarheid geen recht.

Neem de berichten van vandaag. Kamer wil uitleg over euthanasiekliniek (Trouw), Kamer: NS moet informatie zelf doen (NOS), Kamer wil toegang patiënt tot gegevens EPD (Nu.nl), Tweede Kamer houdt spoeddebat over JSF (Elsevier), Kamer wil permanent supersnelrecht (Volkskrant).We mogen blij zijn met zo’n actieve Kamer. Ai, nu trap ik er zelf in.

Correctie: We mogen blij zijn met actieve Kamerleden.
De wens tot permanent supersnelrecht komt van de VVD. Waarschijnlijk zullen nog vier partijen die wens ondersteunen. Het debat over de JSF komt er op verzoek van GroenLinks. CDA’er Omtzigt vindt dat patiënten onmiddellijk toegang tot hun EPD moeten krijgen. SP en PVV blijven tegen het EPD. De NS moest voor een Kamercommissie verschijnen en bekende schuld aan de slechte winterdienstregeling. En het CDA-kamerlid Smilde wil nadere uitleg over een euthanasiekliniek. Maar in alle gevallen is het dus niet ‘De Tweede Kamer’!

Als alle 150 Kamerleden hetzelfde zeggen, willen of doen, dan zou een kop als ‘De Tweede Kamer doet het’, de waarheid en niets dan de waarheid zijn. Maar dat gebeurt zelden. Zou een overgrote meerderheid der Kamerleden, meer dan 100 bijvoorbeeld, dan kun je de media zulke generaliserende koppen ook niet echt kwalijk nemen.
Dat is echter in de laatste 65 jaren slechts twee keer voorgekomen. In 1981 bezetten de coalitiepartijen van CDA, PvdA en D66 109 zetels en in 1989 waren CDA en PvdA goed voor 103 zetels.
Het huidige kabinet heeft de steun van hooguit 78 zetels. Geen gegarandeerde steun, want het is lang niet zeker dat CDA-dissidenten en gedoog-PVV’ers alles voor zoete koek zullen slikken.

Hoewel ieder Kamerlid er op persoonlijke titel zit, zal de fractiediscipline er in veel gevallen voor zorgen dat elke partij eensluidend het volk vertegenwoordigt. Toch gaat het te ver om, met 10 partijen die onderling en soms intern de nodige verschillen kennen, boven elk parlementair nieuwtje te suggereren dat de gehele Kamer iets vindt, voorstelt of ergens voor of tegen stemt.

Kortom: het moet eens afgelopen zijn met De Tweede Kamer. Als krantenkop dan.

Geef een reactie

Opstandige ordehandhavers.

Politie De dienders zijn onrustig. Na de Amsterdamse korpschef is er nu de Zuid-Hollandse sherrif, die het zijn baas, minister Opstelten, lastig maakt. Met wel een aardig verschil van opvattingen.

Hoofdcommissaris Welten kondigde aan de orde niet te zullen handhaven. Hij is niet van plan werk te maken van een eventueel boerkaverbod. Een uitspraak die ondersteund werd door zijn Twentse collega.
Korpsbeheerder Brok wil de orde juist wel handhaven en wel door die orde te laten voor wat hij nu is. Hij is tegen de afschaffing van de bonnenquota.
Commissaris Welten kreeg meteen de rechtse partijen over zich heen. Brok krijgt kritiek van de SP. Heeft minister Opstelten zijn dienders wel in de hand, vraagt de SP zich af. Een vraag die de SP) wel vaker stelt. In 2009 vond de SP dat Welten moest opstappen, na kritiek op burgemeester Cohen.

Protesterende politieambtenaren zijn een zeldzaamheid. Hoofdcommissarissen die zich in het publieke debat mengen komen vaker voor. In 1993 kregen de hoofdcommissarissen van de vier grote steden, Nordholt, Wiarda, Hessing en Brand, nog de Machiavelli-prijs voor overheidscommunicatie. Daarna werden de politiechefs vaker tot de orde groepen als ze hun monden roerden in het openbaar.Welten is inmiddels op het matje geroepen en korpsbeheerder Brok zal ongetwijfeld volgen.

Hoewel er een verschil is tussen de uitspraken van beiden, staat de vraag centraal hoe zij de orde denken te handhaven. Welten stelt dat het op de bon slingeren van boerkadragers onnodig de werkdruk afleidt van het bestrijden van echte criminaliteit. Brok meent dat bonnenschrijven een uitstekend middel is om orde en veiligheid te handhaven.

Ook leidinggevenden van de politie hebben natuurlijk een eigen visie op de maakbaarheid van orde en veiligheid. Het politieke bestuur vindt het er niet veiliger op worden, als korpschefs zich daar in het openbaar over uitlaten. De eigenzinnigheid van korpschefs, die hun persoonlijk stempel op hun organisatie willen drukken en de conflicten die dat soms met het bestuur oplevert, is al jaren een heikel discussiepunt.

De samenleving verandert. Iedereen levert, op uiteenlopende wijze, bijdragen aan het maatschappelijk debat. Moeten leidinggevende politiefunctionarissen daarvan uitgesloten worden?

Geef een reactie