Tag archieven: vrijheid

Dag van het Geweten.

SpagaatDaar zat de VVD ineens in een vreselijke spagaat. Dinsdag 15 november leek wel de Dag van het Geweten. De Kamerfractie van de VVD stemde tegen een motie waar men, diep in het gewetensvolle hart, eigenlijk voor was. Terwijl het toch ging om de ‘weigerambtenaar’. Een verschijnsel dat onder de vrijheid van denken valt, zou je zeggen.

Ingewikkelde kwestie. Het geweten is voor veel mensen een grens die absoluut niet overschreden wordt als oprechte principes in het geding raken. Het begrip ‘weigerambtenaar’ zou tot het meest gewetensvolle woord van het jaar gepromoveerd moeten worden. Het doet enerzijds denken aan de dienstweigeraar. Een fenomeen dat in de 60’er en 70’er jaren in zwang was onder jongens die de dienstplicht weigerde te vervullen, omdat ze de mogelijkheid anderen te doden niet zo zagen zitten. De tolerante overheid bedacht er een wet voor en de gewetensbezwaarden konden dan vervangende dienstplicht doen. Niet in het leger, maar bijvoorbeeld op het archief van de belastingdienst.

Anderzijds impliceert het woord ‘weigerambtenaar’ dat er bij de overheid werkzaamheden voorkomen die een gewetensvol mens ernstig tegen de borst kunnen stuiten. Hebben wij zo’n overheid dan? Anno 2011 zou je dat niet verwachten. De weigerambtenaar waar het in de kwestie van vandaag om ging, heeft wel zo’n klus ontwaard. Het trouwen van homoseksuele paren, vindt deze ambtenaar net iets te ver gaan.

Dat moet kunnen volgens de principes van vrijheid en democratie. Er is genoeg ander werk bij de overheid, dus zo’n ambtenaar laat je alleen strenggelovige paartjes huwen. Een meerderheid van de Tweede Kamer heeft vandaag besloten dat zulke weigerambtenaars niet mogen bestaan. Het past niet bij een overheid die er voor iedereen is.
Hebben wij zo’n overheid dan? Anno 2011 zou je dat wel willen, maar dat is nooit zo geweest. Dat vloeit nu eenmaal voort uit onze indirecte democratie. Er zal altijd een beperking zijn van volledige individuele vrijheden.

Maar goed, deze overwegingen terzijde. Het VVD-geweten maakte vandaag wel erg bijzondere bokkensprongen. Het niet instemmen met de motie viel Kamerlid Hennis zwaar. “De realiteit is dat ieder Kamerlid zich niet zelden geconfronteerd ziet met een worsteling tussen drijfveren, idealen en principes versus het pragmatisme dat nodig is om tot besluitvorming te komen”, zei ze volgens De Volkskrant. Dus wilde ze het CDA niet afvallen, omdat die als bondgenoot in het bezuinigingsprogramma belangrijker is. Dat maakt het nog merkwaardiger, want de VVD is voor een kleinere overheid en hier lag dus de kans een bepaald type ambtenaar de deur te wijzen. De VVD stemde dus eigenlijk tweemaal tegen de eigen principes.

Om zulke netelige kwesties te vermijden, deed de VVD vandaag een voorstel om gewetenloze keuzes in de toekomst te voorkomen. Nederland zou in landen als Afghanistan, Somalië en Irak weeshuizen moeten neerzetten, waardoor het terugsturen van een nieuwe Mauro niet in strijd is met internationale verdragen. Jonge afgewezen asielzoekers moeten onmiddellijk na de eerste afwijzing naar zo’n weeshuis worden getransporteerd.

Vrijheid en democratie is er nu eenmaal niet voor iedereen en je moet er zeker geen last van je geweten mee krijgen.

Politie eindelijk beschaafd

AgentLinks ziet u de nieuwe kledinglijn van de nog op te richten nationale politie. U vindt dat ouderwets? Ach, in de burgermode steken retrotrends regelmatig de kop op, dus waarom zou de politie niet terug mogen grijpen op een historische stijl? En het is wel zo duidelijk als de politie er weer als politie uitziet. Want blijkbaar zien de agenten er niet uit. Welke andere reden zou minister Opstelten (Veiligheid en Justitie) moeten hebben om binnenkort de korpsen een gedragscode ‘Lifestyle neutraliteit politie’ op te leggen?

De ACP (Algemene Christelijke Politiebond) is er wel voor en vindt dat een gedragscode wel genoeg is om de agenten onberispelijk op straat te krijgen. De NPB (Nederlandse Politiebond) wil wel meerwerken aan zo’n gedragscode, maar is al jaren uiterst kritisch in hoeverrre het agenten verboden mag worden hun persoonlijke levenstijl op het werk uit te dragen.
Voor burgers is het niet toegestaan in politiekleding over straat te gaan. Dat is te verwarrend voor iemand die de politie nodig heeft. Maar de politie mocht in 2006 blijkbaar over straat als de gemiddelde burger. Met lang haar en matjes, met piercings een tattoos. De LPF vond dat maar niks en wilde een landelijk beschavingsoffensief.

In 2008 was er nog steeds geen ‘lifestyle gedragscode’ en de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, Guusje ter Horst,  was het buitensporige gedrag van de agenten ineens helemaal zat. Er zou een verbod komen op het dragen van piercings, oorbellen, zichtbare tatoeages, hoofddoekjes en andere religieuze uitingen. De politie moest er niet alleen onberispelijk uitzien, maar ook neutraal. Dus geen hoofddoekjes, keppeltjes of tulbands.
Wat dat laatste betreft vond de NPB dat Nederland beter een voorbeeld kon nemen aan korpsen in andere landen. In Londen en New York mogen agenten die het sikh-geloof aanhangen wel een tulband dragen. In Zweden zijn religieuze uitingen op of in het uniform ook toegestaan.

Nu lijkt de gedragscode ‘Lifestyle neutraliteit politie’ (pdf)  er dan toch te komen. Het lijkt heel begrijpelijk dat agenten geen enkel teken draagt, dat bij het publiek tot misverstanden kan leiden. Als een agent met een keppeltje een dronken katholiek moet arresteren, kan dat in een religieuze rel ontaarden. Een gesoigneerde Bloemendaalse burger die door rood rijdt, denkt ongetwijfeld met een hooligan van doen te hebben, als hij op de bon wordt geslingerd door een getatoëerde diender. En een homofobe heler gaat helemaal door het lint als hij in de kraag wordt gevat door een agent in een roze overhemd.

Maar in tijden dat de politie er als politie uitzag, werd ze ook beschimpt of aangevallen. Een gedragscode mag dan het uiterlijk van de politie op orde krijgen, het verandert niets aan de houding van burgers die een pesthekel hebben aan gezaghebbende uniformen. Laat de politie ook zichtbaar een afspiegeling van de samenleving zijn. Neem de dienders niet hun persoonlijke levensstijl af, maar wijs degenen die tegen zulke vrijheden zijn er op dat al die petten ons allemaal passen. Of zoiets.

Een tsunami van invasieve parkieten.

Parkieten Zo vrij als een vogel. Een gezegde dat door de waarheid is achterhaald. Bij de eerste tekenen van de vogelpest, moeten loslopende gevederde vriendjes onmiddellijk worden opgehokt. Alles wat zomaar wat rondvliegt, loopt de kans afgeschoten te worden. Dat geldt niet alleen voor ganzen, die het op het boerenland hebben voorzien. Het geldt ook voor de monniksparkieten.

In Groot-Brittanië hebben ze behoorlijk last van de monniksparkieten. De olijke beestjes vreten de roemruchte Engelse tuinen aan. Ze pikken graszaden en vreten bomen. Reden om op last van de overheid de vogels op te jagen en als dat niet helpt, af te schieten (meer
op BBC News –engelstalig).
Oorspronkelijk komen die vogels uit Zuid-Amerika, waar ook hun neefjes, de halsbandparkieten, vandaan komen. En van die vogels hebben we in Nederland weer last. Ze maken een hoop lawaai en ze schijten de boel flink onder. Hier kiest men voorlopig voor opjagen.

Deze parkieten horen tot de zogenaamde invasieve exoten. Een begrip dat vorig jaar meer bekendheid kreeg op de Internationale Dag van de Biodiversiteit en in Nederland aanleiding was een
speciale website te starten. Alle vogels die in de top-100 van deze website voorkomen, mogen afgeschoten worden. Behalve de huiskraai, de heilige ibis en de halsbandparkiet. In Groot-Brittanië gelden blijkbaar andere wetten en is de monniksparkiet vogelvrij verklaard.

Invasieve exoten komen steeds vaker voor. Niet allen geïmporteerde vogels, die hier ontsnappen of losgelaten worden, ook zoogdieren, reptielen, amfibieën, vissen, insecten en planten weten zich hier te vestigen. En dat kan ten koste gaan van de inheemse flora en fauna. Het weegbreefonteinkruid is in de Bollenstreek al lang verdrongen door de tulpen,waarvan het verhaal gaat dat die uit Turkije komen. Dat is dan wel een voorbeeld van hoe invasieve exoten uiteindelijk nationaal gemeengoed worden.

Zou het een ramp zijn als de parkieten de duiven verdingen? De over(ont)last(ing) zou in ieder geval hetzelfde blijven.
En dat hebben we dan te danken aan ‘vogelliefhebbers’. Dat zijn waarschijnlijk mensen die zo jaloers zijn op vogels, dat ze die in een hok willen houden. Het symbool van ‘zo vrij als een vogel’, opgesloten in een volière, tot men de verzorging zat is en de deuren van de kooi openzet.

Op de afbeelding linksboven: links de halsbandparkiet en rechts de monniksparkiet.

En ondertussen elders in de wereld

Parelplein Vandaag wordt het een drukke dag. De allerlaatste voorbereidingen worden getroffen voor de prijsuitreiking van de Blogparel 2010. Vanavond mag ik op het Blogbal bekend maken wie de drie prijswinnaars zijn. Een feestje op een feest.

Wie dit weblog kent, weet dat het hier lang niet altijd feest is. Er zijn wel belangrijker dingen dan een blogaward. We volgen natuurlijk vooral het nieuws uit Japan, in de hoop dat de wereld niet met de grootste nucleaire ramp aller tijden te maken krijgt. Ondertussen dreigen andere ontwikkelingen elders in de wereld ook op een ramp uit te lopen.
In Libië is het al een grote catastrofe. Op het Parelplein in Bahrein verzamelden zich door de jasmijnrevolutie geïnspireerde burgers, die net als in Tunesië, Algerije, Egypte en Jemen de langdurige regimes zat waren en om meer vrijheid, democratie en welvaart vroegen. Nu dreigt het ook in Bahrein uit de hand te lopen. Het leger van buurland Saoedi-Arabië snelt de regering te hulp.

De jasmijnrevolutie, begonnen in Tunesië en in Nederland vooral veel aandacht gekregen toen de Egyptenaren het Tahrirplein in Caïro bezet hielden, is op dit blog van harte ondersteund. Omdat iedereen in vrijheid moet kunnen bloggen. Omdat iedereen een Blogparel of een Blogbal moet kunnen organiseren.

Er lijkt een omslag te komen in de hoe de zittende regimes die vraag beantwoorden. Er worden concessies voorgesteld, maar tegelijkertijd wordt er steeds harder opgetreden tegen de demonstranten. Inspireert de Libische dictator soms zijn naburige collega’s? Of is het juist het gebrek aan adequate steun aan de oppositiebewegingen, die de regimes doet denken dat ze wel hun gang kunnen gaan?

De demonstranten in Bahrein lijken morele steun te krijgen van Iran. De
Iraanse regering waarschuwt de Bahreinse overheid geen geweld tegen de demonstraten te gebruiken. Dat is je reinste schijnheiligheid, want Iran is ook niet te beroerd om demonstranten aan te pakken.
Als Iran zich er niet alleen met woorden, maar ook met daden mee gaat bemoeien, is de kans groot dat de roep om vrijheid en welvaart ten onder gaat in een heftige regionale oorlog. Waarbij een deel van onze energievoorziening, de Arabische olie, in de verdrukking komt. En dan zul je zien dat de Europese en Amerikaanse regeringen ineens veel meer bereidheid tonen tot ingrijpen en veel meer maatregelen in petto hebben dan nu het geval is.

Dat is de bedoeling niet. De uitdrukking 'het is bal', zou overal in de wereld de letterlijke betekenis moeten hebben.
De burgers in de Noord-Afrikaanse en Arabische landen hebben niet gevraagd om een kettingreactie van geweld. Maar hoe koel je verhitte regeringsleiders af?

Tot slot en niets met bovenstaande te maken: lees ook mijn gastlog op GeenCommentaar, geschreven onder het pseudoniem P.J. Cokema. Helpt heimwee naar betere tijden?

Vrijheid is…

De schuld van Ontwaarden we hier gisteren een opleving van Nederlandse stammentwisten, bereiken ze vandaag een triest hoogtepunt. Er vallen geen doden, maar er sneuvelen wel reputaties.

We leven in een vrij land. Iedereen heeft het recht excuses te maken. Staatssecretaris Bleker (CDA) dacht vrijuit te kunnen spreken over zijn Op een onbekende plek elders in het land sprak iemand, geen idee wie, dat het allemaal de schuld is van Al Qaida en vroeg om maatregelen.
Dat was niet tegen dovemans oren gezegd. Rutte belde Verhagen, Verhagen belde Bleker en die ging door het stof. Alsof het ook hier een woestijn is.

We leven in een vrij land. Iedereen heeft het recht bang te zijn voor bedreigingen. De VARA had een krabbeltje van een cartoonist op Joop.nl geplaatst. Ergens in het land sprak iemand, wie is dat toch, dat het allemaal de schuld is van Al Qaida en dreigde met maatregelen.
Nou, dat is goed ontvangen. De aanhangers van meneer bedreigen Joop.nl nu zo dat deze terugkrabbelt en de cartoon van de site heeft gehaald. Hulde trouwens voor de media die in hun berichtgeving hierover de cartoon laten zien (o.a. Trouw en Elsevier).

We leven in een vrij land. Iedereen heeft het recht onbevoegd de psychiater uit te hangen. Vanaf diverse locaties in het land roept iemand, ik geloof dat ik al weet wie, dat het allemaal de schuld is van Al Qaida dat Huub Oosterhuis een beetje
heel erg dom is. Die kwalificatie valt nog mee vergeleken met het roemruchte knettergek, waarmee hij een bewindspersoon ooit diagnostiseerde.

We leven in een vrij land. Iedereen heeft het recht dingen door elkaar te halen. Er zwerft door het land iemand, kom, hoe heet-ie ook alweer, die niets anders doet. Dat valt de man niet kwalijk te nemen, omdat het allemaal de schuld is van Al Qaida.
Mij valt ook niets te verwijten, want in een vrij land mag elke gek net zoveel beweren, als een idioot in een woestijn. Toch?

Vrijheid is roepen dat het allemaal de schuld is van Al Qaida.

Blog- en twitterrolls Libië

Even kort, laatste nieuws rond Libië.
De blog- en twitterrust is nu wel definitief voorbij. Steeds meer Nederlandse bloggers en twitteraars weten kanalen te vinden om berichten uit of over Libië te vinden. Blijkbaar hebben oproepen op twitter en hier om niet alleen het nieuws te volgen maar ook enige actie te ondernemen succes.

Het verzoek om je politieke contacten te mailen of te bellen en om verdere acties te vragen, resulteert er in ieder geval in dat GroenLinks en de PvdA de minister van BuZa, Rosenthal, vandaag
in de Kamer willen hebben Ze willen vragen stellen over zijn uitspraken welke prioriteiten er nu gelden.
Daarmee zijn we er nog niet. Ik roep iedereen opnieuw op hun politieke contacten te benaderen en het kabinet te vragen om medische hulp te bieden en mee te werken aan hulp bij de opvang van vluchtelingen. De buurlanden Tunesië en Egypte krijgen te maken met vluchtelingen uit Libië, nu het regime van Gadaffi doorgaat met het verwoesten van de burgers en het land zelf.

De roep om aandacht resulteert in steeds meer live-blogs op diverse media. Niet alleen bij de NOS en het NRC, nu ook bij regionale media als
BN/Destem, de Stentor, en de Gelderlander.
De NOS heeft op hun website nu ook links gezet naar bronnen die de laatste dagen door en aantal bloggers (deze en Sargasso bijvoorbeeld) worden gebruikt.
Een oproep aan RTL4 en de NOS om de reguliere uitzendingen te onderbreken voor de actualiteit in Libië is tot nu toe onbeantwoord gebleven. Dus ook hier: mail of bel naar die omroepen en verzoek ze om net zulke actuele aandacht als gebruikelijk is bij andere rampen. Op hun websites kun je via de contact-link je verzoeken insturen.

Kortom: wie nog geen acties heeft ondernomen, hier tips om, vrij makkelijk,iets te doen om ook maar enige steun te bieden aan de bevolking, die om vrijheid vragen, maar bombardementen en kogels op hen afkrijgen.
1.Volg het nieuws via de diverse bronnen. Het is al eerder gezegd: grote aandacht ontgaat de mensen zelf niet en betekent morele steun. Daarnaast betekent grote aandacht ook dat regeringen tot actie over zullen gaan. Het Libische regime heeft alle communicatieverkeer plat gelegd, zoveel vrezen zij wel van aandacht. Over heel de wereld vinden demonstraties plaats bij Libische ambassades. Vandaag komen allerlei organisaties in spoedberaad bij elkaar. De Arabische Liga, de VN Veiligheidsraad en zoals gezegd: de Tweede Kamer.
2. Blog en twitter over nieuws dat je overal vindt. Kom je bronnen tegen die nog niet bekend waren, maar wel goed informatie bieden, geef het dan door. Retweet berichten met actueel nieuws en oproepen tot acties.
3. Neem op de een of andere manier contact op met je politieke contacten en vraag om het opzetten van medische hulp, voedselhulp en het ondersteunen van hulp aan vluchtelingen in de regio. Hoe meer mensen daar om vragen, hoe eerder men bereid is daar op in te gaan. Aarzel niet, maar doe het.
4. Mail naar de omroepen en verzoek ze tussen de reguliere uitzendingen, plaats te maken voor actuele berichtgeving

Tot slot hier een rijtje links naar diverse bronnen. De meest bekende (o.a.Al Jazeera) laat ik achterwege.
Twitteraccounts:
Habiba Hamid
AliTweel
Mustafah Oukbih (NOS-correspondent)
Sultan Al Qassemi

Verder:
De Open draad van Sargasso.
En natuurlijk de live blogs en streams van de reguliere media.

Olie op het vuur?

Libie Werknemers op het olieveld in Nafoora (Libië) zijn in staking. Daar komt voorlopig geen olie mee vandaan. Eén van de berichten op de zender Al Jazeera, over het uitermate onrustige Libië.
Gisteren leek het er even op of het regime van Kadhaffi (Gadaffi genoemd in de berichten uit die omgeving) zijn laatste uren beleefde. Een toespraak van een van zijn zonen, Saif, op een Arabische zender maakte duidelijk dat de Gadafficlan zich niet gewonnen wenst te geven.

Misschien verveelt het je als ik er over doorga of boeit het je helemaal niet. Dat behoort natuurlijk tot de vrijheden die wij hier kennen. Collegablogger Berend Quest hield gisteren een twitterenquête en vroeg wat lezers
onder vrijheid verstaan. Zou je nu zo’n enquête in de landen in Afrika, Midden-Oosten en Azië houden durf ik te wedden dat er heel andere antwoorden uitkomen. Eén van die antwoorden is, dat men verveelt is geraakt van langdurige en dictatoriale regimes. Wat veel mensen nu boeit is een verandering van bestuur en staatsinrichting.

Blijkbaar kan een verandering in Libië niet door netjes naar de stembus te gaan. Volgens laatste twitterberichten worden in de hoofdstad Tripoli nu overheidsgebouwen en politiebureau’s in de fik gestoken. Dat had misschien niet zover gekomen, als Gadaffi even rustig had gereageerd als de overheid in Marokko. Of even snel veranderingen had aangekondigd als de regeringen in Tunesië en Jordanië. In Libië worden echter huurlingen ingezet om met scherp te schieten op de lokale bevolking. Er zijn al meer dan 330 doden gevallen.

Ondertussen is de hele regio in beweging. In zeker 14 landen vinden demonstraties plaats. Wat in Tunesië begon alk de jasmijnrevolutie, spreidt zich als een olievlek uit en inspireert zelfs tot ver daarbuiten. In China zijn eerste pogingen tot demonstraties verijdeld door de regering. Wat heeft dat allemaal met ons te maken?

Meer dan we misschien beseffen. De onrust in olierijke landen als Libië, Koeweit, Iran, Irak en Algerije kan gevolgen hebben voor onze economie. Als de stabiliteit in al die landen lang onzeker blijft, kan het vluchtelingenstormen op gang brengen (zie Tunesië) of op zijn minst een toename aan politieke vluchtelingen veroorzaken. Alleen die twee zaken al, kunnen er toe leiden dat ook wij voor nieuwe keuzes komen te staan.
Het gaat in die landen niet alleen om grotere vrijheid, het gaat ook om armoede. Het is niet voor iets dat de eerste toezeggingen die de regimes doen, verbetering van lonen en prijzen betreffen. Armoede is al eeuwen de bron voor onrust over heel de wereld. Onrust die er herhaaldelijk toe heeft geleid dat de V.S. en Europa gemotiveerd waren met economische en militaire middelen in te grijpen.

Het is voor iedereen, denk ik, begrijpelijk dat de bevolking dat soort onrust een keertje zat is. En wij? Moeten wij herhaaldelijk verdeeld raken als er weer eens over een missie, die rust en democratie moet helpen bewerkstellingen, gediscussieerd moet worden? Moeten we ook even verdeeld raken als er over immigratiestromen gepraat moet worden?
Of worden we onze eigen onrust ook een keertje zat? In dat geval is steun aan de protesterende mensen zeker op zijn plaats.

Het is moeilijk te bepalen wat voor steun dat moet zijn. Het minste is actief in de sociale media de berichten volgen en er over communiceren. Dat wordt in die landen zeker opgemerkt. Actievoerders zoeken wegen hun kanalen open te houden, de regimes proberen dat te verstoren of af te sluiten.
Verder kun je de jou bekende politici mailen en ze vragen hun acties te ondernemen. Veroordelingen van het geweld, sancties tegen de regimes die er op los knallen, het opzetten van hulp om ziekenhuizen te bevoorraden en het onmiddellijk stopzetten van elke wapenleverantie.

Wie meer ideeën heeft, mag het hier melden. Ondertussen kun je op Sargasso deze
open draad volgen. Of volg zelf Al Jazeera en Libische twitteraars als ShababLiya en SultanAlQassemi. Wie de meest betrouwbare bronnen weet te vinden, mag dat ook hier melden.

Zouden we met elke vorm van aandacht of steun olie op het vuur gooien of is nu niets doen ook een keuze?

Steun de roependen in de woestijnen.

NafrMO Gisteren vroeg ik me af waarom het in de Nederlandse blog- en twittersfeer zoveel rustiger is over de protesten in de Noord-Afrikaanse, Midden-Oosten en Aziatische landen, dan tijdens de Egyptische rally’s. Treedt er mediamoeheid op? Zijn er twijfels over de aard en afloop van de protesten? Leeft het minder omdat er geen live televisiebeelden zijn?

Er is minder zichtbaar, maar de ernst is er niet minder om. In Bahrein en Libië heeft het leger mensen doodgeschoten. Toch gaan ook vandaag weer mensen de straat op om meer vrijheid te eisen. Voor morgen staan demonstraties gepland in Algerije en Marokko. In Jemen blijft het onrustig en ondertussen heeft ook Djibouti zich bij de ontwikkelingen aangesloten. Ook in Koeweit waren er protesten. Hier gingen statenlozen de straat op om een einde van hun pariabestaan te eisen.

Misschien wordt het ons teveel? Het is niet mee goed bij te houden. Wat op 17 december 2010 in Tunesië begon, had snel gevolgen in Jordanië, Jemen, Algerije. Egypte, Syrië, Bahrein, Iran, Libië, Irak, Djibouti en Oman (chronologische volgorde, zie
dit NOS-overzicht).
Zowel in Tunesië als in Egypte, de twee inspirerende voorbeelden voor de andere landen, is de onrust nog niet voorbij. De overheid heeft toegezegd de gewenste veranderingen door te zullen voeren. Dat kost natuurlijk tijd. In die tijd is niet iedereen even gerust over de goede afloop.

In Egypte probeert het leger de rust te herstellen, onder andere omdat de economie flink te lijden heeft onder de openbare manifestaties. Er is een stakingsverbod afgekondigd. En dat maakt de mensen opnieuw argwanend. Een staking kunnen houden hoort immers tot een van die vrijheden waar het ze om te doen is? Misschien willen de Egyptenaren wel over tot de orde van de dag, maar zo’n verbod kan wel eens nieuw olie op het vuur zijn.

Maar goed, in Egypte is men een stapje verder dan in de andere landen. Waarom krijgen die niet de massale aandacht en steun, die de Egyptenaren mede heeft geholpen vol te houden? Worden in Libië, Bahrein, Iran en Irak andere eisen gesteld dan in Tunesië en Egypte?
Nee. In alle gevallen gaat het om meer vrijheid. Aan de basis van de onrust lijkt het hier en daar om rivaliteit tussen bevolkingsgroepen te gaan (Libië en Irak bijvoorbeeld), maar in wezen gaat het om protesten tegen de dominantie van regimes, die niet beroerd zijn om de bevolkingsgroep waartoe ze zelf behoren, met corruptie en geweld de overheersende posities en rijkdom toe te bedelen.

Hier voeren we discussies over wat vrijheid in moet houden. Wel of geen scherpe cartoons, wel of geen politieke partijen met een bedenkelijk programma. Die discussie moet ook worden gevoerd. Vrijheid is geen objectieve waarheid. Het is wel zo prettig dat je het daar over kan hebben, zonder van de straat geknald te worden. Dat is de enige reden, waarom de roependen in de woestijnen van Noord-Afrika en Azië onze steun verdienen.

Als we ze wel willen steunen, hoe kan dat dan? Om te beginnen door op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen. Het zal de media en hopelijk ook de mensen in die landen, niet ontgaan dat er massaal wordt afgestemd op de nieuwsgaring uit (onder andere) Bahrein, waar het leger zich heeft teruggetrokken, maar de politie
nog wel optreedt tegen demonstranten. Of uit Algerije, waar de politie vandaag demonstraten van de straat knuppelt. Volg het nieuws over Marokko, waar de regering heeft beloofd rustig te reageren op de aangekondigde demonstraties van morgen. Volg ook de live blogs van Al JAzeera over Libië, Bahrein, Algerije en Egypte.

Verder kun je de sociale media gebruiken om te reageren op berichten die nog wel over de wereld worden gestuurd via Twitter, Facebook of Youtube. Libië heeft die kanalen dichtgegooid, maar dat betekent niet dat er op de vrije kanalen gezwegen moet worden over dat land.
Tot slot: Obama heeft het geweld veroordeelt. Dat kunnen we ook eisen van onze regering. Rutte en Rosenthal hoeven niet te wachten tot de EU-bijeenkomst op maandag. Rutte mag zijn weekendje skiën afbreken, om ambassadeurs van de gewelddadige regimes op het matje te roepen. Rosenthal mag nu al verzinnen welke concrete stappen hij gaat voorstellen. Dat mag, dat moet massaal getwitterd, geblogt en gemaild worden. Zoek de twitteraccounts van Rutte, Rosenthal en het ministerie van Buitenlandse Zaken maar op. Of stuur mails via de websites van Algemene Zaken (Rutte) en Buitenlandse Zaken.

Krijgen de roependen in de woestijn je steun?

De stemming zit er goed in.

Boos Het is niet meer bij te houden hoe vaak, maar weer is Wilders boos. Nu om kinderen die in een filmpje uitleggen waarom ze niet op de PVV gaan stemmen.

Wilders wordt er nog wel eens van beschuldigd maar één thema op zijn politieke programma te hebben staan. Het zou hem alleen om de islam te doen zijn. Met die kritiek wordt de man schromelijk tekort gedaan. Zijn tegenstanders zouden zijn programma eens serieus moeten bekijken. Het brede terrein dat Wilders bestrijkt is imposant. Zeker, hij doet wat narrig over de islam. Maar er is meer.

Wilder is boos op
een cartoonist. Wilders is woedend op de koningin. Wilders is furieus op een korpschef. Wilders is kwaad op een ambassadeur. Wilders is woest op een schoolhoofd.
Hij is boos op de Rijksdienst voor het wegverkeer, ziedend op wetenschappers, Boos op de NOS en op boos op Kinderen voor kinderen. Boos op leermiddelen en boos op Verhagen. Boos ook op Ger Leers. En op minister Rosenthal.

Een dag niet boos geweest, is een dag niet geleefd. Dat moet het motto van Wilders zijn. En hij heeft er succes mee. Wie zijn naam bij google intikt, ziet een indrukwekkende lijst van zaken die Wilders heeft bereikt met zijn
boosheid en woede. Onbegrijpelijk dat de immer blije Rutte zoveel meer stemmen heeft gehaald, dan de boze Wilders.

Zou hij het soms geleerd hebben van Balkenende? Die kon er
ook wat van. Nee, dat zal niet want Wilders was ook boos op Balkenende. Het is waarschijnlijker dat hij het van Rutte heeft geleerd. Rutte was boos op collega’s en op de televisie. Logisch dat Wilders Rutte gedoogd. Inclusief Verhagen, want ook hij kan boos zijn. Op burgemeesters en op de Fifa. Okee, hij is ook wel eens boos geweest op Wilders, maar dat mag geen naam hebben.
Maar wat echte boosheid betreft, moeten Rutte en Verhagen in Wilders toch hun meerdere erkennen.

Vrijheid, blijheid. Een Nederlands gezegde, waar Wilders een verfrissend nieuwe dimensie aan heeft gegeven.

Voor welvaart en vrijheid.

Spandoek Waar in Nederland hebben we nou een mediamiek plein, waar alle maatschappelijke onrust bij elkaar kan komen om Rutte tot de orde te roepen? Het Plein in Den Haag is wekelijks al een plek waar petities worden aangeboden en een enkele demonstratie wordt toegelaten, maar dat plein is veel te klein. Het Malieveld of het Museumplein zijn wat groter en traditioneel ook verzamelpunten van Neerlands onvrede. Beide plekken zijn weer wel geschikt om tenten op te slaan.

Maar zie je het al voor je dat hier duizenden mensen een week of twee elke dag bij elkaar komen om de regering tot andere gedachten te dwingen? Nee? Toch is dat al bijna 3 maanden aan de gang.
Er zijn natuurlijk grote verschillen met Tunesië, Algerije, Egypte, Jemen, Bahrein en Iran. De belangrijkste verschillen zijn dat je hier niet van de straat geknuppeld wordt en dat het hier om behoud van welvaart gaat, in plaats van een gevecht tegen de armoede.

Vrijheid en welvaart. Waarom zouden wij de straat opgaan, als we daar meer dan genoeg van hebben? Het lijkt ver gezocht, maar juist nu zouden we de straat op moeten gaan, om daarmee ook duidelijk te maken aan de Egyptenaren en hun buren dat het de moeite waar is voor vrijheid en welvaart te op te komen. Om te laten zien dat er niet zomaar op vrijheid en welvaart te beknibbelen valt.
Voor alle duidelijkheid: ik vind elke centimeter vrijheid en welvaart die de Noord-Afrikanen nu binnen weten te slepen belangrijker, dan dat mijn seniorenverlof uit de cao wordt gekieperd. Wat ik wel even belangrijk vind, is dat er nooit mensen getroffen moeten worden door maatregelen, die voortkomen uit een toestand waar zij geen debet aan hebben, laat staan iets over te zeggen hebben.

Hier hebben we het over de gevolgen van de kredietcrisis. Toen deze volop “floreerde” hoorde je nog wel eens verzuchten dat het huidige economische stelsel zijn failliet heeft bewezen en eens flink op de schop moest. Daar hoor je nu nauwelijks meer iets over. Dat heeft plaats gemaakt voor de ‘dringende noodzaak tot bezuinigingen’.
Toch lijkt lang niet iedereen overtuigd van de mate waarin en de manier waarop er bezuinigd moet worden. Sinds Rutte verkondigde dat “iedereen er wel iets van zal merken”, lijkt iedereen die boodschap retour te zenden.

Vorig jaar waren er zeker 34 acties die voor maatschappelijke onrust zorgden. Een gemiddelde van 2,8 per maand. Het hoogtepunt lag in december met 10 acties, waarvan er 6 de bezuinigingen betroffen. Over heel 2010 waren er 17 acties die arbeidsconflicten betroffen, 16 die over de bezuinigingen gingen en 1 die over vrijheid ging. Dat was de hackersactie tegen instellingen die het Wikileaks moeilijk probeerde te maken (zie ook
dit artikel).

We zijn anderhalve maand verder in 2011 en met de acties in het openbaar vervoer, lijken januari en februari het hoogtepunt van de hete december te overtreffen. Studentenacties, acties tegen bezuinigingen op natuurbeheer, protesterende militairen, ouders die protesteren tegen de bezuinigingen in het speciaal onderwijs en continu oplopende arbeidsconflicten brengen de teller op 14 manifestaties van maatschappelijke onrust.
Het gemiddelde staat al op 7 per maand. Acht acties tegen de bezuinigingen, vijf arbeidsconflicten en een andere actie. Een actie van varkensboeren tegen de prijsverlagingen die slachterijen en supermarkten doorvoerden.
In deze excelsheet een overzicht. Links de acties van 2011, scroll in het document naar rechts voor het overzicht van 2010.

Al bijna drie maanden lang is er volk in beweging. Hoe lang moet dat duren voor Rutte buigt? Het volk is nog niet verzameld op het Binnenhof, dat trouwens bij een beetje demonstratie al wordt afgegrendeld. Ook hier zijn grenzen aan bepaalde vrijheden. Zoals ook de internetactivisten merkten, toen ze meededen aan de Anonymousacties voor Wikileaks. Minister Opstelten kondigde meteen
beperking van internetvrijheden aan.
We krijgen de vrijheid om ons met een vaartje van 130 km per uur voort te snellen naar de eerstvolgende file. Een vrijheid die scherp in de gaten wordt gehouden, als het aan het kabinet ligt. Gewoon, omdat ook u een crimineel kan zijn.

Of op weg naar het Binnenhof?