Nog vier weken en dan barst het Olympische feest los. Het moet een mooi feest worden, dus doet China er alles aan de vuile was niet buiten te hangen. Journalisten die nu al naar China zijn afgereisd, moeten nog behoorlijk modderen tegen de censuur in.

Het IOC (Internationaal Olympisch Comité) heeft het veel te druk met het pakken van de koffers en heeft dus geen tijd de Chinese overheid te herinneren aan de beloofde persvrijheden. Komt dat misschien ook omdat de kleren in de olympische koffers ook niet van alle smetten vrij zijn?

PlayFair2008 is een samenwerkingsverband de Internationale Federatie van Textielarbeiders en Leerbewerkers, de Internationale Confederatie van Vakbonden en de Clean Clothes Campaign. Deze coalitie stelt dat het IOC zich te weinig druk maakt om de arbeidsomstandigheden in de fabrieken die kleding maken met het Olympische logo erop.

In China, India, Thailand en Indonesië worden onder beroerde voorwaarden Olympische spulletjes gemaakt. Ontduiking van de wettelijke minimumlonen, werkdagen van 12 tot 13 uur en fraude met documenten om de arbeidsomstandigheden te verhullen, horen tot de dagelijkse praktijk. Het kan niet voor iedereen een feestje zijn.

De PlayFair organisatie wil dat het IOC actie onderneemt tegen de leveranciers van kleding met het Olympisch logo. Het IOC zou toch geen overhemd aan willen trekken dat met kinderarbeid is vervaardigd?
Het IOC vindt dat de lokale olympische comités daar verantwoordelijk voor zijn. Dus gaan er brieven de deur uit om de lokale comités aan te sporen van de leveranciers goed gedrag te eisen.

Het IOC klopt zich op de borst dat ze een regel hebben opgesteld voor steden die in de toekomst de Olympische Spelen willen binnenhalen. Die moeten zich houden aan sociale en ecologische criteria bij het verstrekken van licenties aan leveranciers van welk olympisch onderdeel dan ook.

China had nog geen last van die regel en beperkt zich tot het naar buiten brengen van schone schijn. Men zuivert de lucht, voert schoon water aan en poetst het imago van de chinese sporters op. De olympische toeristen hebben zich aan een gedragscode te houden. Die mogen zich niet provocerend gedragen, wat onder andere inhoudt dat hun kleding geen symbolen mogen dragen, waar de chinese overheid opruiende karakters in ziet. Wie zich daar niet aan houdt, maakt de kans in een chinese politiecel te belanden, alwaar men bij de maaltijd wel de hond in de pot kan aantreffen.

Ook al is er een waslijst van redenen waarom de Spelen eigenlijk niet in China moeten plaatsvinden, we gaan toch naar de chinees. De sportman- of vrouw die dan het feestje aangrijpt om Chinese wantoestanden op het erepodium van commentaar te voorzien, mag wat mij betreft op een internationale huldiging rekenen.

Eerdere artikelen rond deze Olympische Spelen gaan over het chinese gevaar, over de nederlandse olympische mascotte en over sportieve acties.