Tag archieven: kredietcrisis

Witte boordentest.

Witte boorden Mannen van eer kunnen zomaar mannen van misdaad zijn. Gerespecteerde lieden, sommige zelfs gelauwerd als ‘beste topman’, doen ook wel eens duistere zaken.
Er staan nogal wat witte boorden onder verdenking. Katholieke boorden worden achtervolgd door aantijgingen wegens kindermisbruik. Rechterlijke boorden krijgen een wrakingverzoek aan de kraag, omdat ze Wilders niet objectief zouden kunnen veroordelen. Zakelijke boorden worden verdacht van een misdaad tegen de mensheid: de kredietcrisis.

Misschien is het wel zo dat onder witte boorden verhoudingsgewijs net zoveel criminelen voorkomen, als onder mensen zonder nette pakken. Hoe dan ook, ze zijn moeilijk in hun witte boord te vatten. Niet alleen omdat hun louche praktijken vaak te ingewikkeld zijn om aan klip en klaar bewijs te komen, maar vooral omdat ze als gerespecteerd bekend staan en hen geen criminele trekjes wordt toegedacht.
Je verwacht geen gesjoemel van de topman van de NMa, de toezichthouder op de financiële sector. Toch moet de man zich nu verdedigen tegen een aanklacht wegens meineed, in de Chipshol-zaak. En een voormalig topman van Bouwfonds bekende fraude in de Philips Pensioenfondszaak.

In de V.S. gaat een speciale eenheid van de F.B.I. daar nu eens goed op studeren. De FBI's Behavioral Analysis Unit, die gespecialiseerd is in het opstellen van profielen van seriemoordenars, gaat proberen profielen op te stellen van witte boordencriminelen (meer
op Reuters, engelstalig).
De profielmakers van de F.B.I., advocaten en criminologen zijn het in ieder geval met elkaar eens, aan welke kenmerken een witte boordencrimineel te herkennen zou zijn.

Acht kenmerken. Als u zich hierin herkent, dan bent u dus een potentiële zakencrimineel. Dat is iemand die graag de touwtjes in handen houdt, een control freak. Snel aangebrand en dus vaak agressief. Maar ook een charmeur en iemand met uitstraling. Verder weinig transparant als hij met klanten onderhandelt. Hij is natuurlijk een hebberige gierigaard en wraakzuchtig als er wat fout gaat. Hij heeft graag macht en waant zich superieur.

Bent u gezakt voor de witte boordentest? Niet getreurd. U kunt altijd nog opgepakt worden, omdat uw DNA
overeenkomt met het DNA dat bij een crimineel akkefietje is gevonden. Die F.B.I-profielen zijn leuk, maar al gauw van toepassing op meer mensen dan alleen een frauderende zakenman. Een DNA-profiel is het helemaal.
Wat zegt u? U wilt helemaal niets te maken hebben met welke criminaliteit dan ook? Dat kan. Het CDA wil alleen het DNA van mensen die in de buurt van een zwaar misdrijf waren. Dus daar loopt u met een hele grote boog omheen. En nooit meer naar herdenkingen, want iedereen kan als schreeuwerd opgepakt worden.

Nog even over dat F.B.I.-profiel. De kredietcrisis kan toch met recht een zwaar misdrijf worden genoemd. Maar hoe krijgen we de daders nu eindelijk eens te pakken?

Staatssteun voor Japan?

Nikkei Het is haast ongelofelijk hoe een natuurramp een nucleaire ramp kan worden. Dat een aardbeving gevolgen heeft voor de economie is makkelijker te geloven. De schade kan oplopen tot ruim 130 miljard euro. Wat een financiële leek dan weer ongelofelijk vindt, is dat de Centrale Japanse Bank dik 130 miljard euro in de financiële markten pompt. Zijn banken en beurzen belangrijker dan de wederopbouw van huizen, scholen en bedrijven?
De financiële experts zien aan dat laatste zinnetje meteen al dat ik er niks van snap. Daar kom ik zo nog op terug.

Dat een aardbeving gevolgen heeft voor een economie, is duidelijk. De Japanse ramp treft op de eerste plaats de Japanners zelf. Maar de economische gevolgen zullen ook hier merkbaar zijn. De produktie van tal van Japanse produkten ligt voorlopig even stil. De
autofabrieken van Toyota, Honda, Nissan en Subaru sluiten voor onbepaalde tijd. De electronicasector ligt ook op zijn gat. Zes fabrieken van electronicagigant Sony liggen plat. Bij andere ons bekende merken als Toshiba, Canon, Epson, Nikon en Sharp ligt de productie gedeeltelijk stil en wordt eerst de schade in kaart gebracht.

In hoeverre de Nederlandse handel hier op korte termijn last van zal hebben, hangt af van de voorraden die importeurs en winkeliers hebben. Op de lange termijn is het afwachten of de Japanse hebbedingetjes even goedkoop zullen blijven, als we gewend zijn.
En dan hebben we het nog niet eens over de hordes Japanse toeristen, die Amsterdam overeind houden. De aardbeving betekent misschien de doodsklap voor Amsterdam, want vorig jaar kwamen er al minder Japanners naar de Dam. Zoveel minder, dat de hoofdstad zich zorgen maakte over haar inkomsten.

De Japanse economie kwakkelt al, tengevolge van de wereldwijde kredietcrisis. Zal de aardbeving de doodsklap zijn voor wat ooit een Aziatische economisch wonder was? De wederopbouw zal lastig zijn. Er zal zeker financiële steun van andere landen komen. Maar ook die worstelen nog met de kredietcrisis, dus hoeveel kunnen ze bijdragen? De Japanners zullen ook moeite hebben op te krabbelen nu een groot deel van de
energievoorziening in gevaar is.

Maar waarom dan 130 miljard euro pompen
in de financiële markt, in plaats van dat geld te besteden aan het wegwerken van de 130 miljard schade?
Nu komen we in het gebied van de schokkende cijfers. De virtuele getallen van aandelenhandel en beurskoersen. Een economie op zichzelf, waarvan zelfs een minister van Economische Zaken niet snapte waarom de koersen bleven dalen, ondanks de staatssteun die erin werd gepompt (Maria van der Hoeven in 2008).

Maar goed, dalende beurzen leiden tot staatsingrepen en uiteindelijk tot forse bezuinigingen..Daar zal Japan zichzelf niet mee helpen. Als die emotionele beurskoersen wel van belang zijn, dan kan ik me wel andere maatregelen voorstellen.
Gooi de beurzen dicht, tot de het land weer over kan gaan tot de normale orde van de dag. Er is al paniek genoeg, daar hoeft beurssentiment niet nog eens een schep bovenop te doen.
Of verbiedt de handel in aandelen en sta alleen die handel toe, die daadwerkelijk bijdraagt aan het opruimen van de puinhopen en het herstel van Japan.

Hebben wij daar wel wat over te zeggen? Zeker wel. Voor je het weet gaat er staatssteun naar Toyota- en Sonydealers. Of naar de Amsterdamse VVV.

De bankenfluisteraar.

Fluister Gedragsverandering gaat niet zonder slag of stoot. En zelfs als mep je er op los, dan nog is het niet zeker dat je daarmee gedrag duurzaam verandert. Je moet ook niet slaan, je moet fluisteren. Wie wel eens op National Geographic naar de hondenfluisteraar heeft gekeken, ziet daar dat een simpel “psst” genoeg is om onwelwillige honden in het gareel te krijgen.

Dat is sympathiek. Liever geen stokslagen. In het algemeen bestaat er in Nederland heel wat allergie tegen dwang. De voorkeur gaat uit naar mensvriendelijke methoden als trainingen, workshops, coaching, diepgaande therapieën en gedragscodes. Maar wat als al die wondermiddelen niet helpen?

De overheid is behoorlijk lankmoedig omgegaan met de daders die ons met de kredietcrisis hebben opgezadeld. Een smak staatsteun ging gepaard met de vriendelijke mededeling dat de dames en heren zichzelf wel een beetje moesten reguleren. Geen probleem, zeiden de dames en heren en ze stelden
een gedragscode op.
Die wordt maar moeizaam nageleefd. Wat nu? De Tweede Kamer treedt op als bankenfluisteraar: ‘Psst! Ga je nou aan je gedragscode houden, anders moeten we er een wet van maken’. De banken passen hun gedrag natuurlijk binnen een dag aan.

De aarzeling om van een gedragscode een wet te maken, lijkt begrijpelijk. Wetten als dwangmiddel, dat geeft veel gevoel van onvrijheid. In de praktijk valt het reuze meer met die onvrijheid. Je blijft keuzevrijheid houden. Of je houdt je aan de wet, of niet. Heb je maling aan de wet, dan zijn er tal van mogelijkheden. Op zoek gaan naar de mazen in de wet, de wet op allerlei manieren ontduiken, de wet overtreden of gewoon niet naleven. De laatste opties zijn enigszins riskant. Je maakt kans op boetes of gevangenisstraffen. Maar de kans dat te ontlopen bestaat ook.

Een gedragscode kent die risico’s niet. Is dat de reden waarom de banken zo traag zijn met het beperken van onfatsoenlijke bonussen? Natuurlijk niet. Diep in hun hart vinden banken dat hun gedrag zo fout nog niet is. Van geld nog meer geld maken, is toch altijd hun taak geweest? Een lastige klus, dus halen banken alles uit de kast om hun taak te volbrengen. Naar de critici werd pas een beetje geluisterd, toen de boel in elkaar stortte.

Nu het weer wat beter gaat, denken sommige banken vast dat terugbetalen van de staatssteun wel voldoende schuldaflossing is. De ING gaat
2 miljard terugstorten en betaalt netjes de 1 miljard rente. Zal die 3 miljard euro voldoende zijn om de gemoederen tot bedaren te brengen? Dat zou zomaar kunnen, als het kabinet bij de volgende begroting deze ‘meevaller’ aangrijpt om minder dan 18 miljard bezuinigingen door te voeren.

De banken halen opgelucht adem. Ondanks wanprestaties, leven ze nog. De overheid is blij. De staatskas ziet er ietsjes voller uit. De burger slaapt weer in. Het komt allemaal weer goed.
De Tweede Kamer vertrouwt het nog niet. Maar of dreigen met wetgeving voldoende is? Misschien moet er eens een echte, miraculeuze bankenfluisteraar opstaan.

Een loopje nemen met geld.

Bankrun Geld maakt niet gelukkig. Een dooddoener waar meer waarheid in zit dan we willen weten? Het is een gezegde geworden, dat onze knellende verbondenheid met geld nuanceert. Geld was ooit een middel om meer vrijheid te creëren, maar is een complexe en moeizame relatie geworden, waar we niet meer van af lijken te kunnen.

Wie, heel lang geleden, geld had verdiend en dat niet meteen uit moest geven, gaf zijn geld aan een wisselaar. Een simpel briefje vermeldde hoeveel je aan de wisselaar had gegeven. Zodra je het geld weer nodig had, haalde je het weer op. Die briefjes zijn een eigen leven gaan leiden. Je haalde het geld niet op, maar kocht met dat briefje de handel die je nodig dacht te hebben. De wissels zijn geld geworden, de wisselaars werden banken. Geld is een
handel op zichzelf geworden.

Als je nu naar de bank gaat, kan je voor akelige verrassingen komen te staan. Je mag al blij zijn als jouw bank nog bestaat. Wie al zijn geld in één keer af wil halen, moet hopen dat hij die dag niet toevallig de twaalfmiljoenste in de rij is. Want dan kan het niet. En als het aan minister Opstelten ligt, wordt dat ook nog eens verboden. We mogen wel met duizenden tegelijk ons geld op de bank storten, maar het even massaal er weer afhalen kan tot gevangenisstraf leiden.

De
bankrun wordt tot misdaad verheven. Dat banken met ons geld een loopje hebben genomen, doet even niet ter zake.Het kindeke Jezus, wiens geboorte vandaag zo in de belangstelling staat, wist wel raad met bankiers die het niet zo nauw namen. Hij gooide de woekeraars de tempel uit. Zonder exitbonus. Het is jammer dat die traditie niet even hardnekkig stand heeft gehouden als de kerstviering.

Geld, het smeermiddel van de economie, is
ouder dan de weg naar Rome. Of het nou om kraaltjes, plakjes klei of metalen munten gaat, de mensheid heeft altijd een manier gezocht om de nadelen van ruilhandel weg te werken. Inmiddels zitten we zo geketend aan geld, dat paniek toeslaat als we zonder zitten.
Als we last van een mug hebben, slaan we hem dood. Als een auto krakkemikkige kuren vertoont, brengen we hem naar de schroothoop. Als een mens doldraait, sluiten we hem op in een inrichting. Als we van geld last hebben, verzinnen we van alles om het middel te behouden voor de samenleving.

Natuurlijk is het middel zelf de boosdoener niet, maar de manier waarop ermee wordt omgegaan. Toch vraag ik me af: als geld niet gelukkig maakt, waarom schaffen we het dan niet af?

Maatschappelijk betrokken bezuinigen

Rekening retour Iedereen lijkt er inmiddels van overtuigd dat er bezuinigd moet worden. Er is nog nauwelijks enig verzet tegen de kaasschaaf. Er wordt wel gemopperd. Waarom treft het ons (het culturele en welzijnsveld), moet het zo snel? Er zijn mensen die met alternatieve plannen komen, tot aan een heuse tegenbegroting toe. Maar de consensus is: snoeien.

Iedereen lijkt te vergeten, waarom de overheid een tekort heeft. Iedereen? Nee, Jan Peter Balkenende weet het nog precies. Hij toog naar New York om een clubje creatieve leiders
toe te spreken. “Het recessieverhaal is immers bekend. De start: de val Lehman Brothers op 15 september 2008”, wist Balkende nog.
En zo is het maar net. Wat volgde, lijkt ook iedereen vergeten. Overheden deden hun best de financiële avonturiers te redden. Het netto-resultaat: oplopende begrotingstekorten en staatsschulden.

Dat moet niet te gek worden, dus gaan we bezuinigen. Balkenende komt in zijn toespraak met een oplossing aanzetten, die we nu in de voorwoorden en toelichtingen van de gemeentelijke bezuinigingsplannen terug vinden. Het beroep op de burger. Niet alleen de banken, ook de burger moet zich moreler gedragen en laten leiden door de waarde van spaarzin, de waarde van maatschappelijke betrokkenheid en de waarde van omzien naar een ander, aldus de demissionaris.

Je vraagt je af waar de realiteitszin van ’s lands leider zit. Want maatschappelijke betrokkenheid, daar staat dit land bol van. Het begint er aardig op te lijken dat iedereen die werkt, er een vrijwilligersbaan naast heeft en iedereen die niet werkt plantsoenen schoffelt of mantelzorger is.
Zo gingen medewerkers van het gerenommeerde adviesbureau Berenschot, vandaag de deur uit om bij diverse projecten een handje te helpen. Onder andere bij het Rode Kruis en bij Haagse welzijnsinstellingen.
Het levert in ieder geval werk op voor bureaus die in maatschappelijke betrokkenheid handelen.

MVO Nederland helpt ondernemers hun maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen. Een cateraar die jongeren gezond eten leert, een adviesbureau die een verpleegtehuis helpt een businessplan op te stellen, zijn voorbeelden van medewerkersvrijwilligerswerk, zoals MVO dat noemt.
Movisie stimuleert het werknemersvrijwilligerswerk ook om de “kwaliteit van de (lokale) leefomgeving te verbeteren”. Dat kan een middagje speeltuin opknappen zijn, maar ook wat langere tijd gespecialiseerd advies of praktische hulp verlenen. Zoals de “young professionals” van stichting Laluz doen. Voor 43% van het jonge talent is maatschappelijke betrokkenheid van een bedrijf zelfs van invloed op de keus om wel of niet voor deze organisatie te gaan werken, zegt Laluz.
Dat hebben ze natuurlijk al op de middelbare school geleerd, waar maatschappelijke stages de publieke sector aan extra handjes helpt.

En dan hebben we het nog niet eens over de 24 vrijwilligers
die op Prinsjesdag, als eerbetoon aan alle vrijwilligers, de troonrede mochten bijwonen. Of al die mensen die 1x per jaar meedoen aan Nederland Doet, de nationale vrijwilligersdag waar onze hare majesteit zo enthousiast aan meedoet, omdat ze dan een keertje echt de lakens mag uitdelen. In een bejaardentehuis.

Nee, meneer Balkenende, nee colleges van B&W, nee dames en heren bezuinigers, het ontbreekt absoluut niet aan maatschappelijke betrokkenheid. Nu daar een beroep opdoen, kan niet anders betekenen dat mensen het ook als vrijwilliger nog drukker gaan krijgen. Als beloning zal hun koopkracht dalen, moeten er verhoogde zorgpremies en lokale heffingen worden betaald.
Tegelijkertijd vrezen mensen voor hun baan. Ambtenaren die er uit moeten, culturele organisaties en zorg- en welzijnsinstellingen die personeel moeten laten gaan.

En dat allemaal omdat op 15 september 2008 in Amerika de Lehman Brothers bank omkukelde? Wij krijgen de rekening gepresenteerd voor het falen van anderen?
De discussie die daarop volgde is wat mij betreft nog niet voldoende afgehandeld. Even pas op de plaats en met een ‘nee tegen de crisis’, gaan we de rekening eerst maar eens terugsturen. En dan nog eens opnieuw bepalen of en bij wie de kaasschaaf, het snoeimes of het nagelschaartje er aan te pas moet komen.

Bouwval

Bouwval Van de vijftig grootste bouwers kukelen er volgend jaar zeker vijf om. Volgens bouwexpert Edmond Verstraete, in het brancheblad Cobouw. Een opmerking die past in het crisisgeklaag in de bouwsector. Staat de bouw op instorten?

Uit eigen ervaring zou ik zeggen: ja. Van de vier kleine bouwbedrijven die de laatste 15 jaar bij mij wat klussen mochten doen, zijn er inmiddels drie failliet. Zouden nu ook de grote jongens aan de beurt zijn?
In de Cobouw Top 50, van 2006 tot 2008, staan wat rode cijfers, maar het valt eigenlijk reuze mee. Van de 50 bedrijven met de hoogste bedrijfsopbrengsten, laat 62% een continu stijgende lijn zien. Acht bedrijven (16%) veerden in 2008 weer wat overeind, na een daling in 2007.
Negen andere bedrijven keken echter voor het eerst in 2008 tegen een dalende opbrengst aan.

Die zullen dus wat tobberig tegen de komende jaren aankijken. De 5 bedrijven(10%) die in een continu dalende lijn zitten, krijgen er misschien een collega bij. Eén bouwer wist in 2007 te herstellen, maar viel in 2008 zodanig terug, dat de opbrengst zelfs lager was dan in 2006.

In hetzelfde blad wordt de nummer 4 uit de top aan het woord gelaten. Zonder een expliciet kijkje in de bouwkeuken te geven, stelt
Ten Brinke Holding uit Varsseveld ferm: Niet zeuren, maar bouwen. Maar dat is makkelijk zeggen, als je een steevast netto-marge van 17% weet over te houden.
Laten we eens kijken naar de totale bouwnijverheid. Nijverheid wil immers zeggen: niet zeuren, maar bouwen?

Nou, steeds meer bedrijven willen dat wel. Van 2006 tot 2009 is het aantal bouwbedrijven met 40% toegenomen. De grootste groei zit in de eenmanszaakjes (71%). Echt grote bedrijven komen er niet meer bij. De zzp’er is dus flink aan de slag. Het bewijs kun je elke dag zien op bouwplaatsen waar nog wel wordt gewerkt. Er staat vaak een hele rits busjes met verschillende namen er op.

Maar naast groei kenmerkt de bouw zich ook door ene faillissement na het andere. Eind vorig jaar voorspelde een deskundige dat het aantal faillissementen dit jaar in de bouw
30 tot 40 procent hoger zal liggen dan in 2008.
Dat blijkt kletskoek. Het zal rond de 14% liggen. Zuur voor de 716 bedrijven, die hun gereedschapkist kunnen opbergen. Maar het is zeker geen bijzonder en specifiek aan de crisis gerelateerd verschijnsel. De laatste 10 jaar blijft het gemiddelde aantal faillissementen continu rond de 718 per jaar schommelen. Alleen tussen 2003 en 2005 lag het gemiddelde failliet met 890 veel hoger. Faillissementen blijken in ieder geval een vast onderdeel van de bedrijfscultuur in de bouwsector.

Wat wel zorgen baart is de omzet. Na een stijging tussen 2006 en 2008, is er in 2009 ineens een daling. De indexcijfers kelderen van 131 in 2008, naar 111 in 2009. Ter vergelijk het gemiddelde indexcijfer van de laatste vijf haar stond op 134.
Enige negatieve invloed komt misschien van een fikse daling in het aantal verstrekte bouwvergunningen. Maar het verklaart niet al het geklaag, want sinds 1993 is er een gestage daling van verstrekte bouwvergunningen. In acht van die jaren was er een daling, in zeven jaren een stijging, die overingens altijd achter liep ten opzichte van de dalingen aan verstrekte bouwvergunningen. Eén van de redenen waarom er nog steeds een woningtekort is.

Minder bouwvergunningen en minder omzet voor de bouwbedrijven, het hangt ongetwijfeld met elkaar samen. Los je dat op door niet te zeuren, maar te bouwen? De economie trekt weer aan, dus de bouw zou meer opdrachten kunnen krijgen.
Of laten we de bouwers nog drie jaar lang in de kou staan? Men verwacht pas weer in 2011 goede zaken te kunnen doen. Banken, woningcorporaties en overheden moeten dan wel minder angstig worden. Dat geldt ook voor de consument, die grote uitgaven even uitstelt. Wordt het tijd om die dakkapel nu wel te laten maken?

Het (bouw)valt wel mee. De bouwvallige gesomberheid komt vooral uit de glazen bol.
De prognoses lijken treuriger te zijn dan de realiteit. Terwijl het CBS, na een neergang tussen 2002 en 2004, de laatste 4 jaar een mooie stijging van de gerealiseerde bouwproductie laat zien, blijven ramingen van CPB, TNO en EIB ver achter op die realiteit. Opvallend is dat het CPB en TNO optimistischer in de bouwput kijken, dan het EIB (Economisch Instituut Bouwnijverheid). Die voorspelt een verdere daling en verwacht pas herstel in 2014.
De bouwers krijgen, onnodig, een vorstverlet van jaren aangesmeerd.

Opm: Alle hierboven genoemde cijfers, zijn samengevat in deze excelsheet, alwaar je ook kan doorlinken naar de gebruikte bronnen (Cobouw, CBS en Bouwend Nederland).

Crisisneutraal budgetteren.

Crisisneutraal budgetteren Je hebt een crisis, dus heb je een een begrotingstekort, dus als bedrijven staatsteun terugbetalen, geef je de inkomsten onmiddellijk weer uit, want Nederland mag dan uit de recessie zijn, er komen nog tegenvallers, dus moet er toch worden bezuinigd, dus gaan we opnieuw een paar miljard staatsteun uitbetalen. Natuurlijk aan die mooie, nieuw te vormen staatsbank. Hoppa, 3 miljard weggeven uit de staatruif.

Dat moet haast wel Wouter Bos’ opvatting van crisisneutraal budgetteren zijn. Terwijl een huis-tuin-en-keuken boekhouder denkt:
Eens kijken, Aegon betaalt 1 miljard euro terug. De ING gaat 5 miljard terug betalen en SNS Reaal 250 miljoen euro. Hebben we dus weer ruim 6 miljard in de pocket!
Inclusief rente en boetes kan de staatsschuld toch mooi, met 7,5 miljard euro omlaag. Dat had het ministerie van financiën ook al eens berekend.
Maar als we nou 3 miljard euro aan de ABN Amro geven, gaat de staatschuld natuurlijk maar met een dikke 4 miljard omlaag. Loopt Bos nou de economie te redden, of de bezuinigingsplannen?

Maar wacht even. Aegon zou meer kunnen betalen, maar houdt
nog 2 miljard achter. En de ING wil de resterende 5 miljard staatssteun “vrij snel” terugbetalen, maar weet nog niet precies wanneer.
Als we nou van SNS Reaal 1 miljard terugvorderen en van de ING 2 miljard? Dan kan de staatsschuld toch met die 7,5 miljard omlaag! Misschien wel een volle 8 miljard als we van SNS Reaal ook wat meer terugvorderen.

Dat noemt de huis-tuin-en-keuken boekhouder pas echt crisisneutraal budgetteren. Maar die boekhouder heeft rekenen geleerd op de Pabo en dan weet je het wel. Is toch even iets anders dan de Vrije Universiteit waar Bos en Balkenende hebben school gegaan. Dus die zullen het wel beter weten.
En dankzij hun gereformeerd, protestants-christelijke achtergrond, kennen ze natuurlijk een veel zuiniger mentaliteit. Da’s stukken gezonder voor de economie in het algemeen en de staatskas in het bijzonder, dan die bourgondische, joi-de-vivre mentaliteit van genoemde boekhouder.

Drie miljard erbij voor ABN Amro? Pff, peulenschil op de 21 miljard die de staat al in de bank heeft geïnvesteerd en waarvoor nog niks substantieels is gepresteerd, behalve dan dat Zalm ermee van de straat is gehouden.
Gewoon doen dus maar?

De sprookjes van de week.

De sprookjes van de week Het is al de hele week sprookjesfestival. Sprookjes zijn verhalen, die in gecodeerde vorm aspecten van de werkelijkheid verbergen. Nu lijkt de werkelijkheid ook wel eens verborgen sprookjes te bevatten. Even een moment om naar de sprookjes van deze week te kijken.

Geen idee of het opzet was, maar twee hoofdstukken uit het sprookje van de Mexicaanse griep, sprookjes zijn deze week gecorrigeerd.
Allereerst dat aangrijpende hoofdstuk, waarin een van de hoofdpersonen overlijdt aan de griep, die als een vloek over het land waart. Het genoemde prinsesje blijft in het sprookje wel dood, maar is niet overleden aan de vloek. Waaraan dan wel, blijft voorlopig in nevelen gehuld, zoals dat in sprookjes betaamt.

In een ander hoofdstuk probeert een wonderdokter het land te redden door mensen tegen de vloek te vaccineren. Heel het volk gelooft het, maar de dokter blijkt een kwakzalver te zijn, die met
botte naalden menig huidzweertje veroorzaakt. Ook dat bleek een sprookje in een sprookje. De dokter heeft toch de goede spullen in huis en de naalden blijken prima in orde.

Er is zo’n groot aanbod aan sprookjes, dat je makkelijk de een met de ander verwart. Lees je de titel “
Woedende Bos gaat boetes uitdelen na verlies”, denk je al gauw dat de schatkistbewaarder eindelijk de boze banken van katoen gaat geven. Het blijkt echter om een stel lummelende voetballers te gaan, die hun zuurverdiende centjes moeten inleveren bij de in toorn ontstoken trainer.

En dan is er ook nog het sprookje van de koning, die maar niet wil vertrekken. Heel zijn volk staat voor de nieuwspoorten van het paleis staat te wachten op de mededeling dat de koning zijn nationale zetel gaat verlaten, om plaats te nemen
op een Europese troon. De koning, een ware meester in het aan het lijntje houden van zijn onderdanen, verschijnt af en toe op het balkon en roept: “Ik ga niet, hoor!”

Zomaar een greep uit de verhalen van het sprookjesfestival. Welke sprookjes vindt u opmerkelijk?

Prijswinnaar verbiedt fusie

Prijswinnaar verbiedt fusie Nog een paar uurtjes en dan moet bekend worden of een van de laatste hobbel is weggenomen, die nu de fusie Fortis en ABN-Amro tot een oerdegelijke nieuwe Nederlandse bank in de weg staat. Die hobbel gaat wel de Aletta Jacobs Prijs 2010 krijgen.

Eurocommissaris Mededinging, Neelie Kroes, valt in de prijzen, Niet te beroerd om grote mannen, grote bedrijven, grootse plannen te dwarsbomen, zodra ze oneerlijke concurrentie ruikt. Wie verdacht wordt van prijsafspraken, kartelvorming of te veel staatsteun aan bedrijven, krijgt het met mevrouw Kroes aan de stok.
Ze krijgt de Aletta Jacobs Prijs ”vanwege de grote maatschappelijke impact van haar werk en de evidente voorbeeldfunctie die zij vervult op soms unieke en vaak machtige posities”.

Neelie Kroes moet
in de gaten houden of bedrijven op een groeiende Europese markt wel gelijke kansen hebben op de uitdijende Europese markt. De Eurocommissaris meent oprecht dat concurrentie kan leiden tot betere prijzen en kwaliteit voor de consument. Er moeten dus voldoende bedrijven zijn waar de consument uit kan kiezen, zonder dat de consument wordt gepiepeld door onderlinge prijsafspraken in deze of gene sector.

De consument zal zich in ieder geval zich met het nodig leedvermaak verkneukeld hebben over de aanpak van grote jongens. Shell, kreeg
een megaboete wegens deelname aan een rubberkartel. Ook het roemruchte Microsoft bleek uiteindelijk zwakker dan Neelie Kroes zelf. De softwaregigant mag de grootste blijven, maar moet Windows ook op de markt brengen met minder toeters en bellen. De consument moet immers de vrijheid hebben die toeters en bellen bij andere bedrijven te kopen.

Verder merkt de consument er niet veel van. Windows blijft een relatief duur product, ook in de uitgeklede versie. Verder wordt alles duurder, vaak verdedigd met het argument dat alles nu eenmaal duurder is geworden. Een enkele prijzenslag tussen supermarkts daar gelaten, maar daar had de Eurocommissaris niet de hand in.

Voorts is ze een stuk vriendelijker voor haar voormalige politieke collega’s. Ze verleende het kabinet al drie keer eerder uitstel om kopers te vinden voor onderdelen van de ABN-Amro. Daarmee bood ze Wouter Bos en haar partijgenoot Zalm meer ruimte dan ze in andere zaken bereid was te geven.
Het laatste nieuws over de ontwikkelingen is dat Wouter Bos hoopvol is gestemd over een goede afronding van de gesprekken met bedrijven die ABN-Amro willen ontlasten van de ballast die Neelie Kroes heeft aangewezen.

Hoopvol? Is dat niet een understatement voor naderend onheil? En wat gaat de Eurocommissaris doen als niet aan haar voorwaarden is voldaan? Nog een keer uitstel geven of, onder het motto “crisisnood breekt wetten”, zal ze toch akkoord gaan met de fusie van Fortis en ABN-Amro?
Een beetje prijswinnaar toont karakter. Ze spreekt natuurlijk haar veto uit.

Snoeien of harken (2)

Snoeien of harken (2) Terwijl het kabinet de samenleving winterklaar aan het maken is en 40 miljard wil snoeien, draagt menigeen een steentje bij om de last voor de burger te beperken. Reden om de lezers van dit weblog ook te vragen geld bij elkaar te sprokkelen (zie deel I).

De laatste vondst uit politieke hoek is het idee de Oranjes mee te laten betalen. De premier wil de monarchie wel een soort van vliegtaks opleggen, maar verder staat-ie pal voor de verworven rechten van de monarchie.

Toch maar het idee toegevoegd aan de lijst van vondsten en het overzicht uit deel I van een update voorzien. In het nieuwe overzicht (zie deze excelsheet) is nu bijna 15 miljard euro bij elkaar geharkt. Daarmee kan de doelstelling van 40 miljard, die de ambtelijke commissies moeten zoeken, omlaag worden gebracht naar ruim 25 miljard euro. Dat scheelt de spreekwoordelijke slok op de borrel.

Balkenende moet dan wel water bij de wijn doen, want hoewel hij heeft gezegd dat er geen taboes zijn bij het vinden van oplossingen, heeft hij er nu toch eentje opgeworpen betreffende het huishoudboekje van het koningshuis. Ook het toptarief op de hoogste inkomens, het voorstel van de PvdA, komt niet ter sprake, als het aan JP ligt.

Maar goed, bekijkt u het overzicht eens en lever nieuwe ideeën voor hoe de tuin het beste winterklaar kan worden gemaakt.