Wie in Duitsland een vluchteling in huis opvangt of voorziet in zijn levensonderhoud, kan de kosten daarvan aftrekken van de belasting, meldt De Volkskrant.

De krant verwijst naar een artikel in Die Welt, waarin een belastingdeskundige deze regeling voor buitengewone lasten  uit de doeken doet.
Iemand die een vluchteling ondersteunt kan kosten aftrekbaar maken als de vluchteling volledig wordt ondersteund. Dat moet wel met schriftelijke bewijzen worden aangetoond. Die verplichting geldt niet als de vluchteling tot het huishouden van de belastingbetaler hoort.

In Nederland bestaat zo’n regeling niet.

Op Sargasso schreef ik In Kleine gastvrijheid al:
“De opvang van vluchtelingen lag vroeger vooral in handen van particuliere organisaties en burgers. Wellicht komt dat weer terug. Steeds meer mensen nemen een vluchteling in huis, berichtte de NOS vorige maand. Dat vind deze regering natuurlijk prima. Ik zou zeggen: faciliteer dat dan met belastingvoordeeltjes (geen voordeurdelerskorting bijvoorbeeld)”.

Ondenkbaar in Nederland? Vroeger niet.

Hoe ontlast je de asielzoekerscentra?
“Vier weken nadat staatssecretaris Schmitz van Justitie besloot dat vluchtelingen een vergoeding van honderd gulden per week krijgen om zelfstandig te wonen, zijn 846 asielzoekers uit de centra vertrokken”. Bron:  artikel Volkskrant 1998.

Zelfde jaar, zelfde bron, ander artikel (over de geschiedenis van Belgische vluchtelingen in 1914): “Particulieren, die vluchtelingen opnamen, kregen een vergoeding van de overheid”.

De smakelijke details van de overheidsvergoeding aan particulieren die Belgische vluchtelingen in huis namen:

“De opvang bij particulieren bleek echter erg kostbaar. Onderbrenging in een speciaal vluchtoord was goedkoper. De overheid stimuleerde de verhuizing naar vluchtoorden door simpelweg de geldkraan aan particulieren dicht te draaien. ‘Niemand hoefde zijn Belgische gasten weg te sturen als men dat niet wenste, maar de vergoeding van het Rijk zou niet meer verstrekt worden”. Bron: Oud Lisse historie.

“,,, de inwoners van Haren vaak zelf vluchtelingen hadden afgehaald. Het enthousiasme bekoelde snel toen bleek dat het nog maar de vraag was of de rijksvergoeding in deze gevallen zou worden uitbetaald”. Bron: Vluchtoord Buden.nl .

“Ondanks dat de overheid stimuleerde dat de vluchtelingen zoveel mogelijk centraal werden opgevangen en na de oorlog ook weer naar huis zouden terugkeren, waren er zeker in en om Bergen op Zoom ook particulieren die vluchtelingen in huis namen. Omdat de vluchtelingen nauwelijks of geen geld hadden, keerde de overheid hiervoor een vergoeding uit van 35 cent per volwassene en 20 cent per kind.
Een uitzondering werd gemaakt voor de zogenaamde ‘stille armen’ of pauvres honteux, Belgen die van oorsprong gegoed waren, maar door hun vlucht aan de bedelstaf waren geraakt. Zij hoefden niet in een vluchtoord te verblijven en kregen van de Nederlandse overheid een hogere uitkering: 70 cent per dag voor een volwassene en 50 cent voor een kind. Ook in armoede is er onderscheid”. Bron: Cultureel Brabant.

Ik vrees dat als de huidige overheid op enigerlei wijze burgers vergoed voor de opvang van vluchtelingen, de geschiedenis zich zal herhalen.