4 mei 2008

Jongen met geweer

Na een weekje vakantie, thuiskomen op 4 mei. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt.
De aanloop naar de Nationale Herdenking was al volledig aan me voorbij gegaan. Geen krant gelezen, geen tv gezien. Van Koninginnedag helemaal niets gemerkt. Alleen de 1e mei kon niet aan de vakantieaandacht ontsnappen.
In België, alwaar de rust werd genoten, viert men de Dag van de Arbeid wel. Alle winkels waren dicht. Bij nadere informatie bleek het toch om Hemelvaartsdag te gaan. Je ziet: zo kan een mens van de wereld zijn, als-ie in België op vakantie is.

Gisteren werd de terugtocht naar de werkelijkheid ondernomen. Kilometer na kilometer kwam die dichterbij. Eenmaal de vertrouwde verkeersborden in zicht, die van a tot z weer begrepen werden, dachten we de eerste filemeldingen te ontwaren op de elektronische mededelingsborden die boven de snelweg hangen.
Het bleek echter om een oproep tot veilig herdenken te gaan. Of iedereen alstublieft om 8 uur 's avond niet midden op de snelweg wilde stilhouden, maar dat in een parkeerhaven wilde doen.

Heel even met de gedachte gespeeld de vakantie tot na 8 uur 's avonds te verlengen, om te zien of er aan zo'n oproep ook gehoor zou worden gegeven. Maar het was warm in de auto, de snelweg is niet de leukste vakantiebestemming, dus door gesjeesd naar huis.

Het weer was te mooi om onmiddellijk over te gaan tot de orde van de dag, dus besloten we de vakantie af te sluiten op het strand. Met een wijntje en een hapje nog even de vakantie herdenken bij de ondergaande zon.

En daar zaten we dan op het volle terras van de hier in haagse kringen befaamde strandtent De Fuut. Binnen speelde een jazzbandje echte jazz, de wijn smaakte prima en we wisten de lome en vredige stemming van de vakantie nog goed vast te houden. Toen blies de saxofonist de eerste twee tonen van de Last Post en riep de ober iedereen op twee minuten stilte te houden. Het was 8 uur geworden.

En ineens was het doodstil. Je hoorde alleen het ruisen van zee en wind. Dat was weldadig mooi.
Ik keek even om me heen en zag dat iedereen serieus de stilte in acht nam. Waar men aan dacht kon ik niet raden. Zelf dacht ik wat een bijzonder moment dit was.
Ik keek naar het strand, waar nog maar weinig mensen te zien waren. Op twee spelende kinderen na. Een meisje van een jaar of acht en een jonger lijkend broertje.

In die twee minuten stilte, ter nagedachtenis van een verschrikkelijk dieptepunt in de menselijke geschiedenis, rende dat jongetje, gehuld in een soldatenpakje en met een speelgoedgeweer in zijn knuist, over het strand.

De vakantiestemming was abrupt voorbij. Ik was weer helemaal terug in de orde van de dag. De dag die 4 mei 2008 heette.

Geef een reactie

Je mag wel klagen

Dokter

De ziekenhuizen hebben er een bron van ergernis bij. Ze moeten al op hun hoede zijn voor de medische tuchtcolleges, die 10 procent meer klachten kregen over medische missers. In 2007 kwamen er 1441 klachten binnen. Vooral artsen zijn de pineut: ruim 930 keer werd er over een arts geklaagd. De verpleegkundigen komen er dus een stuk beter van af.

Overigens werd ruim de helft afgewezen omdat klagers met weinig steekhoudende klachten kwamen of omdat ze met hun verhaal aan het verkeerde adres waren.
De wel gegronde klachten werden merendeels afgedaan met waarschuwingen. Slechts in enkele gevallen werd een berisping uitgedeeld en drie keer werd een boete van maximaal 4500 euro opgelegd. Volgens de tuchtcolleges valt het dus wel mee met de fouten die er in de ziekenfabrieken worden gemaakt.

Nu blijken ze een ander succes behaald te hebben: “Groot succes actie klantvriendelijkheid ziekenhuizen” kopt een bericht op de website consument-en-de-zorg.

Nadere lezing leert dat de ziekenhuizen juist niet uitblinken in die klantvriendelijkheid. Althans, volgens de klagers die op het Meldpunt Consument en de Zorg hun verhaal hebben gedaan. Maandag 21 april ging dit initiatief van de NPCF (Nederlandse Patiënten Consumenten Federatie) van start en twee dagen later bleken er flink wat klachten verzameld te zijn. De resultaten:

Uitgesplitst naar opname in het ziekenhuis zijn de belangrijkste uitkomsten:
52% had geen vast aanspreekpunt en 30% vindt het wel nodig om zo'n vast aanspreekpunt te hebben.
43% moest meerdere keren hetzelfde verhaal vertellen.
42% is niet tevreden over de tijd die arts of verpleegkundige nam om informatie te geven.
38% had onvoldoende tijd om vragen te stellen.
33% voelde zich niet serieus genomen bij inbreng van eigen ideeën over de behandeling.
72% is tevreden over de gemaakte afspraken bij ontslag.

Uitgesplitst naar bezoek aan de polikliniek zijn de belangrijkste cijfers:
41% vindt dat er onvoldoende tijd is om vragen te stellen.
40% zegt dat er te weinig tijd is voor het geven informatie.
39% voelde zich niet serieus genomen bij inbreng van eigen ideeën over de behandeling.
38% vindt dat er te weinig rekening wordt gehouden met de agenda van de patiënt bij het maken van een afspraak.
30% moest meerdere keren hetzelfde verhaal vertellen.
23% moet naar meerdere balies voor verschillende afspraken.

Dat veel mensen het niet prettig vinden meerdere keren hun verhaal te moeten doen, pleit ervoor het elektronisch patiëntendossier in te voeren. Bij welke arts je ook met je gezondheidsklachten komt, het staat keurig in je digitale dossier, dus een volgende arts hoeft niet meer naar je te luisteren maar kijkt op de pc.
Het digitale patiëntendossier zou ook medische missers kunnen voorkomen. Twee vliegen in één klap: geen fouten en nog eens veel klantvriendelijker ook.

Nu nog wat democratischer worden en de mensen wat serieuzer nemen bij de inbreng van eigen ideeën over de behandeling en ook rekening houden met de agenda van de patiënt. De scalpel snijdt dan aan twee kanten: de klachten nemen af en iedereen kan weer gezond naar huis. Want klagen bevordert de gezondheid niet.

Natuurlijk, af en toe is flink mopperen kan goed voor hart- en bloedvaten zijn. Je moet geen binnenvetter zijn. Maar klagen leidt nog wel eens tot serieuze gezondheidsklachten, waar je met chagrijnigheid ook niet snel van geneest.

Ik vrees dat één klacht nooit uit de meldingen zal verdwijnen: meerdere keren je verhaal moeten doen. De echte klager, de notoire mopperkont, de heuse hypochonder, vindt het heerlijk om zijn geklaag oeverloos te herhalen. Het liefst tegen zoveel mogelijk mensen. Hoeveel er daarvan in dit land zijn, weet ik niet, maar de kans is groot dat het percentage klachten over telkens hetzelfde verhaal moeten doen, door deze mensen structureel op de 30 tot 43 procent wordt gehouden.

Ik mag niet klagen. Ik ga een weekje uitrusten op een mooie plek in de Ardennen. Even geen blogjes, tenzij ik het eerste de beste internetcafé niet met rust kan laten.

Geef een reactie

De interim manager

Interim-managerDe democratie is een bedrijf dat wordt gerund door interim-managers. De een zit er wat langer dan de ander, maar de periode dat een minister-president functioneel leiding geeft, is gemiddeld toch een stuk korter dan die van de directeur van een bedrijf of het hoofd ener school.
De regels van het democratisch bedrijf zijn nu eenmaal zo dat er weinig kans is dat een premier een 25-jarig jubileum zal meemaken.

Toen de democratie zich, na een droevig dieptepunt, in 1945 heroprichtte, hebben 15 premiers leiding gegeven aan de democratie. Ruud Lubbers heeft dat, met bijna 12 jaar, het langst volghouden. Willem Drees scoorde zo'n 10, 5 jaren. De rest zat er beduidend korter. Balkenende, nu bijna 6 jaar aan het managen, doet vreselijk zijn best, maar heeft de 8 jaar van Wim Kok nog niet in zicht. Zeven premiers hebben niet langer dan 2 jaar gefunctioneerd.

In de laatste 62,5 jaar hebben christelijke premiers 62 procent van de tijd de toko gerund. De socialistische managers mochten slechts 12,5 procent van die tijd het bedrijf leiden en de liberalen tellen eigenlijk niet mee (1 procent van de tijd).
Ziet iemand het verband tussen deze cijfers en het huidige bedrijfsresultaat?

Interim-managers dus. Meer zijn de mp's niet. Presteren ze evengoed als de interim-managers in het bedrijfsleven?
Kijkend naar een onderzoekje van het Nyenrode Instituut, zie je opvallende overeenkomsten. De meeste (87 procent) interims menen geslaagde presaties geleverd te hebben, Hun opdrachtgevers denken daar iets anders over: 57 procent vindt dat de interim-manager het werk goed heeft gedaan.
Dat lijkt een beetje op het democratisch bedrijf. Balkenende vindt dat-ie het best goed doet. Zijn opdrachtgever, wij dus, hebben daar op dit moment een stuk minder vertrouwen in.

Lees je het bericht van Nyenrode er verder op na, dan wordt duidelijk waar dat aan kan liggen: “Het beeld dat interim-managers van hun werk hebben, verschilt van dat van de opdrachtgevers”.
Die indruk had ik ook al. Mooi voorbeeldje is natuurlijk onze privacy. Die willen wij, de opdrachtgevers, graag in alle vrijheid beleven. De interim-manager en zijn team bedreigen echter met een scala aan maatregelen echter onze privacy.
Ander voorbeeldje: de kinderopvang is een succes. Toch gaat nu het mes er in.

Een hoogleraar van Nyenrode denkt dat het succes van interim-managers ook wordt beperkt, omdat de opdrachtgevers teveel denken in termen van stabiliteit, controle en maakbaarheid.
Nou, dat heeft de huidige interim goed begrepen. Zijn beleid is op niets anders gericht. Waarom de opdrachtgevers dan toch weinig vertrouwen hebben is een raadsel. Wil de burger dan geen stabiliteit, conrole en maakbaarheid?
Of zit er een verschil in wat de interim-manager zegt na te streven en de behaalde resultaten?
U mag het zeggen.

Geef een reactie

Klimaatneutrale bedevaart

BedevaartZo rond deze tijd geeft het Meertens Instituut een feestelijke presentatie van het boek “101 Bedevaartplaatsen in Nederland”.
Nooit geweten dat we er zoveel hadden. Het zijn er zelfs veel meer. Het boek presenteert de 101 mooiste plaatsen, maar er zijn wel 660 cultusobjecten in 481 steden, dorpen en gehuchten, die een bedevaartje waard zijn (zie deze lijst).

Volgens de auteurs van het boek zit de bedevaart weer in de lift en is ook niet langer een specifiek katholiek ritueel. De bedevaart, zo stellen zij, sluit moeiteloos aan bij de hedendaagse samenleving.
En wat doen de hedendaagse gelovige en ongelovige pelgrims? Ze “zoeken het helende ritme van het lopen in de natuur of gaan op zoek naar de stilte en contemplatieve sfeer van een verborgen heiligdom”.

Wel, die zijn dankzij het boek dus niet langer verborgen. En dus hoeven pelgrims niet meer met complete karavaans aan touringscars naar Lourdes. Vliegen naar verre exotische bedevaartplaatsen kan worden afgeschaft. De klimaatneutrale bedevaart in eigen land ligt binnen voetbereik.

Wandelen dus. Stedelingen hebben zelfs cultusobjecten om de hoek. Amsterdammers lopen gewoon naar Onze Lieve Vrouwe van de Eeuwig Durende Bijstand, in Den Haag bezoekt men het Heilig Kruis.
Wie toch iets pittoreskers wil: neem eens een loopje naar Ypecolsga, naar het Heilig Sacrement of ga in Leenderstrijp naar Jan de Doper.

De bedevaart als milieuvriendelijk en gezond alternatief voor een hectisch, spilziek en geestesarm leven.
Is de wonderbaarlijke genezing van dat zieke leven nabij?

Geef een reactie

Geestdodelijkheid

TV kijken'Hoe gaat het met je?'
'Nou, ik mag niet klagen.Ik doe het wel, maar het mag niet!'

Klagende mensen wordt vaak voorgehouden dat ze toch echt zelf verantwoordelijk zijn voor hun keuzes. Dus mogen ze niet klagen. Mooi voorbeeldje: klachten over reclame. Laatste nieuws: 30 procent van de klachten die SRC (Stichting Reclame Code) ontvangt, betreffen de reclames op internet. Nog eens 30 procent gaat over reclamebrieven.
Voor alle duidelijkheid: de SRC heeft het over klachten die wel gegrond zijn verklaard omdat er sprake is van onduidelijkheid of misleiding.

Nu zouden er natuurlijk helemaal geen klachten zijn, als iedereen de reclame zou negeren. Veel mensen vinden reclame toch al vervelend. De reclames op tv zijn meestal goed voor een gang naar de wc of de koelkast.
En dat mensen toch in misleidende reclame trappen is eigen schuld. Moet je maar beter opletten. Reclame is is per definitie misleidend. Je hebt nooit de behoefte gehad aan een stuk zeep die je de hele dag naar een orchidee uit het Amazonegebied laat ruiken. De reclame zegt dat je die behoefte wel hebt. Wie daardoor aan zichzelf gaat twijfelen en gelooft dat-ie ineens wel behoefte heeft aan dat zeepje, mag niet klagen.

Waarom is dan toch een SRC en een code Oneerlijke Handelspraktijken nodig? Louter voor de werkgelegenheid? Misschien valt het te verklaren op grond van geestdodelijkheid. Wetenschappers hebben ontdekt dat mensen vooral bij herhalend en geestdodend werk fouten maken. Een hersenscan liet zien dat bij dat soort activiteit de hersens af en toe in ruststand schieten en mensen in de fout.
Dat kan dus heel goed verklaren waarom mensen, tegen beter weten in, verkeerd reageren op reclames. Je hangt voor de tv, hersens op nul, blik op alweer diezelfde reclame en voor je het weet heb je toch dat sms-nummer getoetst en zit je vast een ringtone met duur abonnement.
Of je zit wat online te gamen en 100 toetsaanslagen verder klik je op een grappig icoontje en ben je ineens deelnemer aan een lotto en de bezitter van een dure creditcard.

Geestdodelijkheid. Is dat de reden waarom er teveel misgaat? Als dat echt zo is, dan zouden geestdodende activiteiten hoog op de lijst van veiligheidsrisico's moeten staan. Niet dat overheden dan meteen miljoenen moeten pompen in anti-geestdodelijheidsbrigades. Laat staan dat ze geestodende acticviteiten gaan verbieden. Vrijheid is veel belangrijker, zelfs al doden sommige vrijheden de geest.
Maar een SGC (Stichting Geestdodelijke Codes) en waarschuwingsicoontjes op tv en internetreclame zou toch wel het minste zijn om ons te beschermen.

(Het citaat hier bovenaan komt uit de show 'Neerlands Hoop Code' van Neerlands Hoop, 1978)

Geef een reactie

De 10 geboden bij overnames

EstafetteEen modieuze variant van de fusie (zie artikel van gisteren), is de overname. Bedrijven struinen de markt af naar andere bedrijven, om het marktaandeel te vergroten.
Die opkoopwoede moet wat meer gecontroleerd worden, vindt het CDA. Er zijn namelijk ook wat minder leuke neveneffecten bij overnames.

Het kan, net als bij fusies, tot monopolieposities leiden. Er worden soms buitensporige bonussen bedongen door de bestuurders die de overname moeten regelen. En het gaat er soms erg rommelig aan toe: diverse partijen bemoeien zich ermee en bieden maar raak.
De voorbeelden die het CDA noemt, doen vermoeden dat er enig sentiment meespeelt. Het doet altijd een beetje pijn om nederlandse bedrijven opgekocht te zien worden door buitenlandse durfkapitalisten.

De VEB (Vereniging voor effectenbezitters) heeft al een gedragscode bij overnames opgesteld. Die tien geboden moeten, naar Engels voorbeeld, vooral de aandeelhouders beschermen. Tien regeltjes om meer invloed op het proces te krijgen.
De consument zou voldoende beschermd worden door de NMa, maar die heeft weinig invloed op het proces. Hooguit kan die een overname verbieden als er een monopoliepositie dreigt.

Nu zal er wel weer flink geklaagd worden over de voorgestelde regelgeving. Alweer een gedragscode, die een aanval pleegt op de zo geprezen vrijheid van de markt.
Behalve geklaag zal het bedrijfsleven ongetwijfeld met een voorspelbare reactie komen: okee, jullie willen regels? Laat ze dan door onszelf opstellen. Zelfregulering heet dat. Net zo modieus als de overnamekoorts zelf.

Nergens iets te lezen over positie van de echte belanghebbenden: de werknemers en directies die een bedrijf vormen. De aandeelhouders staan niet op de werkvloer. De koopjesjagers hebben geen enkel belang bij de mensen die een bedrijf maken tot wat het is.
Er is eigenlijk maar 1 gedragscode nodig en die hoeft uit niet meer dan 6 regels te bestaan.

1. Alleen directie en werknemers hebben het recht om, op grond van een gezamenlijk besluit, een voorstel tot een overname te doen.
2. De directie en werknemers van het over te nemen bedrijf hebben vetorecht bij het besluit.
3. Een overname mag alleen tot stand komen als iedereen direct werk behoudt of zonder vertraging ander werk krijgt.
4. Een overname mag niet tot salarisverlies leiden van alle betrokkenen.
5. Er worden geen bonussen verstrekt. Als tot overname is besloten, dan hoort het immers tot het werk van diegenen die de boel moeten organiseren.
6. Winstgevende bedrijven worden niet overgenomen of doen geen overnames. De boel floreert, er is dus geen enkele reden tot overnames.

Dat lijkt me genoeg, of ben ik wat vergeten?

Geef een reactie

Fusie met bijsmaakje

Vlaflip

De vlaflip is volgens mij de succesvolste fusie aller tijden. Aan alle andere fusies zit een wrang bijsmaakje. Vandaag, toch al niet de populairste werkdag, worden weer heel wat mensen geconfronteerd met dat zure recept.

In Andijk en Alblasserwaard worden informatieve avonden gehouden waar de fusie tussen gemeentes aan de orde komt. Het is nu al bekend dat de samenvoeging van het ambtenarenbestand van de gemeenten Graafstroom, Nieuw-Lekkerland en Liesveld zeker 3 miljoen euro gaat kosten.

In Brabant nemen de leden van vier lokale Rabobanken een besluit over de fusie. De Rabobank gaat door heel het land lokale banken fuseren. Deze exercitie gaat zo'n 3000 banen kosten.

En in een aantal plaatsen werd het Univee verzameld om te horen dat er ruim 1000 banen geschrapt worden bij de fusie van vier verzekeringsbedrijven. Een fusie die nodig is om in 4 jaar tijd de winst te vervijfvoudigen. Nu bedraagt die winst 51 miljoen euro. Dat moet omhoog naar 250 miljoen.

In de zorg zijn fusies al enige tijd een beeldbepalende trend. Hoewel het niet te gek moet worden. De Tweede Kamer heeft minister Vogelaar gevraagd een megafusie te stoppen van twee grote zorgorganisaties en een woningcorporatie.
Wordt daarmee de trend gevolgd die in de telecomsector en de reclamebusiness gaande is? Daar zie je juist een flinke daling van fusies en overnames.

Het rendement van fusies is trouwens helemaal niet zo groot. Slechts 30 procent van de fusies leidt tot een hogere winst. Het leidt wel tot hogere prijzen voor de consument. En of alle mensen die hun baan bij een fusie kwijtraakten, allemaal weer ander werk hebben gevonden, daar lees of hoor je weinig over. Dat zal wel meevallen, want de werkloosheid is op dit moment erg laag en overal is een schreeuwend tekort aan personeel.

Een ander onderzoek wees uit dat slechts 1 op de 10 fusies slagen. Bovendien blijkt bij fusies ook veel geld verloren te gaan. Tussen 1995 en 2000 blijken europese bedrijven ruim 5000 miljard dollar te hebben verkwist aan fusies.

De zorgsector doet het niet beter. Ook daar draaien de meeste fusies uit op tegenvallende resultaten of soms zelfs complete mislukkingen.

Reden voor sommige deskundigen om “de politiek” op te roepen meer controle uit te oefenen. In Nederland hebben we daar de NMa voor. De Nederlandse Mededingingsautorteit. Die moet er vooral voor waken dat er niet zulke grote fusies zijn, dat organisaties een monopoliepositie op de markt krijgen. Dat zou ten nadele zijn van de consument. Niet alleen wordt dan de keuzevrijheid beperkt, ook kunnen de prijzen stijgen door gebrek aan concurrentie.

Wat was het succes van die weinige fusies die wel zijn geslaagd? Een grotere omzetgroei. Verder nog iets? Nee. Het enige motief is met kostenbesparing (nog) meer rendement te halen.

Het wordt tijd de fusiedrang aan banden te leggen. Je kunt niet altijd maar van alles bij elkaar flikkeren. In de keuken leidt dat tot produkten waar kraak noch smaak aan zit. Op “de markt” leidt het niet alleen tot herhaalde arbeidsonrust, maar ook tot onnodig verlies.

Ondernemingen die wel winst halen, maar niet zo hard groeien hoeven niet op zoek naar fusies te gaan. De boel draait goed dus waarom het risico op een eventuele mislukking nemen? Meer groei moet niet langer het zaligmakend motto zijn.

Ondernemingen die slecht draaien, met echt verlies, kun je beter sluiten. Als er geen vraag meer is naar het produkt, moet het over en uit zijn. Alleen als er sprake is van wanbeleid, moet er worden ingegrepen. De boosdoeners de laan uit sturen en een frisse doorstart mogelijk maken.
En laten we eerlijk zijn: voor een vlaflip hoef je geen complete zuivelfabrieken te fuseren. De lekkerste vlaflip maak je nog altijd zelf. De smaak bepalen wij zelf wel.

Geef een reactie

Kliklijn goede doelen

CBFNederland is een gul land. In 2006 werd er ruim 1 miljard euro aan goede doelen gegeven, slechts 4 miljoen euro minder dan men aan feestjes als kerst en sinterklaas placht te besteden (zie eerder artikel).
Die miljarden gaan niet alleen naar de meest bekende goede doelen, maar ook naar particuliere initiatieven die de kop op steken. Burgers ondernemen steeds meer zelf directe hulpverlening, omdat men minder vertrouwen heeft in de reguliere hulp.
Met name de ontwikkelingshulp wordt met wantrouwen bekeken, hoewel dat niet helemaal terecht is, zoals in een een NRC-artikel van november 2007 werd gesteld.

Al die barmhartigheid is mooi, maar heeft inmiddels tot een “goede doelen gekte” geleid. En daarmee is de kans groter geworden dat er nogal wat kaf onder het koren zit. Reden voor het Comité Goededoelengekte (CGG) en het Solidariteitsfonds XminY een meldpunt te starten. Een internet-kliklijn, waar je je twijfels of klachten over een goed doel kan melden.

Doet het CBF (Centraal Bureau Fondsenwerving) zijn werk soms niet goed? Bij dit bureau kun je ook on-line je klachten melden. Het bureau geeft ook een keurmerk aan goede doelen die hun werk en organisatie goed voor elkaar hebben.
Opvallend trouwens dat het XminY fonds niet in de lijst van keurmerkfondsen voorkomt. Ook niet in de lijst van goede doelen die een verklaring van geen bezwaar hebben gekregen van het CBF. Het fonds heeft slechts een plaatsje behaald in de lijst overige instellingen. Waarom XminY niet beoordeeld is door het CBF wordt nergens uitgelegd.

XminY beoordeelt het CBF wel. In het persbericht stelt men dat het CBF “alleen de aanbieders van producten op de charimarkt in Nederland in de gaten houdt en geen bescherming biedt aan mensen in het buitenland, die het slachtoffer zijn van de helpzucht van verre weldoeners”. Daarom is een eigen meldpunt dus nodig, vindt XminY.

Het meldpunt moet niet alleen bevorderen dat donateurs de slechte van de goede hulpacties leert ondercheiden, maar ook dat ze inzien dan je eigen verantwoordelijkheid niet met liefdadigheid kunt afkopen. Het meldpunt staat, zo zegt XminY, in het telken van de boodschap die ontwikkelingslanden al veel langer uitzenden: Het gaat erom dat jullie ons niet meer geven, maar minder van ons afpakken.

Welke instellingen of initiatieven kun je op het meldpunt aangeven?
Groepen of organisaties in Nederland, die in het buitenland een eigen project of programma tot 'goed doel' hebben uitgeroepen en daar in het openbaar geld om vragen.

Nou, zo'n organisatie ken ik wel. Het kabinet natuurlijk! Die vraagt niet alleen in het openbaar geld, die vordert het gewoon via de belastingen. En daarmee wordt de wederopbouw van Afghanistan betaald. Een wederopbouw waar nog weinig van terecht komt.
Het kabinet timmert wel aan de weg om van andere landen meer militaire steun te vragen. Die is zeker nodig. Maar meer hulp om de landbouw daar te veranderen (van opium naar korenschoven), daar is men nogal zuinig mee.

Zo, de kliklijn heeft er een melding bij. Heb jij ook nog wat te klikken?

Geef een reactie

Vuile handen

Stratenmaker

Het lijkt er op dat de meeste jongeren denken dat werken altijd met vuile handen betekent. Vergis je niet, jongeren kunnen wel een heel verschillend beeld van vieze handen hebben.
Een paar dagen geleden kon ik hier melden dat jonge ondernemers het heel gewoon vinden dat een succesvolle bedrijfsvoering niet zonder het maken van vuile handen kan.

Anderen halen hun neus op voor het eerlijke handwerk. Staatssecretaris Aboutaleb vindt het jammer dat jongeren een negatief beeld van het eerlijke ambachtelijke werk hebben. Je gaat ervan zweten, krijgt vuile handen en je verdient er niks mee.

Dat zei hij bij de start van de Week van het Ambacht, die vandaag ten einde loopt. Aboutaleb wijst de jongeren er op dat dat je tegenwoordig als vakman meer verdient dan als academicus. Bovendien, zo zei hij, blijkt dat veel jongeren eigenlijk geen idee hebben van de vele mogelijkheden in de sector.

Wie op de website van de Week van het Ambacht kijkt, kan zien dat die vele mogelijkheden bestaan uit 46 beroepen. Van kappers tot dakdekkers, van meubelstoffeerders tot stratenmakers. Maar ook zonneconsulent: het adviseren van klanten in zonnestudio's.

Niet iedereen zal bij advieswerk meteen aan een ambacht hebben gedacht. Ik denk dat de meeste mensen bij ambacht onmiddelijk denken aan zo goed als uitgestorven beroepen, die je alleen nog tegenkomt bij presentaties in verpleegtehuizen, zorgcentra, bedrijfsfeesten, markten, braderieën of oud-hollandse themafeesten.

Mensen die er een meer realistisch beeld bij hebben menen dat nog bestaande ambachten vooral door Oost-Europeanen worden uitgevoerd. Aangetrokken door de door Aboutaleb genoemde boven-academische verdiensten, werken ze hier als schilder, timmerman of loodgieter.

Aboutaleb roemt de mogelijkheden voor zelfstandig ondernemerschap, bijvoorbeeld door overnames van ambachtelijke bedrijven die door gebrek aan opvolging anders zouden sluiten. Ambachtelijke beroepen zijn een volwaardig alternatief voor bijvoorbeeld administratieve beroepen. Da's een mooie kans, niet alleen voor jongeren, maar ook voor bijvoorbeeld 45-plussers die moeite hebben een andere baan te vinden.

Nu werken er ongeveer 900.000 mensen in zo'n 225.000 ambachtelijke bedrijven. Da's niet veel. De promotie die de afgelopen week voor het ambacht is gemaakt, was ook veel te beperkt. Het is aardig om kaasmakers, koekenbakkers en ambachtelijke slagers onder de aandacht te brengen, maar daar los je het grote tekort aan vakmensen in de industrie en bouw niet mee op.

Een betonvlechter in de bouw verdient goed, maar als het loon opgekrikt wordt tot het niveau van de eerste de beste academicus, raken wellicht meer jongeren geïnteresseerd. En stratenmaker? Kom daar niet mee aan bij de jeugd van tegenwoordig. Want dat is inderdaad zweten, vuile handen krijgen, tegen een salaris van niet meer dan 2500 euro, inclusief het het risico tussen je 40e en 50e met versleten rug en knieën achter de begonia's te geraken.

Dan, als het moet, toch maar liever zonneconsulent. Verdient ook niet veel, maar het gezonde uiterlijk, dankzij de gratis zonnebankuurtjes, maakt een hoop goed.
Wat me, tot slot, op uitstraling brengt. Waarom staan op al die kekke sites alleen die ambachten genoemd, waar je hooguit een mbo-opleiding voor moet hebben. Zijn er geen ambachtelijke hbo'ers en academici?

Natuurlijk wel. Er zijn er niet erg veel, de meesten komen achter tekentafels en bureau's terecht. Maar een chirurg beoefent wel degelijk een ambachtelijk vak, evenals een tandarts en een fysiotherapeut.
Ik denk ook aan modeontwerpers en binnenhuisarchitecten.

Nog mooier zou zijn als de doorstroom van lager opgeleiden naar hoger gekwalificeerde banen wordt verbeterd. Ik huldig de stelling dat de beste vaklieden het werk “van onderop” hebben geleerd.
In de ambachtssector is behoefte aan hoger opgeleiden. Geef dan alle talentvolle vmbo- en mbo'ers flink wat studiefaciliteiten, zodat ze naast hun werk zich kunnen voorbereiden op een goed verdienende, schone handen toekomst.

Geef een reactie

Graaitax afgeschaft

GraaienHet kabinet heeft ontdekt dat zo'n 3 miljoen mensen een graai in 's lands schatkist doen, door volkomen onterecht hun buitengewone lasten als aftrekpost op het belastingformulier op te voeren.
In 1995 heeft dat de staat 125 miljoen euro gekost en het kabinet voorspelt dat het dit jaar wel tot 2 miljard kan oplopen.
In totaal maken 3,4 miljoen huishoudens, ofwel 6,3 miljoen mensen gebruik van die regeling. Bijna 40 procent van de bevolking. Het kabinet gaat deze buitensporigheden flink aanpakken: de aftrek van buitengewone kosten wordt afgeschaft. Alleen mensen die echt zulke kosten maken, chronisch zieken bijvoorbeeld, kunnen een toeslag krijgen die tussen de 100 en 400 eruo gaat bedragen.

De cijfers waarmee het kabinet de plannen onderbouwd worden kritiekloos overgenomen door alle kranten. Dat moeten ze vooral zo blijven doen. Dat levert uiteindelijk ook een leuke besparing op: alle persvoorlichters kunnen worden ontslagen, de reguliere pers knapt de zaakjes wel op voor het kabinet.
Eigenlijk zou het kabinet aangeklaagd moeten worden voor misleidende reclame. Want de werkelijkheid ziet er toch een beetje anders uit.

De aftrekregeling komt er nu op neer dat je de kosten die 11,5 procent van je besteedbaar inkomen te boven gaan, mag aftrekken.
Wat denkt u? Zouden 6,3 miljoen mensen daar in aanmerking voor komen?
In 2004 was het aantal belastingplichtigen (particulieren en ondernemers) met 3 procent gestegen naar ruim 7,7 miljoen mensen. Daarvan deed ruim 7,1 miljoen daadwerkelijk aangifte.
Stel dat die 3 procent groei door heeft gezet dan tellen we nu 8,7 miljoen belastingplichtingen. Zouden nu werkelijk al die genoemde 6,3 miljoen mensen belastingplichtig zijn en bovendien meer dan 11,5 procent van hun inkomen aan buitengewone kosten kwijt zijn?
Natuurlijk niet. De individuen in die 3,4 miljoen huishoudens zijn niet allen belastingplichtig en ze hebben ook niet allemaal zulke hoge buitengwone kosten.
Dat ze dus verantwoordelijk zouden zijn voor een graai van 2 miljard euro uit de staatskas mag als misdadig overdreven worden gesteld.

In 2003 haalde de regering ook zo'n trucje uit met de TBU (terugbetaling buitengewone uitgaven). Er werd becijferd dat een aanpassing van de TBU-regeling de kosten omlaag kon brengen tot 49 miljoen euro. Ook een aardige kostenpost, maar de regering kon daar mee leven.
De CG-raad (chronisch zieken en gehandicaptenraad) doorzag echter de misleidende cijfers en rekende uit dat de overheid een meevaller van 36 miljoen euro zou krijgen. Bovendien: in 2004 was in augustus nog maar 30 miljoen uitgekeerd.

In 2006 is de aftrekregeling al aangepast. Er is wat geschoven met postjes, hier wat minimaal verhoogd, daar weer wat verlaagd. Nettoresultaat is, dat het nog heel wat moeite kost om boven de 11,5 procent te komen.
Als je een beetje dure chronische ziekte hebt, zal dat nog wel lukken. Maar is dan de maximale vergoeding van 400 euro wel genoeg?
Ik heb zelf een tamelijk rustige chronische kwaal. De huidige aftrekbare kosten die dat met zich meebrengt, zijn ruim 2000 euro per jaar en dat is, in mijn geval, precies die 11,5 procent van mijn inkomen. Geen aftrek mogelijk dus.
Komend jaar heb ik nieuwe gehoorappaatjes nodig. Zelf moet ik daar bijna 1300 euro aan meebetalen. Als ik de maximale vergoeding van 400 euro krijg, schiet ik er dan toch 900 euro bij in. Het kabinet zegt chronisch zieken te ontzien. Maar dan zal die vergoeding toch moeten worden verhoogd?

Het kabinet wil zo graag de hufterigheid in de samenleving terugdringen. Dat zal nooit lukken, als je eerst doet alsof 6,3 miljoen mensen verantwoordelijk zijn voor een graai van 2 miljard euro uit de belastingpot en op grond van die misleidende voorstelling van zaken een graai te doet in de huishoudpotjes van de burgers.

Geef een reactie