Emotie in de megastal

FlatJe hebt je best gedaan een weloverwogen advies op te stellen. De klus is geklaard en het stuk moet de openbare ruimte in. Hoe zorg je er nou voor dat iedereen dat advies ook serieus leest? Hoe vestig je de aandacht op die zorgvuldig, uitgebalanceerde wijsheden?
Het MNP (Milieu- en Natuur Planbureau), de RDA (Raad voor de Dieren Aangelegenheden), de RLG (Raad voor het Landelijk Gebied) en het RIVM (Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu) hebben dat pirma voor elkaar gekregen. In opdracht van de Tweede Kamer flansten ze een opstelletje in elkaar over de voor en tegens van varkensflats, kippenkrioelkasten en kolossale kalfskwekerijen Dat advies heeft de welluidende titel: Het megabedrijf gewogen – Advies over het megabedrijf in de intensieve veehouderij.

Het persbericht werd de wereld ingeslingerd en droeg de kop: Kansen en Bedreigingen van Megastallen. En jawel hoor, de eerste kranten- en nieuwsberichten reageerden vooral op het woordje 'bedreigingen'. Van de eerste 49 berichten waren er slechts twee die het bericht min of meer letterlijk overnamen: 'Bouw megastal is kans en bedreiging' en 'Megastallen snijden aan twee kanten'.
Slechts vier berichten haalden alleen de posititieve regels eruit: 'Megastal is niet slecht voor het milieu', 'Megastal biedt kansen voor milieu en welzijn', 'LTO blij met positief advies over megastallen' en 'Groen licht voor megastallen'.
De overige 43 berichten alarmeerden echter eensgezind: 'Megastal bedreiging voor volksgezondheid'.

Dat laatste doet geen recht aan het advies. De adviseurs wijzen wel degelijk op mogelijke risico's, maar benadrukken vooral dat het allemaal zo'n vaart niet zal lopen, mits zorgvuldig en volgens de moderne kwaliteitsnormen gemegaboerd wordt. Een superstal kan als de boer die maar netjes schoon houdt. Een miljoen kippen op stok kan, als de boer ook zorgt voor een beetje gezelligheid in de ren.
Groot voordeel van geconcentreerde veehouderij is, dat het beter controleerbaar is. Vele keuterboertjes en hobby-veehouders zijn natuurlijk lastiger te inspecteren dan een paar megastallen. De megaboer moet wel transparant te werk gaan. We mogen dus meer van die glazen complexen verwachten, die we al kennen van de tuinbouw. Zet al onze vleeswaren in kassen en elke burger kan zien of de boer netjes met de levende have omgaat.

De aanbevelingen 'megastal-mag-mits-maar' zijn niet echt boeiend. Een wat flets advies dus. Leuker wordt het als de adviseurs hun licht laten schijnen over de onrust die er hier en daar in de samenleving heerst. Een apart hoofstukje gaat over die emotie in de samenleving en daar blijkt een waarlijk visionair inzicht. Ik licht er een paar diepzinnige quotes uit.

'Zestig jaar vrede en welvaartsgroei heeft ons wereldbeeld geleidelijk aan geësthetiseerd'.
Pardon? Ik weet ook wel dat het gebruikelijk is dat men zich ergens terugtrekt om ongestoord zo'n rapport te formuleren, maar hier lijkt het wel of men een poosje op een verre planeet heeft vergaderd. Zestig jaar vrede? Waar dan? Welvaartsgroei? Voor wie dan? En welke esthetiek heeft men het over?
Doelt men op het bedrieglijke verschijnsel van 'schone oorlogen'? Of bedoelt men dat nederland in die 60 jaar wel bij allerlei schermutselingen was betrokken, maar dat ver genoeg van ons bed was om nog last van de bloedspetters te hebben?
Is men vergeten dat die welvaartsgroei ook menig boer de kop heeft gekost? Dat de kloof tussen hebberds en armoedzaaiers groter is geworden?
En welke esthetiek? Zijn we echt betonnen bakbeesten meer gaan waarderen dan pittoreske boerderijtjes?

De adviescollege wijst er op dat niet zij, maar de gemiddelde burger zo langzamerhand het contact met de realiteit dreigt te verliezen: 'Het College van Rijksadviseurs stelt in zijn advies over megastallen dat in de oeroude tweedeling tussen negotium (het werken in het zweet uwer aanschijn) en het otium (het genieten) de laatste aan de winnende hand lijkt te zijn. Een schone diensteneconomie waarin iedereen alleen achter een toetsenbordje zit als ideaalbeeld. '
De burger moet niet denken dat het landschap alleen dient voor een fraai, romantisch plaatje dat op een zondagmiddagwandeling zijn oog moet strelen, laat staan dat zijn voedselproductie zonder enig lawaai en stankoverlast tot stand zou kunnen komen.

Ja, alleen de boer, hij ploetert voort. Geef die boer toch de ruimte, zodat hij zijn werk goed kan doen. En willen wij elke dag dat lapje vlees op ons bordje, dan moeten we ook niet zeuren over de accomodaties waarin dat vlees is opgegroeid. Wat willen we nou? Fijn recrëeren als we ons toetsenbordje zat zijn? Of lekker en veel eten?
Als iedereen zich er mee gaat bemoeien krijgen we vervelende toestanden: 'Deze discussie kan de vreedzame coëxistentie van deze twee verschillende aanspraken op het landschap op scherp zetten'.

Als je de adviseurs mag geloven woedt er dus een flinke oorlog om het landschap en dreigt de boer daar de dupe van te worden omdat we zo emotioneel reageren op een uit de kluiten gewassen varkenskot.
Het advies beoogt aan die discussie een einde te maken en bereidt de weg voor uitbreiding van superboerderijen voor.
Andere wegen komen niet in het advies voor. Natuurlijk niet, want deze deskundigen zijn niet gek. Minder vlees eten bijvoorbeeld, slaat als een tang op een varken. Dat zou meer ruimte voor gewassen betekenen en dan krijg je weer discussie over het plantenwelzijn. Dat schiet niet op en is ook hypocriet. Planten denken en praten net zo min als dieren dat doen. Dus of koeien of boerenkool nou op een kluitje staan, die vraag moet eens voorgoed de wereld uit.
En dat we ook minder voedsel nodig hebben als we eens ophouden onszelf zo mega te vermenigvuldigen, is een optie die te ridicuul voor woorden is. De risico's die megavoedselproduktie met zich meebrengt valt met allerlei regeltjes, protocollen en wetten te beheersen. Dat geldt natuurlijk niet voor ons consumptiegedrag en van god gegeven voortplantingsdrang.

De Tweede Kamer mag zich nu buigen over de keuze tussen kansen en bedreiging. Het advies is alvast duidelijk: Doe niet zo emotioneel moeilijk als we willen blijven schransen.

Geef een reactie

Exit ondernemingsraad

SER

Ruzie in de SER (Sociaal Economische Raad). Na eerdere bonje over het ontslagrecht, liggen werkgevers en werknemers in de sjieke raad nu te rollebollen over de invloed van de werknemers.
De SER moet de regering van advies dienen over een opgepimpte ondernemingsraad. Het gaat al jaren niet zo goed met de OR. Het kost steeds meer moeite werknemers te boeien met dit product van repressieve tolerantie. Want veel meer is het eigenlijk niet en daarmee is meteen verklaard waarom maar weinig werknemers uren avondstudie en oeverloze vergadertijd over hebben voor de hen zo ruimhartig toebedeelde inspraak. Werknemers hebben wel degelijk enig economisch besef en als de inspraak niet rendeert, dan daalt de inzet zo beneden nulpunt.

Een poging van het vorige kabinet de OR nieuw leven in te blazen, strandde op zoveel verzet dat de toen verantwoordelijke minister het ontwerp voor een Wet Medezeggenschap Werknemers (de beoogde opvolger van de Wet op de OndernemingsRaden) snel weer moest intrekken.

De SER is nu aan het stoeien over een ontwerp voor evenwichtig ondernemingsbestuur. Aanstaande vrijdag zou een definitief advies op tafel moeten liggen. Dat wordt wel tijd, want er is veel veranderd. Moesten in duistere tijden directeuren het eens zien te worden met hun ondergeschikten, nu is ook de directie werknemer en maken aandeelhouders en commissarissen de dienst uit. De SER is op zoek naar meer balans tussen de belanghebbenden, maar omdat de SER alle belanghebbenden in hun pluche hebben zitten, komen ze er niet echt uit.

Raar eigenlijk, want nu het politieke tij meezit en zo vreselijk druk wordt gehamerd op ieders eigen verantwoordelijkheid, ook die van jan-met-de-pet, zou je een gloedvol betoog verwachten over herinvoering van de coöperatieve onderneming en arbeiderszelfbestuur. Maar goed, dat zijn historische artefacten, die teveel rieken naar reeds lang uitgestorven begrippen als socialisme en communisme. We gaan natuurlijk geen oude lijken opgraven.

Ik verwacht dat de huidige onenigheid binnen de SER uiteindelijk een nieuw monster van maakbaarheid zal opleveren. De schijn van democratisch bestuur gevat in een gedragscode die de huidige wet moet vervangen. Reken maar dat dan de werknemers over hun toeren van enthousiasme de bestuurskamers in zullen stromen met hun eigen verantwoordelijkheid. Voor het zover is wil ik toch de onbeschaamdheid opbrengen de raad van advies te dienen.

Ga eens een kijkje nemen bij het Braziliaanse bedrijf Semco. In de tachtiger jaren nam Ricardo Semler het bedrijf van zijn vader over en zette het hiërarchische bestuur om in een volledig democratisch model. De aandeelhouder heeft nog slechts één stem in de besluitvorming en de zeggenschap is gelijk verdeeld over alle werknemers.

Naar verwachting zou dat de onderneming te gronde richten, maar dat is er niet van gekomen. In tegendeel zelfs. Door ook flink aandacht te besteden aan het welzijn van de werknemers, de ervaring en inzichten van oudere en ex-werknemers, het herindelen van het bedrijf in kleinere, voor zichzelf verantwoordelijke eenheden, is de inzet van de werknemers zo gegroeid dat ook de omzet steeg.

Het bedrijf is geen oubollige coöperatie geworden, geen stalinistisch fort van arbeiderszelfbestuur, maar is een gemeenschap van gedeelde verantwoordelijkheid, vakkundigheid en ervaring geworden.

Mijn advies aan de SER: doe verder niet moeilijk, neem het ondernemingsplan van Semco over en draag het kabinet op de moed te hebben van dat model de nieuwe wet medezeggenschap werknemers te maken.

Geef een reactie

Code Belgwording

Belgwordingen

In een artikeltje op indymedia.be stond een intrigerende passage: “Door de Belgwordingen verdwijnen elk jaar een aantal vreemdelingen uit de statistieken zonder het land te verlaten.”
Mooie zin. Eerst dacht ik: Belgwording kennen we hier in nederland niet, maar als het helpt het aantal “vreemdelingen” te verminderen, komen we misschien eens af van types die zo vreselijk gebelgd zijn over de aanwezigheid van mensen met buitenlandse wortels.

Helpt natuurlijk niet want wat er uit de onderbuik komt is vooral een gevoelswaarde. Je kan met statistieken nog zoveel aantonen, de gevoelswaarde verander je er niet mee. Zo is het KNMI een aantal jaren geleden al door de knieën gegaan voor 'het gevoel' en heeft behalve de echt gemeten temperaturen ook de gevoelswaarde in hun cijfers opgenomen.

Het artikel beschrijft hoe statistici met hun cijfertjes, percentages, curven en parameters zo goed mogelijk de belgwording in kaart proberen te brengen. Net als in nederland is er in de wetgeving het nodige veranderd. De criteria tot belgwording zijn anders dan pakweg 30 jaar geleden. Ook de doelgroep is veranderd. Andere nationaliteiten wensen belg te worden en de redenen daartoe zijn ook geëvolueerd. Neem alleen al het toenemend aantal nederlanders dat naar het zuiden uitwijkt.

Er zijn 23 manieren om belg te worden, elk vastgelegd in een code om de statistiek overzichtelijk te maken. Die codes refereren aan artikelen uit de Wet op de nationaliteitsverwerving.
Code 11 is “belg geworden door geboorte uit een belgische ouder”, code 30 staat voor “grote naturalisatie” en code 90 betekent: “ander motief of niet nader omschreven”.

Onze Rijkswet op het Nederlanderschap (RWN) telt 6 artikelen die in 32 punten beschrijft aan welke criteria hollanderwording moet voldoen. Grotendeels hetzelfde als de belgen hanteren. Slechts twee codes of artikelen heb ik in de rijkswet hier niet kunnen ontdekken. Code 14: vondelingen worden geacht op belgisch grond geboren te zijn en zijn daarmee volwaardig belg. En die code 90 (ander motief) staat ook niet in onze Rijkswet, hoewel men in artikel10 een slag om de arm inbouwt om in bijzondere gevallen het nederlanderschap te verlenen.

De belgische wet mocht na de laatste wijzigingen (1999 / 2001) op de nodige kritiek uit de bekende hoeken rekenen. Het werd de 'snel-belg-wet' genoemd. De voorwaarden tot belgwording zouden veel te soepel zijn. Naar de letter van de wet misschien wel, in de praktijk heeft de wet er toe geleid dat het aantal belgwordingen middels naturalisatie flink is terug gelopen (ruim 10.000 in 2000 tot iets meer dan 6000 in 2006).

In Nederland heeft men aan de eventuele ruime mogelijkheden van de rijkswet paal en perk gesteld door bij naturalisatie de inburgeringskursussen verplicht te stellen en zelfs als men daar voor slaagt wordt men gedwongen naar een ceremonie te gaan, alwaar de status van nederlanderschap wordt uitgereikt. Dat was een feestelijk ideetje van Verdonk toen zij minister was. Ook in Nederland is het aantal naturalisaties gedaald (ruim 40.000 in 2002 tot ruim 20.000 in 2004).

Zowel in nederland als in belgië is de periode tussen aanvraag en toekenning behoorlijk opgerekt door aan de wet verbonden toeters en bellen. Naturalisaties vormen nog steeds de grootste bulk in de statistieken. De andere mogelijkheden, bijvoorbeeld adoptie, scoren lager. Waarom de naturalisaties terug lopen wordt in de statistieken niet vermeld.

Met statistieken kun je van mensen codes en grafieken maken. Met wetten kun je van mensen codes en rubrieken maken. Zelfs dat abstraheren van mensen voorkomt niet dat er hier en daar in de samenleving akelig moeilijk wordt gedaan over “de vreemdeling”.
Ook al geven de statistieken aan dat er geen tsunami aan immigranten is, ook al is er een dijk van een wet gemaakt om instroom te beperken, om de diarree aan 'gevoelswaarden' in te dammen zijn er andere instrumenten nodig.

Dar kan in kleine dingetjes zitten. Vervang de term 'vreemdeling' door mensen uit of van…''. En termen als belgwording of verkrijging nederlanderschap suggereren dat het om bijzondere kadootjes gaat. Terwijl toch veel mensen al jaren wonen, werken en belasting betalen. Dat lijkt mij ceremonie genoeg om ook stemrecht te krijgen.

Verder zou, analoog aan het weerbericht, de gevoelswaarde ook in de statistieken opgenomen kunnen worden. Kun je in één oogopslag zien dat werkelijkheid en darmkrampen mijlenver uit elkaar liggen.
Tevens zou, in het kader van werkelijke keuzevrijheid, elke nationaliteit gekozen kunnen worden, zonder meteen ook het land uitgezet te worden. Belgwording vind ik zo'n grappig woord, dat ik er welhaast toe over zou willen gaan. Maar om er nou ook te gaan wonen?

En als dat allemaal niet helpt bepaalde opvattingen terug te brengen tot meer genuanceerdere versies, kan altijd nog de wet toegepast worden. Wie de grondwet tart, mag zich nader verklaren voor de rechter. Da's een paardemiddel dat zoveel mogelijk vermeden dient te worden, maar waar bepaalde mensen menen anderen hun menswaardigheid te moeten ontnemen, mag best iets kordater worden gehandeld.

Geef een reactie

Oorkonde 2007 Midas Dekkers

Oorkonde Donkey Shocking Award 2007

Donkey Shocking Banner

De Donkey Shocking Award is aan u toegewezen omdat U een voorstel, plan, of actie heeft gelanceerd of ondernomen dat

  1. een maatschappelijk relevant onderwerp betreft
  2. een kwalitatieve verbetering van dat onderwerp beoogt
  3. zonder twijfel gebaseerd is op positieve intenties
  4. een serieuze poging is individuen, organisaties, bedrijven of overheden tot beter handelen aan te zetten

echter door redactie en lezers van het weblog “Codes, keuze en maakbaarheid” een minimale kans van slagen wordt toegeschreven, omdat er te weinig rekening wordt gehouden met de realiteit van één of meerdere van de volgende factoren:

  1. het menselijke tekort, zijnde hebzucht, of egoïsme, of gebrek aan visie, of ongeïntresseerdheid
  2. de tijdgeest, zijnde heersende trends of contemporaine culturele opvattingen
  3. gebrek aan brede politieke en/of maatschappelijke steun
  4. de financiële prioriteitenstelling van overheden, organisaties en/of burgers

In uw geval betekent dit specifiek dat velen teleurgesteld waren dat uw radio-column bij Vara's Vroege vogels werd beëindigd, maar verwachtingsvol uitkijken naar nieuwe publicaties. Met andere woorden:

Uw uiterst creatieve en humorvolle wijze van “informatieverstrekking” wordt zeer gewaardeerd. U heeft ook menigmaal originele oplossingen aangedragen. Wij menen echter dat teveel mensen deze uitstekende ideeën niet overnemen, gehinderd als zij worden door hun egoïsme en hebzucht.


Deze oorkonde moet gezien worden als een aanmoedigingsprijs, waarmee wij willen zeggen dat u zeker uw werk en goede bedoelingen moet voortzetten, hopende dat u bij een volgende gelegenheid met de grootst mogelijke creativiteit in uw plannen een oplossing kan integreren voor één of meer van de genoemde belemmerende factoren.


Namens de redactie en lezers van het weblog “Codes, keuzes en maakbaarheid” wensen wij u daar alle sterkte en wijsheid bij.

Geef een reactie

Het debat en de dood

Verhit zeefdruk Twan de Vos klik voor meer

Op dit weblog valt het wel mee, maar op andere sites wordt soms heftig gediskussieerd. Zowel in het virtuele als het dagelijkse debat op kantoor, verjaardagsfeestjes, in de kroeg en in praatprogramma's op tv, maken de deelnemers aan het debat nogal eens gebruik van dooddoeners en stoplappen.
Met als gevolg dat een diskussie vervuilt, of van het onderwerp begint af te dwalen of abrupt ten einde is, omdat niemand er mee verder kan.

Deelnemers aan een debat op een weblog worden 'reaguurders' genoemd. Een verbasterde samensmelting van reageren en gluren. Daar leven weblogs van. Je wilt natuurlijk graag dat iemand even komt gluren en helemaal mooi als de gluurder een reactie achterlaat.
Dat gaat vaak goed. Maar ook in deze debatten tref je soms (te) veel dooddoeners en stoplappen aan.

Hoe leg je dat je kinderen later uit?
Een dooddoener met maar liefst drie stoplappen: uitleggen, kinderen en later.
De reaguurder probeert de argumenten kracht bij te zetten door te veronderstellen dat er geen andere uitleg mogelijk is, dan die de reaguurder zojuist heeft ingebracht.
Kinderen worden er met de haren bij gesleept. Werkt altijd. Kinderen staan voor argeloosheid, onschuld en hulpeloosheid. De reaguurder doet een appèl op een moreel besef dat je kinderen niet met een belaste erfenis moet opzadelen.
De reaguurder zet de lezers onder tijddruk door te stellen dat als er nu niets wordt gedaan, die belaste ergenis een feit zal zijn.Toekomstvoorspellerij met een zweem arrogantie.

Het mag bekend veronderstelt worden dat….
Reaguurder wordt hier echt arrogant. Hij/zij profileert zich als een kenner en waarschuwt de tegenstanders alvast dat ze beter hun reactie achterwege kunnen laten, als ze niet over dezelfde kennis beschikken.
Reaguurder maakt ook nog eens de verschrikkelijke vergissing dat 'algemene kennis' hetzelfde zou zijn als een eensluidende mening over die kennis.

Het zal me sowieso worst wezen…..
Stoplap 'sowieso' komt ook in bredere context voor. Hoort thuis in het rijtje stoplappen als 'absoluut', 'überhaupt' en 'beslist'.
De worst wordt de andere reaguurders voorgehouden om duidelijk te maken dat er maar één mening telt: die van reaguurder zelf.

Ieder voordeel heb ze nadeel
Dit in talloze variaties aangehaalde citaat van de filosoof J.C. is natuurlijk (doodddoener) een waarheid als een koe (weer zo'n dooddoener), maar de dood in de pot voor elke levendige discussie.
Dat moeten we niet meer willen (sorry, ik verval ineens in alleen maar dooddoeners).

Wat is de meest verschrikkelijke, of fraaie dooddoener die je wel eens hebt gezien?
En welke dooddoener of stoplap zou je het liefst nooit meer tegen willen komen?

1 reactie

Belastingdruk

Belastingdienst

Vorig jaar ging het al niet zo geweldig met de belastingdienst, maar de berichtgeving van de laatste weken doet vermoeden dat dit jaar de druk bij de belastingen zo groot wordt, dat de hele boel als een kaartenhuis in elkaar gaat donderen.

De vorig jaar opgelopen achterstand bij de afhandeling van kinder-, zorg- en huurtoeslagen is nog lang niet weggewerkt. Nu blijkt ook dat de verwerking van de aangiften over 2006 niet helemaal op schema loopt. Nog een achterstandje dus.

De openbaarheid van bestuur heeft ook een achterstand. Staatssecretaris de Jager, de hoogste baas van de belastingdienst, hield afspraken met de kerken geheim. Kerken worden gezien als ANBI's (algemeen nut beogende instellingen) en kunnen daarom vrijstelling krijgen van successie- en schenkingsrecht.

Door een foutje in een softwarepakket heeft de dienst ook nog eens teveel heffingsrente gevorderd bij een aantal particulieren en ondernemingen. Een werkgroep moet uitzoeken hoe dat weer recht gezet moet worden.

De belastingdienst wordt door de betalers wel eens verdacht van ongelijke behandeling. Dat gold in ieder geval wel voor een uitzendkracht, die een vaste aanstelling misliep omdat ze, wegens een chronische aandoening, zeker een paar keer per jaar naar de operatietafel moet. De belastingdienst had geen zin in zulk verzuim en weigerde haar de aanstelling. Dat mocht van de rechter dus niet.

Zo makkelijk als de dienst het voor de burgers wilde maken, zo moeilijk maakt de dienst het zichzelf. Gegevens van veel burgers, ondernemingen, uitkeringsinstanties en verzekeringen zijn zo slordig opgeslagen dat de dienst het nog niet voor elkaar krijgt vooringevulde aanslagen te versturen. Dat zou 35 miljoen euro moeten besparen, maar daar is de dienst nog niet aan toe. Voorlopig gaat het nog wat kosten voor de zaak in orde is.

Dat zijn niet de enige uitgaven. Het Toeslagensysteem, tot eind 2006 al goed voor 153 miljoen euro, gaat drie tot vijf miljoen meer kosten. Aldus de Algemene Rekenkamer. Wie gaat dat in hemelsnaam betalen?

En nu liepen de elektronische belastingaangiftes in de soep. Wegens een storing konden die niet verstuurd worden. Het probleem lijkt inmiddels opgelost, maar burgers die nu liever een papieren aangifte willen doen, moeten even wachten. Er waren zoveel aanvragen dat de formulieren nu op zijn. Een woordvoerder van de dienst begrijpt overigens al die ophef over zijn toko niet.

Wat ik dan weer niet snap is dat eind vorig jaar, via een detacheringsburo, extra krachten werden ingehuurd om wat achterstanden weg te werken. De mensen kregen een maand lang wat kursussen om de boel onder de knie te krijgen. Vervolgens hebben ze nog geen 12 dagen gewerkt en werden ze ontslagen. Wegens bezuinigingen bij de overheid. Die mensen hadden allemaal een overeenkomst voor een jaar. Mijn zwager (de betrouwbare bron in deze) zit hierdoor nu thuis weer te wachten op ander werk.

Dat zal ongetwijfeld veel minder kosten dan de miljoenen die de haperende software kost, maar wat een verspilling. Ik ben niet zo voor een volksgericht, maar wordt het niet tijd de belastingbetaler te compenseren voor al dit leed? Een generaal belastingpardon voor 2008 lijkt mij ondertussen wel op zijn plaats.

Geef een reactie

De geest moet waaien

Varkensgeest

Het laatste verhaal 'Natuur' uit Johnny van Doorn's bundel 'De geest moet waaien' (1977), beschrijft een nachtelijke wandeling die hij met twee vrienden door het bos maakt. Een 'oorverdovend geknor' duidt op de aanwezigheid van 'een mannetjeszwijn, een beer die in de bronst stond'.
Eén van zijn vrienden wil het zwijn wel eens van dichtbij zien en gaat er op af, de andere twee angstig achter latend. Het loopt goed af, maar het ontzag voor het natuurvarken zit er goed in.

Het is oppassen met varkens. Niet dat ze op een Orwelliaanse wijze de wereld zullen veroveren. Nee, ze hebben wel verfijndere tactieken om de mens te belagen.

In het amerikaanse Minnesota bezorgen ze bepaalde mensen op sluwe wijze een zenuwziekte: rondwaaiende hersenweefsel van geslachte varkens blijken het zenuwstelsel aan te tasten. Met als gevolg grote vermoeidheid, algehele zwakte, pijntjes en tintelende benen en voeten.

Niet iedereen in de slagerij kreeg daar last van. Alleen de mensen die met een hoge drukspuit de hersens van de gekeelde zwijnen vernevelden werden het slachtoffer. En een paar collega's die er dichtbij stonden.

Het tot pulp gespoten varkensbrein wordt als lekkernij geëxporteerd naar China en Korea. In sommige delen van amerika's zuidelijke staten roert men het door de gebakken eieren. Van die consumptie is nog niemand ziek geworden, althans, daar is geen medische literatuur over te vinden.

De relatie tussen de zenuwzieke arbeiders en de vernevelde varkensbreinen was nu vastgesteld. Eén brandende vraag bleef over: waarom werden er nu pas mensen ziek? Die hoge drukspuit werd al vanaf 1998 gehanteerd. Eén patiënt werkte al 15 jaar naast de breinvernevelaar, maar kreeg pas in 2006 de eerste klachten. Hoe kan dat dan?

De betrokken artsen menen het antwoord nog wel te kunnen vinden. Als ze nou hun neus eens uit de boeken haalden en hun hoofden van de microscoop hieven, dan zouden ze het antwoord net zo makkelijk in de lucht kunnen vinden als rondzwevende varkenshersens mensen ziek maken.

Kijk, vroeger was het slachten van varkens nog wel een lolletje. Het bos afstruinen tot je een exemplaar tegenkwam en dan maar hopen dat je hem goed raakte en je had weer voor dagen te eten. Als je tenminste niet ondersteboven gelopen werd door een bronstige beer, om vervolgens door de hele rotte opgevreten te worden.

Dat is inmiddels wel anders. Het zwijn is in zulke grote hoeveelheden gedomesticeerd dat er zelfs varkensflats worden overwogen om de zwijnenwoningnood te ledigen. Maar of ze nou te krap of bio-ruim gehuisvest zijn, massaal eindigen ze in de fabriek alwaar ze tot bacon, zult en worsten naar een tweede leven worden getransformeerd.

Je kunt je voorstellen dat de zwijnengemeenschap daar door de eeuwen heen flink de pest over heeft gekregen. Die vroeger jacht was nog wel lachen, maar met die fokkerijen en slachtfabrieken was de lol er toch echt wel af. Dat ze hun geest zo weinig hebben laten waaien dat ze de menselijke genialiteit niet konden overtreffen!

Wel, al die jaren hebben de beesten niet alleen in de modder gewroet. Nee, ze neusden ook tot in de uiterste krochten van hun brein, op zoek naar een briljant idee die de evolutie wel eventjes recht zou zetten. Dat idee is dus gevonden.

Er was er eentje, een soort goeroe, die had bedacht dat ze al hun eigen chagrijn wel anders konden gebruiken. Hij riep al zijn lotgenoten op vanaf het transport naar de fabriek tot aan de finale doodsteek continu een mantra in gedachten te herhalen: 'Krijg nou de ziekte, krijg nou de zenuwe….'

Elke vezel van het hersenweefsel zou doordrenkt zijn van deze giftige gedachte. En jawel hoor……

(VPRO's Noorderlicht meldde dit bijzondere geval, dat uitgebreid te lezen valt in de New York Times)

Geef een reactie

Stemmen over de grens

Vote

Waar sommigen zich afvragen waarom er hier toch zoveel belangstelling zou moeten zijn voor de kandidaatsverkiezingen in Amerika, wijzen anderen er op dat de invloed van Amerika ook hier zo groot is dat het zeker van belang is wie er presidentskandidaat wordt.

Nou hebben veel amerikaanse presidenten zich aardig bemoeid met de rest van de wereld. De tijd is lang voorbij dat amerika zichzelf van buitenlandse invloeden moest ontdoen. Na engelsen, fransen en spanjaarden eruit geknikkerd te hebben en onderling ook nog een stevig potje gevochten te hebben, kon de natie de energie steken in de groei naar een volwassen verenigde staten.

Dat is aardig gelukt want groter is amerika wel geworden. En altijd was er wel enige bemoeienis met ontwikkelingen buiten de eigen landgrenzen, waarbij handelspolitiek, diplomatie en oorlogvoering elkaar net zo vaak afwisselden als er presidenten waren.

Economische expansie was al van jongs af aan de belangrijkste drijfveer om dan eens hier wat vrede te stichten en dan weer daar wat oorlog te voeren. Een relatief korte periode, waar de amerikanen operaties in het buitenland zat waren en niks meer met de rest van de wereld te maken wilde hebben, leidde aanvankelijk tot een paar swingende en leuke 20-er jaren, maar de Grote Depressie maakte een abrupt eind aan dat feest. Alle energie was nodig om uit een diep dal te krabbelen. Een paar jaar later gooiden Japanners roet in het eten en na Pearl Harbor ging amerika zich weer met de rest van de wereld bemoeien.

De resultaten zijn bekend. De wereldvrede is er niet groter op geworden, maar wat hebben we een luxe aan de amerikanen te danken. En net als het allemaal lekker draait, zit er ineens weer een president die er een zootje van maakt. Er is nog wel een handjevol mensen zijn die zich druk maken om de wereldvrede, maar veel meer zijn bang voor een economische wereldcrisis en als die er komt, dan is die, alweer, in amerika begonnen.

Al met al is het ook voor ons welzijn zo belangrijk wie er president van de VS wordt, dat het tijd wordt die verkiezingen daar te reorganiseren. Het wat ingewikkelde syteem van kiesmannen dient te worden uitgebreid. Niet alleen de interne staten van het verenigd amerika leveren kiesmannen die een president in het zadel kunnen helpen. Elk ander land binnen de amerikaanse invloedsfeer zou kiesmensen moeten hebben. De amerikaanse ambassade zou een stembus moeten openen waar wij onze voorkeur in deponeren. Dan kan Wouter Bos op zijn favoriet stemmen en de rest van nederland op een andere kandidaat.
We hoeven niet langer in spanning te zitten of de amerikaanse burgers het zelf wel goed doen, nee, onze stem gaat meetellen. We kunnen nu al uitzoeken welke kandidaat het beste bij ons past, nu de keuze nog even doorgeven aan het amerikaanse stemburo.

Daarmee wordt de zo fel verdedigde status van wereldmacht wel officieel gemaakt. Maar ik zie daarin geen verschil met de huidige officieuze status quo. Amerika is niet alleen aanwezig in de kanalen van het televisieriool, amerika vind je in alle hoeken en gaten. Van de schappen in de supermarkt tot in de krochten van de diplomatieke wandelgangen. Van de met hamburgers gevulde darmen tot in de spelonken van het door Oprah Winfrey en Dr. Phil gevulde bewustzijn.

Dat geeft ons het recht onze stem uit te brengen op potentiële en uiteindelijke presidenten van dat door god gezegende amerika.

Geef een reactie

Update linkdump

Zo schrijf je wat over de Reclame Code Commissie of even later handelt Verbal Jam de klachten af van CDA en VVD over reclame van de SP die misleidend zou zijn.
En net als we het er niet meer over zullen hebben, wordt op iamzero aangetoond dat het programma van P.R.de V. je reinste plagiaat is, en wel van het NCRV-programma Taxi.
Ik geef het maar even door……

Geef een reactie

Elastieken codes

Misleidende reclameVorige week was hier al te lezen hoe het misleiden schadelijke gevolgen voor kinderen kan hebben. Maar onderschat ook niet hoeveel volwassenen de dupe zijn van OHP.
Jazeker, OHP. Toegepast in b-to-c en ook in b-to-b reclame. Schrik niet, dit soort codes hoeft u niet te onthouden. De Reclame Code Commissie wel, want met ingang van deze maand heeft de commissie haar regelgeving uitgebreid met europese richtlijnen. Men gaat strenger toezien op oneerlijke handelspraktijken (OHP) bij business to consumer-reclame (b-to-c) en business to business-reclame (b-to-b).

Dit soort gedragscodes zijn net elastiek. Ze kunnen bijzonder knellend ervaren worden door degenen die zich er aan dienen te houden. Ze zijn tevens voor meerdere interpretaties vatbaar. Gebruikers proberen ze op te rekken en de toezichthouders breiden de regels dan weer uit. Het elastiek wordt eindeloos uitgerekt.
Regels moeten wel van elastiek zijn, want o wee als ze van stalen kettingen zouden zijn. Dat zou teveel doen denken aan slavernij of dictatoriaal bestuur en daar hebben we al lang tabak van.

Onder OHP wordt bijvoorbeeld verstaan dat in een reclame niet de suggestie mag worden gewekt dat iets gratis is, terwijl er uiteindelijk toch flink voor betaald moet worden. Je mag ook niet liegen over de geneeskrachtige eigenschappen van een product, als die dat helemaal niet heeft.
Ook mogen reclamemakers de concurrentie niet oneerlijk bejegenen. Geen flauwekul dus meer dat een product de enige, echte, zaligmakende oplossing is voor haaruitval of dat eindeloze gat in je huishoudbegroting.

Met de uitbreiding van het reglement van de Reclame Code Commissie zullen we nu dus verlost zijn van ruim driekwart van alle reclame: alle reclame waarin valse beloftes worden gedaan, alle reclame waarin stereotype figuren in voorkomen die in de alledaagse menselijkheid helemaal niet bestaan, alle quasi-wetenschappelijkheid die door geen enkel onderzoek ooit is bevestigd.

En verder alle reclame die, hoe fantasierijk en leuk ze ook mogen zijn, op geen enkele manier een weerspiegeling zijn van de werkelijkheid. Het is lachen geblazen als iemand zijn auto, op aanwijzing van de navigator, de tuin van de buren instuurt, maar de consument wordt hiermee als een hersenloze zombie afgeschilderd en dat is niet eerlijk.
Dat kinderen van die schatjes zijn als ze een boterham met choco-pasta krijgen geserveerd is een foute voorstelling van zaken. Onderzoek heeft juist uitgewezen dat ze van al dat zoet juist zo onhandelbaar als de pest worden.

Mooi dus, die anti-OHP aanpak. Of is dit weer zo'n anti-aanbaklaag, die er na twee keer koken en afwassen al weer af is?

Geef een reactie