Dialogen in de polder

(g.l.t. 4 min.; geen links)

Het Kabinet: ''Goedemorgen, dames en heren, ik ben blij dat ik even tijd vrij heb kunnen maken om eens een hartig woordje met u te wisselen. Gaat u zitten, koffie? Thee?''
De Samenleving: ''Ook goedemorgen. Eh…., die koekjes, zijn die gratis?''
Het Kabinet: ''Natuurlijk, tast u toe. Dan kan ik u ondertussen uitleggen wat de bedoeling is.''
De Samenleving: ''Neemt u mij niet kwalijk dat ik u onderbreek, maar was het niet de opzet dat ik u ging vertellen wat de bedoeling is?''
Het Kabinet: ''Ah! Daar heeft u in zekere zin gelijk mee. Er zijn natuurlijk wel een paar spelregels.''
De Samenleving: ''Spelregels? Ik dacht dat dit een serieus gesprek zou worden en niet een of ander gezelschapsspelletje?''
Het Kabinet: ''Wat treffend dat u het zo benoemd! Ons motto “Samen leven” staat voor een hechter verband tussen de leden van dit gezelschap. Ik zou graag zien dat men in de beschermende sfeer van het gezin weer eens een gezellig spelletje met elkander doet.''
De Samenleving: ''Ah, zo! En al die mensen die geen gezin hebben? Die mogen zeker buiten spelen?''
Het Kabinet: ''Wel, er zijn talloze mogelijkheden om saamhorig te zijn. De sportverenigingen, de fitnessclubs, de …..''
De Samenleving: ''…de happy hours!''
Het Kabinet: ''Nouwwwww, die dan weer niet. Kijk, ik gun iedereen natuurlijk een uurtje geluk. Maar het happy hour-gebeuren schiet ernstig zijn doel voorbij. Reeds nu kunt u radeloze ouders langs de kroegen zien zwerven op zoek naar hun kroost. Hebben ze die eenmaal gevonden dan zie je te vaak wat een problemen het geeft, hun laveloze, lallende en brallende kinderen mee huiswaarts te krijgen voor de avondmaaltijd.''
De Samenleving: ''En dat gaat u dus aanpakken?''
Het Kabinet: ''Jazeker! Er staat al een campagne op touw die de mensen er bewust van gaat maken dat het ook anders kan. Volgende week al komt er een cd uit waarop de minister van Jeugd samen met Ali B. een alleraardigste rapversie doet van ''Ach, kindjelief, toe drink niet meer.''
De Samenleving: ''En verder?''
Het Kabinet: ''Huh? Hoe bedoel u?''
De Samenleving: ''Nou, u ging het probleem toch aanpakken? Een liedje lijkt mij dan niet genoeg.''
Het Kabinet: ''Kijk, had u mij toch eerst de spelregels even moeten laten uitleggen. Het is mijn taak te signaleren, de lijnen uit te zetten en de kaders aan te geven. Vervolgens moet u het doen! Ik ben de samenleving niet. De samenleving, dat bent uzelf! Als ik maatregelen tref, dan wordt dat als overheidsbemoeienis gezien en ik dacht dat u daar de buik wel vol van had.''
De Samenleving: ''Aha! Dus de komende jaren gaat het zoals ik het wil?''
Het Kabinet: ''Dat hang er van af.''
De Samenleving: ''Pardon? Nog meer spelregels?''
Het Kabinet: ''Ja, nog een paar kleinigheden. Het moet altijd gaan om zaken die men samen kan doen, verder moet iedereen er baat bij hebben en, last but not least, het mag geen gevolgen hebben voor het positieve saldo van de staatskas.''
De Samenleving: ''Even een vraagje, wie bepaalt welke zaken er onder die kriteria vallen?''
Het Kabinet: ''Daarvoor zitten we nu gezellig bij elkaar! Dat bepalen we samen. Heeft u nog genoeg koekjes?''
De Samenleving: ''Ja, dank u. Aan de catering mankeert hier werkelijk niets. Aan die kriteria kennelijk wel, want dat gaat toch niet helemaal gesmeerd.''
Het Kabinet: ''Meent u dat echt? Heb ik iets gemist?''
De Samenleving: ''Nou, neem nu eens de vaststelling van het aantal probleemwijken. Nu al blijken bepaalde buurten daarbuiten te vallen, terwijl de bewoners zelf menen dat hun nood toch erg hoog is. Het lijstje probleemwijken lijkt alsmaar kleiner te worden.''
Het Kabinet: ''Oh, dat bedoelt u. Toen onze minister voor probleemwijken op pad ging om uit te zoeken waar er nou echt problemen waren trok ineens iedereen aan de bel. Van stadswijken tot dorpskernen, van winkeliersverenigingen tot verenigingen van huiseigenaren, van welzijnswerkers tot pastoors. Dat werkt zo niet. Als ik met iedereen in gesprek moet, die meent binnen een door mij aangegeven kader te vallen, dan heb ik aan die honderd dagen niet genoeg. U wilt toch ook niet dat we vier jaar lang alleen maar in gesprek zijn?''
De Samenleving: ''Nee, nee, zeker niet. Die honderd dagen kosten al dure minuten, waarin de meest voor de hand liggende zaken al aangepakt hadden kunnen worden. Ik zou heel graag zien dat u ook daadwerkelijk wat doet. Maar nu dreigen er toch wat mensen buiten de boot te vallen.''
Het Kabinet: ''Welneeeeeee. Kijkt u eens hier, ik ben kapitein op het schip van Staat. Mensen moeten dat niet verwarren met de stoomboot van Sinterklaas. Ik ga geen kadootjes weggeven. Ik ga die mensen belonen, die zelf en vooral samen, hun probleempjes gaan oplossen. Dat is geen kwestie van de hand ophouden en een beetje bij mij komen bedelen. Dat is samen hard aan het werk. Steekt men de handen daadwerkelijk uit de mouwen, dan ben ik best bereid een bijdrage te leveren uit het beperkte budget van de staatskas.''
De Samenleving: ''En wanneer wordt ik dan ingelicht over de stappen die u verder denkt te ondernemen?''
Het Kabinet: ''(grote zucht) Laat ik het nog één keer duidelijk maken. Ik geef alleen maar politieke steun. U moet samen leven, u moet samen werken. U hoeft alleen maar ingelicht te worden over verzoeken, als ik van plan ben wel stappen te ondernemen. Anders heeft inlichten geen zin.''
De Samenleving: ''Dus?''
Het Kabinet: ''Dus dank ik u voor dit genoeglijke onderhoud. Ik moet helaas weer verder. Er wachten mij nog meer gesprekken. Neemt u nog wat koffie en vergeet u de koekjes niet.''
Geef een reactie

Dialogen in de polder

Het Kabinet: ''Goedemorgen, dames en heren, ik ben blij dat ik even tijd vrij heb kunnen maken om eens een hartig woordje met u te wisselen. Gaat u zitten, koffie? Thee?'
'
De Samenleving: ''Ook goedemorgen. Eh…., die koekjes, zijn die gratis?''

Het Kabinet: ''Natuurlijk, tast u toe. Dan kan ik u ondertussen uitleggen wat de bedoeling is.''
De Samenleving: ''Neemt u mij niet kwalijk dat ik u onderbreek, maar was het niet de opzet dat ik u ging vertellen wat de bedoeling is?''
Het Kabinet: ''Ah! Daar heeft u in zekere zin gelijk mee. Er zijn natuurlijk wel een paar spelregels.''
De Samenleving: ''Spelregels? Ik dacht dat dit een serieus gesprek zou worden en niet een of ander gezelschapsspelletje?''
Het Kabinet: ''Wat treffend dat u het zo benoemd! Ons motto “Samen leven” staat voor een hechter verband tussen de leden van dit gezelschap. Ik zou graag zien dat men in de beschermende sfeer van het gezin weer eens een gezellig spelletje met elkander doet.''

De Samenleving: ''Ah, zo! En al die mensen die geen gezin hebben? Die mogen zeker buiten spelen?''
Het Kabinet: ''Wel, er zijn talloze mogelijkheden om saamhorig te zijn. De sportverenigingen, de fitnessclubs, de …..''
De Samenleving: ''…de happy hours!''
Het Kabinet: ''Nouwwwww, die dan weer niet. Kijk, ik gun iedereen natuurlijk een uurtje geluk. Maar het happy hour-gebeuren schiet ernstig zijn doel voorbij. Reeds nu kunt u radeloze ouders langs de kroegen zien zwerven op zoek naar hun kroost. Hebben ze die eenmaal gevonden dan zie je te vaak wat een problemen het geeft, hun laveloze, lallende en brallende kinderen mee huiswaarts te krijgen voor de avondmaaltijd.''
De Samenleving: ''En dat gaat u dus aanpakken?''
Het Kabinet: ''Jazeker! Er staat al een campagne op touw die de mensen er bewust van gaat maken dat het ook anders kan. Volgende week al komt er een cd uit waarop de minister van Jeugd samen met Ali B. een alleraardigste rapversie doet van ''Ach, kindjelief, toe drink niet meer.''
De Samenleving: ''En verder?''
Het Kabinet: ''Huh? Hoe bedoel u?''
De Samenleving: ''Nou, u ging het probleem toch aanpakken? Een liedje lijkt mij dan niet genoeg.''
Het Kabinet: ''Kijk, had u mij toch eerst de spelregels even moeten laten uitleggen. Het is mijn taak te signaleren, de lijnen uit te zetten en de kaders aan te geven. Vervolgens moet u het doen! Ik ben de samenleving niet. De samenleving, dat bent uzelf! Als ik maatregelen tref, dan wordt dat als overheidsbemoeienis gezien en ik dacht dat u daar de buik wel vol van had.''
De Samenleving: ''Aha! Dus de komende jaren gaat het zoals ik het wil?''
Het Kabinet: ''Dat hang er van af.''
De Samenleving: ''Pardon? Nog meer spelregels?''
Het Kabinet: ''Ja, nog een paar kleinigheden. Het moet altijd gaan om zaken die men samen kan doen, verder moet iedereen er baat bij hebben en, last but not least, het mag geen gevolgen hebben voor het positieve saldo van de staatskas.''
De Samenleving: ''Even een vraagje, wie bepaalt welke zaken er onder die kriteria vallen?''
Het Kabinet: ''Daarvoor zitten we nu gezellig bij elkaar! Dat bepalen we samen. Heeft u nog genoeg koekjes?''
De Samenleving: ''Ja, dank u. Aan de catering mankeert hier werkelijk niets. Aan die kriteria kennelijk wel, want dat gaat toch niet helemaal gesmeerd.''
Het Kabinet: ''Meent u dat echt? Heb ik iets gemist?''
De Samenleving: ''Nou, neem nu eens de vaststelling van het aantal probleemwijken. Nu al blijken bepaalde buurten daarbuiten te vallen, terwijl de bewoners zelf menen dat hun nood toch erg hoog is. Het lijstje probleemwijken lijkt alsmaar kleiner te worden.''
Het Kabinet: ''Oh, dat bedoelt u. Toen onze minister voor probleemwijken op pad ging om uit te zoeken waar er nou echt problemen waren trok ineens iedereen aan de bel. Van stadswijken tot dorpskernen, van winkeliersverenigingen tot verenigingen van huiseigenaren, van welzijnswerkers tot pastoors. Dat werkt zo niet. Als ik met iedereen in gesprek moet, die meent binnen een door mij aangegeven kader te vallen, dan heb ik aan die honderd dagen niet genoeg. U wilt toch ook niet dat we vier jaar lang alleen maar in gesprek zijn?''
De Samenleving: ''Nee, nee, zeker niet. Die honderd dagen kosten al dure minuten, waarin de meest voor de hand liggende zaken al aangepakt hadden kunnen worden. Ik zou heel graag zien dat u ook daadwerkelijk wat doet. Maar nu dreigen er toch wat mensen buiten de boot te vallen.''
Het Kabinet: ''Welneeeeeee. Kijkt u eens hier, ik ben kapitein op het schip van Staat. Mensen moeten dat niet verwarren met de stoomboot van Sinterklaas. Ik ga geen kadootjes weggeven. Ik ga die mensen belonen, die zelf en vooral samen, hun probleempjes gaan oplossen. Dat is geen kwestie van de hand ophouden en een beetje bij mij komen bedelen. Dat is samen hard aan het werk. Steekt men de handen daadwerkelijk uit de mouwen, dan ben ik best bereid een bijdrage te leveren uit het beperkte budget van de staatskas.''
De Samenleving: ''En wanneer wordt ik dan ingelicht over de stappen die u verder denkt te ondernemen?''
Het Kabinet: ''(grote zucht) Laat ik het nog één keer duidelijk maken. Ik geef alleen maar politieke steun. U moet samen leven, u moet samen werken. U hoeft alleen maar ingelicht te worden over verzoeken, als ik van plan ben wel stappen te ondernemen. Anders heeft inlichten geen zin.''
De Samenleving: ''Dus?''
Het Kabinet: ''Dus dank ik u voor dit genoeglijke onderhoud. Ik moet helaas weer verder. Er wachten mij nog meer gesprekken. Neemt u nog wat koffie en vergeet u de koekjes niet.''
Geef een reactie

Donkey Shocking-nominatie voor Educatie Televisie

Zinnen zijn de dragers, vol boeken en verhalen, maar je zal er in verdwalen, als je niet weet wat je moet.
Prinses Laurentien citeerde dit couplet uit de titelsong van het tv-programma ''Lees en schrijf!'', dat gisteren in première ging. Het maakt onderdeel uit van een project ter bestrijding van laaggeletterdheid (een ingewikkeld woord dat de term ''analfabetisme'' vervangt).
Laurentien, bestuurslid van de Stichting Lezen & Schrijven, zou het mooi vinden als dat liedje nummer één werd in de hitlijsten, want er kan geen aandacht genoeg worden gegeven aan de problemen van analfabeten en laaggeletterden.


Volgens de Stichting Lezen & Schrijven hebben zo''n 1, 5 miljoen mensen problemen op dit gebied. De stichting stelt dat daarvan 1 miljoen autochtonen en een half miljoen allochtonen moeite met lezen en schrijven hebben.
Pikant detail. Deze statistieken zouden er dus heel anders uit kunnen zien als we onze grenzen weer eens wat wijder openstellen.

De oorzaken van analfabetisme zijn heel divers en vraagt dus om een brede aanpak. De ETV (Educatieve Televisie) heeft dat goed begrepen. Multi oorzaken ga je te lijf met een multimedia project. Behalve het tv-programma, komt men ook met een werkboek, een website en een bellijn. Een stevige promotiecampagne brengt alles onder de aandacht.

Nu is een tv-programma nog wel te volgen door analfabeten. Daar komt geen lezen en schrijven aan te pas. Hoewel: hoe kom je erachter waar en wanneer dat programma wordt uitgezonden.
Een werkboek met oefeningen is ook heel aardig. Oefening baart kunst en dat geldt ook voor lezen en schrijven. Klein probleempje voor analfabeten is hoe je dat werkboek kunt bestellen.
Die bellijn zal nog het meest toegankelijk zijn. Ik zou zeggen: maak er beeldtelefoon van, zodat de call-centralist kan meelezen, als je in de keuken met een recept uit het kookboek staat te worstelen.

Maar dan die website. Zelf onder goed lezende mensen zitten aardig wat ''digibeten'' die moeite hebben met het bezoeken van websites. Wat moet een analfabeet met een website waar je je eerst moet aanmelden en inloggen voor je bij de oefeningen kunt komen???
Een analfabeet die jarenlang zijn/haar ''tekortkoming'' slim heeft weten te maskeren. zal nu toch echt uit de kast moeten komen en de hulp in moeten roepen van een geletterde buurman of kennis. Is dat de bedoeling van die website?

Anderhalf miljoen slecht lezende en schrijvende mensen zijn er, voor een welvaartsstaat, veel te veel.
Het valt te prijzen dat Laurentien, met medewerking van staatssecretaris Bijleveldt (let op: met ''dt''!), initiatieven ondersteunen om dat aantal omlaag te krijgen. Maar het is weggegooid geld als dat in de vorm van ontoegankleijke websites gaat.
De prinses wil van de titelsong van het tv-programma een nummer één hit maken. Zorg er dan wel voor dat de tekst wordt aangepast aan de werkelijkheid van dit project:
Zinnen zijn de dragers, vol mooie sites op het web,
je zal er nooit in verdwalen, als je weet hoe je inloggen moet.

De goede bedoelingen zijn duidelijk. Maar met de middelen die worden ingezet, kwalificeert de ETV zich op een uitgelezen manier voor de Donkey Shocking Award. Bij deze!
Geef een reactie

Topzegeltjes

KoopzegelsMogen bijzondere prestaties beloond worden? Tuurlijk wel! De beloning moet echter wel daar terecht komen, waar dat hoort. Een aardig salaris is al een heel redelijke beloning voor mannetjes die een bedrijf opstuwen in de vaart der economie. Het lijkt me ook niet meer dan redelijk dat zo'n mannetje vriendelijk bedankt wordt, als hij daar ruimschoots in slaagt. Een bloemetje, een cadeaubon en een benoeming tot ere-lid van het bestuur zijn leuke extraatjes. Tenslotte kunnen die mannetjes van het opgestreken salaris, de rest van hun leven in een tropisch paradijs doorbrengen. Dat is op zichzelf al een beloning. Als het bedrijfsleven meent dat er verder nog iemand moet worden beloond, is dat niemand meer en mindere dan….. de klant.
Ja hoor, denken vele lezers hier. Daar heb je hem weer. Wat heeft die klant dan helemaal gepresteerd? Nou, laat ik dat even op een rijtje zetten.
Om te beginnen moeten we er van uit gaan dat een vrije markt absoluut niets voorstelt als er geen klanten zijn. In ons economisch systeem wordt het dogma hoog gehouden dat klanten vrij zijn om te kiezen welk product of bedrijf ze vertrouwen, vrij om te kiezen bij wie ze willen kopen en vrij om te kiezen hoeveel men er voor over heeft. De prestaties van de klanten zijn dus: vertrouwen schenken, de moeite nemen om naar de winkel te gaan en een substantieel deel van hun inkomen te investeren in de economie door ook daadwerkelijk een aantal produkten in die winkel te kopen.
Kijk, klanten kunnen er ook voor kiezen bij de groenteboer wat worteltjes te kopen, die thuis fijn te hakken en dat hun zuigelingen door de strot te stampen. Een stuk goedkoper, veel gezonder en het stimuleert de onderlinge band in het gezin. Maar wat doen de klanten? In een vlaag van verstandsverheldering slikken ze de boodschap dat de economie er baat bij heeft als de consument wat dieper in de portomonnee grijpt en gaat babyvoeding kopen. Ze kijken wat rond in de winkel en hoppa….. die leuke potjes van Numeco lijken ze wel wat. De klant wordt bedankt en krijgt in de ochtenkrant bij zijn ontbijt voorgeschoteld dat de heer Bennink 12 miljoen euro extra krijgt. Ja, daar lusten wij wel pap van.
De rest van de voorbeelden kent u ondertussen ook. Bedrijven van allerlei electronische apparatuur, die er voor kiezen de nederlandse economie een impuls te geven door de chips van Philips noodgedwongen elders in te kopen, zien hun investeringen beloond in de vorm van bonussen aan de Philips-top. En milieubewust als de hedendaagse consument inmiddels is, wordt er meer gebruik gemaakt van de trein. Om het de NS niet al te lastig te maken, rent men zich suf om de trein te halen, zodat die op tijd kan vertrekken. Bovendien is men niet te beroerd zich solidair te verklaren met de NS, ook al gaat er nog steeds aardig wat mis. De inzet van de treinreiziger wordt beloond met een symbolisch gebaar naar het NS-personeel.
Hoe kan dat anders? Simpel: voer de bonuszegeltjes in. Met een kleine aanpassing van het syteem dat u wel kent van uw groenteboer of supermarkt, kunnen de bonussen terecht komen waar ze horen: bij de klant. Het is en blijft tenslotte de klant die, in al zijn vrijheid, de moeite neemt produkten en diensten in te kopen van Numeco, Philips en de NS.
Hoe werkt het? Wat hetzelfde blijft, is dat elke klant één of meerdere zegeltjes krijgt bij de aankoop. Als aan het einde van het boekjaar blijkt dat een bedrijf flinke winst heeft gemaakt, kunnen de bonuszegeltjes ingeruild worden voor aandelen of obligaties. De voordelen zijn: de klant krijgt wat terug voor zijn investeringen en kan met die aandelen meer zeggenschap krijgen over het bedrijfsleven.
Ik vrees dat het bedrijfsleven met name dat laatste niet zo wenselijk vindt. Maar laat dat bedrijfsleven me eerst eens uitleggen waarom die bonussen alleen naar de top-bestuurders moeten en niet naar de klanten. Bovendien mag men ook uitleggen waarom er ook bonussen uitgedeeld worden als de prestaties wat minder zijn. In zo''n geval zou een bestuurder toch juist een deel van dat riante inkomen moeten inleveren?
Elke lezer die meer verstand heeft van economie dan de redaktie hier, mag natuurlijk ook komen vertellen wat er hij/zij vindt van de bonuszegeltjes voor klanten. Of zijn die net zo overbodig als de bonussen van de topbestuurders?
Geef een reactie

Anti-doping code

Het is weer zover. In mijn hoofd zit een deuntje dat er maar niet uit wil. Het vrolijke liedje ''She likes weed'' van de Tee-Set. En ik zit met dat deuntje opgescheept dankzij staatssecretaris Ross. Zij vindt de anti-doping code voor de sport een prima zaak, maar het moet niet al te gek worden. Prestatieverhogende middelen moeten verboden blijven. Middeltjes die niks met prestatieverhoging hebben te maken, mogen wel van de lijst af. Softdrugs bijvoorbeeld. Ja, ja, she likes weed!
Is dit een geniale strategische zet van mevrouw Ross om meer Nederlandse wereldkampioenen te krijgen? Het buitenland kijkt met gemengde gevoelens naar het gedoogbeleid hier. Het trekt wel massa''s drugstoeristen. Ross hoopt wellicht dat er buitenlandse sportslieden tussen zitten die zich suf blowen, zodat onze montere en cleane sporters op menig toernooi de de rest van de wereld er dik uitrennen, fietsen, roeien en voetballen.
Of meent Ross dat de vergaande regelgeving van de overheid ook op dit gebied teruggedrongen moet worden? Nederland wereldkampioen in het afschaffen van allerlei codes? Dat zal het in internationaal verband goed doen. In de verre toekomst valt in de geschiedeniscanons te lezen: “Zo''n 2000 jaar geleden was heel Global World (zo heette de aarde toen) bezeten van regeltjes en codes. Héél de Global World? Nee, een kleine nederzetting bleef moedig weerstand bieden aan de gedragscode-fanaten en maakte het leven van de regelgevers in de omringende legerplaatsen bepaald niet gemakkelijk.” Ross is een visionaire staatssecretaris, die goed aanvoelt dat Nederland de beste kan zijn in die typische nederlandse gewoontes: dwarsliggerij en anarchisme.
''She likes weed'' blijft ondertussen doordreunen en roept nostalgische gevoelens op. Dat komt natuurlijk ook omdat de geschiedenis zich lijkt te herhalen. Gisteren kon u hier lezen dat er enige overeenkomsten zijn tussen de periode van het kabinet van Agt/Wiegel en de actualiteit. Terwijl VVD-minister Remkes zijn best doet de aanstaande coalitie met de nodige maatschappelijke onrust op te zadelen, probeert Ross de scherpe kantjes van het nieuwe regeerakkoord er af te halen.
Onder van Agt en Wiegel gingen ambtenaren de straat op, omdat ze teveel gekort werden. Vandaag doen ze dat weer. En Remkes gooit olie op het vuur door aan te kondigen dat het loon van actievoerende ambtenaren zal worden ingehouden. Dat moet je een dwarsliggend en anarchistisch volkje natuurlijk niet zeggen. De ambtenaren worden zo woedend dat het nieuwe kabinet gedwongen zal zijn de plannen om flink wat overheidsdienaars te ontslaan, in te trekken.
In het kabinet van Agt/Wiegel was het vooral het CDA dat hier en daar de harde maatregelen van Bestek ''81 wilde verzachten. Wordt CDA-staatssecretaris Ross ook door nostalgische gevoelens overmand? Wil ze de keiharde uitspraken van het triumviraat B, B & R om de coffeeshops aan te pakken, enigzins neutraliseren door softdrugs op de dopinglijst te gedogen?
Het meest waarschijnlijke is dat er van al het hiervoor genoemde geen sprake is. De staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport maakt een denkfoutje. Sporten is gezond. Blowen geeft een tevreden gevoel. Ross denkt nu: een tevreden roker is geen onruststoker.
Geef een reactie

Voor ezelsoren bestemd

Toen koning Midas de god van het dierlijk instinct, Pan, aanwees als een betere muzikant dan Appolon (de god van de rationaliteit) werd hij gestraft met een paar ezelsoren. De koning probeerde die schande te verbergen onder een muts, maar omdat één van zijn slaven te weinig rekening hield met de spelingen der natuur kwam het geheim toch uit en wist heel de wereld van zijn ezelsoren.

Wat beweegt een 18-jarige jongeman om zijn oorspronkelijke naam Wandert, te veranderen in die van de koning met de ezelsoren? Hoopte hij dronkaards te kunnen redden en daarmee de mythologische kracht te verwerven om alles wat hij zou aanraken, in goud te kunnen veranderen?

Midas Dekkers, bioloog/schrijver/columnist, stopt morgen met zijn wekelijkse column bij Vara''s Vroege Vogels. Die stukjes gesproken goud zullen we dus moeten missen. Wat rest zijn de gouden boeken die hij schreef, waarin hij op creatieve, spitsvondige en humoristische wijze verbanden legt tussen mens en dier.
Het menselijk gebrek aan respect voor de natuur is door hem met scherpe en soms bizarre voorbeelden aan de kaak gesteld. Hoewel hij zelf vindt dat we elkaar met rationele argumenten moeten overtuigen, weet hij herhaaldelijk aan te tonen waar we met al onze rationaliteit de mist in gaan. En dat leidt dan tot respectloze omgang met de natuur. Van het massaal rondstampen in bossen, onder het mom van natuurbeleving, tot aan dierenmishandeling toe.

In een interview met Pauw en Witteman (vrijdagavond 9 februari) zegt hij dat zijn werk er uit bestaat de feiten en de kennis aan te dragen. De mensen moeten dan zelf maar kiezen wat ze ermee doen.

Toch heeft hij zich niet beperkt tot het aanwijzen van wat er zo al mis gaat. Hij heeft ook regelmatig oplossingen aangedragen om het anders te doen.
Het zijn wel het soort oplossingen waar de redactie hier laaiend enthousiast over kan zijn, maar waar de meeste mensen geen oren naar hebben. In een interview uit 2002 stelt hij bijvoorbeeld dat de ovebevolking niet aangepakt moet worden door ''buitenlanders'' het land uit te gooien, maar een verbod op grote gezinnen in te stellen. Eén kind per gezin is voorlopig wel genoeg.
En over de opvoeding van kinderen stelt hij onder andere dat het wreed is om kinderen op 12-, 13-jarige leeftijd te martelen met de grammatica van vreemde talen. Nee, beter is het om anderstalig personeel in te zetten op kinderchrèches, omdat juist in de allerjongste periode kinderen het taalgevoeligst zijn.

Gouden ideeën van de man met de ezelsoren. Midas Dekkers blijft volhouden dat we onze rationaliteit beter, creatiever en slimmer moeten benutten. Dat is goed voor mens en dier.
Helaas zijn Midas'' voorbeelden aan dovemansoren gericht. Zijn bedoelingen zijn buitengewoon goed, maar het egoïsme en de hebberigheid van de mensen om hen heen, zorgen er vooralsnog voor dat veel mensen de verkeerde keuzes maken.

Daarmee wordt ook Midas, de koning met de ezelsoren, een prima genomineerde voor de Donkey Shocking Award.

Hopelijk blijft hij wel nog wat boeken schrijven. Kijkt u ook eens rond op zijn website. De hierboven genoemde gouden oplossingen zijn terug te vinden in de interviews die daar zijn gepubliceerd.
Of ga 31 maart naar de Nacht van de Filosofie. Het thema is dit jaar ''Het Redelijke Beest''. Midas Dekkers wordt dan geïnterviewd en mag zijn gouden visie over de mens-dier verhoudingen nog eens uit de doeken doen.
Geef een reactie

Het akkoord in de polder

Het regeerakkoord mag een feit heten. Vol trots loopt het triumviraat, knorrend van tevredenheid, over het Binnenhof: Balkenende: 'Ja, het gaat goed met het land, het gaat goed met de politiek, het gaat goed met ons. Ik ben dan ook zeer verheugd dat ik voor de vierde keer schipper naast God mag zijn, met twee montere jongens aan mijn zijde.' Balkenende: 'Eerst wilden ze niet. Maar u kent mij: die varkentjes zou ik wel even wassen. En toen we akkoord waren dat een beetje landsbelang wel wat salarisverhogingen voor ministers mag opleveren, was er geen vuiltje meer aan de lucht.' De heren hebben respect voor elkaar, ze hebben zich met elkander solidair verklaard en zijn vol ambitie om er een duurzaam kabinet van te maken. Ze vinden het een prachtig akkoord. De hoofdlijnen weten we ondertussen, maar hoe zit het met de kleine lettertjes? Welnu, u kunt de komende jaren meer van dit soort krantenkoppen verwachten.

B, B + R: 'De publieke sectoren worden het Walhalla voor de calculerende consument. Om te beginnen verlagen we de prijzen door flink te snoeien in ons personeelsbestand. Verder kan de consument shoppen in de superzorgmarkt.'

B, B + R: 'We gaan de hele zorg in de aanbieding gooien. Daarmee geven we een impuls aan onderlinge saamhorigheid en solidariteit. De prijzenoorlog zal er toe leiden dat burgers die collectief hun spaarcentjes bij elkaar leggen, in staat zijn bijvoorbeeld een mooi ziekenhuis te kopen. De gezondheid is van ons allemaal en op deze manier stimuleren we de gemeenschappelijke verantwoordelijkheid.'

B, B + R: 'Een substantieel deel van het onderwijsgeld gaat naar de militaire supermarkt. De Joint Strike Fighter is een complexe straaljager. Om ongelukken te voorkomen leren we de piloten wat ze niet moeten doen. Ook krijgt elke militair les in publiciteitsgevoelige zaken. Zo leren ze bijvoorbeeld welke martelingen wel en welke niet in internationaal verband toegestaan zijn. Onderzoek naar het verleden schiet niet op. Dus investeren we in een toekomst waar Nederland vol trots zijn militaire mannetje kan staan.' En, beste lezer, heeft u de kleine lettertjes ook al gelezen? Kunt u voorspellen welke krantenkoppen we de komende vier jaar nog meer kunnen verwachten? Update woensdag 7 februari, 15.45 u. Niet dat u dat dan meteen aan Wouter Bos moet vertellen. Want wat zei hij toen een journalist vroeg of men echt naar de mensen gaat luisteren? Hij zei: 'We weten precies wat we wilen. We laten onze oren natuurlijk niet hangen naar de samenleving….' Kijk hier naar de presentatie. Op 30 minuten en 54 seconden begint de vraagstelling aan Bos die op tussen 31:30 en 31:54 zich verspreekt. Of niet?

Geef een reactie

Zalmnorm

Op de drempel van de uitgang doet hij nog een laatste poging zijn zuurverdiende centjes veilig te stellen. Het ziet er naar uit dat het nieuwe kabinet bereid is wat meer uit te geven dan de laatste jaren het geval was. Dat moet heer Zalm een doorn in het oog zijn. De redaktie ging even peilen hoe het er nu met de gemoedstoestand van ''s land penningmeester voorstaat.
pp: “Goedemorgen, mag ik even w….” Zalm: “Ah! Daar bent u weer. Ik was al even bang dat u me vergeten zou zijn. nog voor ik goed en wel vertrokken ben.” pp: “Nou nee, zelfs al zou u echt weg zijn, dan zal ik u nog lang herinneren.” Zalm: “Wel, dat doet me deugd.” pp: “Hm, mij niet, maar daar gaat het niet om. Ik wilde even weten of u werkelijk denkt dat uw oproep om de zalmnorm te handhaven serieus gehoor zal krijgen bij de drie formerende heren.” Zalm: “Tja, daar heeft u een punt. Het baart me wel enigzins zorgen. Van de huidige en toekomstige premier is bekend dat hij met zijn zoetzure glimlach behoorlijk slappe knieën heeft. Het valt te vrezen dat hij daar doorheen zakt als hij door die andere twee onder druk wordt gezet.” pp: “Want die andere twee hebben maling aan uw norm?” Zalm: “Daar begint het wel op te lijken, ja. Die nieuwkomer wil natuurlijk god's water over god''s akker laten lopen. Maar dat zet geen zoden aan de dijk. En die zal hij hard nodig hebben als hij zijn talenten verkwist.” pp: “En Bos dan? U heeft toch al een gesprek met hem gehad?” Zalm: “Ja, ik moet toegeven dat dit de enige cruciale fout wordt van mijn ganse carrière. Bij hoge uitzondering mocht hij even een blik werpen in de boeken en die gunst gebruikt hij nu voor zijn eigen belang, zoals je dat eigenlijk ook wel kan verwachten van salonsocialisten.” pp: ” Hoe bedoelt u?” Zalm: “De man maakt zich meer zorgen over de electorale consequenties die zijn deelname aan het kabinet zal hebben dan over het landsbelang. Ik vrees dat hij zijn positie veilig wil stellen door een beetje de sinterklaas uit te gaan hangen.” pp: “Maar meneer Zalm, er is toch best wel wat geld om uit te geven?” Zalm: “Dat u niet zo goed kunt rekenen en weinig verstand van de economie heeft is dankzij uw blog ondertussen in brede kringen bekend.” pp: “Maar u heeft zelf gezegd dat een overschot gebruikt moet worden als het tegenzit. Nou, er zit genoeg tegen. Het Sociaal Cultureel Planburo liet bijvoorbeeld weten dat er zo''n € 750 miljoen nodig is om het onderwijs uit het slop te halen.” Zalm: “Ho, ho, ho! Het onderwijs is er zo erbarmelijk aan toe omdat men jarenlang de leerplicht heeft verzaakt!” pp: “Pardon…?'' Zalm: “Ja, dat u dat niet begrijpt bewijst wel hoezeer ook u daar slachtoffer van bent geworden. Leerplicht wil zeggen dat het verplicht is wat te leren. Dat doe je niet met voorleesontbijtjes en het ''nieuwe'' leren. Ik ben dan ook zeer verheugd over de nieuwe generatie studenten die weer echt wil leren. Het door de 2e Kamer aangevraagde onderzoek zal aantonen dat de plicht om daadwerkelijk te leren ernstig is verkwanseld. Gewoon weer de feitenkennis er in stampen, daar ben ik ook groot mee geworden en dat hoeft geen cent extra te kosten.” pp: “Zo, zo, u houdt er wel meer normen op na dan alleen die zalmnorm, hè?” Zalm: “Meneer, ik handel naar eer en geweten, da's alles.” pp: “Dan moet u toch flink teleurgesteld zijn over de financiële plannetjes van het aanstaande triumviraat?” Zalm: “Meneer, het is niet briljant wat ze daar bedenken, maar het kan ook zo zijn voordelen hebben.” pp: “Ja, dat er nu eindelijk eens geld uitgegeven wordt daar waar het ook nodig is!” Zalm: “(grote zucht) Och wat ben ik toch blij dat ons huidige democratische stelsel het onmogelijk maakt dat mensen als u het voor het zeggen krijgen. Wat ik bedoelde te zeggen was, dat als men werkelijk het begrotingsoverschot over de balk gaat smijten, de kiezer binnen de korste keren terugverlangt naar de tijden dat de VVD in het kabinet zat. Ik reken op een dikke winst voor onze partij.” pp: “Winst, winst, winst… Uiteindelijk is dat de kern van de zalmnorm, nietwaar?” Zalm: “Gezien de vele lofuitingen die mij bij mijn vertrek ten deel vallen is daar in het geheel niks mis mee.”
pp: “Meneer Zalm, geniet u rustig verder…..”
Geef een reactie

Prijskaartje van vertrouwen

Veel Nederlanders hebben meer vertrouwen in de gezondheidszorg dan een jaar geleden. Men vindt wel dat het duurder is geworden (onderzoek TNS Nipo). Is er dan zoveel veranderd in de zorg? Of gelooft men dat een hogere prijs ook wel een betere kwaliteit garandeert?
Als dat laatste het geval is, komt men bedrogen uit. Nederland loopt wat dat betreft nog aardig achter bij andere landen. Gisteren kon u hier lezen wat het SCP (Sociaal Cultureel Planburo) te melden had over de publieke sectoren. Citaat over de gezondheidszorg: “Nederland heeft het uitgavenniveau van Zweden maar blijft in gezondheidstoestand achter bij Zweden. Nederlanders hebben een wat lagere (gezonde) levensverwachting en een wat hogere kindersterfte. In Zweden is veel aandacht voor preventieve zorg en screening programma’s en is vooral succes geboekt met de bestrijding van riskante gewoonten zoals roken en alcoholgebruik.” Dus voor dezelfde prijs zijn we hier slechter af dan in Zweden. Het vertrouwen in de huidige zorg is dus enigzins misplaatst.
Verder blijkt uit het TNS Nipo onderzoek dat een grote meerderheid vind dat de zorg wel verbeterd moet worden. Ja, het mag dan wat kosten, maar dan wil je er wel wat voor hebben natuurlijk. Om de diskussie over de toekomst van de zorg een beetje op gang te helpen, kreeg minsiter Hoogervorst afgelopen maandag een tweetal stukken gepresenteerd. In ''Niet van later zorg'' worden vier scenario''s geschetst: Collectieve Voorspoed (de nadruk ligt sterk op de verantwoordelijke overheid), Keuzerijk Perspectief (beschrijft vergroting van de individuele verantwoordelijkheid), Samen Delen (gaat uit van een collectieve verantwoordelijkheid) en Selectieve Groei (is gericht op de individuele verantwoordelijkheid ondanks een lage economische groei).
Hoogervorst gaf onmiddelijk zijn voorkeur aan: veel eigen verantwoordelijkheid en een grote mate van keuze­vrijheid, gekoppeld aan een sterke groei van de economie. Afgaande op het beleid van de laatste jaren valt dat maar op één manier te vertalen. De burger moet zelf maar zien wat-ie met zijn gezondheid doet en denkt hij daar een dokter bij nodig te hebben dan moet er flink in de buidel getast worden. Eventuele tegemoetkomingen hangen af van de gezondheid van de economie.
Welnu, dan is er nog een vijfde scenario mogelijk. Combineer de opvating dat ''geld niet gelukkig maakt, als je maar gezond bent'' met de principes van onze markteconomie. Eén van die principes is dat lonen laag moeten blijven. Hogere lonen leiden tot hogere prijzen en dat zou niet goed zijn voor de economie. Nou, dan stellen we onze arbeidskracht toch helemaal voor niks beschikbaar? Volgens de logica van de huidige economische wetten zou dan alles gratis moeten worden.
Zo werkt dat niet, zullen de deskundigen zeggen. Alles heeft zo zijn prijs. En zo zal de burger het slechts moeten doen met het ''vertrouwen'' dat die prijs ook biedt wat men er van verwacht. Heel gezonde situatie…

Geef een reactie

De toestand in de polder (11)

klik de krantenkoppen voor de volledige artikelen

Remkes: “Ja, ja, puik stukje werk was dat! Jammer dat de site er even uitlag, maar verder hebben we alle telefoontjes kunnen beantwoorden en iedereen gerust kunnen stellen: er was absoluut geen enkel moment van crisis. Natuurlijk zijn er van die windbuilen die daar anders over denken, maar die moeten zich bij een volgende keer melden bij het dichtsbijzijnde politieburo en krijgen een crisisverbod.”

Hoogervorst: “Een maas in de wet! Waar denken die malloten wel waar dat voor is, hè? Een beetje goedkoop lekker in de zon liggen te therapieën?! Ik kots van dat soort mentaliteit. Reken maar dat die types straks achter het net vissen.”

Hirsch Ballin: “Hm, ja, kijkt u eens hier. Er wordt al genoeg in de keuken gekeken. Er zijn bijvoorbeeld al van die journalisten die undurkoffur in restaurants gaan eten. Dat levert soms crimineel smakelijke verhaaltjes op en daar moet het dan ook bij blijven, vinnik. Als we dat breder gaan inzetten, wil straks iedereen stiekem een kijkje nemen in de potjes die wij zoal op het vuur hebben staan. Goede polletiek bedrijft men het best ver uit het zicht van het grote publiek. Het succes van de huidige kabinetsformatie is daar wel het beste bewijs van.”

Bot: “Weet u, op dit weblog verschijnt doorgaans je reinste flauwekul. Maar wie goed leest pikt er toch een enkel goed ideetje uit op. Ik meen dat het ergens in augustus was, dat één van mijn ambtenaren, die belast is met het screenen van al die weblogs, mij wees op een leuk ideetje dat op Codes, keuzes en maakbaarheid verscheen. We hebben dat bestudeerd en wij zagen daar mogelijkheden in. Gelukkig hebben bloggers geen boodschap aan auteursrechten en patenten. Dus nu gaat dat hele verhaal de geschiedenis in als Bot''s briljante boodschap.”

Geef een reactie