Tag archieven: Philips

Zie het zonnig

ZonnelampWij kennen hier een Taskoforce verlichting, die ons massaal aan de spaarlamp moet helpen. Nu is er nog zo'n taskforce: Philips en Bert Koenders.
De minister van ontwikkelingsamenwerking steunt de lampengigant om
de zonnelamp op grote schaal in Afrika te introduceren.

Veel mensen in Afrika hebben nog steeds geen electriciteit. 's Avonds kunnen ze dus niet doorwerken, kinderen kunnen hun huiswerk niet lezen, dus als ze wat worden bijgelicht kan dat een bijdrage aan hun ontwikkeling zijn, zo is de redenering.
Dat kan met de zonnelamp. Hier vooral bekend als tuinverlichting.

Dat zijn mooie ideeën. Met kleine uitvindingen gebruik maken van wat er volop aanwezig is. In Afrika is gebrek aan electra, maar volop zon.
Die zonnelamp is niet de enige vondst om Afrika uit het slop te halen. Want gebrek aan electra wil niet zeggen dat de huishoudens daar de luxe die wij kennen moeten missen.

Op GeenCommentaar las ik dat er een koelkast is die zonder stroom kan. En kent u de stroomloze pc nog? Het CDA wil dat in de ontwikkelingslanden elk kind zijn eigen laptop krijgt. Het liefst de laptop die zelf aangeslingerd kan worden als de batterij leeg is of er geen elctra in de buurt is.
En Siemens heeft
een telefoontoestel ontwikkeld, die niet alleen van biologisch afbreekbaar materiaal is gemaakt, maar ook van een zonnepaneeltje is voorzien en dus geen stopcontact meer nodig heeft.

Al dat soort apparaten zijn dus zuinig in energiegebruik en dankzij de zon kan de Afrikaanse burger dus opstomen naar het soort luxe leventje dat wij hier kennen.
Alleen: waarom blijven wij hier dat stopcontact toch gebruiken? Terwijl minister Koenders convenanten sluit met bedrijven om duurzame oplossingen in de arme landen te ontwikkelen, kan de minister van economische zaken datzelfde toch doen voor soortgelijke produkten hier?

Zeker, een begin is al gemaakt. Zonnepanelen worden weer gesusidiëerd. Maar slechts tijdelijk. Dat schiet niet op. Gooi er wat geld tegenaan om alle apparaten zonnige energie te laten gebruiken. Volgens het KNMI gaan we extreem warmere dagen krijgen aan het einde van deze eeuw. Ik neem aan dat de zon daar mede verantwoordelijk voor is.

Dus ga je scheren in de tuin als de zon daar schijnt. Het zonnecollectortje helpt je aan een gladde bakkes. De waterkoker zet je in de vensterbank bij het keukenraam. De keukenmixer staat op een tafeltje op het balkon. En ga zo maar door.

We moeten het gewoon allemaal wat zonniger inzien.

Vergeetachtigheid

Wandtegeltje geheugenEen mens heeft zijn beperkingen en daar hoort onder andere het geheugen bij. Alles onthouden lukt niet. Maar er wordt wel meer van dat geheugen gevraagd. Dat kan leiden tot het mahsro-effect, een verschijnsel dat hier (op het oude blog) werd geïntroduceerd en volgens een slordige journalist inmiddels in ict-kringen een welbekende term zou zijn geworden.

Het mahsro-effect (mijn arme harde schijf raakt overbelast) heeft weer genadeloos toegeslagen: Meer dan een half miljoen mensen waren de afgelopen maanden hun Digid kwijt.
Vreemd eigenlijk. Hoe vaak is er niet geschreven over vergeten pincodes en wachtwoorden? Meer dan zes of zeven codes kunnen we niet uit het blote hoofd onthouden, dus waarom dachten die half miljoen mensen dat die Digid er wel bij kon?

En voor codes die uit een paar cijfers en letters bestaat zijn mischien wat truucjes te bedeken om ze beter te onthouden, maar inmiddels sterft het ook van allerlei soorten gedragscodes. Een beetje bedrijf heeft al gauw met een code of vier te maken. Tel dat erbij op en het geheel valt echt niet meer te onthouden.

Zo wilde Philips een nieuw beloningsplan voor de eigen bestuurders doorvoeren, maar was daarbij de code Tabaksblat vergeten. De aandeelhouders hebben de directie daar aan herinnerd en het plan is voorlopig van de baan. Da's dan wel weer een mooi voorbeeldje van collectief geheugen.
En bij
BCC en Daihatsu waren ze de reclamecode vergeten. Een overtreding die overigens alleen maar tot gevolg heeft dat de Reclame Code Commissie het opgespoorde geheugenverlies openbaar heeft gemaakt. Geen boete of verplichte geheugentraining opgelegd.

Een teveel aan codes kan dus tot geheugenverlies leiden. Misschien verklaart dat het enthousiasme van een aantal ondernemers voor de Classic Lady, die een sterke vermindering van codes bepleit (de regeldruk verminderen, noemde ze dat).
Ook hier is sprake van een rammelend geheugen. Is iedereen vergeten dat Classic een ijsje van Magnum is dat je wel heel snel moet oplikken omdat het anders je hemdsmouwen in lekt? En dat de Lady haar parlementaire werk de afgelopen maanden regelmatig heeft verslonsd? Om het nog niet eens te hebben over het feit dat ze een eenvoudig klusje als de was doen, niet zonder ongelukken af kan handelen.

En nu bepleit GroenLinks een nieuwe gedragscode voor de fondsenwerving voor politieke partijen. Vergeet het maar, dat wordt nooit onthouden. Zeker niet door politici die bij de waan van de dag leven. Die hebben alleen een korte termijngeheugen met dito oplossingen.

Ter elfder ure

StraatkloknachtAls jij denkt dat het 5 voor 12 is, meent een ander dat we ter elfder ure leven. Roept iemand dat het tijd om keuzes te maken is, wil een ander er een nachtje over slapen.
Na Al Gore komt nu ook Leonardo DiCaprio met een film over de de toekomst van de aarde. In
The 11th Hour wordt nog eens uitgelegd dat mensen moeten beseffen een onderdeel van de natuur te zijn. Zonder die natuur ziet het er slecht uit. Een sprankje hoop biedt de film wel: het is nog niet te laat, als we maar wel slimmer en langzamer gaan leven.
In Eindhoven, Philip's lichtstad, denken ze dat het slim is, het
licht uit te doen. Niet meteen, er is nog tijd genoeg, maar ergens in de toekomst moet reclame- en sierverlichting om 11 uur 's avonds uit. Daarmee geeft men gehoor aan de oproep van milieu-minister Cramer, die verlichting (de spaarlamp, de buitenverlichting) tot speerpunt van haar milieubeleid heeft gemaakt.
Dat helpt een beetje. Veel meer energiebesparing schijn je te halen als niet de verlichte reclames, maar de straatlantaarns uitgaan. Nou, doe het dan maar allebei, zou ik zeggen, maar laat de straatklokken alsjeblieft branden. Er moet toch ergens een lichtpuntje te zien zijn, zodat mensen het eens kunnen worden over hoe laat het nou werkelijk is.
Het is inmiddels ter elfder ure en keuzes worden beetje bij beetje gemaakt. Het voorbeeld van de buitenverlichting geeft echter wel aan dat je keuzes niet lichtzinnig moet maken. Tegenargumenten voor het uitdoen van de straatverlichting zijn bijvoorbeeld: meer kans op ongelukken in het verkeer en je geeft het holst van de nacht weer terug aan duistere figuren die minder goede bedoelingen hebben.
Ja hoor eens, zullen sommigen zeggen, dan blijft iedereen maar 's avonds lekker thuis. Op tijd naar bed en 's morgens gezond weer op. Dat kan, maar dat verhoogt de kans op een flinke babyboom. Vergrijzing opgelost, maar wel nog meer energieslurpende consumentjes.
In The 11th Hour wordt gesuggereerd dat slimmer en langzamer leven ons van de ondergang kan redden. De hierboven gegeven voorbeelden tonen aan hoe moeilijk het is zo slim te zijn dat je alle consequenties van een keuze kan tackelen. Langzamer leven is wellicht een betere aanpak. Je neemt de tijd om goed over keuzes na te denken, er desnoods een nachtje over te slapen. En langzaam wil ook zeggen dat je auto en trein minder kan gebruiken. In plaats van een snelle e-mail, rustig op de koffie bij je kennissen. En het tempo waarmee telkens weer nieuwe producten op de markt worden gebracht kan ook een stuk lager.
Zou het slim zijn om op veel gebieden eens flink op de rem te trappen? U mag het zeggen.

Topzegeltjes

KoopzegelsMogen bijzondere prestaties beloond worden? Tuurlijk wel! De beloning moet echter wel daar terecht komen, waar dat hoort. Een aardig salaris is al een heel redelijke beloning voor mannetjes die een bedrijf opstuwen in de vaart der economie. Het lijkt me ook niet meer dan redelijk dat zo'n mannetje vriendelijk bedankt wordt, als hij daar ruimschoots in slaagt. Een bloemetje, een cadeaubon en een benoeming tot ere-lid van het bestuur zijn leuke extraatjes. Tenslotte kunnen die mannetjes van het opgestreken salaris, de rest van hun leven in een tropisch paradijs doorbrengen. Dat is op zichzelf al een beloning. Als het bedrijfsleven meent dat er verder nog iemand moet worden beloond, is dat niemand meer en mindere dan….. de klant.
Ja hoor, denken vele lezers hier. Daar heb je hem weer. Wat heeft die klant dan helemaal gepresteerd? Nou, laat ik dat even op een rijtje zetten.
Om te beginnen moeten we er van uit gaan dat een vrije markt absoluut niets voorstelt als er geen klanten zijn. In ons economisch systeem wordt het dogma hoog gehouden dat klanten vrij zijn om te kiezen welk product of bedrijf ze vertrouwen, vrij om te kiezen bij wie ze willen kopen en vrij om te kiezen hoeveel men er voor over heeft. De prestaties van de klanten zijn dus: vertrouwen schenken, de moeite nemen om naar de winkel te gaan en een substantieel deel van hun inkomen te investeren in de economie door ook daadwerkelijk een aantal produkten in die winkel te kopen.
Kijk, klanten kunnen er ook voor kiezen bij de groenteboer wat worteltjes te kopen, die thuis fijn te hakken en dat hun zuigelingen door de strot te stampen. Een stuk goedkoper, veel gezonder en het stimuleert de onderlinge band in het gezin. Maar wat doen de klanten? In een vlaag van verstandsverheldering slikken ze de boodschap dat de economie er baat bij heeft als de consument wat dieper in de portomonnee grijpt en gaat babyvoeding kopen. Ze kijken wat rond in de winkel en hoppa….. die leuke potjes van Numeco lijken ze wel wat. De klant wordt bedankt en krijgt in de ochtenkrant bij zijn ontbijt voorgeschoteld dat de heer Bennink 12 miljoen euro extra krijgt. Ja, daar lusten wij wel pap van.
De rest van de voorbeelden kent u ondertussen ook. Bedrijven van allerlei electronische apparatuur, die er voor kiezen de nederlandse economie een impuls te geven door de chips van Philips noodgedwongen elders in te kopen, zien hun investeringen beloond in de vorm van bonussen aan de Philips-top. En milieubewust als de hedendaagse consument inmiddels is, wordt er meer gebruik gemaakt van de trein. Om het de NS niet al te lastig te maken, rent men zich suf om de trein te halen, zodat die op tijd kan vertrekken. Bovendien is men niet te beroerd zich solidair te verklaren met de NS, ook al gaat er nog steeds aardig wat mis. De inzet van de treinreiziger wordt beloond met een symbolisch gebaar naar het NS-personeel.
Hoe kan dat anders? Simpel: voer de bonuszegeltjes in. Met een kleine aanpassing van het syteem dat u wel kent van uw groenteboer of supermarkt, kunnen de bonussen terecht komen waar ze horen: bij de klant. Het is en blijft tenslotte de klant die, in al zijn vrijheid, de moeite neemt produkten en diensten in te kopen van Numeco, Philips en de NS.
Hoe werkt het? Wat hetzelfde blijft, is dat elke klant één of meerdere zegeltjes krijgt bij de aankoop. Als aan het einde van het boekjaar blijkt dat een bedrijf flinke winst heeft gemaakt, kunnen de bonuszegeltjes ingeruild worden voor aandelen of obligaties. De voordelen zijn: de klant krijgt wat terug voor zijn investeringen en kan met die aandelen meer zeggenschap krijgen over het bedrijfsleven.
Ik vrees dat het bedrijfsleven met name dat laatste niet zo wenselijk vindt. Maar laat dat bedrijfsleven me eerst eens uitleggen waarom die bonussen alleen naar de top-bestuurders moeten en niet naar de klanten. Bovendien mag men ook uitleggen waarom er ook bonussen uitgedeeld worden als de prestaties wat minder zijn. In zo''n geval zou een bestuurder toch juist een deel van dat riante inkomen moeten inleveren?
Elke lezer die meer verstand heeft van economie dan de redaktie hier, mag natuurlijk ook komen vertellen wat er hij/zij vindt van de bonuszegeltjes voor klanten. Of zijn die net zo overbodig als de bonussen van de topbestuurders?