Tag archieven: samenleving

Een leven voor geen leven?

Het is onbegrijpelijk dat iemand die een leven heeft, een leven neemt.

Welke verklaring voor de aanslagen in Parijs ook geldig moge zijn, één vraag is er nog niet mee beantwoord. Hadden die jongens wel een leven?

Hadden zij geen familie en vrienden die om hen gaven. Gaven zij niet om hun familie en vrienden? Het is verschrikkelijk als er plotseling iemand die voor jou van betekenis is, uit je leven wordt weggerukt. Zo zal het ongetwijfeld ook verschrikkelijk zijn als je er achter komt dat iemand die voor jou van betekenis is, een moordenaar blijkt te zijn.

Van betekenis zijn is niet zo groot. Het is geven om je dierbaren, collegiaal zijn op je werk, een handje helpen daar waar nodig, ouwehoeren aan de borreltafel, gewoon die dingen die een dagelijks leven al druk genoeg maken.

Je bent ook van betekenis omdat de mensen om je heen ook om jou geven, collegiaal zijn je helpen als het kan en met je ouwehoeren over wat dan ook. Wij zijn eigenlijk ieders dagelijks leven. En als dat abrupt wordt afgebroken, staat je wereldje even op zijn  kop. Iemand van betekenis is verloren gegaan voor de betekenis voor een ander.

Wie geen leven heeft, wordt gek. En wie wel een leven heeft maar dat niet ziet, is gek. Je bent alleen in staat een leven te nemen, als je zelf geen leven hebt.

Dit artikel verscheen eerder op Sargasso.

Politie eindelijk beschaafd

AgentLinks ziet u de nieuwe kledinglijn van de nog op te richten nationale politie. U vindt dat ouderwets? Ach, in de burgermode steken retrotrends regelmatig de kop op, dus waarom zou de politie niet terug mogen grijpen op een historische stijl? En het is wel zo duidelijk als de politie er weer als politie uitziet. Want blijkbaar zien de agenten er niet uit. Welke andere reden zou minister Opstelten (Veiligheid en Justitie) moeten hebben om binnenkort de korpsen een gedragscode ‘Lifestyle neutraliteit politie’ op te leggen?

De ACP (Algemene Christelijke Politiebond) is er wel voor en vindt dat een gedragscode wel genoeg is om de agenten onberispelijk op straat te krijgen. De NPB (Nederlandse Politiebond) wil wel meerwerken aan zo’n gedragscode, maar is al jaren uiterst kritisch in hoeverrre het agenten verboden mag worden hun persoonlijke levenstijl op het werk uit te dragen.
Voor burgers is het niet toegestaan in politiekleding over straat te gaan. Dat is te verwarrend voor iemand die de politie nodig heeft. Maar de politie mocht in 2006 blijkbaar over straat als de gemiddelde burger. Met lang haar en matjes, met piercings een tattoos. De LPF vond dat maar niks en wilde een landelijk beschavingsoffensief.

In 2008 was er nog steeds geen ‘lifestyle gedragscode’ en de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, Guusje ter Horst,  was het buitensporige gedrag van de agenten ineens helemaal zat. Er zou een verbod komen op het dragen van piercings, oorbellen, zichtbare tatoeages, hoofddoekjes en andere religieuze uitingen. De politie moest er niet alleen onberispelijk uitzien, maar ook neutraal. Dus geen hoofddoekjes, keppeltjes of tulbands.
Wat dat laatste betreft vond de NPB dat Nederland beter een voorbeeld kon nemen aan korpsen in andere landen. In Londen en New York mogen agenten die het sikh-geloof aanhangen wel een tulband dragen. In Zweden zijn religieuze uitingen op of in het uniform ook toegestaan.

Nu lijkt de gedragscode ‘Lifestyle neutraliteit politie’ (pdf)  er dan toch te komen. Het lijkt heel begrijpelijk dat agenten geen enkel teken draagt, dat bij het publiek tot misverstanden kan leiden. Als een agent met een keppeltje een dronken katholiek moet arresteren, kan dat in een religieuze rel ontaarden. Een gesoigneerde Bloemendaalse burger die door rood rijdt, denkt ongetwijfeld met een hooligan van doen te hebben, als hij op de bon wordt geslingerd door een getatoëerde diender. En een homofobe heler gaat helemaal door het lint als hij in de kraag wordt gevat door een agent in een roze overhemd.

Maar in tijden dat de politie er als politie uitzag, werd ze ook beschimpt of aangevallen. Een gedragscode mag dan het uiterlijk van de politie op orde krijgen, het verandert niets aan de houding van burgers die een pesthekel hebben aan gezaghebbende uniformen. Laat de politie ook zichtbaar een afspiegeling van de samenleving zijn. Neem de dienders niet hun persoonlijke levensstijl af, maar wijs degenen die tegen zulke vrijheden zijn er op dat al die petten ons allemaal passen. Of zoiets.

Die, deze of mevrouw Jansen.

Probleemjeugd Van Rotterdam tot Slochteren heeft, men moeite met crowd control, omdat het principe wordt gehuldigd dat een massa uit te onderscheiden individuen bestaat. Lastig voor een overheid die van de maatschappij een samenleving wil maken. In de benadering van die maatschappij worden soms merkwaardige keuzes gemaakt tussen “de samenleving’ enerzijds, en “die, deze of mevrouw Jansen’ anderzijds. Naamgeving heeft soms de kenmerken van etikettering. Dat kan per maatschappelijk onderwerp aardig verschillen.

Als je de naam niet kent, zeg je maar meneer. Met dat zinnetje, ben ik opgevoed. Mijn ouders vonden het niet gepast, anderen te benoemen als “die schele”, “die kale” of “die troela”. Meneer kon natuurlijk ook een mevrouw zijn en het stamt waarschijnlijk nog uit die tijd, dat je ook nu nog soms brieven ontvangt met de aanhef: “Geachte mijnheer/mevrouw”. De cynicus in onze familie, de grappige oom Gerard zaliger, placht daar altijd van te zeggen: “Als ze niet kunnen kiezen, moeten ze niet verwachten dat ik daar op reageer”.

De tijden zijn veranderd. Van overheden en bedrijven krijg je steeds vaker correspondentie, met in de aanhef jouw naam. Van de belastingdienst kan ik dat begrijpen. Ik ben al jaren bekend bij deze dienst. Van de Sponsor Bingo Loterij snap ik dat niet. Ik heb daar nooit aan meegedaan, wil daar ook niet aan meedoen en toch krijg ik soms een brief, die begint met “Geachte meneer Peter, u heeft 20.000 euro gewonnen”. Dat blijkt niet eens waar te zijn, blijkt bij nalezing van het episteltje.

De overheid moet toch eens voorzichtiger worden met het verstrekken van gegevens uit de gemeentelijke basisdadministratie. Niet alleen omdat ongewenste reclame vervelend is. Ook omdat bij een grote hoeveelheid opgeslagen gegevens, iets fout kan gaan als de overheid werk moet uit besteden aan een of ander bedrijf. Op zich is het al vreemd dat een overheid moet afslanken, maar het gevolg is dat het particulier bedrijfsleven kan worden uitgebreid. Ik heb me laten vertellen dat zulks goed is voor de economie.

De relatie tussen overheid en bedrijfsleven leidde tot een
gedenkwaardig moment in Slochteren. De gemeente wil dat de inwoners meedoen aan het Burgernet. Elke inwoner ontving een brief, met een persoonlijke aanhef. Het bedrijf dat de brieven mocht drukken, moet wel uit China komen. Chinezen maken, denk ik, hetzelfde onderscheid tussen Nederlanders, als Nederlanders tussen Chinezen maken. Elke Slochtenaar heette ineens ‘mevrouw Jansen’.
Volgens het telefoonboek zijn er zeker drie Jansens in Slochteren. Ik durf te wedden dat er onder de overige 15.566 inwoners, minstens één cynische oom zit, die zijn medewerking aan het Burgernet gaat weigeren.

De Rotterdamse deelgemeente
Charlois werd voor een ander foutje op de vingers getikt. Het schijnt zo te zijn dat heel Nederland soms akelig last heeft van “die jongeren”. In Charlois dacht men het probleem voortvarend aan te pakken, door er “deze jongeren” uit pakken. Dus registreerde men de jeugd onder etiketten als “die Antillianen” of “die Marokkanen”. De gemeente zegt dat dit heel goed werkt. Voor zover bekend heeft nog nooit een jongere een brief gekregen met de mededeling: ‘Geachte mevrouw Jansen, wilt u zich maandag melden bij het jongerenloket”.

Het CBP (College Bescherming Persoonsgegevens) denkt daar anders over. De gemeente heeft niet kunnen bewijzen dat deze aanpak werkt en moet deze registratie stoppen. De gemeente overweegt in beroep te gaan. Ook al hebben we het niet kunnen bewijzen,
het werkt wel, zegt de gemeente. Het is immers goed om een Antilliaanse coach af te sturen op een Antilliaanse probleemjongere. En op een lastig Marokkaantje moet je natuurlijk een Marokkaanse buurtvader afsturen.
Als je al in dat soort opvoedkundige termen denkt, zou het dan soms niet beter zijn een Marokkaanse buurtvader juist op een Antilliaans jongetje af te sturen? Beter is natuurlijk gewoon per problematisch kind de beste opvoeder te zoeken.

Maar het zou voor de overheid een stuk makkelijker worden jongeren in de maakbare samenleving op te laten klimmen, als we allemaal mevrouw Jansen zijn.

Nog één keer normen en waarden.

Balkenende In een interview in het NRC memoreert Balkenende zijn wapenfeiten. Eén daarvan betreft de veldslag die hij gewonnen meent te hebben op gebied van respect. Met “er zijn codes voor goede omgangsvormen opgesteld, er zijn acties gehouden om pesten tegen te gaan”, illustreert hij zijn zege.

Als er iemand last had van pesten, dan is dat Balkenende zelf wel. Ook al houdt hij zich in het interview groot (zijn normen en waarden werden afgedaan als wandtegeltjeswijsheden), hij was het gezeur op een gegeven moment zo zat, dat hij de burgers wegzette als
klagende chagrijnen. Wat hij er ook mee bereikte, de kloof tussen burger en politiek heeft hij daar zeker niet mee gedicht.

Balkenende vindt dat hij geslaagd is, morele codes af te dwingen bij de burger. Dat die burger toch klaagt, moet pijn hebben gedaan. Maar wat wil de man? Halfzachte maatregelen nemen als de banken er een rommeltje van maken. Een oproep aan de banken het vertrouwen van de burgers
terug te winnen, is niet voldoende. En had hij echt verwacht dat burgers die door hem beschuldigd worden van wangedrag, zonder morren zijn normen en waarden omhelzen?

De hoeveelheid anti-privacymaatregelen die onder zijn kabinetten tot stand zijn gekomen, moeten toch het ongemakkelijke gevoel hebben gegeven, dat elke burger
bij voorbaat verdacht is. Normen en waarden eisen, die je amper van jezelf verwacht. Daar zegt de bijbel volgens mij iets anders over.

Balkenende’s normen en waarden hebben er toe geleid dat de overheidsgreep op de burger strakker is geworden. Dat bevolkingsgroepen elkaar met argwaan bekijken. Dat er soms zo weinig vertrouwen in respect is, dat er nauwelijks respect voor vertrouwen is.
Balkenende laat een bange samenleving na.

Ongelimiteerde ouderen

Ongelimiteerde ouderen De jeugd heeft de toekomst. Die gevleugelde zegswijze behoort binnenkort tot het verleden. Simpelweg omdat er amper nog jeugd zal zijn. Overschaduwd door de vergrijzing.

De gevolgen zijn nog niet helemaal duidelijk. In ieder geval moeten we tot op hoge leeftijd blijven werken. Verdere voorspellingen is een kwestie van koffiedik kijken. Toch zijn er al voorbeeldjes waaraan je kunt zien welke cultuuromslag de samenleving zal ondergaan.
Daarvoor moeten we naar België. De ING wilde de kwetsbare ouderen beschermen. Ze zijn vaak slachtoffer van pinfraude. De ING had een oplossing: een pinlimiet voor 60-plussers. Mocht er wat fout gaan, dan zijn ze niet zoveel kwijt.

Na een
storm van protest trok de bank de maatregel weer in. Ondermeer omdat men niet van leeftijdsdiscriminatie beschuldigd wilde worden. Die aantijging kwam van diverse seniorenorganisaties.
Niks kwetsbare oudjes dus. Meteen de barricaden op. Grote kans dat de weerbaarheid van ouderen wordt gevoed door de tv-serie Benidorm Bastards. Bejaarden die jongeren op stang jagen met vaak flauwe humor. Hoewel de ING misschien tot de maatregel besloot na het zien van deze pinnende bejaarde (youtube).

Als je de serie ziet (eind augustus ook
op de Nederlandse beeldbuis te zien), valt het ergste te vrezen voor de vergrijzing. Het is maar goed dat we langer door moeten werken. Dan is er minder tijd om uit verveling de openbare ruimte te vullen met grappen waar doorgaans opgeschoten pubers zich aan te buiten gaan (zie bijvoorbeeld dit fragment, ben benieuwd of je het de 10 minuten volhoudt).

Maar goed, wat zal er in de samenleving allemaal wel veranderen ten gevolge van de vergrijzing? Een revival van seniorenpartijen, die een meerderheid in het parlement halen? De rollator terug in het basispakket van de zorgverzekering? Burgemeesters krijgen het een stuk rustiger omdat het
zo bijzonder niet meer is dat mensen 100 jaar worden? En de 100-jarigen dus zichzelf maar een auto kado doen?

Stel je een samenleving voor met alleen maar 50-plussers. Wat zal er dan allemaal anders gaan?

Dialogen in de polder

Het Kabinet: ''Goedemorgen, dames en heren, ik ben blij dat ik even tijd vrij heb kunnen maken om eens een hartig woordje met u te wisselen. Gaat u zitten, koffie? Thee?'
'
De Samenleving: ''Ook goedemorgen. Eh…., die koekjes, zijn die gratis?''

Het Kabinet: ''Natuurlijk, tast u toe. Dan kan ik u ondertussen uitleggen wat de bedoeling is.''
De Samenleving: ''Neemt u mij niet kwalijk dat ik u onderbreek, maar was het niet de opzet dat ik u ging vertellen wat de bedoeling is?''
Het Kabinet: ''Ah! Daar heeft u in zekere zin gelijk mee. Er zijn natuurlijk wel een paar spelregels.''
De Samenleving: ''Spelregels? Ik dacht dat dit een serieus gesprek zou worden en niet een of ander gezelschapsspelletje?''
Het Kabinet: ''Wat treffend dat u het zo benoemd! Ons motto “Samen leven” staat voor een hechter verband tussen de leden van dit gezelschap. Ik zou graag zien dat men in de beschermende sfeer van het gezin weer eens een gezellig spelletje met elkander doet.''

De Samenleving: ''Ah, zo! En al die mensen die geen gezin hebben? Die mogen zeker buiten spelen?''
Het Kabinet: ''Wel, er zijn talloze mogelijkheden om saamhorig te zijn. De sportverenigingen, de fitnessclubs, de …..''
De Samenleving: ''…de happy hours!''
Het Kabinet: ''Nouwwwww, die dan weer niet. Kijk, ik gun iedereen natuurlijk een uurtje geluk. Maar het happy hour-gebeuren schiet ernstig zijn doel voorbij. Reeds nu kunt u radeloze ouders langs de kroegen zien zwerven op zoek naar hun kroost. Hebben ze die eenmaal gevonden dan zie je te vaak wat een problemen het geeft, hun laveloze, lallende en brallende kinderen mee huiswaarts te krijgen voor de avondmaaltijd.''
De Samenleving: ''En dat gaat u dus aanpakken?''
Het Kabinet: ''Jazeker! Er staat al een campagne op touw die de mensen er bewust van gaat maken dat het ook anders kan. Volgende week al komt er een cd uit waarop de minister van Jeugd samen met Ali B. een alleraardigste rapversie doet van ''Ach, kindjelief, toe drink niet meer.''
De Samenleving: ''En verder?''
Het Kabinet: ''Huh? Hoe bedoel u?''
De Samenleving: ''Nou, u ging het probleem toch aanpakken? Een liedje lijkt mij dan niet genoeg.''
Het Kabinet: ''Kijk, had u mij toch eerst de spelregels even moeten laten uitleggen. Het is mijn taak te signaleren, de lijnen uit te zetten en de kaders aan te geven. Vervolgens moet u het doen! Ik ben de samenleving niet. De samenleving, dat bent uzelf! Als ik maatregelen tref, dan wordt dat als overheidsbemoeienis gezien en ik dacht dat u daar de buik wel vol van had.''
De Samenleving: ''Aha! Dus de komende jaren gaat het zoals ik het wil?''
Het Kabinet: ''Dat hang er van af.''
De Samenleving: ''Pardon? Nog meer spelregels?''
Het Kabinet: ''Ja, nog een paar kleinigheden. Het moet altijd gaan om zaken die men samen kan doen, verder moet iedereen er baat bij hebben en, last but not least, het mag geen gevolgen hebben voor het positieve saldo van de staatskas.''
De Samenleving: ''Even een vraagje, wie bepaalt welke zaken er onder die kriteria vallen?''
Het Kabinet: ''Daarvoor zitten we nu gezellig bij elkaar! Dat bepalen we samen. Heeft u nog genoeg koekjes?''
De Samenleving: ''Ja, dank u. Aan de catering mankeert hier werkelijk niets. Aan die kriteria kennelijk wel, want dat gaat toch niet helemaal gesmeerd.''
Het Kabinet: ''Meent u dat echt? Heb ik iets gemist?''
De Samenleving: ''Nou, neem nu eens de vaststelling van het aantal probleemwijken. Nu al blijken bepaalde buurten daarbuiten te vallen, terwijl de bewoners zelf menen dat hun nood toch erg hoog is. Het lijstje probleemwijken lijkt alsmaar kleiner te worden.''
Het Kabinet: ''Oh, dat bedoelt u. Toen onze minister voor probleemwijken op pad ging om uit te zoeken waar er nou echt problemen waren trok ineens iedereen aan de bel. Van stadswijken tot dorpskernen, van winkeliersverenigingen tot verenigingen van huiseigenaren, van welzijnswerkers tot pastoors. Dat werkt zo niet. Als ik met iedereen in gesprek moet, die meent binnen een door mij aangegeven kader te vallen, dan heb ik aan die honderd dagen niet genoeg. U wilt toch ook niet dat we vier jaar lang alleen maar in gesprek zijn?''
De Samenleving: ''Nee, nee, zeker niet. Die honderd dagen kosten al dure minuten, waarin de meest voor de hand liggende zaken al aangepakt hadden kunnen worden. Ik zou heel graag zien dat u ook daadwerkelijk wat doet. Maar nu dreigen er toch wat mensen buiten de boot te vallen.''
Het Kabinet: ''Welneeeeeee. Kijkt u eens hier, ik ben kapitein op het schip van Staat. Mensen moeten dat niet verwarren met de stoomboot van Sinterklaas. Ik ga geen kadootjes weggeven. Ik ga die mensen belonen, die zelf en vooral samen, hun probleempjes gaan oplossen. Dat is geen kwestie van de hand ophouden en een beetje bij mij komen bedelen. Dat is samen hard aan het werk. Steekt men de handen daadwerkelijk uit de mouwen, dan ben ik best bereid een bijdrage te leveren uit het beperkte budget van de staatskas.''
De Samenleving: ''En wanneer wordt ik dan ingelicht over de stappen die u verder denkt te ondernemen?''
Het Kabinet: ''(grote zucht) Laat ik het nog één keer duidelijk maken. Ik geef alleen maar politieke steun. U moet samen leven, u moet samen werken. U hoeft alleen maar ingelicht te worden over verzoeken, als ik van plan ben wel stappen te ondernemen. Anders heeft inlichten geen zin.''
De Samenleving: ''Dus?''
Het Kabinet: ''Dus dank ik u voor dit genoeglijke onderhoud. Ik moet helaas weer verder. Er wachten mij nog meer gesprekken. Neemt u nog wat koffie en vergeet u de koekjes niet.''