In een naïeve opwelling gisteren een oproep gedaan de jaarlijkse herdenking van de Februaristaking en de huidige boodschap daarvan te verbreden en meer kracht bij te zetten. Hoe is het die spontaniteit vergaan?
Wel, zonder een grondige organisatie kom je niet ver. Dat geldt blijkbaar ook voor een spontane opwelling. Mensen die ik direct benaderde, vonden het een sympathiek idee, maar hadden het veelal graag eerder willen weten.
Ik heb nog wat steun gezocht bij andere weblogs en twee daarvan hebben aandacht aan de oproep besteedt. De een met een artikeltje, de ander plaatste een link. Daar was een commentaartje aan toegevoegd, die overeenkwam met de reacties uit eigen kring: druk, druk, druk. Ja, wie heeft er tegenwoordig nog een agenda waar spontane ruimte in zit?
Afijn, verder afgewacht en om 15.45 uur mijn bezigheden stilgelegd. Ik kijk naar buiten en zeg tegen mijn huisgenoot: hé, zie je hoe rustig het is op straat? Ja, zegt die, voorjaarsvakantie, hè, er zijn een hoop mensen weg. Dat heb ik weer. Een opwelling de wereld in sturen, net als iedereen op vakantie is.
Dan maar wat rondgestruind in het internetnieuws om te zien of er rond de Februaristaking elders nog wat beweging was. Maar het nieuws wordt vooral in beslag genomen door het akelige ongeluk op Schiphol. Dat is het bizarre van herdenkingen. Stil staan bij slachtoffers uit een vreselijk verleden, terwijl er dagelijks op tal van manieren nieuwe slachtoffers vallen. Ik bedoel absoluut geen vergelijk te trekken tussen een vliegtuigramp en een oorlog, maar triest is het allemaal wel.
En dan stuit in ineens op een link naar de “nieuwe februaristaking” en krijg meteen spijt van mijn spontane opwelling.
Al enige tijd blijkt er op internet een oproep te circuleren die tot een nieuwe februaristaking oproept op 25 en 26 februari. Wie er achter zitten is volstrekt onduidelijk. De oproep lijkt op het eerste gezicht nobel, maar er worden zaken genoemd die ik niet met de echte Februaristaking in verband zou brengen. Het lijkt sterk op een oproep om algemene onvrede tegen alles te manifesteren. Ook deze oproep rept van een stil protest en men maakt duidelijk geen enkel verband te willen hebben met extreme uitingen van welke soort dan ook.
Dat laatste is mooi. Maar de herdenking van de Februaristaking heeft een specifiek thema en een heel duidelijk kader. Daar wilde ik bij aansluiten, dat wilde ik versterken. Mijn oproep ging over vrijheid voor iedereen. Onder iedereen versta ik een bonte verscheidenheid aan mensen en onder vrijheid een even grote verscheidenheid aan opvattingen.
Ik kreeg spijt omdat nu misschien die gedachte in verband kan worden gebracht met een initiatief die het, achter een oranje kleur, over eenheid heeft. Dat woordje gaf een onaangename rilling. Ik hoop dat de organisatoren het anders bedoelen, maar eenheid is mij teveel alles over één kam.
Na ongeveer 30 jaren geen acties meer te hebben ondersteund of gevoerd, dacht ik: het wordt weer tijd om te bepalen waar het allemaal omgaat. En dus steunde ik eergisteren de weblogactie tegen de creationisme-folder en deed ik gisteren een oproep tot een spontane staking.
Nu ik zie hoe in het eerste geval zo'n actie ook een hoop geschreeuw en ongenuanceerdheid aantrekt en in het tweede geval je het risico loopt in een verkeerde context terecht te komen, begrijp ik ineens weer waarom er maar weinigen nog moed op kunnen brengen een actie te starten. Ik had het kunnen weten.