Het is onbegrijpelijk dat iemand die een leven heeft, een leven neemt.
Welke verklaring voor de aanslagen in Parijs ook geldig moge zijn, één vraag is er nog niet mee beantwoord. Hadden die jongens wel een leven?
Hadden zij geen familie en vrienden die om hen gaven. Gaven zij niet om hun familie en vrienden? Het is verschrikkelijk als er plotseling iemand die voor jou van betekenis is, uit je leven wordt weggerukt. Zo zal het ongetwijfeld ook verschrikkelijk zijn als je er achter komt dat iemand die voor jou van betekenis is, een moordenaar blijkt te zijn.
Van betekenis zijn is niet zo groot. Het is geven om je dierbaren, collegiaal zijn op je werk, een handje helpen daar waar nodig, ouwehoeren aan de borreltafel, gewoon die dingen die een dagelijks leven al druk genoeg maken.
Je bent ook van betekenis omdat de mensen om je heen ook om jou geven, collegiaal zijn je helpen als het kan en met je ouwehoeren over wat dan ook. Wij zijn eigenlijk ieders dagelijks leven. En als dat abrupt wordt afgebroken, staat je wereldje even op zijn kop. Iemand van betekenis is verloren gegaan voor de betekenis voor een ander.
Wie geen leven heeft, wordt gek. En wie wel een leven heeft maar dat niet ziet, is gek. Je bent alleen in staat een leven te nemen, als je zelf geen leven hebt.
Dit artikel verscheen eerder op Sargasso.