Tag archieven: cultuur

VVD leert provincialen een lesje.

KabinetDit prachtige land kan pas aan de burgers worden terug gegeven als iedereen dezelfde taal spreekt. VVD-Kamerlid Van Nieuwenhuizen ziet dat zo: we hebben een prachtig sociaal vangnet, maar als je het Nederlands onvoldoende beheerst, kan je nog zo’n werkloze Fries zijn, je vliegt er wel uit.

Als de VVD zegt iedereen, dan bedoelt de VVD ook iedereen. De VVD discrimineert niet. Wie de bijstand nodig heeft, moet wel een minimum aan Nederlandse taal onder de knie hebben. In Friesland geven ze al jaren een voorbeeld. Je ziet bij Sociale Diensten tweetalige bordjes en brochures. In het Fries en in het Nederlands. Dat is natuurlijk om de import-Friezen te helpen.

Het voorstel van de VVD moet je niet zien als de zoveelste maatregel om elke a-sociaal in het gareel te ranselen. De VVD is niet a-sociaal. De VVD ziet ook wel hoe moeilijk Friezen, Groningers en Limburgers het hebben. En waar ligt dat aan? De taal, natuurlijk! Neem een voorbeeld aan Verhagen, aan Bleker, aan Leers. Okee, je kunt ze niet volgen, maar ze zijn wel te verstaan. En hebben zij geen prachtige banen? Omdat ze vlekkeloos Nederlands praten.

In de acht provincies waar dialecten nog sterk heersen, is de werkloosheid traditiegetrouw iets groter dan in de andere provincies. In 2010 waren er ongeveer 221 duizend werklozen in Friesland, Groningen, Drenthe, Overijssel, Gelderland, Zeeland, Noord-Brabant en Limburg. Aan 113 duizend mensen werd bijstand verstrekt.

Hoewel het vorige kabinet een wetsvoorstel indiende om de Nederlandse taal in de grondwet op te nemen, met tevens een aparte wettelijke status voor het Fries, is de grondwet nog niet gewijzigd op dit punt. De Raad van State adviseerde negatief over zo’n bepaling, omdat de Raad het een overbodig voorstel vond en als het Fries ook als officiële taal wordt vastgelegd, waarom dan ook niet het Engels en Papiaments? Dat zijn de officiële talen van twee Nederlandse gemeenten.

Dat zaakje loopt nog en zal niet snel worden afgerond, omdat voor grondwetswijzigingen nieuwe verkiezingen nodig zijn. Daar zit de VVD niet op te wachten. Stel je voor dat de partij na een moeizame formatie onverwachts niet in een volgende regering zit. Hoe moet Rutte dan dit schitterende land teruggeven?

Nee, dan maar eerst die werkloze provincialen een lesje leren. Een taallesje. Moeten ze wel zelf doen, want het blijft eigen verantwoordelijkheid natuurlijk. Bijkomend voordeel is dat al de Randstedelingen die ook wel eens uit de bol willen bij het Limburgs carnaval, straks al die Limbo’s ineens verstaan.

Kabinet

Geef een reactie

Plagiaat of hommage

BeyonceIn popmuziek wordt flink gejat. Dat is lang niet altijd met voorbedachte rade. Simpele, toegankelijke muziek ontkomt er niet aan dat riffjes, akkoordenschema’s en zanglijnen al gauw op iets  lijken dat je eerder hebt gehoord.  Bovendien kent elk genre zo zijn eigen stijlregels, waardoor songs sterk overeenkomstige elementen bevatten. En dan speelt de geschiedenis ook een rol. De songwriter die zit te zwoegen op een nieuwe compositie, zal niet alle teksten, akkoordenschema’s, riffjes en solo’s paraat hebben en niet snel doorhebben dat zijn nieuwe hit grote gelijkenis heeft met welk ander liedje dan ook.

Bewust jatten is ook niet ongebruikelijk. Denk aan de vele covers, oude songs in een nieuw jasje. En er wordt veel gebruik gemaakt van wat men in de serieuze kunsten ‘citeren’ noemt. In r&b, hiphop en rap is dat zelfs een hele cultuur geworden. Zowel in de teksten, als in de muziek en in de beeldtaal (de clips) wordt lustig geciteerd en gesampeld. Nu dreigt een van de r&b-iconen aangeklaagd te worden wegens plagiaat.
Het nieuwe nummer Countdown van Beyoncé, dat conform de r&b-traditie stijf staat van de citaten, wordt verdacht van plagiaat. Het Belgische nieuwsblad De Morgen stelt dat in de clip fragementen worden geplagieerd uit de balletvoorstelling ‘Rosas danst Rosas’, van Anne Teresa de Keersmaeker. Als bewijs zet het nieuwsblad een aantal fragmenten uit de clip, naast scenes uit de voorstelling. Het nieuwtje wordt ondertussen flink ‘geciteerd’ in andere media.

Beyoncé weet waar de bedoelde danspasjes vandaan kwamen. Al voor de clip uitkwam vertelde de co-regisseur van de clip, Adria Petty. aan MTV News hoe de clip van de grond kwam. “I brought Beyoncé a number of references and we picked some out together. Most were German modern-dance references, believe it or not. But it really evolved”, verklaart Petty.
MTV News laat verder zien dat Anna Teresa de Keersmaeker niet de enige is die wordt geciteerd. De clip is een aaneenschakeling van verwijzingen naar dansgeschiedenis, film, beeldende kunst en muziek. Danspasjes en bewegingen van Audrey Hepburn, Fred Astaire, Josephine Baker komen voorbij. Citaten uit dansfilms als Flashdance en Fame passeren de revue. Er zit een verwijzing in naar het ballet Glass Pieces (op muziek van Phillip Glass).

De beeldtaal van Beyoncés clip refereert ook aan films als Blow Up en de beeldende kunst van Andy Warhol en Piet Mondriaan. MTV News zette het allemaal op een rij. De clip kan ook worden gezien als een hommage aan de geciteerde bronnen. Bronnen waaraan ook de hedendaagse popcultuur schatplichtig is.
Dat sommige critici twijfelen aan eerbare bedoelingen van Beyoncé, komt misschien door het feit dat in de clip geen verklaring is opgenomen dat het hier om een eerbetoon gaat. Geen tekst in intro of aftiteling, waar dank wordt uitgesproken aan Beyoncés grote voorbeelden.

Als het tot een serieuze aanklacht komt dan zal uitgezocht moeten worden of Beyoncé de grenzen van het citaatrecht heeft overschreden. Zakelijk gezien zullen de vertegenwoordigers van Beyoncés imperium en van Anna Teresa de Keersmaeker er wel uitkomen.
Artistiek gezien is het jammer dat het tot rellerig rumoer komt. Hier hadden de culturele verschillen tussen de artistieke milieus overbrugd kunnen worden. Anna Teresa de Keersmaeker had kunnen weten dat r&b louter copy-and-paste cultuur is. Beyoncé had kunnen weten dat commerciële kunst de opbrengsten van  geleend materiaal moet delen, ook met non-commerciële kunstbroeders- en zusters.

Maar bovenal: hier hadden dansers elkaar kunnen begrijpen. Iedereen is schatplichtig aan iedereen. De moderne dans komt niet uit de lucht vallen, maar is het resultaat van een lange geschiedenis. De clip van  Beyoncé mag gezien worden als een ode aan een tijdsgewricht en een hommage aan de voorbeelden waar zij haar bestaan aan te danken heeft.
Dat het, naar mijn smaak, een oppervlakkig, muzikaal oninteressant en absoluut niet vernieuwend produkt is geworden, doet er niet toe. Beyoncé had haar citaatkunst wel wat explicieter duidelijk mogen maken aan haar fans. Want wie kent tegenwoordig nog de geschiedenis uit het hoofd?

Geef een reactie

Geven en nemen.

collecteHet kan de komende jaren voorkomen dat je ineens suf wordt gebeld door toneelspelers en orkestmusici, die bedelen om geld voor het goede doel. We kennen dat al van de grote nationale inzamelingsacties, als er ergens in de wereld grote nood geledigd moet worden, maar nu kan het best zijn dat ze hand ophouden voor hun eigen goede doel: cultuur.

Deze week stuurde het kabinet een brief naar de Tweede Kamer met de mededeling dat het duurzaam gaat samenwerken met de goede doelensector. Dinsdag werd het convenant ‘Ruimte voor Geven’ getekend door de staatssecretarissen Teeven (Veiligheid en Justitie), Weekers (Financiën) en Zijlstra (OCW) en de SBF (Samenwerkende Brancheorganisaties Filantropie). Uit de brief: “Met dit convenant onderstrepen de filantropische sector en het kabinet hun wens om te komen tot een langdurig partnerschap. Een structurele samenwerking op de vele publieke terreinen waar zij actief zijn, onder meer op het terrein van gezondheidszorg, sport, cultuur, natuur, milieu, onderwijs, wetenschap, ontwikkelingssamenwerking, leefbaarheid en welzijn”.

Waarom dit prachtige initiatief? “In een tijd van heroverweging van overheidsuitgaven van belang dat particulier geven wordt  bevorderd”, schrijven de staatssecretarissen in de brief (pdf).
De inbreng van de overheid in deze samenwerking bestaat vooral uit het bekendmaken van regelingen die er zijn: de fiscale voordelen van particuliere giften. Of zoals in de brief staat: “De staatssecretarissen van OCW en Financiën zullen daarom een geefcampagne organiseren, om de bekendheid van culturele instellingen en burgers met fiscale faciliteiten te vergroten en ze te helpen bij het gebruik daarvan”.

De genoemde Geefwet is gekoppeld aan cultuur, maar de goede doelenorganisaties doen meer dan fondsen verstekken aan kunstzinnige initiatieven. Gaat de culturele sector als proeftuin dienen en zijn daarna gezondheidszorg, sport, natuur, milieu, onderwijs, wetenschap, ontwikkelingssamenwerking, leefbaarheid en welzijn aan de beurt?
Niet dat Nederland te beroerd is om wat te geven. Het CBF (Centraal Bureau Fondsenwerving) houdt bij wat er zoal bijeen wordt gecollecteerd en waar het geld naar toe gaat. Vorig jaar werd er ruim 48 miljoen euro ingezameld. Het grootste deel, zo’n 75% ging naar gezondheid. Bijna 18% ging naar welzijn, waaronder het CBF ook kunst en cultuur laat vallen. Deze sector toucheerde krap 2% van de opbrengst.

Het kabinet voorziet enige argwaan tegen de goede bedoelingen en meldt nog maar even dat “de invulling van de Geefwet binnen de fiscaliteit niet de vorm zal krijgen van een bezuiniging”. Het is te hopen dat het kabinet dat serieus meent, want in april meldde de Vrije Universiteit (pdf) dat het publiek niet bereid is met hun giften de bezuinigende overheid te compenseren.
Wie argwaan heeft, heeft dat terecht. Het is de laatste jaren een gewoonte geworden dat succesvolle maatregelen tot bezuinigingen leiden. Kijk maar hoe het met de pgb’s vergaat. Zo succesvol dat het te duur is geworden en er nu de bijl ingaat. Stel dat de geefcampagne een daverend succes wordt, dan zal de overheid minder belasting binnenkrijgen. Met dit kabinet mogen we dan een volgende bezuinigingsronde verwachten.
Tijd dus voor Kamervragen. Mogen we zwart op wit de garantie dat onze vrijgevigheid tot geen enkele bezuiniging zal leiden?

Geef een reactie

Mecenas roept hulp van Rutte in.

Van den Ende Joop van den Ende wil 100 miljoen euro van Rutte om grote internationale tentoonstellingen te organiseren. Dat trekt zoveel publiek dat er ruim 650 miljoen naar de schatkist zal vloeien. Binnenkort zal Van den Ende met Rutte praten over dit plan.

Oh? Heeft Rutte ineens wel tijd en zin om met Van den Ende te babbelen? November vorig jaar wilde Joop ook al op bezoek bij Mark, maar die reageerde niet op de uitnodiging. In een reactie op de cultuurbezuinigingen, legde Van den Ende in een brandbrief uit hoe de overheid op een gezonde manier de handen van cultuur kon aftrekken. Dat Rutte niet reageerde, vond Van den Ende “heel onzorgvuldig en onnadenkend”.
Van den Ende was een onderzoek begonnen naar de haalbaarheid van een Amerikaans cultuurmodel in Nederland. Dat wilde hij graag aan Rutte uitleggen.

Misschien is Van den Ende goed opgeschoten met dat onderzoek, want nu gaat hij wel met Rutte praten, aldus Van den Ende zelf.
Hij zei dat bij het in ontvangst nemen van de Mandevillepenning, een muntje waarmee de Erasmus Universiteit grote maatschappelijke verdiensten beloont. Joop van den Ende is dit jaar de gelukkige en in zijn Mandevillelezing legde hij uit dat de 100 miljoen staatsinvestering grote tentoonstellingen mogelijk moet maken. Dat trekt zeker bijna 3,4 miljoen cultuurtoeristen van heel de wereld, waar heel de kunstensector van mee kan profiteren. Al die mensen geven bijna 400 euro per persoon uit en van de totale inkomsten gaat de helft, ruim 650 miljoen, naar de schatkist.

Logisch dat Rutte nu wel met Van den Ende wil praten. Dat is nog eens een vorm van staatssteun, die hij goed kan verdedigen en zijn fatsoen mee kan houden ook. Het is voor Van den Ende te hopen dat hij zijn onderzoek goed heeft gedaan, want hoe komt hij aan die 650 miljoen baten voor Rutte?
Toeristenbelasting? Parkeergelden? Nee, dat gaat naar de gemeentekassen. Dat kan weer wel een reden voor Rutte zijn de gemeenten nog verder af te knijpen.

Laten we eens een groffe berekening maken van posten die direkt voor de schatkist zijn bestemd. Op basis van één grote tentoonstelling per jaar. Het gaat dan vooral om staatsinkomsten als btw en inkomensbelastingen.
Als zo’n tentoonstelling meteen die 3,4 miljoen toeristen trekt en ze allemaal een toegangskaartje van 25 euro kopen en binnen wat consumpties gebruiken, dan kan dat de staat bijna 13 miljoen euro aan btw opleveren.
Als de helft van die bezoekers met openbaar vervoer reist en de andere helft met de auto, dan zou er nog eens 18 miljoen aan btw en accijns te genereren zijn. Misschien zorgt zo’n tentoonstelling wel voor 7500 directe en indirecte arbeidsplaatsen, waarbij iedereen rond de 30.000 euro bruto per jaar verdient. Dat kan de staatskas ruim 81 miljoen aan inkomstenbelasting opleveren.
Deze groffe berekening is in dit exceldocument nader te bekijken.

Alles bij elkaar is dat net boven de 100 miljoen en dus zou Rutte’s investering budgetneutraal zijn. Het is wel ruim 550 miljoen minder dan Van de Ende toezegt. De vraag is dus: wat klopt er niet aan de hierboven geschetste berekening en is Van den Ende’s toezegging wel haalbaar?

Een andere vraag is of Van den Ende gelijk heeft dat zulke tentoonstellingen de door bezuinigingen geplaagde cultuursector kunnen helpen. De musea organiseren de tentoonstellingen en ballet-, muziek- en operagezelschappen “profiteren mee doordat zij in hun programmering kunnen aanhaken bij de publiektrekkende tentoonstelling”. En natuurlijk is het goed voor de lokale economie, aldus Van den Ende.
Is Nederland klaar voor een commerciële kunstensector?

Geef een reactie

De culturele berg en Mohammed.

CCD Als de berg niet naar Mohammed komt, zal Mohammed naar de berg moeten gaan. Vervang ‘berg’ door museum, theater, concert of ballet en zie daar een probleem. Mohammed is hier gemakshalve de figuur die de niet-westerse allochtoon symboliseert, zoals Jansen, Pieterse, Henk en Ingrid de inheemsen vertegenwoordigen. En wat doet Mohammed? Volgens de fabel ging hij wel naar de berg, volgens recent onderzoek gaat hij niet naar het museum, een toneel-, muziek- of dansvoorstelling.

Daar moet wat aan veranderen. Dat hebben de culturele instellingen beloofd aan de vorige minster van cultuur, Ronald Plasterk. Om die belofte na te komen, heeft men de Code Culturele Diversiteit opgesteld, die vandaag in Amsterdam is gepresenteerd.
De organisatoren hebben de huidige minister van cultuur uitgenodigd, maar Halbe Zijlstra was bang dat zijn aanwezigheid geld zou gaan kosten. In zijn antwoord aan de organisatie (pdf!) slaat hij de uitnodiging af en schrijft: “Ik ben niet principieel tegen gedragscodes die de sector zichzelf oplegt, wel maak ik bezwaar tegen de gedachte dat de rijksoverheid de invoering moet financieren en toezicht houden op de naleving hiervan. Ook dat dient een zaak van de sector zelf te zijn. Mijn aanwezigheid bij de presentatie zou ten onrechte de suggestie wekken dat de overheid toch een rol heeft”.

Verder schrijft hij dat de afspraken die ooit met Plasterk zijn gemaakt, niet passen in het huidige kabinetsbeleid. Die afspraken hoeft hij dus niet na te komen, vindt Zijlstra, en hij eindigt de brief met: “Uw opmerking over een toezegging van € 800.000 moet dan ook op een misverstand berusten”.
Wiens misverstand dat dan is, zou eens uitgezocht moeten worden (de onderste steen!), omdat dit kabinet zelf nogal wat misverstanden de wereld in helpt. Zie de 3000 extra politieagenten. Dat worden er 10 duizend minder, omdat ze plaats moeten maken voor toezichthouders.

Maar goed. De Code Culturele Diversiteit dus (pdf-je te downloaden via de website van de Vereniging van Schouwburg- en Theaterdirecties). Toen ik de term las, dacht ik eerst: waar gaat dat over? Een beetje klassiek orkest heeft ruim 20 procent buitenlanders achter de lessenaars zitten, regelmatig gedirigeerd door buitenlanders en vrolijk buitenlands werk spelend.
Een dansclub als het Nationaal Ballet heeft alleen maar buitenlandse ballerina’s op het podium rondhuppelen. In de musea werken een aantal conservatoren van buitenlandse origine en hebt u de suppoosten wel eens goed bekeken?
Alleen bij het toneel werken, op een enkeling na, louter geboren en getogen Nederlandse acteurs en actrices. Tot zover is er aan diversiteit niet zoveel mis, zou je zeggen.

Bij nadere bestudering blijkt het vooral te gaan om het publiek. Als er al veel publiek naar de Kunst komt, is het niet zo divers als men zou willen. Specifieker: hooguit 10 tot 20 procent van de Kunstliefhebbers hoort tot wat de niet-westerse allochtoon wordt genoemd.
Om dat te verbeteren schrijft de Code voor dat de culturele instellingen hun programma’s nog eens onder de loep nemen, hun publiciteit beter afstemmen, de kunstzinnige behoeftes van die niet-westerse allochtoon eens na te pluizen en dan een mooi plan van aanpak te maken.

Dat hoeft niet zo moeilijk te zijn, lijkt mij. Ik durf te wedden dat er op de jaarlijkse Uitfestivals meer publiek rondloopt, dan op een gemiddeld avondje theaterbezoek en dat het aandeel ‘niet-westers allochtoon’ boven de eerder genoemde 10 tot 20 procent ligt.
Het maakt niet uit of het publiek nou is voorzien van het etiket allochtoon, autochtoon, wel of niet-westers, boeren, burgers en buitenlui. Als de Kunst meer publiek wil, moet het de tempels uit. Niet één keer per jaar, maar elke maand. Waarom zou de Kunst een onbeweeglijke berg moeten zijn? De Kunst moet naar de mensen en niet andersom.

Geef een reactie

Kunst brainstorm.

Dali Denken is al een hele kunst, nu mag je ook nadenken over kunst. En dan niet piekeren over bezuinigingen, maar over de kansen die de crisis ook schijnt te bieden.

Vanaf morgen kun je jouw ideeën kwijt over vernieuwingen in de kunstwereld. Kan cultuur blijven bloeien bij een nieuw soort financiering? Geen subsidies maar, mecanaten? En moeten de kunsten niet op een andere manier in de markt worden gezet? Hoe blijven kunst en cultuur de creatieve motor van het land, vragen de initiatiefnemers van KoersKunst zich af (meer in De Volkskrant).

Om antwoorden te vinden, wordt er een landelijke brainstorm opgezet. Iedereen mag zijn ideeën spuien. De besten worden vanaf 8 april on-line gezet op KoersKunst.nl.
Het blijkt een initiatief van Johan Idema, adviseur van culturele instellingen bij Lagroup, een adviesbureau voor de vrije tijds- en cultuursector. De Volkskrant en de Avro verzorgen de media-aandacht. En natuurlijk wordt het niet uit de rijkskas gesubsidieerd, maar dragen drie fondsen bij in de kosten.

Het hele concept lijkt vooral te moeten gaan over hoe je meer publiek naar een symfonieorkest, een museum of een theater krijgt. Bijvoorbeeld door het publiek een van de violen te laten adopteren, met een direct twitterlijntje naar de bespeler ervan. Of beeldhouwers die hun atelier openstellen door er een webcam in te hangen, zodat je ze elk gewenst moment kan volgen. Het liefst met de mogelijkheid een ideetje aan te dragen hoe de kunstenaar zijn beeld kan vernieuwen. Zoiets.

Zou het ook mogen gaan over hoe kunst vooral vrij blijft? Of over meer geld naar vernieuwende kunst?

Geef een reactie

Emotionele kenniseconomie.

Het emo-lab Donderdag 4 november wordt de derde Verwey-Jonkerlezing gehouden. Deze keer gaat het over de kenniseconomie en de emotiecultuur. Het verband tussen die twee zaken?
Een van de sprekers zal het hebben over alle aandacht voor de kenniseconomie, waardoor de burger die zich door emoties laat leiden, misschien verwaarloosd wordt. Moeten we naar “psychologie + economie = kennis”?
De andere uitgenodigde spreker stelt dat in de economische wetenschappen het besef groeit, dat mensen eerder emotionele, dan rationele beslissers zijn. Wordt het tijd voor een andere visie op emoties in onze kenniscultuur?

Kennis is macht. Dat is absoluut niet waar. Bepaalde kennis, in een bepaalde context kan macht zijn. Het ontbreken of achterhouden van kennis kan ook tot macht leiden.
Emotie is macht. Ook niet absoluut waar, hoewel in deze tijden emoties van feelgood-beleving tot onderbuikgevoelens belangrijker lijken te zijn dan rationele kennis.

Kennis over emoties is macht. Dat lijkt me helemaal waar. Bekend van reclame- en marketingtechnieken. De verkoop van allerhande waar, mag gerust de sentimenten-economie worden genoemd. Als het aan sentimenten ontbreekt, dan worden ze wel gecreëerd. Dat kennen we van ‘de politiek’. Nederland is veilig, maar incidenten worden aangegrepen om een gevoel van onveiligheid levend te houden.
Wie de emoties kent, heeft de macht. Met als klinkend resultaat goed verkopende produkten, hoge kijkcijfers of het doorvoeren van wetten, die de macht consolideren.

Kennis of emotie . Wat is uiteindelijk van doorslaggevende betekenis? Kennis dus. Niet alleen kennis waardoor we met betere technologie problemen als een dure zorg kunnen tackelen of een nog mooier beeldscherm op de i-phone krijgen. Ook kennis over “wat-de-mens-beweegt”.
We weten dat we in tranen kunnen schieten als we een ui snijden. We weten ook dat mensen in de lach schieten als ze iemand bezig zien de ui weer in elkaar te zetten, om het huilen te stoppen. We weten nog lang niet waarom iemand tot zo’n idiote handeling overgaat.

We weten ook waarom een grote groep mensen het op een lopen zet als er een idioot staat te schreeuwen bij een dodenherdenking. We weten ook dat er, om biologische en of sociologische redenen, altijd idioten zullen zijn. We weten nog niet idioten zo’n plaats in de samenleving te geven, zonder bang voor ze te zijn.
Er valt nog heel wat kennis te vergaren over emoties.

Geef een reactie

Multiculturele mislukking

Nederlands elftal In Duitsland is de multiculturele samenleving mislukt, zegt Frau Merkel. Er zullen in ongetwijfeld Nederlanders zijn denken: “oh, maar dat wisten we allang. Bij ons is dat ook zo”.

Onze nationale trots, het elftal dat door complete natie dolenthousiast gesteund wordt als ze weer eens een of ander toernooitje moeten spelen, is een smeltkroes van Groningers, Limburgers, Antilianen, Surinamers, Molukkers en Marokkanen. Je kunt wel stellen dat onze multiculturele samenleving is mislukt

Waar eerst Turken en Marokkanen de tomaten plukten en de asperges staken, zie je nou Polen en Bulgaren werken. Werken in dezelfde kassen, wonen in dezelfde barakken, caravans of vakantiehuisjes. De Nederlandse taal leerden ze op die manier niet vlot, maar ze werkten wel. Je kunt wel stellen dat onze multiculturele samenleving is mislukt.

En de boel wordt bij elkaar gehouden door een royale familie, wiens wortels in Frankrijk en Duitsland lagen en niet te beroerd zijn een Argentijnse aan de stamboom toe te voegen. Die spreekt dan wel bijna accentloos Nederlands. Dat kon je van haar overleden schoonvader en opa niet zeggen. Er is er nog eentje uit de familie geflikkerd omdat ze een katholieke Spanjaard trouwde. Ja, dan kun je wel stellen dat onze multiculturele samenleving is mislukt.

Allemaal symbolisch leiderschap, het echte regeren wordt gedaan door mensen met dubbele paspoorten en gedoogd door de man van een Hongaarse. Die man leidt een beweging die het niet zo heeft op vreemde smetten en toch ook aanhangers heeft wiens ouders uit verre streken komen. Dus het is wel zeker dat onze multiculturele samenleving is mislukt.

En dan die taal die iedereen uitslaat! Echt Fries, Gronings of Limburgs kun je toch geen accentloos Nederlands noemen. De Schotten, Engelsen en Amerikanen die hier werken, leren de taal niet omdat Nederlanders wel een aardig mondje engels spreken. We can well say taht de multicultural living together had missucceede, of zoiets.

Kijk je naar de immigranten van de laatste jaren, dan zie je dat ze werken, naar school gaan, familiefeestjes hebben, op de voetbalvereniging zitten en op zondag wandelen als het mooi weer is. Kortom ze doen alles dat alle immigranten voor hen, vanaf dat de Batavieren hier binnenkwamen, ook hier zijn gaan doen. Inclusief de hand ophouden als ze werkloos zijn of te beroerd zijn om te deugen en een criminele carrière prefereren. Iedereen doet, wat alle anderen ook doen.

Ja, dan kun je maar één ding concluderen: onze multiculturele samenleving is mislukt.

Geef een reactie

Gemeenten bezuinigen vooral op armoe

Gemeenten bezuinigen vooral op armoe Na de gemeenteraadsverkiezingen van 3 maart duurde het even voor elke gemeenten een nieuw bestuurd had, maar nu de meesten inmiddels aan het werk zijn, wordt duidelijk dat we een jaar van gemeentelijke armoe tegemoet gaan.

Begrotingen en meerjarenplannen zijn opgesteld. Hier en daar zelfs al goedgekeurd door gemeenteraden. Vooral welzijn en zorg worden gekort, meldde gemeente.nu al in augustus. Met name de vier grote steden pakken de armoe voortvarend aan. Ook cultuur krijgt een douw. Bibliotheken worden gekort, muziekscholen moeten sluiten en jawel, gemeenten geven het goede voorbeeld door ook het mes in zichzelf te zetten.
Den Haag (college van PvdA, VVD, CDA en D66) wil dat alle culturele en welzijnsinstellingen volgend jaar elk 7,7 procent inleveren. Rotterdam gaat er zo’n 1000 ambtenaren uitgooien en bezuinigt 250 miljoen op zichzelf.

Het zijn nog maar een paar voorbeelden. De gemeenten moeten wel, zeggen de burgemeesters en wethouders. Kabinetsmaatregelen dwingen ons ertoe. Ze kunnen het ook niet helpen dat er op de PGB’s (persoonsgebonden budgetten) moet worden gekort. Bijstanduitkeringen staan onder druk, dankzij de korting van Donner. En er hangt natuurlijk ook nog een fikse korting uit het gemeentefonds boven het hoofd.
De grote steden gaan er fiks tegenaan, elders in het land sputtert men nog wat tegen. Dat het gemeentefonds gehalveerd kan worden is onzin, menen de gezamenlijke gemeenten. Toch is de algemene consensus dat aan geen enkele bezuiniging valt te ontkomen.

Uiteraard worden plannen van een nieuwe kabinet gevreesd. De gemeenten hebben zo weinig vertrouwen in een minder pijnlijke uitkomst, dat nu dus al de botte bijl wordt gehanteerd. De burgers worden tevreden gehouden door minder lastenverzwaring in het vooruitzicht te stellen, hoewel gratis parkeren daar zeker niet onder zal vallen.
De gemeenten leggen de schuld ook bij het huidige kabinet, dat de schuld natuurlijk bij de kredietcrisis legt en het gemeentefonds kort houdt.

Het zwarte pieten zal de burger niet veel helpen. En alle participatieplannen ten spijt, de burger zal er ook nauwelijks invloed op hebben. Daar zijn de volgende verkiezingen voor.
Het woord is de komende tijd aan de gemeenteraden. Aangezien de colleges van B&W op een meerderheid kunnen rekenen, valt te verwachten dat een enkel detail wordt gewijzigd, maar de grote lijnen, en dus de grote bedragen niet.
De stem van de getroffen instellingen zullen wellicht gehoord worden, zonder dat men van plan is er echt naar te luisteren. Gemeentelijke colleges gaan natuurlijk niet eerst op een 100-dagen tour, met de kans het Balkenende-verwijt over zich heen te krijgen.

Bij veel culturele en welzijnsinstellingen zijn de werkgevers inmiddels begonnen hun personeel in te lichten over de bezuinigingen en vragen hun medewerkers plannen te maken hoe ze met minder geld toch nog veel overeind kunnen houden. Sommigen zijn al overgegaan tot vacaturestops en continueren de tijdelijke contracten niet langer.
Burgers zullen, na het snoeien in de lokale ambtenarij, merken dat de dienstverlening achteruit gaat. Want wat de gemeentebesturen daar ook voor mooie woorden over zeggen, haal je geld en mensen weg dan moet dat toch ergens te merken zijn.

De gemeenten gaan niet op de stoep van de regering staan, want er is (nog) geen regering. De burgers zijn erg afwachtend, want de stoepen van de gemeentehuizen blijven leeg. Ik ben benieuwd of dat het komend jaar zo al blijven.

Geef een reactie

Old boys, currants-cake

Old boys, currants-cake Het is met de integratie nog geen dikke mik. Ik bedoel niet De Integratie, die hoog op de politieke agenda’s staat. Dat verwarrende debat waar de een het over de normen en waarden van goed burgerschap heeft, een ander de totale assimilatie eist en allen reppen van een probleem bij een specifiek deel der bevolking. Terwijl ze het hebben over mensen die uitstekend geïntegreerd zijn.

Uitstekend, want wat doen de nieuwkomers hier? Ze wonen, werken of ze houden hun hand op voor een uitkering. Precies zoals al die mensen het doen, die hier al jaren wonen.
En er zijn onder de nieuwkomers ook lui die zich snel aansluiten bij typisch inheemse gewoonten als matten na een avondje uitgaan, comazuipen op de bible belt of folklore, waadoor de bekerfinale tussen Ajax en Feyenoord verdeeld moet worden over twee wedstrijden.

Gek dat op veel gebieden integratie, soms op het vervelende af, zo soepeltjes gaat. Toch wil het er bij veel mensen niet in dat een ander er helemaal bijhoort.
Het gaat dus niet om problemen of pluspunten. Het gaat er om of de status quo van ouwe jongens, krentenkoek bereikt kan worden. En dat is tamelijk lastig.

Lastig, omdat iedereen te maken kan krijgen met vormen van uitsluiting. Daarbij is het niet meteen glashelder wat er gedaan moet worden om die uitsluiting te voorkomen. Iemand kan alles in het werk stellen om zich bij een groep aan te sluiten. Dezelfde kleren aantrekken, dezelfde eetgewoontes overnemen, dezelfde winkels bezoeken, dezelfde kranten lezen, dezelfde wetten naleven, hetzelfde onderwijs volgen.
Maar als iemand niet heel rap de ongeschreven gedrags- en culturele codes onder de knie geeft, wordt het moeilijk de status van Ons Soort Mensen te verkrijgen.

Daarom zie je niet alleen te weinig vrouwen in topfuncties, ook mannen hebben moeite een glansrijke carrière te ontwikkelen, als ze niet uit hetzelfde old boys netwerk afkomstig zijn. Dat stelt psycholoog Henk Noort in een column in het Financieel Dagblad. Hij refereert daarin naar een onderzoek van bestuurswetenschapper Mick Matthys.
Die zegt dat een universitaire opleiding alleen, niet genoeg is voor mensen uit de arbeidersklasse, om mee te kunnen draaien in welk old boys netwerkje dan ook. Omdat ze “niet de juiste taal en codes beheersen en niet de bij de beroepsgroep horende sociale netwerken hebben”.

Ouwe koek, lijkt me. Het gaat niet alleen om ‘the way you walk’, het gaat vooral om ‘the way you talk’. Je hoort pas bij een groep als je dezelfde grappen vertelt, hetzelfde jargon hanteert, dezelfde etiquette er op nahoudt.
Mick Matthys pleit voor extra persoonlijke aandacht voor de getalenteerden uit de arbeidersklasse en vindt de plannen om de studiebeurs af te schaffen een slecht idee.
Henk Noort ziet niets in het slopen van het old boys netwerk. Ook hij ziet een taak voor het onderwijs weggelegd. Verwijzend naar de lessen wellevendheid, die officieren vroeger kregen, pleit hij ervoor de academici uit achterstandsgroepen de sleutel tot de ongeschreven codes te geven.

Natuurlijk is het reuze handig de codes goed te kennen, van de groep waartoe je wilt behoren. Wie er ontwetend van wil blijven, zal altijd op dikke muren stuiten. Maar kun je die kennis ook benutten, zonder geweld te doen aan je eigen persoontje? Moet je die codes ook overnemen en integreren in wat jij bent?

Dat gaat weer de richting van assimilatie op en daarmee een gemiste kans voor de ontvangende groep het ingesleten patroon op te pimpen met elementen van het patroon dat de nieuwkomer meebrengt. Ook een ingesleten patroon. Maar je hebt het dan wel over integratie: beetje van dit, beetje van dat en samen het beste er van maken.

Onderwijs kan een handje helpen. Door iedereen te leren dat niets vanzelfsprekend is. Ook de eigen ongeschreven codes niet.

Geef een reactie