Tag archieven: kunst

Automatische concepten

Komt er een Covid monument?

Eerder verschenen op Sargasso.

Wat vindt u? Moet er een Covid monument komen? En is dat dan één nationaal monument of iedere gemeente een eigen ‘memorial’? Heeft u ook een idee hoe dat monument er uit mag zien?

Het Covidvirus gaat weer lekker tekeer. Zo ook sommige mensen die uit het OVV-rapport over het coronabeleid van het kabinet zo hun eigen kersen plukken om de verdediging tegen het virus maar op zijn beloop te laten.

Herinnert u zich het nationale applaus voor de zorgmedewerkers nog? Heeft u wel eens stil gestaan bij de vele coronamonumenten die overal werden opgericht?
Lees verder

Laatste nieuws

Laatste nieuws

Mocht u ze gemist hebben, hier een overzicht van mijn recente stukken op Sargasso, die daar onder het pseudoniem P.J. Cokema verschijnen:

In de rubriek Kunst op Zondag:

4 augustus: Woodstock in 4’33”. Het popfestival Woodstock (50 jaar geleden) in Bethel zou ondenkbaar zijn geweest zonder een kunstenaarskolonie in… Woodstock! Over ongebonden, vrije kunstenaars die o.a. Met stilte produceerden.

11 augustus: Over Robert Rauschenberg, die schilderijen maakte waar John Cage zijn inspiratie voor zijn ‘stilte’-composities vond.

18 augustus: Over Jenny Holzer en haar “Truisms” (oneliners, aforismen, onweerlegbare waarheden). Hioerboven ziet u een vn haar beroemde “Truisms”.

En verder nog (klik door)… Lees verder

Laatste nieuws

KrantenjongenAchter de schermen wordt druk gewerkt om de prijsuitreiking van de Blogparel 2013 tot een bijzonder en leuk evenement te maken. Weinig tijd dus om hier nog wat te plaatsen.

Daarom het laatste nieuws van uw redacteur, die onder het pseudoniem P.J. Cokema ook op het roemruchte Sargasso schrijft.

Ik mocht invallen in de rubriek Politiek Kwartier en liet mijn  licht schijnen over de gemeenteraadsverkiezingen. Conclusie: de gemeenteraad is dood.

De gemeenteraadsverkiezingen gaan steeds minder over ‘democratie van onderop’. Lokale democratie kalft af door dalend animo voor raadswerk en de verkiezingen zelf. Er wordt gezocht naar alternatieven voor controle van lokaal bestuur.  Dit zijn de laatste gemeenteraadsverkiezingen. Laten we er een feest van maken

In de laatste Kunst op Zondag staat de schilder Francis Bacon centraal. Schokkend. Wreed. Angstaanjagend. Gruwelijk. Of gewoon mooi?

Ook al weet ik dat veel van zijn werk te maken heeft met verschrikkingen, verloedering en verval, ik vind Bacons werk “gewoon mooi”. Ik zie de wreedheid er achter niet eens meer. Waardeer ik Bacons werk nu helemaal verkeerd?
Wat vind jij van het werk van Francis Bacon?

Tot slot:
Wie op 1 maart bij de prijsuitreiking van de Blogparel 2013 wil zijn, kan mailen naar postmaster@peterspagina.nl Er zal een keur van bijzondere bloggers aanwezig zijn, evenals wat prominente gasten uit en rond de blogsphere.
Meld je aan en je krijgt dan de uitnodiging, tevens toegangsbewijs, toegestuurd.

Blogbal: kunst en vriendschap

Blogbal2014Bloggen, kunst en vriendschap komen samen. Zo’n drie weken geleden maakt het Blogbal bekend waar deze feestelijke tegenhanger van het Boekenbal zal plaatsvinden. Op vrijdag 7 maart 2014 worden bloggers en aanhang verwacht in Arti et Amicitiae te Amsterdam.

Schitterend gekozen, vind ik. Alleen al vanwege de naam van het gebouw. Arti et Amicitiae (voor de kunst en voor de vriendschap) is een vereniging van kunstenaars en kunstliefhebbers. Tot de leden behoren beeldend kunstenaars, schrijvers, fotografen, filmmakers, waaronder bekende namen als Phil Bloom, Jan Cremer, Eddy Posthuma de Boer, Wim T. Schippers en Lydia Schouten.

Een paar Arti-leden verschenen in Sargasso’s Kunst op Zondag. In Herschoenen verscheen werk van Marja van Putten, in Polders figureerden Stanislaw Lewkowicz en Moritz Ebinger, in Zorgen zagen we Helga Kos en in Wetenschap kwam een onderzoek van Krien Clevis aan de orde.

Het is een al even bont gezelschap als de zeer diverse bloggersgemeenschap.
Lees verder

Kunst, voetbal en crisis.

VoetbalEerst weer een doorverwijzing. Wil je voetbalplaatjes ruilen, neem dan een kijkje bij Sargasso’s Kunst op Zondag. Het is verrassend te zien hoe kunst en voetbal samengaan.

En dan nog wat losse notities.
Zat ik afgelopen week net te denken dat de PvdA en de SP samen op zouden moeten trekken, blijkt dat ook een serieuze overweging bij SP en PvdA te zijn. Mooi zo. Ik zou zelfs zeggen: vraag GroenLinks, D66 en de CU erbij en als de laatste voorspelling van Maurice de Hond de verkiezingsuitslag zou zijn, dan mag die combinatie op 76 zetels rekenen. Op naar de 80. Waar wachten deze partijen eigenlijk nog op?

Onder het motto ‘als niets helpt, die dan niets’ lijkt wachten wel het enige dat ‘De Politiek’ doet. Plannen van Rutte I zijn door de Kunduz-coalitie voor een deel in de prullenbak gekieperd. Na de presentatie van het Kunduz-akkoord trekt men de een na de andere aangekondigde maatregel weer in. Dat mag allemaal met recht een crisisbeleid worden genoemd, maar niet in de echte zin van het woord.

Maatregelen worden afgelast, verzacht of uitgesteld, maar andere oplossingen zijn nog niet te zien. Waar wachten alle partijen eigenlijk op?
Tot de crisis zich vanzelf oplost, natuurlijk. En dat gaat gedeeltelijk ook gebeuren. De financiële instellingen die er zo’n puinhoop van hebben gemaakt, zijn hardleers. Maar zonder betalende klanten kunnen ze niet, dus verzinnen ze wel wat om ons niet geheel blut en berooid achter te laten.

Ook in de politiek is men hardleers, maar met de verkiezingen voor de boeg zullen de partijen het uiterste aan creativiteit verwachten van de campagneteams. Tip: kom met de slogan ‘Wij gaan over ons eigen geld’. Vertaald in een aantal krasse maatregelen. Bijvoorbeeld een verbod op beurshandel naar aanleiding van politiek beleid. Of het verbieden van voor de burger ongezonde speculaties. Het is tenslotte van de gekke dat de beurs reageert als een regering voor speculanten onwelgevallig beleid afkondigt. Of dat er met voedsel wordt gespeculeerd.

Het moet eens afgelopen zijn met handel in geld. Geld is een smeermiddel, geen productiemiddel. We werken er voor, we consumeren er mee, dus het zou volstrekt onmogelijk moeten zijn dat speculanten uit die ruilhandel een slaatje kunnen slaan. Geef die handel een Second Life, zou ik zeggen. Stort die markt dan in elkaar, dan hebben we er in het echte leven geen last van.

Tenslotte: uit de Kunst op Zondag-aflevering over voetbalplaatjes deze fraaie wedstrijd: Duitsland – Griekenland, met een voor deze tijden bijzondere uitslag.

Bij de buren

PijlIn mijn dagelijks werk (daklozenopvang, dagelijks ‘booming business’) is doorverwijzen een van de belangrijkste werkzaamheden. Dat pas ik hier ook maar eens toe.

Voor wie het nog niet weet: onder het pseudoniem P.J. Cokema (waar denkt u dat het voor staat?) blog ik ook op het roemruchte Sargasso. Ik verwijs u door naar twee recente artikelen.

Op 2 juni verscheen ‘En nu iets heel anders’, een artikel voor radeloze kiezers die niet weten waar ze in september op zullen stemmen. Als ze niet op de gevestigde partijen willen stemmen, hebben ze dan een goed alternatief?

Gisteren, 3 juni, verscheen weer een aflevering van de wekelijkse rubriek Kunst op Zondag. Met deze keer tips voor de zomermaanden. Kunst op zomerfestivals en in tuinen en parken. Mocht u meer mooie kunst op bijzondere buitenplaatsen weten, gooi uw tips dan in de reacties.

Weer kunst op de A7?

PalletIn augustus uitte ik hier het vermoeden dat een surrealistische kunstenaar de A7 onveilig maakte. Op de snelweg tussen Abbekerk en Den Oever werden al vanaf februari voorwerpen aangetroffen, die niet tot het gangbare snelwegmeubilair hoorden.  Een plastic geit, een fiets, een keramieken koe. Een televisie, een klikobak, een magnetron en een betonblok op een stoel, om precies te zijn.
Het leek wel of iemand La Jeunesse Illustrée van Magritte kopieerde.

Ook al zette de politie een rechercheteam op de affaire, we hebben er sindsdien niets meer gehoord. Zou de ‘dader’ zich betrapt hebben gevoeld door het artikel op Codes, keuzes en maakbaarheid?
Tot vorige week. In de nacht van donderdag 3 november op vrijdag 4 november werd op de toerit Wieringerwerf een pallet aangetroffen. Nadat een vrachtwagen een eerste confrontatie met het hout had, is het voorwerp daarna door andere auto’s aan splinters gereden. Het rechercheteam werd er bij gehaald, maar vond ook deze keer niets relevants.

Een pallet? Een verband met de andere voorwerpen? Kom op, zeg. De politie heeft wel wat beters te doen. Hoewel?
Ik heb ooit eens als suppoost in een museum gewerkt en heel wat kunstwerken werden op pallets aangevoerd. Als het hier om de A7-surrealist zou gaan, dan had er ook een ander voorwerp gevonden moeten zijn. Maar daar wordt in het nieuws niets over vermeld.
Zonde trouwens, dat de pallet aan gort is gereden. Je zou dat, met enig surrealistische fantasie, het vernietigen van een kunstwerk in wording kunnen noemen.

Eind 2010 liet het Cobra Museum  de Amerikaanse kunstenaar Mike Bouchet een installatie bouwen, getiteld ‘Sir Walter Scott, 2010’. Genoemd naar een type eengezinshuis, opgebouwd met goedkope materialen, dat in Amerikaanse voorsteden te vinden is. De installatie bestond uit 15 componenten; pallets met opgestapeld bouwmateriaal, elke pallet is geplaatst op een tapijt.
Wie weet wilde de A7-surrealist een pallethuis bouwen en een statement maken over de door de crisis in verval geraakte woningmarkt.

Wanneer precies weet ik niet, maar  kunstenaar Filip Jonker maakte ooit de ‘Ode aan de Europallet’. Deze kunstenaar neemt pianos, kerken, boten, hooibundels en pallets als uitgangspunt voor zijn werk. Door materiaal uit hun normale context te plaatsen wil hij een nieuwe waardering voor de voorwerpen tot stand brengen, zoals hij op zijn website stelt.
De ‘Ode aan de Europallet’ is niets anders dan een gewone pallet, maar dan wel gemaakt van duur hout. De A7-surrealist wilde misschien de euro-crisis op een pallet tentoonstellen.

In 2010 besteedde NRC.next een artikel aan palletkunst. Van kunstenaars die sculpturen van pallets maken tot designers die er meubels mee bouwen.
Dus misschien had het Noord-Hollandse rechercheteam de vrachtwagenchauffeur moeten inrekenen, die een beginnend kunstwerk van de A7-surrealist heeft overreden.

Voor de aardigheid tot slot een plaatje van het Pallet Paviljoen, in 2005 gemaakt door Matthias Loebermann, voor een ski-evenement in Duitsland.

 

PalletPaviljoen

Tanden en kunst.

KunsttandDenk je aan kunst en tanden, schiet je natuurlijk meteen het gebit te binnen dat  in een glas water op oma’s nachtkastje stond.  Protheses dragen vaak het voorvoegsel ‘kunst ’, om te benadrukken dat het om namaak gaat. Je wordt een stuk minder jaloers op iemands mooie tanden, als op de tanden het woordje kunstgebit te zien zou zijn.

Ik kom hier op toen ik las dat een kies van John Lennon bij een veiling 22.500 euro heeft opgebracht . De nieuwe eigenaar, een tandarts, wil de rotte kies tentoonstellen in zijn praktijk. Niet omdat het kunst is. Op veilingen brengt echte kunst vaak heel wat meer op. Drie dagen geleden werd een schilderij van Gustav Klimt voor 29,5 miljoen euro geveild.

Lennons kies is overigens niet voor een ongebruikelijk bedrag over de toonbank gegaan. Er bestaat een soort tandenkunst, waar bepaalde verzamelaars dol op zijn: scrimshaw. Vooral bekend als ets- en grafeerwerk op tanden van zeezoogdieren. Een bezigheid waar vroeger walvisjagers hun schaarse vrije tijd mee vulden.  Er zijn voorbeelden bekend die op veilingen 21 tot 44 duizend euro opbrachten.

Bestaat er hedendaagse scrimshaw? Jazeker, wil je John Lennon op een tand of kies? Dat kan door een kroon te laten zetten met Lennons smoel er op. De Amerikaanse tandtechnici Ron Grant en Steven Heward, vinden tandtechniek al een hele kunst op zichzelf, maar de kroon op hun werk vinden ze toch miniatuurplaatjes van beroemdheden op de tanden van hun klanten.
Het haalt het niet bij het ets- en grafeerwerk van de walvisvaarders, want de tatoeage is er ook snel weer af te halen. Maar het is weer eens wat anders dan een gouden kroon.

Dat Amerikanen wat meer last van de crisis hebben dan wij, heeft ongetwijfeld te maken dat ze elke vondst tot het uiterste uitmelken om er dollars uit te peuren. Het zal je niet verbazen dat er dan ook een “Do-It-Yourself Home Kit” is, waarmee je zelf tandenkunst kan maken (zie op de Jijbuis dit reclamefilmpje).

In tijden waar de kunst flink van zich af moet bijten om weerstand te bieden tegen bezuinigingen, is het wel aardig om te zien dat kunst op de meest uiteenlopende manieren is geïmplanteerd in de samenleving. Kunst in de mode, in design van alledaagse gebruiksvoorwerpen, in architectuur en dus ook in tandtechniek.

Dat kunst wel nuttiger toegepast kan worden, valt vandaag te lezen in mijn artikel in Kunst op Zondag, op Sargasso. Over hoe creativiteit van kunstenaars een bijdrage kan leveren aan de duurzaamheid van het aards bestaan.

Tot slot: Over kunst en tanden verscheen in 2008 een aardige serie artikelen van Ine Poppe op het cultuurblog van het NRC. Onderaan het eerste artikel kun je doorklikken naar de rest. Tussen het tweede en derde artikel en het zevende en achtste artikel moet je even doorklikken, want daar staan stukjes die er niets mee te maken hebben.

Werkonderbreking

PauzeDe voltallige redactie trekt er even een paar dagen tussenuit. Hard toe aan een pauze en om een burn-out te voorkomen, betrek ik een klein buitenhuisje in het Brabantse. Niet zonder het laatste nieuws achter te laten en je op andere interessant leesvoer te wijzen. Lezers moeten tenslotte wel aan het werk gehouden worden.

Opkomend nieuws:
Vanaf vandaag tot en met maandag mag er weinig van mij worden verwacht. Wel staat voor aanstaande zondag een nieuwe aflevering van KOZ (Kunst Op Zondag) in de steigers op Sargasso. Voor wie het nog niet weet: aldaar schrijf ik onder het pseudoniem P.J. Cokema ook wel eens wat. Zondag dus een artikel met de vraag of kunstenaars van de wind kunnen leven.

Nagekomen nieuws:
Eerder deze week schreef ik over de stakende schoonmakers in Den Haag. Welnu, de stakers gaan een revolutionair stapje verder. Ze hebben een eigen kabinet en president van schoonmakers gekozen. Vooralsnog om zelf de inzet van de komende cao-onderhandelingen te bepalen, aldus het FNV. Maar hou ze inde gaten. Nog even en schoonmakers regeren het hele land.

In de herhaling:
Tijdens pauzes en vakanties heb ik af en toe over het buitenhuisje geschreven. Misschien dat er de komende dagen weer een buitenhuis-artikeltje komt, maar de overweging van vorig jaar geef ik nog even mee. De leiders van de Europese landen mogen er dan uit zijn, wat betreft de euro-crisis, maar het ging wel moeizaam. Het resultaat dat vanochtend in de heel vroege uurtjes is behaald, zal ongetwijfeld ook op ons huishoudbudget gaan drukken.
Geen geweldige oplossing en dat kan best eens voorkomen uit een keuze voor de verkeerde crisisberaadlocaties.  die Mijn advies aan de met de crisis stuntelende wereldleiders was: de boom in met je crisis. Dat mag misschien vandaag nog steeds een goed advies zijn?

Prettig leesvoer gewenst en tot volgende week dinsdag.

Plagiaat of hommage

BeyonceIn popmuziek wordt flink gejat. Dat is lang niet altijd met voorbedachte rade. Simpele, toegankelijke muziek ontkomt er niet aan dat riffjes, akkoordenschema’s en zanglijnen al gauw op iets  lijken dat je eerder hebt gehoord.  Bovendien kent elk genre zo zijn eigen stijlregels, waardoor songs sterk overeenkomstige elementen bevatten. En dan speelt de geschiedenis ook een rol. De songwriter die zit te zwoegen op een nieuwe compositie, zal niet alle teksten, akkoordenschema’s, riffjes en solo’s paraat hebben en niet snel doorhebben dat zijn nieuwe hit grote gelijkenis heeft met welk ander liedje dan ook.

Bewust jatten is ook niet ongebruikelijk. Denk aan de vele covers, oude songs in een nieuw jasje. En er wordt veel gebruik gemaakt van wat men in de serieuze kunsten ‘citeren’ noemt. In r&b, hiphop en rap is dat zelfs een hele cultuur geworden. Zowel in de teksten, als in de muziek en in de beeldtaal (de clips) wordt lustig geciteerd en gesampeld. Nu dreigt een van de r&b-iconen aangeklaagd te worden wegens plagiaat.
Het nieuwe nummer Countdown van Beyoncé, dat conform de r&b-traditie stijf staat van de citaten, wordt verdacht van plagiaat. Het Belgische nieuwsblad De Morgen stelt dat in de clip fragementen worden geplagieerd uit de balletvoorstelling ‘Rosas danst Rosas’, van Anne Teresa de Keersmaeker. Als bewijs zet het nieuwsblad een aantal fragmenten uit de clip, naast scenes uit de voorstelling. Het nieuwtje wordt ondertussen flink ‘geciteerd’ in andere media.

Beyoncé weet waar de bedoelde danspasjes vandaan kwamen. Al voor de clip uitkwam vertelde de co-regisseur van de clip, Adria Petty. aan MTV News hoe de clip van de grond kwam. “I brought Beyoncé a number of references and we picked some out together. Most were German modern-dance references, believe it or not. But it really evolved”, verklaart Petty.
MTV News laat verder zien dat Anna Teresa de Keersmaeker niet de enige is die wordt geciteerd. De clip is een aaneenschakeling van verwijzingen naar dansgeschiedenis, film, beeldende kunst en muziek. Danspasjes en bewegingen van Audrey Hepburn, Fred Astaire, Josephine Baker komen voorbij. Citaten uit dansfilms als Flashdance en Fame passeren de revue. Er zit een verwijzing in naar het ballet Glass Pieces (op muziek van Phillip Glass).

De beeldtaal van Beyoncés clip refereert ook aan films als Blow Up en de beeldende kunst van Andy Warhol en Piet Mondriaan. MTV News zette het allemaal op een rij. De clip kan ook worden gezien als een hommage aan de geciteerde bronnen. Bronnen waaraan ook de hedendaagse popcultuur schatplichtig is.
Dat sommige critici twijfelen aan eerbare bedoelingen van Beyoncé, komt misschien door het feit dat in de clip geen verklaring is opgenomen dat het hier om een eerbetoon gaat. Geen tekst in intro of aftiteling, waar dank wordt uitgesproken aan Beyoncés grote voorbeelden.

Als het tot een serieuze aanklacht komt dan zal uitgezocht moeten worden of Beyoncé de grenzen van het citaatrecht heeft overschreden. Zakelijk gezien zullen de vertegenwoordigers van Beyoncés imperium en van Anna Teresa de Keersmaeker er wel uitkomen.
Artistiek gezien is het jammer dat het tot rellerig rumoer komt. Hier hadden de culturele verschillen tussen de artistieke milieus overbrugd kunnen worden. Anna Teresa de Keersmaeker had kunnen weten dat r&b louter copy-and-paste cultuur is. Beyoncé had kunnen weten dat commerciële kunst de opbrengsten van  geleend materiaal moet delen, ook met non-commerciële kunstbroeders- en zusters.

Maar bovenal: hier hadden dansers elkaar kunnen begrijpen. Iedereen is schatplichtig aan iedereen. De moderne dans komt niet uit de lucht vallen, maar is het resultaat van een lange geschiedenis. De clip van  Beyoncé mag gezien worden als een ode aan een tijdsgewricht en een hommage aan de voorbeelden waar zij haar bestaan aan te danken heeft.
Dat het, naar mijn smaak, een oppervlakkig, muzikaal oninteressant en absoluut niet vernieuwend produkt is geworden, doet er niet toe. Beyoncé had haar citaatkunst wel wat explicieter duidelijk mogen maken aan haar fans. Want wie kent tegenwoordig nog de geschiedenis uit het hoofd?