Tag archieven: kosten

Dure wissel.

Dure wissel Waarom maakt elke verplichte verandering het leven duurder? Een raar verschijnsel in een economie, die een vrije markt heet te zijn, waar de consument door een grote keuzevrijheid de beste waren voor de beste prijzen zou kunnen krijgen.

Wie zich nog de overgang van de LP (langspeelplaat) naar de CD herinnert, weet wel dat de consument een betere geluidskwaliteit kreeg, maar ook meer moest betalen voor minder muziek per schijf. Bovendien werd de consument ook in een soort koppelverkoop gedwongen. Die CD’s speelden erg beroerd af op de pick-up. Je moest dus wel een CD-speler kopen. Een verandering die de consument een aardige duit kostte.

Nu wordt iedereen tot de OV-chipkaart verplicht. Een product waarvan de veiligheid niet is gegarandeerd en de Zuid-Hollandse consumenten
2,4 miljoen euro meer gaat kosten. Er was beloofd dat deze verandering kostenneutraal zou zijn. De enige keuze die de consument heeft, is niet van het openbaar vervoer gebruik te maken.

Al eerder heb ik hier betoogd dat verplichte keuzes gratis moeten zijn. Een rechter in Den Bosch vond dat ook. Het is verplicht een identiteitskaart bij je te hebben. Dan moet die ook gratis worden verstrekt,
oordeelde de rechter.
Misschien moet de rechter er vaker aan te pas komen. Banken willen de pinpas afschaffen en voeren nu, samen met de overheid, actie om iedereen aan het nieuwe pinnen te krijgen. De pinpas met magneetstrip wordt vervangen door een pas met een chip. Die verandering zou de kosten van het betaalverkeer omlaag brengen. Consumenten en ondernemers zijn duurder uit.
Ook hier maakt de consument geen keuze, maar krijgt het een door de banken gekozen verandering opgedrongen.

Ik kan me ook herinneren dat in communistische staten er bar weinig te kiezen viel voor consumenten. De winkels lagen niet vol met een ruim assortiment aan producten. Geen keuzevrijheid wat betreft scholen, artsen, kunst en cultuur. De overheid bepaalde bijna alles. Daar stond dan vaak wel gratis onderwijs en gezondheidszorg tegenover. Maar niemand is nog voorstander van zulke “heilstaten”.

Gelukkig leven wij in een vrij en democratisch land. Wat moet zo’n land met verplichte keuzes, die het leven duurder maken en vrijheden beperkt?

Naar de maan.

Naar de maan De NASA heeft een crash veroorzaakt. Niet per ongeluk. En niet hier maar op de maan. Ruimte genoeg, geen teken van leven te bespeuren, dus dan kan je wel het een ander laten neerstorten, zonder slachtoffers te veroorzaken. Lichtend voorbeeld voor vliegtuigmaatschappijen en autorijders.

Een raket en een sonde zijn te pletter gebracht in het zuidpoolgebied van de maan. Doel van de inslag is een fikse krater veroorzaken, waarin men dan weer sporen van water hoopt te vinden. Zou er water zijn, dan is langdurig verblijf op de maan een stuk comfortabeler.

Want dat we naar maan gaan is zeker. Kijk, dat zit zo. We weten allemaal dat de aardse bevolking, inclusief de aanwas daarvan, het leven alhier steeds duurder maakt. De problemen die regeringen wereldwijd moeten oplossen veroorzaken al heel wat kosten. De oplossingen zijn mogelijk vele malen duurder. Ofwel: het redden van de aarde is in de toekomst niet meer te financieren.

Ja maar, zult u zeggen, er wordt heel wat geld de ruimte in gesmeten. Kan dat niet beter aan aardse zaken worden besteed?
Nou, u weet niet waar u het over heeft. Het geld dat aan ruimtevaart wordt uitgegeven, is een minimale fractie wat het hele aardse leven kost. En het dient een hoger doel. Omdat de aarde niet te redden is, moeten we uitwijken naar andere plekken in het heelal.

Een mens kan echter niet zonder zijn natje en zijn droogje. Dus moeten we eerst op zoek naar water. Tenslotte is heel het aardse gedoe ook met water begonnen. En hoewel er nog aardig wat water op aarde is, het is op veel plaatsen moeilijk te verkrijgen of van zulke erbarmelijke kwaliteit dat hele volkstammen nog dagelijks te kampen hebben met onhygiënische toestanden en de gemiddelde levensverwachting van kinderen onmenselijk laag is. Hulde dus aan de voortschrijdende ruimtevaart.

Geen enkel puntje van kritiek?
Jawel, het had iets goedkoper gekund door wat zuiniger met het materiaal om te springen. De NASA had beter een maanlander in het gebied kunnen plaatsen. En dan na een jaar of tien een sonde erheen sturen, die gaat kijken of het ding is gaan roesten.

Is er roest, dan gaan we naar de maan.

De kost gaat voor de baat uit

De kost gaat voor de baat uit Er moet eerst ergens geld in, voor er geld uitkomt. Op dat principe stoelt de economie, de staatskas en onze eigen portemonnee. Lijkt een heel gezond principe, maar het faalt door het hoge kip-en-ei gehalte.

Zou de redenering naar de letter worden genomen, dan zou je nooit iets verdienen als je met niks start. Geen geld om ergens in te steken, dus komt er ook geen geld uit. Dus wordt het principe ruim genomen. Je schat bijvoorbeeld in wat een bepaalde inleg kan opleveren en betaalt alvast een startbedrag uit de verwachte opbrengst. Die is er niet meteen, maar als alles goed gaat komt het vanzelf boven water. Gaat niet altijd goed. De huidige crisis is er een fraai voorbeeld van.

Wat ook lastig is, dat er veel zaken zijn die geen geld opleveren. We betalen er wel voor. De kost wordt verdiend met werk en een deel verdwijnt, via de belastingen, naar de algemene voorzieningen. Zorg, onderwijs, infrastructuur, defensie, noem maar op. De baat zie je niet in keiharde pegels, maar in de aanwezigheid van die voorzieningen. Geld levert geen geld op, maar verandert in iets anders.

Dat is niet naar ieders zin. Als iets wat kost, dan moet het ook geld opleveren. Zo huldigt het bedrijfsleven het principe dat de kosten aan allerlei belastingen, personeel en gebouwen wel zodanig baten oplevert, dat er sprake is van winstgroei.
Zo zijn er ook burgers die menen dat hun belastingafdracht niet naar zaken moet gaan, waar ze zelf niet wijzer van worden. Het solidariteitsprincipe kan ze gestolen worden.

Nu is onze welvaartsstaat zo georganiseerd dat louter de aanwezigheid van burgers net zoveel kost als het opbrengt. Of zo'n burger nou werkt of niet, gezond is of ziek, hier al jaren wonend of net binnengekomen, het maakt niet uit.
Per individueel geval lijken er grote verschillen te zijn. Een werkloze kost meer dan een werkende, een zieke meer dan een gezonde burger. Daar staat tegenover dat een werkloze of zieke burger een aantal mensen aan het werk houdt. Bovendien: wat ze nog aan inkomen krijgen, geven ze ook weer uit.

Het aantal werkende burgers is al jaren veel kleiner dan alle werklozen, arbeidsongeschikten, gehandicapten, kinderen en gepensioneerden bij elkaar. En is het land failliet gegaan? Nee, wonderwel is er heel wat kost gegaan naar mensen die geen baat lijken te hebben, toch draait de samenleving heel aardig.
Nu lijkt de crisis dat te verstoren, maar de oorzaak daarvan ligt louter in het feit dat er geld verdwenen is in de financiële sector, die nu overeind moet worden gehouden met geld dat eigenlijk voor andere doeleinden was bestemd. Geeft niet, zegt de staatsboekhouder, dat zien we heus wel weer terug. Wanneer en hoeveel is onbekend.

Is het dan zinvol uit te rekenen wat de kosten en de baten zijn van elke burger? Ik heb echt geen idee. Ik zou het, voor de grap, wel eens willen weten. Voor de grap. Want, zoals gezegd, alleen al door aanwezig te zijn en de dingen te doen die een ieder al zo doet, draait de hele santenkraam wel.
De berekening lijkt me echter niet te maken. Ikzelf kost de samenleving klauwen vol geld. Werk in een gesubsidieerde sector, een chronische kwaal en geen salaris waar ik de economie nou eens een substantiële boost mee kan geven.

Maar ik betaal wel huur, zorgverzekering, gas, licht en water, boodschappen en nog zo wat dingetjes. Mijn bijdrage aan de woningbouw, de energie en de supermarkt. Die weer hun financiële bijdragen leveren aan aannemers, kabelleggers en groothandelaren. Die op hun beurt de steenfabriek, de gotengravers en de landbouw en industrie van geld voorzien.

Hoe moet je nou uit die wirwar de exacte kosten en baten van een burger zien te halen?

Verplichte keuzes zouden kosteloos moeten zijn

Pinpassen

De pinpas dreigt te verdwijnen en de kosten voor betaalverkeer gaan voor de consument duurder worden. Een onbedoeld(?) neveneffect van de SEPA-regeling: in plaats van elk land haar eigen banksysteem, 1 europees systeem.

Single European Payment Area is een van de resultaten van de o zo innige europese samenwerking. Het is nu al weer 4 maanden van kracht en moet internationaal bankieren makkelijker maken. Met 1 bankrekening en bijbehorende bankpas moet elke europeaan in elk land zaken kunnen doen.
Het zou ook tot lagere administratieve lasten moeten leiden, wat in het voordeel van de consument is.

In 2010 moeten alle banken europese betaalsystemen aanbieden.
De nederlandse producent van de pinpas, Currence, is echter bang slachtoffer te worden van keuzes die de banken zullen maken. Die zullen waarschijnlijk massaal overgaan op de concurrentie van Currence. De systemen van creditcardmaatschappijen als V-pay en Maestro werken namelijk al in heel Europa.
Ze zijn wel duurder. Currence rekent nu nog 5 cent per pinopdracht, de andere twee rekenen een percentage van het aankoopbedrag.
De detailhandel heeft voorgesteld om pintransacties tot 10 euro gratis te maken. Dat zou het pinnen nog aantrekkelijker maken. Maar als banken de pinpas niet meer toestaan, is ook dat voordeeltje dus weg.

De consument zelf bepaalt niet welk systeem wordt toegepast, de banken maken die keuze. En daar is op zich niks mis mee. De banken menen dat de andere systemen veel makkelijker voor ze zijn. Maar waarom moet het dan drie keer duurder worden voor de consument?
Die wordt verplicht een creditcard aan te schaffen en de zo geroemde keuzevrijheid van de klant wordt beperkt tot twee aanbieders.

Waar is eurocommissaris Neelie Kroes? Want dit riekt toch naar monopolisering.
Als ik op de stoel van mevrouw Kroes zou zitten, dan zou ik de banken en de twee creditcardaanbieders verplichten deze opgelegde keuze kosteloos te maken.
Geen keuzevrijheid? Dan ook geen kosten.