Goed nieuws op het mahsro-front. Mahsro is een hier verzonnen code en staat voor Mijn Arme Harde Schijf Raakt Overbelast. En wel door de overvloed aan te onthouden codes. Pincodes en wachtwoorden, ofwel alles waarmee we toegang krijgen tot ons eigen geld, onzer eigen gegevens op websites, onze werkruimte op het bedrijf.
Van huisnummer tot postcode, van telefoonnummer tot Digid, van pincode tot de burgerservicenummer. Meer dan 6 tot 7 codes kan een gewoon mens niet uit het blote hoofd onthouden. Dus zoeken mensen oplossingen om de mahsro-code te kraken, want er bestaat een serieuze kans gek van pinnen te worden.
De Rabobank kwam op het idee om een pratende geldtap te introduceren. Slecht idee natuurlijk, want dan moet je je pincode in de machine toeteren. In de rij wachtende achter je staat dan natuurlijk een van die vele pincriminelen, waar dit land last van schijnt te hebben.
Grootgrutter AH kwam met een oplossing die al beter leek. Aan de kassa betalen met je vinger. Even een scanner van de kassajuffrouw bepotelen en met je vingerafdruk zijn de boodschappen betaald. Mooi, geen pincode te onthouden.
Zo’n systeem heeft weer andere veiligheidsproblemen dus dat komt er voorlopig niet.
Het goede nieuws komt van ABN-Amro. Een bankpas die werkt als een ‘ov-kaart’, lezen we in De Volkskrant. Het pasje langs een scanner halen en je kunt je geld trekken. Nu zijn er met de echte ov-kaart ook de nodige problemen. Ik neem aan dat dit de reden is waarom de bank niet kan zeggen wanneer dit systeem praktijk zal worden. Deze oplossing is een prima oplossing tegen mahsro-perikelen. Maar het moet dan wel perfect werken.
Voorlopig moeten we het dus nog doen met het intikken van die 4-cijferige code. Inmiddels groeit het aantal te onthouden codes nog steeds. Zo zullen veel mensen nu wel het fenomeen van wisselende wachtwoorden kennen. Op mijn werk moet elke maand het wachtwoord worden veranderd, waarmee toegang tot het netwerk wordt verkregen.
Dat is niet meer te onthouden, dus iedereen schrijft het op, met het risico de notitie rond te laten slingeren.
Tag archieven: pincode
Mahsro bijna dodelijk
Het mahsro-effect veroorzaakte bijna een sterfgeval. In de Uri Gellershow liet een dame zich opsluiten in een volle watertank. Ze meende het cijferslot te kunnen kraken, maar kon niet op de code komen en moest door de opnameleiding worden gered.
Mahsro, wat is dat ook alweer? Het staat voor Mijn Arme Harde Schijf Raakt Overbelast. De term werd op de oude versie van dit weblog geïntroduceerd. Als geintje natuurlijk, maar later bleek het serieus genomen te worden in de ITC-wereld. Althans, volgens een journalist die het met Google had opgepikt.
Mahsro staat voor de vele codes die we gebruiken en niet meer te onthouden zijn. Bij mijzelf valt het nog mee: vorig jaar nog maar 16 codes, nu al weer 24: zes codes op mijn werk en privé zo'n achttien stuks. Van pincodes tot toegangscodes in de virtuele wereld. En dan zwijgen we maar over de in zwang geraakte gedragscodes op werk en in de openbare ruimte.
Meer dan 6 of 7 kan een normaal mens niet onthouden. De mevrouw die kopje onder ging, meende niet normaal te zijn, maar paranormaal begaafd. Ik weet niet wat er door haar hoofd ging. Het lijkt er sterk op dat er allerlei codes door haar koppie gingen, maar die ene die ze nodig had kwam niet bovendrijven. Typisch gevalletje mahsro.
Heeft uw gezondheid al te lijden onder het mahsro-effect?
Vergeetachtigheid
Een mens heeft zijn beperkingen en daar hoort onder andere het geheugen bij. Alles onthouden lukt niet. Maar er wordt wel meer van dat geheugen gevraagd. Dat kan leiden tot het mahsro-effect, een verschijnsel dat hier (op het oude blog) werd geïntroduceerd en volgens een slordige journalist inmiddels in ict-kringen een welbekende term zou zijn geworden.
Het mahsro-effect (mijn arme harde schijf raakt overbelast) heeft weer genadeloos toegeslagen: Meer dan een half miljoen mensen waren de afgelopen maanden hun Digid kwijt.
Vreemd eigenlijk. Hoe vaak is er niet geschreven over vergeten pincodes en wachtwoorden? Meer dan zes of zeven codes kunnen we niet uit het blote hoofd onthouden, dus waarom dachten die half miljoen mensen dat die Digid er wel bij kon?
En voor codes die uit een paar cijfers en letters bestaat zijn mischien wat truucjes te bedeken om ze beter te onthouden, maar inmiddels sterft het ook van allerlei soorten gedragscodes. Een beetje bedrijf heeft al gauw met een code of vier te maken. Tel dat erbij op en het geheel valt echt niet meer te onthouden.
Zo wilde Philips een nieuw beloningsplan voor de eigen bestuurders doorvoeren, maar was daarbij de code Tabaksblat vergeten. De aandeelhouders hebben de directie daar aan herinnerd en het plan is voorlopig van de baan. Da's dan wel weer een mooi voorbeeldje van collectief geheugen.
En bij BCC en Daihatsu waren ze de reclamecode vergeten. Een overtreding die overigens alleen maar tot gevolg heeft dat de Reclame Code Commissie het opgespoorde geheugenverlies openbaar heeft gemaakt. Geen boete of verplichte geheugentraining opgelegd.
Een teveel aan codes kan dus tot geheugenverlies leiden. Misschien verklaart dat het enthousiasme van een aantal ondernemers voor de Classic Lady, die een sterke vermindering van codes bepleit (de regeldruk verminderen, noemde ze dat).
Ook hier is sprake van een rammelend geheugen. Is iedereen vergeten dat Classic een ijsje van Magnum is dat je wel heel snel moet oplikken omdat het anders je hemdsmouwen in lekt? En dat de Lady haar parlementaire werk de afgelopen maanden regelmatig heeft verslonsd? Om het nog niet eens te hebben over het feit dat ze een eenvoudig klusje als de was doen, niet zonder ongelukken af kan handelen.
En nu bepleit GroenLinks een nieuwe gedragscode voor de fondsenwerving voor politieke partijen. Vergeet het maar, dat wordt nooit onthouden. Zeker niet door politici die bij de waan van de dag leven. Die hebben alleen een korte termijngeheugen met dito oplossingen.
Meer mahsro
Ik hoop dat u de laatste dagen zelf over de telefoonnummers beschikte die u nodig had. Zo niet, dan heeft u wellicht het mahsro-effect opgelopen. Mahsro? Wat was dat ook alweer? Mahsro is de code die staat voor mijn arme harde schijf raakt overbelast. Die overbelasting kan al gauw ontstaan als u een grote hoeveelheid codes moet onthouden. Uw pincode, uw creditcard-code, uw postcode, het wachtwoord de pc thuis en op het werk, uw DigiD en uw ziekenfondsnummer zijn er zo al een paar. Voor sommigen komt daar de toegangscode van hun autogarage of werkplek bij. Zelf heb ik in totaal slechts 19 codes te onthouden. Dat gaat redelijk, hoewel ik bij enige vermoeidheid nog wel een een nummertje verwissel. Dat is dus het moment waarop ik last begin te krijgen van de mahsro-code. Vanaf 1 april wordt er een nog groter beroep op de gezondheid van mijn eigen harde schijf gedaan. Was je een telefoonnummer kwijt of zocht je een onbekend nummer, dan was één nummer voldoende om de juiste informatie te krijgen. Nu zijn we alweer elf dagen bezig om in plaats van het aloude 118, de veertien nieuwe 18-en-nog-wat nummers te leren kennen. Dankzij de geprezen marktwerking èn het bejubelde idee dat keuzevrijheid betekent dat er vooral veel meer mogelijkheden moeten zijn. Het heeft wel tot gevolg dat je nu eerst moet uitzoeken welk nummer je het beste lijkt. De prijzen lopen niet zoveel uit elkaar. De meeste nummers kosten € 1,30 per gesprek. Maar wat krijg je daarvoor? Gelukkig heeft het consumentenprogramma Kassa (Vara) dat voor u uitgezocht. Maar ja, probeer dat allemaal maar eens te onthouden. Kassa heeft de nummers getest. Slechts twee nummers komen als beste uit de bus. De informatienummers van de KPN (1888) en Casema (1829). Onthoudt die nummers, want aan deze codes is een persoon verbonden. Bij andere nummers komt u in gesprek met een computer. Consumenten die allang aan het idee gewend zijn dat codes mensen zijn (lees op dit weblog: Van code tot mens) willen misschien liever die informatienummers bellen, waar ze door een persoon worden geholpen. De principiële weigeraars van de gedachte dat een code een mens is, zullen wellicht de voorkeur geven aan de computergesprekken.