Dat politici eigenlijk een onberispelijke c.v. dienen te hebben, is vandaag opnieuw gebleken. Goed voorbeeld doet goed volgen. Dat gaat ook op voor politici die het met de waarheid niet zo nauw nemen. Fraai voorbeeld: als politici met diploma's schermen die ze helemaal niet hebben, dan denkt menig burger zich op de arbeidsmarkt ook wel beter te kunnen verkopen met een opgewaardeerde c.v.
Het Algemeen Dagblad zegt een lijst te hebben waar namen van nederlandse managers op staan die valse diploma's hebben gekocht.
De geschiedenis leert dat er niks nieuws onder de zon. En dan hebben we het niet over een vogel die medicinale drankjes verkocht, terwijl hij helemaal geen dokter was. Nee, enkele politici waren de pioniers op het gebied van titelfraude.
Charles Schwietert, namens de VVD staatssecretaris voor Defensie in 1982, kon aftreden toen bleek dat hij niet de doctorandus was, die hij zelf zei te zijn. Ook over zijn militaire rang had hij gelogen. Niks luitenant, slechts een korporaaltje.
In 1994 kon PvdA kamerlid Evan Rozenblad opkrassen, toen aan het licht kwam dat hij geen afgestudeerd rechtenstudent was. Ook hij meldde een een hogere functie in een vorige betrekking: directeur ener universiteit. In werkelijkheid was hij slechts hoofd van de universiteitsbibliotheek.
In 2002 bekende Mat Herben (LPF) geen HBO-diploma voor journalistiek te hebben. Een cursus van twee weken over internationale veiligheid had hij wel gevolgd. Dat de cursusaanbieder, het Clingendael instituut, dat een “postacademische studie internationale veiligheid” noemde, daar kon hij zelf niks aan doen, zo zei hij destijds.
Daarna nam het gesjoemel met academische titels blijkbaar zo'n hoge vlucht, dat Mark Rutte, staatssecretaris voor onderwijs in 2005, een website liet opzetten waar men diploma's op hun echtheid kon laten controleren. Bovendien kondigde hij een onderzoek aan naar de omvang van diplomafraude.
Niet dat dat veel hielp. In 2006 werd bekend dat zijn partijgenote Fadime Örgü zich van de titel doctorandus bediende terwijl ze niet meer dan een lerarenopleiding aan de Hogeschool in Rotterdam had gedaan. Fadime zei dat die titel niet door haar eigen toedoen op de websites van de VVD terecht was gekomen.
Maar goed, de burger had de les geleerd. Weliswaar zonder het behalen van een diploma, maar wel door een geschoolde status te kopen.
De NOS bracht later dat jaar met een undercover-reportage aan het licht, dat er een levendige handel in nepdiploma's bestond. Via internet kon je zo een havo-diploma bemachtigen. Academische titels? Het zou wat. De gewone burger deed het ook wel voor minder.
Nou was het hebben of verstrekken van namaakdiploma's niet strafbaar, maar de toenmalige minister voor Onderwijs, Maria van der Hoeven, vond het maar niks. Ze zou zich bezinnen op maatregelen. Die zijn er gekomen en per 1 januari 2009 moeten middelbare schooldiploma's aan kenmerken voldoen, die bescherming tegen namaak moeten bieden, Ondertussen is in maart dit jaar al wel een echtpaar veroordeeld voor de verkoop van valse diploma's.
De door het AD gemelde managers dachten de dans te ontspringen door niet via de nederlandse marktplaats-punt-nl hun kwalificaties te kopen, maar ver overzee, in Amerika. Daar zijn acht handelaren in valse universiteitsdiploma's voor de rechter gesleept.
Het AD ontdekte een aantal nederlandse managers op de lijst van klanten, die de Amerikaanse justitie in de zaak gebruikte. De nederlandse verdachten ontkennen in alle toonaarden.
Ach, die paar politici die ooit een iets te briljante c.v. voorschotelden zijn natuurlijk niet verantwoordelijk voor al dat gesjoemel. Mooi voorbeeld gaven ze daarmee niet. Maar blijkbaar volstaat het voor een aantal mensen niet hun status gewoon met goed studeren en werken te verwerven.
Een wat sterkere status betekent natuurlijk wel een hoger salaris. Is ook hier hebzucht de belangrijkste drijfveer achter de maakbaarheid van schone schijn?
Ben je gemeentesecretaris van een behoorlijk grote gemeente, dan voel je je al gauw een hele Piet. Als jouw gemeente gehinderd wordt bij grootse plannen, die je stad in de vaart der wereldeconomie kunnen opstoten, dan kijk je niet lijdzaam toe, maar doe je je mond natuurlijk open.
En wij klagen niet / eenmaal werkt ieder!
De minister van economische zaken realiseert zich terdege dat goede raad peperduur kan zijn. Ze voelt er dan ook niks voor om de gezamenlijke adviseurs, verenigd in de Raad voor Organisatieadviesbureaus (ROA), een 
