Categoriearchief: Diversen

Haar van Che Guevara

CheHaarNee, met haar van Che Guevara wordt niet de net in Colombia ontdekte Nederlandse volgelinge van Che's idealen bedoeld. Het gaat hier om een deel van de robuuste lokken die van onder Che's revolutionaire alpino staken en mede verantwoordelijk waren voor het imago van 'young, wild and goodlooking'. Tot op vandaag de dag zorgt dat imago ervoor dat jongeren soms denken: “hm, als revolutie er zo uitziet, dan hebt dat wel wat….”.
Nou kon je in de tijd dat Che volop leefde, met je haardracht menig conservatief tegen de haren in strijken, waardoor de revolutie meer over de verschijningsvormen ging dan over de inhoud. Dat is ook wat er van Che Guevara is overgebleven: van T-shirts tot koffiemokken, allemaal mooi maar het gaat nergens meer over.
Maar nu blijkt het haar van Che Guevara plotseling symbolisch een aanklacht te worden tegen de belabberde oudedagsvoorzieningen in de Verenigde Staten. Algemeen bekend is dat de sociale voorzieningen in de Bush-bush hemeltergend slecht zijn. Zelfs voormalig CIA-agenten moeten naar krasse middelen grijpen om op hun oude dag rond zien te komen.
De 71-jarige Cubaanse balling Gustavo Villoldo, die beweert betrokken te zijn geweest bij de gevangneming en executie van Che Guevara, is van plan een stukje haar van El Commandante te veilen. Che's revolutionaire lokken heeft hij bewaard in een plakboek, waar ook de kaart in zit die men gebruikte om Che op te sporen, evenals wat foto's van zijn lijk.
Gustavo Villoldo zegt over het scalperen van Che: “To me the clipping of his hair, psychologically for me, for myself, meant that I was cutting off one of the symbols of the revolution, the long hair”.
Met de veiling van het plakboek hoopt de voormalig CIA-collaborateur zo'n 7 miljoen dollar te scoren. Blijkbaar is het pensioentje, dat hij voor bewezen diensten heeft ontvangen, niet toereikend genoeg om er riant van te leven tot de dood hem van het aardse scheidt.
Met de revolutie zal het nu echt nooit meer wat worden. Een poging van het communistische China hier de boel te ondermijnen door vergiftigd speelgoed te verspreiden is gestrand op de kwaliteitscontroles, de stenen van de Berlijnse Muur zijn al verkocht, het neo-revolutionaire elan gaat met de muziek mee en het laatste restje langharig Latijns-Amerikaanse symboliek gaat nu de veiling op.
De evolutie wordt verdrongen door intelligent design en de revolutie door intelligence decline. Het komt nooit meer goed.

Geef een reactie

Van het wiel los.

vetruvian escapeZou ons denken anders verlopen als ooit bewezen was dat de aarde een kubus of een pyramide is? Zouden we andere oplossingen voor problemen verzinnen als ooit was bewezen dat de aarde niet om de zon draaide maar elke dag een beetje heen en weer schoof?
Zinloze vragen, want de aarde is nu eenmaal rond en draait haar cirkeltjes keurig rond de zon. De fysiologische waarheden van dag en nacht en dat een punt van vertrek hetzelfde kan zijn als het punt van aankomst hebben echter ons denken zo bepaald dat de vicieuze cirkel de basis vormt voor al onze denkmechanismes. Pessimisten zien dat “circulaire denken” als eindeloze rondjes op de rotonde waar niemand weet welke afslag genomen moet worden. Optimisten zien het als een spiraal, waar we na elk rondje onszelf weer een stukje zullen overstijgen.

Het beste èn het slechtste dat de mens heeft uitgevonden is het wiel. Of het menselijk vernuft in staat zou zijn geweest het wiel uit te vinden als de aarde vierkant was, is dus niet relevant. Wel van betekenis is, hoe zeer we aan dat wiel vastzitten. Het is bijvoorbeeld ondenkbaar dat we milieuproblemen voor een deel oplossen door afscheid te nemen van alle varianten van gemotoriseerde wielerij. Het wiel blijft bestaan en men zoekt alleen naar alternatieven voor de energie waarmee dat wiel in beweging moet worden gehouden. En wat blijkt? Welke alternatieven men ook bedenkt, tot op heden zijn alle varianten hooguit milieuvriendelijk. Geheel schadevrije oplossingen kunnen (willen?) we maar niet ontdekken.

Er zijn meer problemen waar we graag hele goede oplossingen voor willen. Bij het zoeken naar die oplossingen wordt met enige regelmaat gevraagd om een andere manier van denken. Durf 'out-of-the-box' te denken, wordt er dan geroepen. Treedt eens buiten je vaste denkraam. Kom los van hokjesgeest.
Die termen suggereren een meer rechtlijnig kader waar ons denken in gevangen zou zitten. Als we zo ons denken bezien, komen we er nooit uit. We denken niet in kaders, maar in cirkels. Durf uit je bol te gaan, treedt buiten de cirkel en kom los van het wiel zijn eigenlijk betere oproepen om denkpatronen te doorbreken.

Het “circulaire denken” leidt er toe dat het wiel niet opnieuw uitgevonden kan worden. Dat achter elke horizon weer een vergezicht ligt. Dat geschiedenis zich regelmatig herhaalt. Pessimisten zien een hond die als een dolle in zijn eigen straat probeert te bijten. Optimisten zien in elk 'nieuw' verschijnsel een verbeterde herhaling, een stapje verder in ontwikkeling.

Wat zou er gebeuren als we in denken en doen ons aan het wiel zouden ontworstelen? Op gebied van mobiliteit zou het gedaan zijn met auto's en fietsen. De technologie van de schoen wordt zo sterk verbeterd dat je in een paar passen tientallen meters verder bent, zonder ook maar een blaartje op te lopen. Wegen en voetpaden worden glijbanen. Een stevig aanloopje en je zoeft op je kont naar je werk.
Op gebied van het denken zelf zouden we (hopelijk) onmiddelijk kunnen zien of ons punt van aankomst hetzelfde is als ons punt van vertrek. Is het niet hetzelfde dan zitten we goed. Is het wel hetzelfde, dan weten we dat we de reis opnieuw zullen moeten maken, maar dan wel langs een andere route.

Geef een reactie

Geen gesprek is ook duur.

KabinetWat mag een gesprek dat nooit heeft plaatsgevonden kosten?
Terwijl het kabinet door een deel van de oppositie getackeld wordt over 3,2 miljoen euro gesprekskosten, ligt niemand wakker van de gesprekken die er helemaal niet zijn geweest en waarvan we de rekening nog gepresenteerd zullen krijgen. Uit de verantwoording (zie dit pdf-document, bldz. 7 t/m 15) die Balkenende zo keurig presenteerde, blijkt dat 5 ministeries niet hebben meegedaan aan de 100-dagen-praten-de-samenleving.
Nou had het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit vorig jaar een geheel eigen 'Tour de la campagne', waar betrokken burgers hun gedachten mochten uiten over een 'vitaal platteland', dat volgens de toenmalige minister Veerman nodig op de schop moest. Dus over de herverdeling van landbouwgrond, recreatiegebieden en natuurreservaatjes had dat ministerie al een aardige babbel met de samenleving gehad. Verder is het huidige kabinet er blijkbaar van overtuigd dat het zo droevig gesteld staat met de eetgewoontes van een gemiddelde democratische burger, dat het geen zin heeft met de samenleving te praten over zo iets als voedselkwaliteit. Het ministerie van LNV heeft dus volgens Balkenende's verantwoording geen kosten gemaakt in die 100 dagen. Niemand die daar wakker van ligt.
Maar kennelijk slapen we zo diep dat we er ook geen ophef over maken dat de ministeries van Justitie, Defensie, Financiën en Binnenlandse Zaken en Koninkrijk Relaties het niet nodig vonden om die 100 dagen nou eens goed te benutten.
Van Financiën was dat te verwachten. Minister Bos is daar van begin af aan duidelijk over geweest. Bij de presentatie van het regeerakkoord heeft hij al gezegd het luisteren naar de samenleving zo zijn beperkingen zou kennen. En natuurlijk zit niemand te wachten op het obligate geouwehoer over de belastingen, dat op een verjaarspartijtje nog wel eens de kop op steekt. Maar helemaal geen gesprek? Niet eens even peilen hoe de samenleving denkt over welke marges de Zalm-norm onder Bos mag hebben? En is een opvatting over de besteding van de aardgasbaten alleen het pregoratief van ministers van Financiën? Reken maar dat het gesprek dat Financiën niet met de samenleving heeft gevoerd, ons nog duur komt te staan. Wellicht is het tijdelijk bevriezen van de accijns op bezine het eerst en tevens laatste meevallertje dat het ministerie van Financiën ons gunt. Op andere ideeën is men niet gekomen omdat er de eerste 100 dagen niet is geluisterd naar de samenleving.
En zo wil ook Justitie kennelijk niet van de burger horen of er nog wensen zijn op gebied van juryrechtsspraak, wil Defensie echt niet horen dat een groeiend aantal burgers liever 'onze jongens' zo snel mogelijk thuis ziet komen en heeft het ministerie van Binnenlandse Zaken geheel eigen ideeën over veiligheid en persoonsgegevens.
Zo erg is het natuurlijk niet. De vijf genoemde ministeries komen niet in Balkenende's verantwoording voor omdat zij, tijdens die 100 dagen, geen beroep hebben gedaan op derden, maar op kosten van hun eigen begroting wat overleg met de samenleving hebben gehad. Een werkbezoekje hier en een regulier overlegje daar waren voor die ministeries kennelijk genoeg. Werken die vijf ministeries zo efficiënt dat de oppositie wellicht gelijk heeft en dat 3,2 miljoen euro schromelijk overdreven is? Of zou er niet minstens 1 Kamerlid de vraag moeten stellen waarom die vijf ministeries het niet nodig hebben geacht hulp van buitenaf in te roepen om het contact met de samenleving te verdiepen?
Het zijn niet de minste ministeries dus enige tekst en uitleg lijkt me wel op zijn plaats. Want het zou toch ook nog zo kunnen zijn, dat alle andere ministeries voor 3,2 miljoen euro zodanig zijn ingelicht door de samenleving, dat diezelfde samenleving nu ook waar voor dat geld gaat krijgen? En dat goedkoop straks duurkoop blijkt te zijn op het gebied van landbouw, strafrecht, belastingen, vredesmissies en binnenlandse democratie?

Geef een reactie

Bruggen of barsten

Bruggetje

Voor de tweede keer in drie maanden tijd delft een brug het onderspit in China (nu in de provincie Hunan en in juni in de provincie Guandong). Daarmee staat het imperium op gelijke voet met Amerika, waar ook kort na elkaar twee bruggen in elkaar donderden (in Minneapolis en in Arizona). Op dit gebied zijn het dus elkaars treurige gelijken. Eén verschil: terwijl de laatste brug instortte, vrijwel tegelijkertijd met de aankondiging van de Chinese overheid dat het 6000 gammele bruggen gaat repareren, duurde het in Amerika iets langer voordat men meedeelde alleen de 750 bruggen met dezelfde constructie als de rampbrug nader te inspecteren.

Na de brugramp in Minneapolis stortte de nederlandse journalistiek op de kwaliteit van de bruggen in ons land. Waar de één denkt dat we ook hier de bruggen zijn vergeten, beweert en andere expert dat we geen rampen hoeven te verwachten.

Volgens hoogleraar techniekgeschiedenis Ruth Oldenziel is de situatie hier niet te vergelijken met Nederland. “In een land waar de vrije markt boven alles is verheven, tellen de publieke werken niet”, zo stelt zij. Amerika kent geen centrale organisatie die zich bekommert om het onderhoud van bruggen, terwijl wij hier het machtige orgaan van Rijkswaterstaat kennen. Waar in Amerika elke staat maar moet zien hoe het zijn infrastructuur onderhoudt, regelt hier Rijkswaterstaat de zaakjes. Of zoals expert Oldenziel zegt: “Eén centraal loket met genoeg geld om het onderhoud van de Nederlandse bruggen, wegen en watergangen te regelen.” Je vraagt je af waarom in China, dat alles zeer centralistisch regelt, dan wel de bruggen instorten.

Maar Oldenziel heeft waarschijnlijk gelijk. Hier wordt het onderhoud van bruggen zo serieus genomen dat we niet hoeven te klagen over een plots verbroken verbinding. Nee, er wordt over dat onderhoud zelf geklaagd. Het duurt te lang en dat kost het beroepsvervoer centen, dus de gezamenlijke tranportbedrijven overwegen nu een gigantische schadeclaim in te dienen bij Rijkswaterstaat.

Nu gaat dat over betonnen bruggen, waarvan er zeer waarschijnlijk nog een aantal aan restauratie toe zijn. Dat gaat dan opnieuw voor de nodige verkeersstremmingen zorgen. Als bij elke reparatie ook een schadeclaim wordt gehonoreerd, dan moeten we ons toch afvragen of een brug wel al die moeite waard is. Dat gaat klagende belastingbetalers opleveren en dan komt er een dag dat het kabinet een brug te ver gaat en in het kolkend water der burgerkritiek ten onder gaat.

In Rotterdam hebben ze goed begrepen hoe je een bruggetje slaat tussen overheid en burger. In de deelgemeente Prins Alexander (jawel, genoemd naar ons nationale hoofd rijkswaterstaat) is het slecht gesteld met de vele houten voetgangersbruggetjes. Een deel is zo gevaarlijk dat die al afgesloten zijn. Nu kost het een aardige duit om ze allemaal te reperaren of te vervangen. Maar er is slechts geld om vijftien van de zeventig waterovergangen te herstellen. Nu worden de burgers gevraagd welke bruggen naar hun mening mogen verdwijnen.

Kijk, een klein voorbeeld van de grootheid der nederlandse democratische bruggenbouwers. Daar kunnen ze in Amerika en China nog heel wat van leren.

Geef een reactie

Dappere dodo

dododapperHet bericht dat Nederlanders tot het uiterste polderen om de onderste historische steen boven te krijgen, is vandaag aanleiding hier een oude vraag te stellen.
Nederlandse archeologen zijn op Mauritius op zoek naar resten van de dodo, een vogel die door toedoen van onze voorvaderen aan zijn eind gekomen zou zijn. De onderzoekers hebben een stuk moeras drooggelegd om makkelijker naar eventuele resten van de vogel te kunnen zoeken. Bijna kon de dodo-expeditie weer naar huis om dat de lokale autortiteiten de opgravingen stop zetten. Inmiddels mogen ze weer verder, dus wie weet komen er nieuwe feiten boven water over deze als sullige goedzak bekend staande vogel.
In dit kader gaat de redaktie hier ook opnieuw op dodo-expeditie en haalt een artikel van vorig jaar van stal: een expeditie die op zoek gaat naar echte Dappere Dodo's.

Mensen hebben wat met vogels. Dat zal ongetwijfeld veel te maken hebben met de gevleugelde zegswijze: Zo vrij als een vogeltje in de lucht. Het ligt in de menselijke natuur dat soort idealen na te streven en jawel hoor: we kunnen vliegen. Dat vrijheidsideaal kost dan wel wat. Luchtvervuiling, geluidshinder, kans op trombose en af en toe een verschrikkelijk ongeluk.
Bizar is ook dat mensen die zo vreselijk van onze gevederde vrijheidssymbooltjes houden, de diertjes achter hekwerken stoppen of ze kortwieken om er thuis van te “genieten”. Een in praktijk gebrachte projectie van het idee dat onze vrijheidsdrang gekooid is door aardse beslommeringen?
Minder schadelijk zijn de vogelspotters. Je ziet een vogel en je noteert dat je vandaag om zus-en-zo-laat, hier-en-daar de vrijheid hebt gezien.
Zouden wij, diep in ons hart, een vogel willen zijn? Ik niet. Los van mijn hoogtevrees, ben ik niet van plan door andere gekooid, gekortwiekt, gespot, gewebcamd of nog erger: gedood en opgegeten te worden. Zo is menig vogel aan zijn/haar eind gekomen.
Raar verschijnsel is wel dat mensen eerst een vogel in de kookpot stoppen en dan jaren later het beestje tot symbool van dapperheid maken. Zo is het tenminste de dodo vergaan. De dodo is enerzijds het symbolische voorbeeld geworden van hoe menselijk gedrag tot uitroeing van diersoorten kan leiden, anderzijds geldt hij als symbool voor ietwat vreemde vogels die vrij en vrolijk de wereld tegemoet treden. Dappere dodo's worden echter niet helemaal serieus genomen. Ze zijn leuk en vertederend en hun goede bedoelingen worden gewaardeerd maar zelden opgevolgd. De redactie hier meent dat deze dodo's ernstig tekort wordt gedaan en gaat daarom op zoek naar dappere dodo's wiens gedachtengoed alsnog serieus genomen dient te worden. En wiens werk nu eindelijk eens volbracht hoort te worden in ozne samenleving.
Kent u daar voorbeelden van? Ik wil ze graag weten. Van uw inzendingen gaat de redactie een top-tien samenstellen. Ik ben niet zo van dat soort lijstjes maar hopelijk gaat de inhoud van de Dappere Dodo-lijst inspirerend werken voor onze pogingen het beste van deze wereld te maken. Kom maar op met uw Dappere Dodo.

Geef een reactie

Zondagsrust bestaat niet

Don CamilloDe tijd dat de zondag een dag van contemplatie was en mensen hun band met god wat aanhaalden is al lang verleden tijd. Maar pas nu is een onderzoeker er achter gekomen hoe dat nou zo gekomen is. Christenen hebben het te druk om meer tijd in hun relatie met god te steken, zo lezen we op rknieuws.net. Die conclusie staat in een onderzoeksrapport dat, godbetert het, ook nog eens “The Obstacles to Growth” heet.
Zo'n 40% van de gelovigen zeiden te druk bezig te zijn om nog wat tijd voor de Heer over te hebben. In Japan, de Fillipijnen en Groot-Brittanië hebben ze het net iets drukker dan in Uganda en Maleisië. Vrouwen zijn ook iets drukker bezig dan mannen. Advocaten hebben het minst tijd voor contact met de heer en ook managers, verplegend personeel en huisvrouwen komen weinig toe aan het onderhouden van de band met boven.
Maar het meest opmerkelijke is dat met name zij die hun dagelijks brood aan het geloof verdienen het veel te druk hebben om hun relatie met hun werkgever goed te houden. Ruim de helft van de geestelijke herders zeggen van klusje naar klusje te moeten rennen. Een momentje rust voor een goed gesprek met god zit er nauwelijks in.
De onderzoekers hebben verzuimd uit te vlooien waarom christenen het zo vreselijk druk hebben. Nu ben ik een volslagen leek op religieus gebied, maar één pregnant voorbeeld ken ik wel. De heer G. dubbeljoe B., topmanager van de Verenigde Staten, heeft het zo druk met zichzelf dat hij ondertussen de weg goed kwijt is en het drukker heeft met zaken die toch echt van god los zijn (Noot: Deze steekproef is niet representatief!). Hetgeen een doorn in het oog is van orhtodoxen in Amerika, die er alles voor over hebben om Jezus in het Witte Huis te krijgen.
Voor de zondagsoverweging van vandaag in verband met bovenstaande dan nu de stelling “zet je relatie met god op de helling”.
Mocht het waar zijn (dat weet je met geloofszaken tenslotte nooit) dat als mensen het druk hebben, hun relatie met het hogere begint te wankelen, dan zou het voor de wereld een goede zaak zijn iedereen een overvolle agenda te bezorgen.

Geef een reactie

De hersens van een ambtenaar

HersenfotoHet is zomer en toch is het nat genoeg. Ik waarschuw u maar vast dat dit bericht minstens net zoveel water bevat als de gemiddelde komkommer. Wie meer wil weten over de relatie tussen verstand en de hoeveelheid hersenmassa, moet zeker doorlezen. Degenen die menen dat verstand niets met de fysionomie van onze bovenkamer te maken heeft wens ik verder een prettige dag.

De Franse neuroloog Lionel Feuillet sloeg stijl achterover toen hij de hersenscan zag van een Marseillaanse ambtenaar. Zijn hersens waren zo'n 50 tot 75% kleiner dan bij een 44-jarige volwassene gebruikelijk is. De man had een IQ van 75, wat wel onder het gemiddelde van 100 ligt, maar de man was beslist niet geestelijk gehandicapt. Hij leidde een even normaal leven als mensen met voldoende hersenweefsel.
De ambtenaar was naar het plaatelijke ziekenhuis gegaan omdat hij een zwak gevoel in zijn been had. Toen hij de artsen vertelde dat hij op zijn veertiende jaar daar ook last van had, maar dat de klacht verdween toen een aftappunt op zijn hoofd werd verwijderd omdat hij last had van een waterhoofd, besloten de artsen die hersenscan te maken.
Het aftappen van overtollig vocht had plaatsgevonden vanaf zijn 6e maand tot zijn veertiende jaar. Na het verwijderen van het aftappunt is de hoeveelheid vocht blijkbaar weer toegenomen en heeft het hersenweefsel in de verdrukking gebracht. Alle delen van de hersen die motoriek, gevoeligheid, taal, gezichtsvermogen, gehoor en emotionele en cognitieve functies besturen, waren behoorlijk geslonken. Toch bleef dat kleine brein normaal functioneren.
De artsen besloten het nodige vocht opnieuw af te tappen, waarna de klacht over de benen verdween. Een speurtocht op internet leverde geen nadere informatie op over hoe het met de verstandelijke vermogens van de Franse ambtenaar daarna verging.
Opmerkelijk is dus wel dat we blijkbaar met aardig wat hersenvolume minder af kunnen om een normaal functionerende mens te zijn, met een redelijke baan en een aardig gezin met twee kinderen. De conclusie dat er ook komkommers zij die tot nadenken stemmen is geheel voor rekening van uw redacteur, wiens hersens wel een gemiddeld normaal volume hebben.
Met dank aan Noorderlicht die het bericht weer had van NewScientist.

Geef een reactie

Vragen? Weg ermee!

PuzzledEr blijven hier nog wel eens wat vragen hangen. Oplossing 1 is: in de prullenbak ermee. Morgen zijn er ongetwijfeld weer nieuwe vragen.
Oplossing 2 is: help de redaktie een stukje op weg. Dat zal zeker ook nieuwe vragen oproepen, maar het voedt wel de gedachtenkronkels van de redaktie hier. Daarom vandaag nog wat openstaande vragen, waar je lustig op los mag schieten.

Vind je dat je het gemeentelijke budget veel beter kan besteden dan burgemeester, wethouders en gemeenteraadsleden doen?

De Tour de France is niet bepaald de beste fietsreclame. Verzin eens een list om iedereen aan het fietsen te krijgen.

Welk gat van Nederland is nog niet door deskundigen ontdekt en kan dit landje een ereplaats op het historische wereldpodium geven?

En de vraag van gisteren: hou jij het wel zonder doping vol op je werk?

Prettige dag verder.

Geef een reactie

Gaatje in je hoofd

SchedelboringSommige mensen zijn ziende blind. Het overkomt me regelmatig dat men mij recht in het gezicht aankijkt en dan ineens uitroept: “Je hebt zeker een gaatje in je hoofd!”.

Ik verzeker u dat er aan mijn schedel niets bijzonders te zien is, laat staan dat er enig gat te ontdekken valt. Buiten de van nature noodzakelijke gaatjes voor horen, zien en spreken.
De conclusie dat er nog een gaatje in mijn hersenpan zou zitten, wordt nog al eens getrokken door diegenen die de op dit weblog geventileerde gedachten, redeneringen en stellingen eigenlijk dom, krom en zelfs volslagen idioot vinden.

Eén van die stellingen is bijvoorbeeld dat ik meen dat de duizenden jaren geschiedenis der mensen zich continu herhaalt. Nooit iets nieuws onder de zon, die elke dag weer opkomt en ten onder gaat.
Die gedachte kwam weer bovendrijven toen ik las dat onderzoekers ontdekt hebben dat hunebedbouwers met succes aan schedelboringen deden.

In Zweden heeft men zo'n 5000 jaar geleden overleden hunebedbouwers opgegraven, die bij nadere autopsie een gaatje in hun hoofd bleken te hebben. De constatering dat het hier om schedelboringen gaat, baseerden de onderzoekers op het feit dat de de aangetroffen gaatjes destijds weer dichtgegroeid waren. De hunebedbouwers moeten dus, na de ingreep, nog enige tijd doorgeleefd hebben.

De rest van het verhaal zijn vermoedens. De archeologen denken dat er aan schedelboringen werd gedaan om hoofdpijn of geesteziekten te genezen. Symbolische, rituele aspekten sluit men ook niet uit.

De schedelboring, ofwel de trepanatie, ook wel craniotomie of cefalotomie genoemd, bestaat vandaag de dag nog steeds. Nu wordt het toegepast om hersentumoren, aneurysma's of vocht te verwijderen.
Ook is het een manier om een kijkje onder het schedeldak te nemen. Feitelijk bestaat de schedelboring dus nog steeds, de redenen om er toe over te gaan zijn veranderd.
Voor een simpel hoofdpijntje als gevolg van een hele dag achter de pc zitten. wordt de hersenboor niet meer tevoorschijn gehaald. En voor zogenaamde “geestesziekten” peurt men ook niet meer in het hoofd.

Dat was vroeger wel anders. Zo meende men in de middeleeuwen dat melancholische types een teveel aan zwarte gal hadden, dat dankzij een schedelboring kon afvloeien. Men baseerde zich daarbij op de oude Grieken, hoewel die het voornamelijk toepasten bij ernstige hoofdwonden.
Tot in de 18e eeuw boorde men er nog lustig op los.

De Franse schrijver Nicolas Gilbert, bekend van satirische stukken op Voltaire en Diderot, werd waanzinnig na een schedelboring die men meende toe te moeten passen nadat de man van zijn paard was gevallen. Hij stierf overigens aan een slokdarmperforatie omdat-ie een sleuteltje van een kistje had verzwolgen.
Hij werd dus krankjorum na een schedelboring.

Na pre-historie, klassieke oudheid, middeleeuwen en pruikentijd mocht de schedelboring zich in hernieuwde belangstelling verheugen dankzij de hippies.
In 1965 boorde Bart Huges met een Black & Decker een gaatje in zijn voorhoofd, in de hoop zodoende permanent stoned te geraken. Hij werd er zo beroemd mee dat hij tot in Amerika volgelingen kreeg. Veertig jaar na zijn gaatje in zijn hoofd overleed hij aan een hartkwaal.

De schedelboringen van de hunebedbouwers is een aardige ontdekking. Het komt natuurlijk in het nieuws omdat Nederland, nazaat van de hunebedgeneratie, dus dezelfde excellente medische vaardigheden blijkt te kennen waar egyptenaren, grieken en romeinen prat op gaan. Alsof het dichten van gaten (De Afluitdijk en Deltawerken) niet meetelt.

Een gaatje in een hippie-hoofd is natuurlijk niet genoeg, evenals de gatenkaas en het Gat van Nederland.
Zouden historici nu nog een gaatje over het hoofd gezien hebben waarmee Nederland zich een ereplaats op het historische wereldpodium kan verschaffen?

Geef een reactie

Kunstschat als dwangsom

Bruegel Val van IcarusIn België wordt duidelijk waarom het misschien wel een goed idee is nationale luchthavens te privatiseren. In maart 2006 werd de overheid veroordeeld tot het betalen van een dwangsom van 5 miljoen euro als er de geluidhinder van vliegveld Zaventem (Brussel) niet drastisch beperkt zou worden. Dat is nog niet gebeurd en nu eist actiegroep Noordrand alvast een deel van de dwangsom op. De actiegroep heeft een orginele manier gevonden om de dwangsom te incasseren: de overheid moet het schilderij “De val van Icarus” van Pieter Bruegel de Oude afstaan. Het schilderij is eigendom van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten.
Leuke zet van de actiegroep. Het schilderij is niet nodig om het land te besturen dus de uitgaven voor het landsbestuur komen hiermee niet in gevaar. De belatingbetaler kan opgelucht ademhalen. En dat voor dit doek gekozen is past wel bij de affaire. Icarus kan immers gezien worden als het eerste luchtvaartslachtoffer ter wereld. Het verhaal van Icarus staat ook symbool voor de hoogmoed die ten val komt. Linksboven ziet u Icarus dan ook het detail van Bruegel's schilderij, waar Icarus kopje onder gaat in de Egeïsche Zee.
Een heel creatieve vondst dus van de actiegroep Noordrand. Het toont ook aan dat het helemaal niet zo'n slecht idee is van onze overheid om Schiphol te privatiseren. Het vliegveldje in de Haarlemmermeerpolder heeft al aardig wat dwangsommen op zijn naam staan. Door de luchthaven te privatiseren kan voorkomen worden dat de de staat keer op keer het Rijksmuseum moet leeghalen. We hadden “” De Nachtwacht” kwijt kunnen zijn aan onterecht ontslagen werknemers die volgens Schiphol tijdens diensturen een dutje doen. Of “De Schaatsrijders” van Adriaen van Ostade zou in handen gevallen zijn van het hoogheemraadschap Rijnmond, die een dwangsom mocht incasseren omdat Schiphol de sloten niet schoon kon houden. Scheve schaats van Schiphol, want door de troep in de sloten voren die 's winters natuurlijk niet meer dicht.
Schiphol lijkt soms op het meiske dat afgebeeld staat op “De Spilpenning” van Cornelis Troost. Het spilzieke mens wil maar eindeloos uitgeven en natuurlijk pruilen als ze terecht wordt gewezen. Zo vond Schiphol in 2000 de dwangsommen buitensporig hoog, die toenmalige minister Netelenbos wilde opleggen voor overschrijding van de geluidshinder.
In België is de verantwoordelijke minister Landuyt (waar kan je anders heen met een vleigtuig?) niet van plan de dwansom te betalen. Niet met geld en niet met 's lands nationale kunstschatten. Wacht eerst de regeringsonderhandelingen maar af, zo zegt hij, waar het spreidingsplan van de vluchten nog uitgewerkt moet worden. Maar ondertussen is de behandeling van het beroep dat de Belgische regering tegen de uitspraak van maart 2006 heeft gedaan, uitgesteld tot september. De omwonenden van Zaventem houden voorlopig dus nog een gestoorde nachtrust, maar dat is nu een stuk leuker geworden danzkij actiegroep Noordrand. Met een glimlach op het gezicht kan men wakker blijven liggen.

Geef een reactie