Tag archieven: crisis

Spaar levens

Spaar levens Uitgerekend voor de Wereld Gezondheidsdag op 7 april, heeft men in Italië met een ramp te maken, die een groot beroep doet op de aanwezige gezondheidsfaciliteiten en zorgpersoneel.

Nu valt Italië niet te vergelijken met landen waar bij rampen en oorlogen de gezondheidszorg er nog beroerder aan toe zal zijn, dan in de dagelijkse praktijk al het geval is.
Met het thema “Red levens, maak ziekenhuizen veilig in noodsituaties”, wil de WHO de bereidheid vergroten dat landen, organisaties en individuele burgers meer investeren in betere familiekring van de gezondheidszorg. Veilige gebouwen, goed vervoer, voldoende personeel.

Nu vindt deze dagen ook de Week van de Gezondheid plaats. De organiserende instantie is op het lumineuze idee gekomen de gezondheid te koppelen aan de crisis. Logisch, zou je denken, want als we in armoe vervallen hebben we straks alleen nog aardappels op het menu en eenzijdig armenvoer is absoluut niet bevorderend voor onze gezondheid. Onder het motto “Streven naar een Gezonde Crisis” krijg je handige tips als “Neem geen hypotheek op je overgewicht” en “Op de fles? Drink met mate!”
Nee, dat is deze keer geen geintje van de redactie hier, maar te lezen op de webstek van de Week van de Gezondheid. Klik je daar op de activiteitenkalender, kun je zien waar je gezonde lunches kan nuttigen of een bewegingsprogramma kunt volgen.

De enige activiteit die past bij het thema van de WHO, wordt verzorgd door Oxfam Novib, Wemos, Cordaid, AMREF Flying Doctors en de International Federation of Health and Human Rights Organisations. Die houden op 7 april een bijeenkomst waar het tekort aan zorgpersoneel centraal staat. Ook zij maken een kwinkslag naar de crisis: “Het wereldwijde tekort aan zorgpersoneel is een crisis voor alle patiënten, voor alle zorginstellingen en voor gezondheidswerkers zelf”.

Eén van de zaken die aan de orde komt is hoe zorgpersoneel in armere landen beter opgeleid kan worden. Maar ook hoe je kan voorkomen dat zorgpersoneel wegtrekt naar landen waar wat meer valt te verdienen. Een risico dat steeds actueler wordt omdat rijere landen meer behoefte hebben aan goedkopere zorgwerkers. Onze gezondheidszorg is akelig duur en de personele lasten zijn natuurlijk te drukken door mensen te werven uit landen met lagere lonen.
Zijn wij dus mooi gered. Personeelstekort hier goedkoop opgelost. Dat in Afrika of Azië zodoende meer problemen worden gecreëerd is natuurlijk niet de bedoeling.

In de Week van de Gezondheid krijgt men het elk jaar weer voor elkaar de thema's van de Wereldgezondheidsdag op grote afstand te houden. Natuurlijk, omdat baden in weelde een rampzalige bedreiging is voor onze nationale gezondheid. Maar waar is zo'n week voor nodig als het nergens anders over gaat dan wat we weten van campagnes waar het hier het hele jaar al van sterft?

Als er ergens een crisis is, dan zit-ie wel in het denken van sommige mensen. De “brain drain” uit armere landen is zorgwekkend genoeg. Misschien kunnen de zorgbestuurders en beleidsmakers daar eens rustig over nadenken als ze liggen te relaxen in het kuuroord in de Dode Zee.
Maak je geen zorgen, dat gaat geen duur vliegreisje kosten, want die ligt binnenkort in eigen land, bij het pittoreske Tripscompagnie.

Geef een reactie

Zalm's toezicht

Zalm's toezicht Ex-minister van financiën, Gerrit Zalm, mocht voor het eerst de ABN-Amro resultaten van 2008 presenteren. Daarbij lichtte hij ook een tipje van de sluier over de toekomst van die bank, als het samengaan met Fortis voltooid zal zijn. Dat is de klus die Zalm heeft gekregen van zijn opvolger, minister Bos.
Het tipje van de sluier? ABN/Fortis moet weer een normale bank worden. Geen gekke zaken in het pakket en grote terughoudendheid met bonussen.

Ik heb geen idee of Wouter Bos een gedetailleerde taakomschrijving voor Zalm heeft laten maken en hoe groot of klein de vrijheid van Zalm's handelen is. Net zo min als ik een idee heb of Zalm nauw contact houdt met Bos en wie van die twee dan het meest te vertellen heeft.

Eén man is daar niet erg gerust op. Nout Wellink van de DNB (De Nederlandse Bank) wil een buffer tussen ABN/Fortis en Wouter Bos. Een stichting die moet voorkomen dat Bos direct invloed uitoefent op de genationaliseerde bank.

Nou, mij lijkt Zalm daar geknipt voor. Doe laat zijn niet zomaar van alles en nog wat aanleunen door Wouter Bos. Dus waar heeft Wellink het over? Of zijn Bos en Zalm zulke dikke maatjes dat Wellink zich wat buiten spel voelt gezet?
Dat is nergens voor nodig, want zijn DNB moet toezicht houden op banken en dus ook op ABN/Fortis.

Er moet ergens op het crisispad iets zijn gebeurd, waardoor Wellink geen vertrouwen meer heeft in Bos. Juist in deze tijden hoort de minister van Financiën invloed te hebben op de gang van zaken. Tenslotte worden ABN en Fortis gered en omgevormd met staatssteun. Dus waarom een buffer tussen de bank en Bos? Waarom is er een stichting nodig om die twee wat bij elkaar vandaan te houden?

Wellink zegt een groot voorstander te zijn van een parlementaire enquête naar de diepere oorzaken van de crisis. “Wij willen dolgraag vertellen wat wij weten”, zegt hij in het gelinkte AD-artikel.
Ja, dat willen wij ook. We willen ook weten wat Wellink's rol is geweest en of het nou terecht is dat hij geen excuses hoeft te openbaren. En of de DNB nou wel of niet de bonussen bij ABN-Amro heeft goedgekeurd. Wellink zegt van niet, Zalm zegt van wel.

Kijk, daar gaat iets mis. Althans voor Wellink. Bluft hij daarom wel alles te willen vertellen? De ontsnappingsroute voor die boute uitspraak ligt al klaar. Zeer waarschijnlijk komt erg geen parlementaire enquête, waar hij onder ede kan worden verhoord, maar een parlementair onderzoek. Dan kan hij zich beroepen op zijn geheimhoudingsplicht.

Het zal toch niet zo zijn dat het meningsverschil tussen Zalm en Wellink iets te maken heeft met de carrière die ieder voor zich nog denkt te ontwikkelen? Voelt Wellink zich bedreigd door de innige samenwerking tussen Bos en Zalm? Vreest hij zijn baan te verliezen, omdat Bos heeft beloofd dat Zalm de nationale toezichthouder mag worden, als hij de klus bij ABN/Fortis heeft geklaard?

Geef een reactie

De krisis van hun, de oplossing van ons?

De krisis van hun, de oplossing van ons? De krisis is van hun, de oplossing is van ons. Met die leus legden 2,5 miljoen mensen in Frankrijk het werk neer om te protesteren tegen het krisisbeleid van hun regering. Volgens de politie waren het er maar 1 miljoen. Neem je het gemiddelde dan gaat het nog om 1,75 miljoen deelnemers.

Dat is zo'n 3 procent van de totale franse bevolking en 6 procent van de franse beroepsbevolking. Dat zijn kleine percentages maar aantallen die je in Nederland niet gauw op straat krijgt.
Ter vergelijk: in 2004 ging slecht 1 procent van het ganse volk, of 3 procent van het werkend deel der natie de straat op tegen het beleid van Balkenende II. De allergrootste demonstratie in Nederland (3 procent van de bevolking) ging niet over werk en krisis, maar over de plaatsing van kernwapens. In 1983 trok dat 550 duizend mensen.

In eerdere artikelen op dit weblog schreef ik dat de arbeidsonrust onder de kabinetten Balkenende een licht stijgende trend vertoont. Toch moet Jan-Peter nog 5 premiers boven zich dulden, als het gaat om het aantal stakingen sinds 1945 (zie “Arbeidsonrust” van 7 juni vorig jaar).
Het CBS meldde vorig jaar dat er minder arbeidstijd verloren is gegaan aan stakingen. Maar behalve stakingen, werden er ook tal van ander acties gehouden. (demonstraties, petities, handtekeningacties, werkonderbrekingen, etc.).
Het aantal deelnemers van al die arbeidsonrust was bij elkaar zo groot, dat Balkenende zijn voorgangers flink heeft overtroffen (zie “Makkers staakt… uw wild geraas“van 8 juni 2008).
Zal het Franse voorbeeld europese navolging krijgen en ook Nederland een eigen oplossing van de krisis opeisen?

Voor een compleet kabinetsbeleid gingen Balkenende en companen eerst nog 100 dagen het land in om ons aan te horen. Dat blijft nu achterwege, dus het zou logisch zijn als hier massaal om overleg met de bevolking zou worden gevraagd. Als hier, net als in Frankrijk, 6 procent van de beroepsbevolking zich gaat roeren, dan scoort Balkenende daarmee de op een na grootse actie in onze geschiedenis en da's best iets om trots op te zijn, toch?

Het zal er niet van komen. Financiële goeroes als Nout Wellink van De Nederlandse Bank en Ben Bernanke van de Amerikaanse Federale Reserve laten geluiden horen dat het allemaal wel meevalt.
Wellink verklaart dat de werkloosheid wel op zal lopen, maar dat onze welvaart nog op aardig peil zal blijven. En Bernanke ziet al eerste tekenen van herstel.
Hij voegt daar wel aan toe dat er niet teveel kritiek op de overheidsplannen moet zijn, anders schiet het niet op.

Nou, die eigenzinnige Fransen doen maar. Wij blijven wel rustig thuis en wachten in alle vertrouwen op de wijsheid van onze regering.

Geef een reactie

Pillen in de polder

Klik hier en lees meer

Huisarts: “Het is gewoon onverantwoord hoeveel mensen bittere pillen krijgen toegediend”.

Klik hier en lees meer

Professor: “Geld is het zout der aarde. Daar kun je heel wat mensen blij mee maken”.

Klik hier en lees meer

EU-commissaris: “Ach, teveel mensen maken zich dik om niks. Maar met een suikerverbod hou je ze ook niet tevreden”.

Klik hier en lees meer

Onderzoeker: “Ruwe pillen werken slechter. We gaan nu dat van die zachte heelmeesters nader onderzoeken”.

Klik hier en lees meer

Patiënt: “Bittere pillen, zoete pillen. Het zuur na het zoet. Gladjassen zijn het. Nee, ik noem geen namen, maar het lijkt mij wel duidelijk wie hier de risicodragers zijn”.

Geef een reactie

Verjaardagscrisis

Verjaardagscrisis Zondag 22 februari wordt de tweede verjaardag van Balkenende IV. Twee man van het triumviraat zullen dat in alle zondagsrust vieren. De derde gaat misschien, als hoofdsponsor, mee met zijn club om te kijken of die het tegen De Graafschap zal redden. Wat nog maar de vraag is, want met Feyenoord gaat het net zo beroerd als met de hoofdsponsor.

De verjaardag vindt in crisissferen plaats. Het triumviraat had graag de ballonnen en slingers aan de zes pijlers gehangen, die men enthousiast presenteerde bij de start van hun missie. Maar het fundament onder de tweede pijler, een gezonde, vernieuwende economie, is niet zo solide gebleken. Reden om de ambitieuze deal tussen de drie heren te herzien. Net op tijd of te laat? Dat wordt afwachten.

In twee jaar tijd is afwachten zo langzamerhand hèt kenmerk van dit kabinet geworden. Alsof pijlers alleen verrijzen als je maar lang genoeg naar het bouwmateriaal staart. Of het nog wat wordt met die zes pijlers zal nu afhangen van de economische ontwikkelingen.
Pijler 2, een gezonde, vernieuwende economie ligt dus aan gruzelementen. Te laat ingegrepen en de huidige maatregelen, in stand houden, pappen en nathouden, leiden zeker niet tot een nieuwe economie.

Treurig verjaardagsfeestje. Het opper-feestvarken spreekt nog wel wat opbeurende woordjes. Jongens, we doen het best wel leuk, toch? Kijk naar onze eerste pijler, een actieve internationale rol. We zitten toch nog steeds in Afghanistan?
En met de derde pijler, duurzaamheid, hebben we al goed gescoord. Die spaarlamp hebben we toch, of niet soms? Onze sociale samenhang, de vierde pijler, wordt steeds beter. We hebben klip en klaar gemaakt dat we inburgers willen. De rest bekijkt het maar.

De vijfde pijler, veiligheid, hebben we eigenlijk al dik voor mekaar. Nog een paar databases confisceren, de grondwet nog wat aanpassen en we hebben de boel onder controle. Meer mag je van een slagvaardige overheid, de zesde pijler, toch niet verwachten?

Het triumviraat kijkt al weer wat vrolijker na deze woorden. Bos veert op en roept: zal ik dan nog wat bier halen? Waarop Balkenende en Rouvoet gramstorig repliceren: Dat kan niet, je weet toch wel wat voor dag het is? Tuurlijk wel, zegt Bos, het is koopzondag! Balkenende en Rouvoet kijken elkaar aan en verzuchten: we hebben iets over het hoofd gezien….

Geef een reactie

De werkverschaffing komt er aan

De werkverschaffing komt er aan Dertig mobiliteitscentra zullen door de crisis getroffen werknemers aan werk helpen. Over twee weken zijn de eerste mobiliteitscentra operationeel en zal op 20 locaties de basisinfrastructuur gereed zijn. Dat belooft minister Donner (Sociale Zaken en Werkgelegenheid) in een brief aan de Tweede Kamer.

De economische crisis valt samen met ander ingrijpende veranderingen in de economie, de maatschappij en het klimaat, zo schrijft de minister. Hoe dat te duiden weet hij niet, maar wel “dat we aan de vooravond staan van majeure herschikkingen in de economie en daarmee ook op de arbeidsmarkt“.

De werktijdverkorting zal niet genoeg zijn om de situatie het hoofd te bieden. Dus “zal het erop aankomen de stromen op de arbeidsmarkt te accommoderen, door effectieve bruggen te bouwen van overschotsectoren naar tekortsectoren. Een effectieve ondersteuning van mobiliteit door de mobiliteitscentra, verbetering van inzetbaarheid, ook met behulp van scholing, en versterking van van-werk-naar-werk-trajecten zullen daarbij centraal staan“.

De minister vreest dat de werkloosheid tot 200.000 meer dan in 2008 op zal lopen en massaontslagen niet te vermijden zijn. Deze crisis is ernstiger dan de crises van de afgelopen halve eeuw, aldus Donner. Aanpakken dus, met mobiliteitscentra, reïntegratieprojecten, omscholingen en “nieuwe zekerheden in flexibiliteit” (zie de hele brief, hier in pdf-formaat).

Flexibiliteit: de werkverschaffing anno 2009.
Nee, we hoeven niet te vrezen voor 30'er-jaren taferelen. Geen herkaveling van het Amsterdamse Bos, herstructurering van het Twentekanaal of de ontpoldering van de Zwarte Broek onder Molenend (Tietjerksteradeel).
Hoewel, je weet maar nooit. Het kabinet heeft tenslotte ook nog wat ambities liggen bij de Afsluitdijk, het nieuwe Deltaplan, de herinrichting van de natuur en de spoedverbreding van zo'n twintig verkeersaders.

Wel moet de huidige wtv-regeling (werktijdsverkorting) worden aangepast en zal rijk's uitgebreide “palet aan reïntegratie-instrumenten” en de bevoegdheden van gemeenten tot een geïntegreerde aanpak van werkverschaffing moeten leiden. De sociale partners wordt gevraagd flexibel mee te werken.
Wat dat concreet moet inhouden, is in de brief niet vermeld.

Zal een door de rookcrisis getroffen horeca-ondernemer straks geen ongepast werk meer mogen weigeren? Of wordt hij omgeschoold tot turbinebouwer omdat er een windmolenpark in de Noordzee moet komen? Als Corus (Hoogovens) plat gaat, worden de staalarbeiders dan ingezet om de A1 bij Diemen te verbreden of gaan ze de rails maken die alsnog nodig zijn voor de hoge snelheidstrein naar het noorden?

Met die “nieuwe zekerheden in flexibiliteit”, mag Donner wel de visionaire richtinggever van het kabinet worden genoemd. Want laten we wel zijn: mensen die zich hun hele leven laten vastroesten in één en hetzelfde baantje zijn sufkonten. En wat doen sufkonten? Die gaan zich vervelen en vervallen in liederlijke uitspattingen, waar dit kabinet graag een eind aan wil maken.

Dus als een Daf-medewerker die auto's wel heeft gezien en zijn energie gaat richten op hooliganisme bij PSV, krijgt-ie een baan in Groningen en mag de Eemshaven uitbaggeren. Dat heeft hij natuurlijk ook gauw gehad en net als hij van de ergernis een peuk op wil steken in de lokale kroeg, wordt hij overgeplaatst naar Kerkrade om zijn bijdrage te leveren aan de wederopbouw van de kolenmijnen. Da's omscholen, verhuizen en hard werken en liederlijk gedrag verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Maar goed, dat zijn zomaar wat opties. Heeft u nog ideeën om Donner's Plan van de Arbeid gestalte te geven?

Geef een reactie

Wintercrisis en werktijdverkorting

Wintercrisis en werktijdverkorting Niet alleen de wintergriep houdt mensen van het werk, de ijspret van de laatste dagen neemt catastrofale vormen aan. Hoeveel slachtoffers er in totaal zijn gevallen, is nog onbekend, want ze zijn nog niet allemaal getraceerd.
Het kabinet aarzelt om het rampencoördinatieteam bij elkaar te roepen, want voor deze calamiteiten ligt geen scenario gereed. Wat de doen?

Verzekeraars en werkgevers zullen zeker bij het kabinet om noodhulp vragen. De regering beraadt zich op dit moment of deze uitspattingen van De Vorst wel onder de ministeriële verantwoordelijkheden vallen.

Het kabinet zou ander weer kunnen instellen, maar de minister-president heeft al laten weten, voor het eerst in zijn carrière, dat hij zich daar niet competent toe acht.

Binnen het kabinet heerst er grote onenigheid over de aanpak. Minister Donner verklaarde verheugd dat de werktijdverkorting nu “door hogere machten is geregeld, zonder dat het de regering geld kost“.

Zijn collega Klink is het pertinent oneens met dat laatste. Hij overweegt de kosten voor ambulancevervoer en eerste hulp te verhalen op “de onverantwoordelijke schaatsliefhebbers“. Hier geldt het “eigen schuld, dikke bult”.

Minister Middelkoop vraagt zich af waar collega Klink's inlevingsvermogen is gebleven. Hij roemt de talloze Nederlanders die het vorstelijke herstel van Oudnederlandse waarden hebben gewaardeerd en de koude hebben getrotseerd. Dat mag wel worden beloond, zo vindt hij.

Zal Middelkoop's exercitie tot een breuk in het kabinet leiden? Insiders menen dat het zo'n vaart niet zal lopen. De ijselijke sfeer binnen het kabinet zal over zijn zodra men maandag weer overgaat tot de orde van de dag. Ondertussen hebben griep en ijspret de door het bedrijfsleven zo gewenste werktijdverkorting een spontane impuls gegeven. Ook in sectoren waar het niet de bedoeling was, hebben talloze mensen nu gedwongen vorstverlet. De chaos is compleet en het wordt tijd dat minister van der Hoeven (Economische Zaken) de regie neemt.

De minister-president reageerde alsnog met de belofte dat dit kabinet er voor zal zorgen dat na het zuur, het zoet de vrieskou, de dooi komt.

Geef een reactie

Vrije jongens in crisis bijeen

Vrije jongesn in crisis bijeen De amerikaanse overheid wordt deelnemer in het deltaplan tegen de kredietcrisis.

Ik vind het opvallend dat de laatste ingreep her en der becommentarieerd wordt als zouden de amerikanen van hun vrije martkgeloof zijn gevallen.

Ik ben geen econoom, heb er de ballen verstand van dus alle reden om ook een duit in het zakje te doen:
Hier is geen sprake van staatsbemoeienis of een afscheid van het vrije markt denken.

Een paar jongens en meisjes hebben zich misdragen op het marktplein. En ja, als door hun wilde gedrag een kraampje omdondert, is de kans groot dat er meer meelazeren.
Zo is de markt nu eenmaal gebouwd. Allemaal vrije jongens, maar met stalen staanders en touwen aan elkaar verbonden.

De marktmeester kent ze allemaal. Sommigen zijn zelfs neefjes of aangetrouwde familieleden. Met sommigen heeft-ie zelfs op school gezeten. De markt is net een grote familie. Ons kent ons. Je verwerft niet makkelijk een standplaatsje in die gemeenschap, tenzij je aardig wat geld inbrengt.
Trouwens, de marktmeester heeft zelf een paar kraampjes op de markt staan, gerund door een paar vertrouwelingen.

De marktmeester is van het “laissez faire”-type. Loopt wat rond, babbelt eens hier, geeft een schouderklopje daar. Maar hij laat “zijn jongens” wel hun eigen gang gaan.
Als er dan rumoer op de markt is, steken de standhouders en de marktmeester de koppen bij elkaar. En degenen die het meest met elkaar verbonden zijn, door familiebanden of schoolverleden, smeden een plannetjes.

Het doel? Hoe kunnen ze hun markt overeind houden, zonder dat ze het zelf al te veel geld kost, want money makes the world go round en al die marktlui moeten er niet aan denken hun kraam op te moeten geven voor een baantje bij een baas, waar ze gecontroleerd worden door personeelszaken en de boekhouder.

De marktmeester zelf komt niet met een eigen oplossing, nee, gezamenlijk komen ze tot het besluit wie er van het marktplein verwijderd dient te worden wie mag blijven en ze verzinnen een constructie om de geleden schade op te vangen.

Wat zou er gebeurd zijn als de marktmeester had gezegd: jongens, jullie hebben er zelf een zootje van gemaakt, jullie lossen het maar helemaal zelf op?
Dan had je een stevige familieruzie gehad en de marktmeester zou zelfs het plein afgeschopt kunnen worden.

En dus voltrekt het wonder van het vrije marktdenken zich opnieuw. Rond de koffiekar warmt men de handen, maken wat afspraken, sluiten een dealtje en een slimmerd bedenkt waar ze nu weer het nodige geld vandaan zullen halen. Niet uit de eigen beurs natuurlijk.
“Misschien moeten jullie de boel hier eens heel anders opstellen”, roept een voorbijganger nog.
Maar die wordt aangekeken alsof-ie een lastige klant is. Hoort niet bij de familie, waar bemoeit die zich mee?

Ze lossen het onder elkaar wel op. Het lijkt wel een beetje op scènes uit bekende mafia-films. Familieleden die een beetje al te wild te keer zijn gegaan en de familie in gevaar lijken te brengen worden opgeruimd.
Een paar creatievelingen bedenken wat nieuwe kraampjes op de markt. Maar het basisprincipe van de familie blijft overeind.

Het interesseert ze verder niet wie de slachtoffers zijn en, voor zover die in leven blijven, hoe het met ze gaat.
Na wat pittige maatregelen gaat de familie weer over tot de orde van de dag: vrije jongens zijn.
De vrije markt, die verdwijnt niet zomaar. En het is een een gezellige boel. Uw daalder mag er dan een euro waard zijn, er gebeurt altijd wel wat.

Geef een reactie

Gouden tijden

GoldrushMorgen zal het weer 160 jaar geleden zijn dat in Amerika honderdduizenden mensen zich gek lieten maken door een goudvondst in het gehucht Coloma in California. Tijdens de 'goldrush' dachten velen hun amerikaanse droom te kunnen vinden en hun armeluis bestaan in te kunnen ruilen voor die van miljonair. Die droom spatte voor voor velen net zo hard uit elkaar als de druppels water die door hun zeef terugvielen in de modderige stroom der wanhoop.
Het is morgen ook al weer twee dagen geleden dat zeker net zoveel mensen zich gek lieten maken door de amerikaanse kredietcrisis en alsmaar kleiner wordende dollar. In het moeras van aandelen en beleggingen raakten velen het spoor bijster en deden hun papieren amerikaanse droom met flink verlies van de hand. Die droom spatte op de beursvloer aan diggelen.

Aan mensen die waanzinnig worden van economische perpectieven, valt goed te verdienen. De goldsrush van 1848 betekende gouden tijden voor handelaars in transportmiddelen, gereedschappen voor goudzoekers en aannemers die wegen, huizen en scholen konden bouwen.
De huidige beursperikelen betekenen goud voor de media, de deskundige beursorakels en jawel, voor de goudhandelaren. Want ineens bedenken de najagers van gouden dromen, dat die bling-bling veel waardevaster is dan een papieren aandeel. Zelfs waardevaster dan geld zelf. En dus is er temidden van de beurspaniek een soort goldrush aan de gang.

Nu is ook de goudprijs relatief. In de eerste weken van januari zakte de prijs van 900 naar 860 dollar per ounce, maar de verwachting is dat over een paar maanden de prijs tot over de 1000 dollar per ounce zal stijgen. Dat drijft mensen er toe de trendy gouden tanden uit hun gebit te rukken, het hele huis te doorzoeken naar oma's gouden kettinkje, hun huwelijk te ontdoen van die blinkende symbooltjes van echtelijke trouw en in te leveren bij de goudhandelaar.
Massaal bling-bling kopen is er niet bij. Daarvoor is het veel te duur geworden, hetgeen nare gevolgen heeft voor de juweliers en edelsmeden.

Gek wordt je ervan. Moet je nou je aandelen wel verkopen of juist vasthouden? Moet je overschakelen naar goudaandelen of je eigen goud verkopen?
Wie van al die wisselende berichten en beursschommelingen uiteindelijk helemaal flipt en krankjorem wordt omdat de gouden droom niet realiseerbaar blijkt, valt in handen van de psychiatrie. Die markt is trouwens wel booming business.

Onze economie laat zich toch het best omschrijven door twee tegeltjeswijsheden: 'Het is niet alles goud wat er blinkt' en 'De een zijn dood, is de ander zijn brood'.
In de zo geprezen vrije markteconomie mag de dromer kiezen aan wiens dood hij meewerkt. Moorddroom. Van welke kan je dat ook bekijkt, het blijft hetzelfde: een illusie dat ons soort economie iedereen rijk kan maken. Zelfs met gebakken lucht lukt dat nooit iedereen. Een lucht waar menig beleggertje vies is ingestonken.

Geef een reactie