Tag archieven: politiek

Rutte zorgt voor paniek.

Ontslagen Rutte lijkt wel Sinterklaas. Dit prachtige land geeft hij niet zomaar terug aan de Nederlanders. Voor het kadootje wordt uitgedeeld, worden de verwachtingsvol kloppende hartjes bang gemaakt. Wie krijgt het lekkers, wie krijgt is de roe? Met Sinterklaas valt dat allemaal reuze mee. Uiteindelijk krijgt iedereen wel wat.
Er zijn mensen in het land,die twijfelen of dat bij Rutte ook zo al aflopen Een op de drie ambtenaren vreest ontslag, luidt de uitkomst van een enquête onder 700 ambtenaren. Zij zijn niet de enigen. Er is sprake van een heuse angstgolf. Een greep uit dat troebele water.

De
Radboud Universiteit vreest voor ontslag van 200 docenten en 100 onderzoekers. De vice-voorzitter van de HBO-raad vreest 2000 ontslagen in het HBO. De vakbond Abvankabo vreest 4000 ontslagen bij het UWV. Ook al worden de bezuinigingen in het passend onderwijs even uitgesteld, als ze uiteindelijk worden uitgevoerd zijn ontslagen niet te vermijden, zegt de staatssecretaris en bij Defensie vreest men duizenden ontslagen.
Holland Solar, de organisatie van bedrijven in de sector van de zonne-energie, vreest ontslagen als gevolg van het nieuwe subsidiebeleid van minister Maxime Verhagen van Economische Zaken. De omroepen Avro en Tros fuseren om de bezuinigingen het hoofd te bieden en ontslagen zijn niet te voorkomen.
En dan is er nog het grootstedelijk openbaar vervoer, dat geprivatiseerd moet worden. Ook een vorm van bezuinigen en in Den Haag vreest men het ontslag van 200 tot 300 mensen.

Die angst is volkomen terecht. Zowel in de gesubsidieerde, als in de commerciële sectoren zijn ontslagen gevallen of aangekondigd.
Bij het Energieonderzoek Centrum Nederland (ECN) kregen 96 medewerkers hun ontslag, als gevolg van het wegvallen een onderzoeksubsidie. De Thuiszorg Rotterdam gaat 70 van de 170 banen schrappen. In de thuiszorg gaat het er toch al pittig aan toe. In Twente worden 90 van de 220 medewerkers ontslagen. Een Noord-Hollandse organisatie heeft collectief ontslag aangevraagd voor 650 medewerkers.
Bij KPN Rotterdam is onrust ontstaan na de aankondiging dat 4000 tot 5000 banen geschrapt zullen worden. Bij een Noord-Hollandse winkelketen wordt het al personeel op hoofdkantoor en distributiecentrum ontslagen.
Als we hier de reeds gevallen ontslagen in de sectoren cultuur, zorg en welzijn en de bouwsector op zouden noemen, zou dit een veel te lang blogje worden.

De angst is dus begrijpelijk. Maar zien we ellenlang rijen wachten bij uitkeringsinstanties en arbeidsbureau’s? Lezen we berichten over een gigantisch stijgende werkloosheid? Nee. Valt het dus wel mee?
Helaas. Werkgevers kiezen langs de weg van geleidelijkheid voor volkomen legitieme middeltjes om van hun personeel af te komen. Tijdelijke contracten worden niet verlengd. Daar valt niet tegen te protesteren. Voor ‘overtollig’ personeel met een vast contract halen de werkgevers het “individueel ontslag om bedrijfseconomische redenen” uit de kast. Daar hoeft geen rechter of UWV aan te pas te komen.
Cijfers over 2010 en dit jaar zijn (nog) niet bekend, maar het SCP (pdf!) onderzocht de verschillen tussen de crisis in 2003 en de huidige crisis. En dit waren de uitkomsten.

2009 2003
individueel ontslag om bedrijfseconomische redenen 16% 7%
beëindiging van tijdelijke contracten 12% 9%
verkorten contractuele arbeidsduur 4% 1%

Mijn werkgever (dak- en thuislozenopvang) begon in oktober 2010 met het beëindigen van alle tijdelijke contracten en zit nu in de fase van individueel ontslag om bedrijfseconomische redenen. Ook collega’s met een vast contract zijn dus de klos. En dat is ook het geval bij veel reïntegratiebureaus door heel het land en buurt- en welzijnsorganisaties. Zo lossen werkgevers de crisis op.

Rutte heeft banen beloofd. “E
en zeer ambitieuze agenda van dit kabinet, in de kern samen te vatten als 'minder overheid, meer banen', zei hij na een van de ministerraden. Dat was wel op 1 april. Snapt u?
Een op de drie mensen vrezen voor hun baan. Ik vrees dat een op de drie nog aan de lage kant is.

Rutte's 1 mei.

1 mei Op de zo rustige dag van de arbeid, even een update van de Onrustmonitor. Ofwel de reuring tegen Rutte.

De Dag van de Arbeid leeft hier alleen als rustdag om te bekomen van de katers die op Koninginnedag zijn opgelopen. Hier zie je een rode vlag alleen nog op een mooie dag, als het te gevaarlijk is te zwemmen in zee.
Oh ja, er is ook nog een feestje bij de PvdA. Vijfenzestig geworden. Tijd om met pensioen te gaan of toch nog maar wat jaartjes doorwerken? De partij kan toch niet alleen voortbestaan door elke 1e mei terug te blikken op een wat roemruchter verleden. Misschien ziet de partij vandaag het licht en vindt ze aansluiting bij de talloze Nederlanders die de laatste maanden handtekeningen hebben verzameld, demonstraties hebben gehouden of andere vormen van protest hielden tegen Rutte’s bezuinigingswoede.

De meeste acties zijn lokaal van aard. Men houdt de gemeentebesturen verantwoordelijk voor sluitingen van bibliotheken, buurthuizen of speeltuinen. Onder Balkenende werden al de plannen gesmeed om de gemeenten minder geld voor welzijn, cultuur, sport en recreatie te geven. Rutte voert dat uit en doet er nog een schepje bovenop. Deze werkwijze leidt er wel toe dat de protesten eerder gericht zijn tegen de burgemeester en niet tegen de minister-president.

De eerste successen zijn geboekt. De bezuinigingen in passend en hoger onderwijs worden uitgesteld. Lokale succesjes waren er ook. In Arnhem waren ruim 8000 handtekeningen genoeg om de sluiting van een gemeentelijke loket
tegen te houden. In Dinkelland bleven muziekonderwijs en muziekverenigingen van bezuinigingen gespaard. Die successen zijn maar relatief, want de te bezuinigen bedragen worden nu ergens anders vandaan gehaald. Het betekent wel dat enig verzet de moeite waard is.

De stand van zaken op
de Onrustmonitor (exceldocument met alle, in de media gesignaleerde acties, bijgehouden vanaf de installatie van het kabinet Rutte). Samengevat zien we dat in zeven maande tijd, op alle fronten het aantal acties is toegenomen.

Rutte's onrust 2010 2011
arbeidsconflicten 17 16
acties tegen bezuinigingen 16 64
overige maatschappelijke acties 1 15

Bij arbeidsconflicten zie je 1 actie minder staan, maar op 11 mei is er een staking gepland van thuiszorgwerkers in Noord-Holland. De staking van garnalenvissers is een week verlengd en er hangt nog steeds een dreiging van acties in de lucht in de welzijnssector en bij Holland Casino.

Bij de acties tegen de bezuinigingen op Defensie liggen protesterende militairen goed op stoom en verwacht wordt dat op 26 mei het zal uitmonden in een grote landelijke manifestatie.
Het aantal overige acties loopt ook op, waarvan het leeuwendeel bestond uit acties tegen de privatisering van het openbaar vervoer en diverse acties tegen de plannen voor een nieuwe kerncentrale.
April is voorlopig de heetste maand gebleken. Petities en handtekeningenacties hebben de voorkeur van actievoerend Nederland, maar april kende ook het hoogste aantal demonstraties en stakingen of werkonderbrekingen.
Rutte's Onrust
Het kabinet denkt de zaakje op orde te hebben en een tegenvaller van ruim 2 miljard euro weg te kunnen werken. Rutte sust de boel door te zeggen dat het eigen risico in de zorg en de kosten voor de huisarts in ieder geval niet duurder worden voor de burgers. Verdere details wil het kabinet niet loslaten en pas bekend maken bij het versturen van de voorjaarsnota, eind juni.
Dat geeft het kabinet nog even de tijd de bezuinigingen te heroverwegen. Het voorjaar is immers al heet genoeg en ik denk niet dat Rutte zin heeft in een kokende zomer.

Uit Rutte's grabbelton.

What name Je zal vandaag maar Romeo zijn en zwichten voor Julia’s smeekbede je achternaam te veranderen. In Shakespeare’s tijd zal het weinig misschien zelfs niets hebben gekost. Zouden de tortelduifjes nu leven, dan gaat ze dat 835 euro’s kosten. Een greep uit Rutte’s grabbelton.

Bijna twee keer zoveel als het nu kost (487,50 euro) en bijna vier keer zoveel als het in 2006 nog kostte (226 euro). Het veranderen van je achternaam mag, maar dan wel
kostendekkend, vindt het kabinet Rutte. Het mag op het eerste gezicht om een futuliteit gaan, dit besluit tekent de aard van dit kabinet ten voete uit.

Het kabinet zelf zegt dat het eigenlijk maar om een kleinigheid gaat. In 2008 waren er 3.671 verzoeken tot naamswijziging, vorig jaar 2.677 en dit jaar worden er niet meer dan 2.250 verwacht. Het worden er dus minder. Ondanks het feit dat in 2004 Waarom zou je die paar mensen dan op hoge kosten jagen? Kosten die hoog zijn door de hoeveelheid regeltjes, waar dit kabinet nou juist van af wil.

Zo eenvoudig is een naamswijziging namelijk niet. Er moeten
dringende redenen zijn, die een ambtenaar dan weer moet controleren. Wordt de wijziging goedgekeurd dan zorgt justitie ervoor dat de gemeente (Burgerlijke Stand) het ook weet. Zelf moet je andere overheidsinstanties, organisaties en bedrijven op de hoogte stellen.
Dat de voorwaarden streng zijn om een naamswijziging goedgekeurd te krijgen, valt nog te begrijpen. Je moet er niet aan denken dat iedereen zijn internet-nickname als officiële naam wil en er dan spijt van krijgt en weer een andere naam aanvraagt. Daar moeten we de overheid niet mee opzadelen. Het heeft wel tot gevolg dat de procedure ook tamelijk omslachtig is, vooral wegens een aantal controlemomenten.

Controles waar je zelf de bewijzen voor moet leveren. Officiële aktes of verklaringen bijvoorbeeld. Dat kost niet de overheid, maar de aanvrager de nodige euro’s. De meeste officiële documenten moet je bij overheidsinstanties halen. Vertrouwt de overheid zichzelf zo weinig, dat die documenten nog eens gecontroleerd moeten worden?
Waarom niet het voorstel van de vorige minister van Justitie uit de kast gehaald? Die stelde voor dat slechts een verklaring van de ambtenaar burgerlijke stand in veel gevallen genoeg kan zijn. Stempel erop, brief de deur uit, klaar.

Maar nee hoor, de regels blijven gehandhaafd en de kosten gaan omhoog. En wat dit prachtige land teruggeven aan de mensen betreft: bij de
vorige verhoging (2008) werd ook het lagere tarief voor mensen met een inkomen op bijstandsniveau afgeschaft. De reden: “Omdat een geslachtsnaamswijziging eenmalig is en niet onverwacht komt, wordt het aangepaste tarief voor mensen met een inkomen op bijstandsniveau afgeschaft”. De laagste inkomens moeten dus langer sparen, dan mensen die wel genoeg inkomen hebben. Dat mag toch wel rechtgezet worden?

Het kabinet kiest er niet voor de kostenverhoging naar inkomen te verdelen. Rutte neemt het ‘iedereen zal er wat van voelen’ letterlijk. Op dat punt kun je hem dan niet van inconsequentie betichten.
Het kabinet kiest er ook niet voor de regeltjes te vereenvoudigen. Minder regels zou minder kosten betekenen voor overheid en burger, roeptoetert Rutte regelmatig. Belofte maakt schuld, zolang het maar iedereen behalve Rutte is.

Tot slot: wat ook zo tekenend is voor Rutte's beleid, is dat er forse bezuinigingen worden aangekondigd, die even makkelijk worden uitgesteld. Zoals tot nu toe bij het passend en hoger onderwijs het geval is. Om vervolgens wat kleinere zaken uit de grabbelton te halen, die financieel nauwelijks zouden aan de dijk zetten. Veel kleintje maken ook een grote? Dan heeft Rutte nog heel wat te graaien.

We gaan gekken niet omhelzen.

Hug a clown Idioten moet je niet omhelzen. Je moet ze melden. Ingrijpen is nodig, met al die loslopende gekken. Een meldpunt voor familie en kennissen van rondlopende tikkende tijdbommen. Een keiharde maatregel om herhaling te voorkomen van het drama in Alphen aan de Rijn?

Het voorstel komt van PvdA-Kamerlid Lea Bouwmeester. Ze zou hebben gezegd: ‘Het is niet dat we ze willen omhelzen, er moet worden ingegrepen’. De
Telegraaf en het Algemeen Dagblad plaatsen dat tenminste als zijnde een citaat van het Kamerlid.
Op de PvdA-website staat het iets anders: ‘Iemand die zich vreemd of verward gedraagt, verdient aandacht en steun’. Het Kamerlid doelt op situaties waar familie of kennissen hulp vragen van politie of hulpverlening, mar te vaak horen dat er eerst iets ergs moet gebeuren voor men kan ingrijpen. Het meldpunt is bedoeld om die gevallen bekend te maken. Eén herkenbaar meldpunt, in plaats van de vele ‘noodlijntjes’ die er zouden bestaan.

Het is goed bedoeld van het Kamerlid, maar het riekt toch naar een wat populistisch initiatief, in de naweeën van het Alphense drama. Er is namelijk één herkenbaar meldpunt en dat is 112. Het klopt wel dat ongeruste familie, kennissen en zelfs hulpverleners te horen krijgen dat er niet kan worden ingegrepen, omdat er (nog) niets onwettelijks is gebeurd. Een mededeling die meestal volgt, nadat de politie poolshoogte heeft genomen.
En ja, dan gebeurt er dus even niets en in een aantal gevallen loopt het wat later toch ernstig uit de hand. Ernstig wil zeggen dat verwarde mannen hun huis in de fik dreigen te steken, van daken schreeuwen, in het water springen, zelf 112 bellen en dreigementen uiten of naakt over straat gaan wandelen.

Het is niet niks. Er zijn heel wat verwarde mensen die op extreme wijze om de aandacht en steun vragen, waar het Kamerlid op doelt. Dit jaar zijn verwarde mensen tot nu toe al verantwoordelijk voor 10 doden en 29 gewonden. Dat is inclusief de slachtpartij in Alphen en inclusief sommige daders, zoals de man die zich op de Dam in brand stak. Zouden familie en kennissen geweten hebben van de plannen en radeloos op zoek zijn geweest naar zo’n meldpunt of niet op het idee zijn gekomen 112 te bellen? Ik denk het niet.

In de meeste gevallen is de politie snel ter plaatse en weet men erger te voorkomen. Zodra de politie wel in actie moet komen zijn de media er als de kippen bij en zo kunnen we weten dat er dit jaar 44 incidenten met verwarde mensen zijn geweest. Dat is veel, vergeleken bij wat er aan incidenten in 2010 te vinden valt. Toen zouden er 57 zijn geweest, met de Damschreeuwer, de waxinelichtgooier en de ruitenvernieler bij Paleis Noordeinde als ‘beroemdste’ idioten.
Een overzicht van al die verwardheid vind je in dit exceldocument (update tot en met vandaag), gebaseerd op wat er al ‘googlend’ was te vinden.

Zoals ik op 10 april hier schreef, zijn deze aantallen niets vergeleken bij het aantal mensen dat lijdt aan psychische stoornissen die tot agressie kunnen leiden.
Ongeveer 100.000 mensen zijn schizofreen, nog eens 100.000 mensen zijn borderliners en 500.000 mensen zouden een antisociale persoonlijkheidsstoornis hebben. Dat zijn cijfers uitsluitend gemeten over de bevolking tot 65 jaar en dat betekent dat zo’n 4 procent van de bevolking aan deze ziektes lijden.

Zijn dat 700.000 tikkende tijdbommen? Niet dus. En is een speciaal meldpunt nodig voor de 0,01 procent waar het wel mis gaat? Ook niet. Er is ongetwijfeld wat te verbeteren in de aanpak van verwarde mensen, die dreigen te ontsporen. Maar dat zit niet in politiek goedkoop scorend meldpunt. Dat moet ver daarvoor zitten.

Vluchten kan niet meer.

Welkom Degenen die denken dat de keuze in het stemhokje geen enkele invloed heeft, zit er naast. De opkomst in Europa van partijen als de PVV heeft een signaalwerking. Op de voorheen zo gastvrije deurmat van Nederland staat een duidelijk ‘niet welkom’. Dat is niet alleen in Nederland zo. BBC News brengt de top-7 in beeld van Europese landen, met een ongastvrije uitstraling.

Bij de verkiezingen in Finland kregen de “Ware Finnen’ vorige week 19 procent van de stemmen. Daarmee is Finland tweede op de lijst van landen met die een politiek partij in huis heeft die ‘nationaal-liberaal-met-een-socialistisch-tintje’ te noemen is. Zwitserland steekt met kop en schouders boven de andere zes landen uit, want de Zwitserse PVV kon bij de laatste verkiezingen op 28,9 procent van de stemmen rekenen.
Nederland is derde (15,5%), op de voet gevolgd door Frankrijk (15%). Denemarken, Italië en Zweden volgen met respectievelijk 13.9, 8.3 en 5.7 procent (meer in dit BBC News-artikel).

De invloed van dit soort partijen gaat zover, dat door heel Europa het vreemdelingenbeleid verworden is tot een anti-humanitair kettingslot op de deur. Dat merken Tunesische vluchtelingen nu. Italië heeft ze niet teruggestuurd, maar
vroeg de medewerking van haar Europese collega’s. België en Frankrijk reageerden met verscherpte grenscontroles. Het argument is dat er onder de vluchtelingen vast ook economische gelukszoekers zullen zitten en die wil men eruit vissen.

Gastvrijheid voor vluchtelingen is al lang geen dagelijkse praktijk meer, ondanks de vele brandhaarden in de wereld. Belgen, die het geweld van de Eerste Wereldoorlog ontvluchtten, waren hier
in 1914 welkom, ook al was Nederland daar niet goed op voorbereid. Vlak na de Tweede Wereldoorlog werden Baltische vluchtelingen ontvangen, die verspreidt door Europa leefden. Tijdens de woelige Koude Oorlog mochten Hongaren op onze gastvrijheid rekenen.

Sinds 1997 kennen we de ‘
uitgenodigde vluchtelingen’. Een selecte groep vluchtelingen die, al dan niet tijdelijk, worden ontvangen in zogenaamde hervestigingslanden. Nederland zou jaarlijks rond 500 van deze genodigden opnemen. Aan die prestatieafspraken hield Nederland zich alleen van 2005 tot en met 2008. Daarna was het weer gedaan met de gastvrijheid.
Uitgenodigden

Bron: IOM-Nederland.

Er valt nog enig begrip op te brengen dat ‘economische gelukszoekers’ niet met open armen worden ontvangen. Ook al hebben velen er geen enkel probleem mee dat Nederlanders wel elders hun geluk zoeken als pensionados in Spanje, Australië en de Antillen. Of zoals boeren, die naar Zuid-Amerika of Scandinavië trekken.
Maar het is van de zotte dat er een rem zit op het uitnodigen van vluchtelingen, om een gedoogpartner ter wille te zijn.

Rutte's realiteit.

Onrust Rutte schaamt zich nergens voor. Een andere formulering voor ‘het kabinet lijdt geen gezichtsverlies’. Moedige woorden waarmee het uitstel van bezuinigingen in passend en hoger onderwijs werden verdedigd. Van uitstel komt uitvoering, gelooft Rutte nog even bevlogen.

Het draagvlak is broos. zo wordt dit uitstel verdedigd. Wie een beetje om zich heen kijkt, ziet dat in de samenleving het draagvlak voor de bezuinigingsplannen steeds kleiner wordt.
Het draagvlak voor de overige ambities van het kabinet lijkt ook te slinken. Met de demonstratie vandaag, tegen de kabinetsplannen voor een nieuwe kerncentrale, heeft de onrust onder Rutte een voorlopig hoogtepunt bereikt. De maand april is nog maar half voorbij en er zijn al meer acties gepasseerd dan alle voorgaande maanden.
Het kabinet Rutte begon 3 oktober 2009 en zag de maatschappelijke onrust toenemen.
Ruttes Onrust

In oktober 2009 waren er 7 acties, waarvan er 3 in november doorliepen. December piekte met 10 acties, waarvan studentenacties en de staking bij TNT-post de grootste waren.
Dit jaar begon het op te lopen. In januari nog 9 acties, daarna was het met de rust wel gedaan. In februari 12 acties, in maart 28 en ook al is april nog maar op de helft, deze maand zijn er 31 acties geweest. Een overzicht van alle acties tot en met 16 april, vind je in dit exceldocument.

Vergeleken met 2010 is de maatschappelijke onrust met 135 procent toegenomen. De acties tegen de bezuinigingen zijn daar voor het grootste deel verantwoordelijk voor.

2010 2011
arbeidsconflicten 17 14
acties tegen bezuinigingen 16 53
overige maatschappelijke acties 1 13

De Algemene Onderwijsbond en studentenorganisaties hebben geplande acties afgeblazen, nu het kabinet de geplande bezuinigingen even uitstelt. Daarmee creëert het kabinet nauwelijks rust. De mega-bezuinigingen op Defensie hebben de militairen woest gemaakt. De emoties lopen zo hoog op dat het zelfs tot militaire ongehoorzaamheid heeft geleid. De militairen vinden ook burgers en gemeentebesturen aan hun zijde, bij protesten tegen de sluiting van kazernes en vliegkampen. Vooral in die gemeenten waar de lokale economie op de aanwezigheid van de militairen drijft, natuurlijk.

Dat iedereen wel wat van de bezuinigingen zal voelen, zoals Rutte bij het aantreden van het kabinet zei, begint in steeds grotere kring door te dringen. Acties tegen sluitingen van bibliotheken, zwembaden, buurthuizen, gemeentelijke loketten breiden zich uit,
beiaardiers trekken aan de bel en molenaars zijn in hun wiek geschoten. En dan te bedenken dat er nog wel wat ontslagen zullen vallen, de plannen voor een hogere belasting op consumptie nu al tot wrevel leidt en minister Kamp zelf ook onrustig wordt van het groeiend verzet tegen de pensioenplannen.

Een realiteit die het kabinet Rutte misschien dwingt meer plannen uit te stellen. Maar hoe moet dat dan met het teruggeven aan de mensen van dit prachtige land? Ook dat kan Rutte wel vergeten. De mensen komen in actie om al dat prachtigs juist te behouden.

Ga eens rond Rutte zitten.

Sit in Het CBS, de statistiekenboer, weet de cijfertjes altijd prachtig aan de actualiteit te verbinden. In 2010 is er meer arbeidtijd ‘verloren’ gegaan aan stakingen, dan in 2009. De post- en vervoersector kende de meeste stakingen.

Dat bericht
plaatst het CBS dan een dag voor de tweede stakingsronde in het openbaar vervoer plaatsvindt. Na Amsterdam, wordt er morgen in Rotterdam gestaakt tegen de plannen het openbaar vervoer te privatiseren. Den Haag heeft de staking op 20 april gepland.
Dinsdag 12 april wordt misschien wel een hoogtepunt bereikt in de onrust die Rutte veroorzaakt, want ook de studenten gaan er weer tegenaan. In Den Haag willen ze op het Plein hun ongenoegen uiten over de bezuinigingen.

Nu heeft het CBS het alleen over arbeidsonrust, waarvan het grootste deel cao-onderhandelingen betrof. Er zijn, voor zover ik weet, geen recente statistieken over andere maatschappelijke onrust. Behalve dan onze Onrustmonitor, waarin niet alleen stakingen worden bijgehouden, maar ook acties tegen de bezuinigingen en overige maatschappelijke acties. De laatste stand van zaken is in
dit exceldocument te zien.
Van 1 januari tot en met vandaag zijn er 43 acties meer gehouden dan in 2010. Dat komt neer op een toename van 123 procent. De score staat nu al op een gemiddelde van 18,5 acties per maand, terwijl dat in 2010 slechts 2,8 gemiddeld per maand was.

Het aandeel stakingen en overige arbeidsonrust staat op 16,9 procent van het totaal. In 2010 bestond 50 procent van alle onrust uit arbeidsconflicten. Acties tegen de bezuinigingen zijn explosief gegroeid. In 2010 maakten die voor 47 procent deel uit van Nederland in beweging, dit jaar is dat al 67,5 procent.
Overige maatschappelijke acties stijgen ook. In 2010 slechts 3 procent, nu 15,6 procent, vooral te danken aan het groeiende protest tegen nieuwe kerncentrales.

De meeste acties verlopen rustig. Dat komt ook om dat meer voor petitie- en handtekeningacties wordt gekozen. Ook publieksvriendelijke acties zijn populair. De acties in het openbaar vervoer worden niet door iedereen publieksvriendelijk genoemd en studentenacties willen nog wel eens verstoord worden door wat raddraaiers heten te zijn.
Mag ik eens een rustig soort actie aanbevelen, dat vorig jaar door de stakende schoonmakers uit de vergetelheid is gerukt? Zij hielden vorig jaar een “sit in” op station Utrecht Centraal. De ‘sit in’ kennen we vooral uit de roerige zestiger en zeventiger jaren en was een vorm van geweldloos protest.Kijk, studenten zouden liever op het Binnenhof protesteren, dan daarbuiten, maar daar heeft de overheid trauma’s aan overgehouden, dus wordt dat binnenpleintje hermetisch afgesloten.

Maar goed, je kunt dan zelf het Binnenhof afsluiten. Als een enorme mensenmassa om het Binnenhof gaat zitten, kan er niemand meer op, maar ook niet meer af.
Zie je het al voor je? Studenten die rond het grondgebied van het Torentje gaan zitten. En dat dan dagen volhouden, gesteund door burgers die ook al maanden tegen de bezuinigingen protesteren. Een manier om de politiek even te isoleren en tot herbezinning te dwingen.

Want bezuinigen kan anders. Minder, omdat de economie weer aantrekt. En met andere keuzes. Rutte heeft altijd gezegd goed naar de oppositie te willen luisteren. Wel, als de burgeroppositie even plaats neemt rond het Torentje, kan Rutte de discussie aangaan.
Samen komen we er immers wel uit, toch?

Weet Rutte wel wat werk is?

Werkeloosheid ‘Het was een korte ministerraad. Dat was ook zo gepland, omdat we vanmiddag bij elkaar komen (…) om met de ministers en de staatssecretarissen eens even stil te staan. (…). En ook even om in de relatieve rust van geen agenda even vooruit kijken naar het komende jaar. (…) We hebben beloofd om Nederland sterker uit de crisis te laten komen (…) in de kern samen te vatten als 'minder overheid, meer banen'.

Korte vergadering, even stilstaan, relatieve rust, zo omschreef MP Rutte de noeste arbeid van het kabinet, op 1 april de persconferentie na
de ministerraad. De altijd goedlachse premier heeft 1 april natuurlijk aangegrepen, om ook eens een grap uit te halen. Dat wil zeggen: minder overheid, daar kun je wel op rekenen. Meer banen? Dat is dan de grap. Want meer banen, mag opgevat worden als meer werk, dus minder werkeloosheid. Dat zal niet hetzelfde blijken de komende jaren. Een greep uit het nieuws van de laatste tijd.

Het CBS zag de werkloosheid toenemen. In 2010 daalde die wel, maar was nog altijd hoger dan in 2009. Die daling zette in januari nog even door, maar in februari begon de werkloosheid weer te stijgen en zijn er 400.000 werklozen geturfd.
Ondertussen worden er nog steeds mensen ontslagen, omdat bedrijven nog steeds de gevolgen van de crisis ondervinden. Het gaat meestal om kleine aantallen. Een betonfabriek die 17 mensen ontslaat, een machinefabriek die er 11 loost of een bedrijf die medische apparatuur maakt, die er 14 aan de dijk zet.
En natuurlijk zijn er ook nog ziekenhuizen die in problemen zijn en hier en daar 100 banen geschrapt moeten worden.

Met dat begrip banen moeten we even oppassen. Meestal wordt bedoeld: full-time banen. Die worden niet altijd door evenveel mensen bezet. De Haagse bibliotheek sluit filialen en
ontslaat 40 mensen, die 26 voltijdsbanen uitvoeren. Laten we er even vanuit gaan dat in de volgende voorbeelden een baan hetzelfde is al één werknemer. Dan krijgen we een beetje een beeld van de werkloosheid, die door de bezuinigingen veroorzaakt zal worden.

Bij de UWV moeten minstens
5000 banen weg. De gemeente Utrecht gaat 600 ambtenaren eruit gooien. De gemeente Den Haag gaat veel voortvarende te werk: 1000 banen minder in de ambtenarij. Den Bosch doet het kalm aan en schrapt 78 banen.
In het passend onderwijs verwacht men een verlies van
9000 banen. Een school in Den Haag moet nu al 80 leraren ontslaan. Bij de Rotterdamse Roteb vliegen er 200 gehandicapte medewerkers uit. Bij een Noord-Hollandse thuiszorgorganisatie is er een ontslagaanvrage voor 638 medewerkers in voorbereiding. In Den Helder komen 5 zwembadleraren op een droogje te staan.

Voeg al die mensen toe aan de werkloosheidscijfers van februari en we komen op 515.783 werklozen. In 2010 waren dat er nog 426.000 (in 2009: 377.000; in 2008: 300.000). En dan is dit gebaseerd op slechts een greep uit de aangekondigde bezuinigingsplannen van lokale overheden en organisaties.
Geen nood. Minister De Jager zei in februari dat het ontslag van al die ambtenaren een zege is voor de economie. Niet alleen een zuinige overheid draagt daar aan bij, maar wat dacht je van al die “goed opgeleide en waardevolle arbeidskrachten” die beschikbaar komen op de markt?
Dat is een al even leuke grap, als die van Rutte’s 1 aprilmop. Want dat werkt alleen als bedrijven en organisaties ophouden mensen te ontslaan.

Ik geloof niet dat Rutte weet wat werk is. Tenzij hij van bedrog werk maakt. Het kan nooit ‘meer banen’ zijn.

Eigen bijdrage tegen bezuinigingen.

Begrip De koopkracht is gedaald en toch hebben we iets meer uitgegeven, zegt het CBS. Mooi, zal Rutte denken, er is dus geen enkele reden op de bezuinigingen terug te komen.

Dan kunnen we twee dingen doen. De straat op en zeggen: rot op met je bezuinigingen. Het gaat alweer wat beter, dus handen af van onze bieb, zwembad, muziekvereniging en personeel. De laatste update van
Rutte’s Onrust, laat zien dat per vandaag 70 procent van alle maatschappelijke onrust uit acties tegen de bezuinigingen bestaat. Vorig jaar was dat nog maar 47 procent. In de update van de onrustmonitor een overzicht van alle acties (exceldocument!).

Je kan ook zeggen: we zijn er nog niet, Rutte heeft groot gelijk. En het toch jammer vinden dat je kind niet meer naar schoolzwemmen kan. Of het
gehandicapte personeel in je bedrijfskantine wordt ontslagen. Wat dan? Laat ik even een maf voorstel doen. De eigen bijdrage ter voorkoming van bezuinigingen.

Als iedereen eenmalig een eigen bijdrage doneert, kunnen de 18 miljard aan geplande bezuinigingen in een klap van tafel.
Hoe hoger het inkomen, hoe hoger de bijdrage natuurlijk. We halen even de verdeling van inkomensklasse erbij (CBS). De mensen met een inkomen tot 16 duizend euro sparen we. De mensen die tussen de 16 en 18 duizend euro aan persoonlijk inkomen hebben, betalen een eigen bijdrage van 50 euro. Dan gaat het oplopen. De miljonairs betalen een eenmalige bijdrage van 25.700 euro.
Wat levert dat op? Iets meer dan die 18 miljard! Kijk maar in dit exceldocumentje.

Zo kunnen we weer vier jaar vooruit, zonder bezuinigingen op onderwijs, cultuur, sport, defensie. Eén nadeel. Rutte zal zeggen: bedankt voor het bergrip en kan rustig blijven zitten. Maar goed, ongeveer de helft van de kiezers vindt dat best. We hebben dan weer wel tijd voor leuke dingen en hoeven niet de straat op om onze verworvenheden te redden.

1973

Interventie 1973 gaat de geschiedenis in als de VN-resolutie, waarmee besloten werd tot ingrijpen in Libië. Een bijzonder getal. Want 1973 doet ook denken aan de officiële opening van het World Trade Center. Die opening herinnert niemand zich, de terreuractie op de Twin Towers wel.

1973 is ook het jaar van Pinochet’s
staatsgreep in Chili. Zijn er nog lezers die de straaljagers herinneren, die Allende's residentie bestookten? En in 1973 vielen Egypte en Syrië met 200 vliegtuigen Israël aan, de inleiding tot de Jom Kippoeroorlog. In het Thaise Bangkok vielen ruim 1500 doden, toen de militaire junta een studentenopstand neersloeg. Geen VN-ingrijpen.
Goed nieuws was er ook. De V.S. beëindigden de Vietnamoorlog en de bombardementen op Cambodja. Een lange militaire interventie eindigde in de Parijse vredesakkoorden.

De VN-resolutie 1973 is natuurlijk niet terug te voeren op deze gebeurtenissen, maar dat deze resolutie tot stand kon komen, heeft wel te maken met de geschiedenis van de VN en het gegeven dat het bestaan van de VN niet heeft voorkomen dat oorlogen, staatsgrepen en hardhandig neerslaan van democratische bewegingen bijna dagelijkse kost is.
De VN is opgericht vanuit de gedachte dat een catastrofe als de Tweede Wereldoorlog, inclusief de genocide, zich nooit meer zou herhalen. Het idee van de VN als een verzameling van Vredes Naties, in plaats van Verenigde Naties, worstelt tot op vandaag nog met haar volwassenwording.

Naadloos ging de Tweede Wereldoorlog over in de Koude Oorlog, die in sommige delen van de wereld gloeiend heet werd gevoerd, en vele onafhankelijkheidsoorlogen. De VN stond erbij en keek ernaar, omdat de souvereiniteit van de staten erg hoog in het vaandel stond. En natuurlijk omdat de grote spelers, de V.S., Rusland, China, zeker tijdens de Koude Oorlog, regelmatig hun vetorecht in de Veiligheidsraad gebruikten om eigen belangen te verdedigen.
De meeste interventies van de VN bestonden uit verklaringen en resoluties waarin geweld werd veroordeeld en opgeroepen tot staakt het vuren. Maar ingrijpen? Zelden of nooit.

Dat zou na 2005 veranderen. Na de Wereld Top van 2005 zou de VN alle ellende op de wereld wel eens aanpakken. De zogenaamde RtoP-verklaring,
Responsibility to Protect, een gedragscode ter voorkoming van genocide, oorlogsmisdaden, etnische zuiveringen, en misdaden tegen de mensheid.
De drie pijlers de RtoP zijn: 1. Elke staat heeft de verantwoordelijkheid haar burgers te beschermen tegen al die ellende. 2. De internationale gemeenschap verplicht zich die staten te helpen, die de middelen ontberen deze verantwoordelijkheid in praktijk te brengen. 3. De internationale gemeenschap verplicht zich tot tijdig en ferm ingrijpen om schendingen te stoppen, als een staat er duidelijk blijk van geeft die verantwoordelijkheid niet te (willen) nemen.

Dat laatste is nu dus in Libië het geval. En, zoals wel vaker bij VN-besluiten, is dat niet naar ieders zin. Dat Gadaffi het er niet mee eens is, laten we maar even buiten beschouwing. Sommige critici zijn bang dat dit tot een jarenlang wespennest zal leiden, waar niemand beter van wordt. Anderen hekelen het militaire karakter en zijn tegen elke vorm van militaire interventie.
De angsten worden ook door sommige VN-landen gedeeld. Angst voor vervelende ontwikkelingen spelen zeker een rol bij de V.S., die daarom liever de NATO een leidende rol wil geven. Dat houdt de mogelijkheid open later het fanatieke Frankrijk op de donder te geven, als de boel ontspoort.
De kritieken op het militaire karakter komt natuurlijk van mensen die elke vorm van geweld afwijzen. Wat door roekeloze houwitsers wordt afgedaan als naïviteit of bij zich machteloos voelende mensen de vraag oproept: maar wat dan? Kritiek komt ook van mensen die zich afvragen waarom in Libië wel wordt ingegrepen, maar in Syrië en Jemen niet. Ook daar wordt keihard opgetreden tegen demonstranten.

Het begint met de vraag of anderen dan de Libiërs zelf, tot actie mogen overgaan. En zo ja, wie zijn dan gerechtigd tot actie en welke acties zijn toegestaan?
De situatie in Libië lossen we niet op met een humanitaire inzamelingsactie. En wie voelt er wat voor om zijn rugzak te pakken en aan de zijde te gaan staan van de Libiërs die vrijheid en democratie willen? Wie gaat er in Libië langs de kant van de weg staan om demonstraten te beschermen, zoals burgers in 2007 een cordon vormden rond demonstrerende monniken
in Myanmar?

Eén optie is de internationale gemeenschap vergeten. Concrete hulp aan Tunesië en Egypte om Libiërs die het geweld willen ontvluchten op te vangen. De no-fly zone kan dan de vluchtelingen beschermen tegen aanvallen uit de lucht. Gaddaffi heeft niet genoeg tanks om beide grenzen onder vuur te nemen.
De vraag blijft wel: welke humanitaire actie kan de achterblijvers wel beschermen tegen Gaddafi’s geweld?