Categoriearchief: Maakbaarheid

In de hemel is geen bier

HemelsbierHoe gaar den Belg ook is van de voortslepende kabinetsformatie, er is altijd wel een visionair die de politici er op wijst dat de maakbaarheid van de samenleving vooral draait om bier. Met de best maakbare bedoelingen wordt geprobeerd een hemel op aarde te creëren en dat gaat niet altijd goed omdat men in de hemel geen bier drinkt.
Johan Sanctorum, voormalig directeur van de Vlaamse Jeugdopera en ex-communicatieconsultant, schrijft op zijn weblog Visionair België, hoe de kwaliteit van de belgische samenleving valt af te meten aan de kwaliteit van het bier.
De Belgische kabinetsformatie gaat vooral moeizaam omdat vlaams en waalse sentimenten in de weg zitten. Nu zoekt men naar maakbare constructies om nog enige bestuurbare samenhang te vinden. Johan Sanctorum signaleert de nodige vermoeidheid hierover bij het electoraat, dat het geloof in de instituties begint te verliezen.
Gandhi heeft ooit gezegd: 'Bijna allles wat ge doet is onbelangrijk, maar het is belangrijk dat ge het doet'. Johan Sanctorum zegt nu eigenlijk: 'Wil wat ge doet belangrijk zijn, doe het dan goed'.
Hij legt uit hoe de recente geschiedenis van het Hoegaarden-bier model staat voor de manco's van de hedendaagse maakbaarheid. Dit eeuwenoude, ambachtelijk vlaams biertje legde in 1957 het loodje omdat het niet kon concurreren met minder ambachtelijke maar wel goedkoper geproduceerd gistennat. In de 60-er jaren wist men echter een nieuw, succesvol witbier te reproduceren op basis van hoegaarden-receptuur. Het waalse Interbrew had een oogje op de succesvolle bierbrouwer, maar deze wilde van een overname niks weten. In 1985 legde een brand echter de brouwerij volledig in puin en men zag zich genoodzaakt de handel te verkopen aan de walen.
Die redding had echter onaangename gevolgen voor de kwaliteit van het bier. Productieprocessen moesten goedkoper en sneller en zo ging ook het bier smaken. Interbrew verhuisde de brouwerij naar het waalse Jupille, maar kreeg het niet voor elkaar die ouderwetse, degelijke hoegaarden-smaak uit de koperen ketels te toveren. Nu is een maand geleden de hele handel weer terugverhuisd naar het vlaamse Hoegaarden.
Volgens Johan Sanctorum biedt dat nu hoop voor de toekomst van de belgische maakbaarheid: “De globalistische mythe van de totale maakbaarheid en inwisselbaarheid houdt hier op (…), onder de waan van de dag, het gereken en het gesjacher, gist een fundamentele maar discrete chemie, die vroeg of laat haar waarheid doet gelden (…), Eilanden van kwaliteit (…), Uniek, vrouwelijk, plekbewust, compromisloos. In een wereld waar alles onderweg is, zo rap en goedkoop mogelijk, zijn onverzettelijke individuen, onverplaatsbare processen en oncopieerbare recepten een verademing“.
Daar heeft hij een punt. De kwaliteit van het bestaan kun je niet organiseren met schema's, boekhoudformules en economische modellen. Die kwaliteit is al volop aanwezig in de samenleving en daar wordt veel te weinig gebruik van gemaakt. Zo heeft hier de Week van de democratie ook niets opgeleverd omdat die kwaliteiten nauwelijks serieus werden genomen.
Maar kan de kwaliteit van het bestaan wel afgemeten worden aan de kwaliteit van het bier? Ik zelf ben geen bierdrinker. Maar ik wordt nu wel nieuwsgierig naar de kwaliteit van het lokale bier in Nederland. Doet ons kabinet het goed en smaakt de pils nog best? Of constateren bierkenners dat limburgs bier een ranzig smaakje heeft gekregen? Is heineken nog zijn ster waard?
(Zaterdagbijlage: het volledige artikel van Johan Sanctorum).

Geef een reactie

De maakbaarheid van muizen en mensen

Van muizen en mannen

Gisteren werd bekend gemaakt wie de Nobelprijs voor de geneeskunde gaat krijgen. De prijs gaat gedeeld worden door het illustere trio Oliver Smithies, Mario Capecchi en Martin Evans (op de foto van links naar rechts). Ze krijgen de prijs voor hun werk met muizen (op de foto tussen de heren in). De muizen krijgen geen prijs. De drie wetenschappers hebben het ongedierte ooit een knock-out weten toe te brengen, waardoor het muizenspul nu op grote schaal verhandeld wordt als proefkonijn. Van muis naar konijn, dat kan, maar als je moet wachten tot de Darwinistische wetten hun werk hebben gedaan ben je veel te laat om hart-en vaatziektes, kanker, blindheid, stress en andere ongemakken de wereld uit te helpen. De heren hebben in eendrachtige samenwerking de natuur kunstmatig een handje geholpen.

Hun grote verdienste schijnt te liggen in het ontwikkelen van de knock-out muis. Schrik niet, dierenliefhebbers, ze hebben de muizen niet de ring ingejaagd om ze plat te slaan. Ze hebben ontdekt hoe je een stukje erfelijke materiaal kan uitschakelen. Niet de muizen, maar hun genen gaan knock-out. Deze genetische manipulatie moet kennis opleveren om de genen beter te leren kennen en erfelijke ziektes beter te behandelen.

Van veel genen kent men de betekenis nog niet. Met een knock-out heb je een kans daar achter te komen. Schakel bij een muis een onbekend gen uit en het dier wordt vervolgens leesblind dan weet je dus dat leesblindheid erfelijke kan zijn èn welk gen daar verantwoordelijke voor is.

Je kan ook bekende genen uitschakelen. Zo kunnen tumoronderdrukkende genen uitgeschakeld worden om bij muizen de ontwikkeling van kanker te bestuderen.

Nu zijn er veel ziektes. En het kost veel tijd die te onderzoeken. Daar heb je heel wat muizen voor nodig. Dankzij de Nobelprijswinaars kunnen onderzoekers nu elk type knock-out muis bestellen. Of een knock-out zebravisje. Zebravisjes hebben minstens net zoveel genen met de mens gemeenschappelijk als een muis en ze zijn goedkoper. Er gaan meer van die visjes in een aquarium dan muizen in een kooi. Plasterk, onze huidige minister van onderwijs en stamcelspecialist, heeft ooit gezegd wel een toekomst in die zebravisjes te zien.

Aan genmanipulatie bij muizen kleven nog steeds twee bezwaren. De eerste is bekend: onnodig dierenleed. Dat argument heeft zijn beste tijd wel gehad. Tenzij we besluiten nooit meer de natuur voor menselijke doeleinden te gebruiken. Zo zouden we de natuur niet hoeven uit te putten en te belasten om aan de energiebehoeften te voldoen die ons luxeleven vereist, maar alleen nog de energie te gebruiken die onze lichaamswarmte- en beweging oplevert. Dat gaat natuurlijk net zo min gebeuren als dat wij onszelf als proefdier beschikbaar stellen aan de wetenschap.

Een tweede bezwaar is: moet je een muis wel knock-out manipuleren, terwijl die techniek vaak genoeg helemaal niks oplevert. Dit is het raadsel van de zogenaamde junk-DNA. Dat is de 97% van het erfelijk materiaal dat je weg kunt halen zonder dat er iets wezenlijks verandert. De Amerikaanse onderzoekers Marcelo A. Nobrega en Yiwen Zhu verwijderden twee grote stukken DNA uit het genoom van een muis. Het gevolg: niet de verwachte miskraam, noch mismaakte of doodzieke muisjes. Compleet normale muizen. Men veronderstelde dat het dan om een soort overbodig afval-DNA zou gaan. Maar ja, nader onderzoek leerde dat muizen en mensen zeker 480 identieke stukjes DNA blijken te hebben. Dat heben we toch niet voor niets. Waar het dan wel voor is, dat weten we nog niet.

Als we dat niet weten, waarom gaan we er dan wel mee klooien? Dankzij ontbrekende kennis hebben we al aardig wat ellende gehad. Zo was de uitvinding van het wiel een prachtige ontdekking maar de wielwetenschappers konden in die tijd niet weten dat een wiel een auto kon worden en de natuur verruïneerd

Nu zitten er ook hele mooie kanten aan het wiel en al dat gepruts met genen heeft ook al positieve zaken opgeleverd. Daar heb ik een medicijn aan te danken die een chronische kwaal zo goed als tot stilstand heeft gebracht. Maar toch zit ik met de vraag of er grenzen moeten zijn aan dit soort onderzoek. De kans dat je generaties muizen manipuleert zonder dat je weet of ze zullen evolueren tot proefkonijnen die over een paar jaar met een nieuwe vorm van myxomatose de boel verzieken is even groot als dat je alle erfelijke ziektes de wereld uit helpt. Maar zeker weten doen we dat dus niet. Waarom stelt de maakbaarheid van muizen en mensen toch altijd weer nieuwe dilemma's?

Geef een reactie

Grond voor landbouw

HuurTwee weken terug schreef redacteur Steeph van het weblog Sargasso een artikel over te verwachten tekorten aan landbouwgrond en een wel heel fantasievolle oplossing daarvoor: landbouwflats. Een erg dure oplossing, zo rekende Steeph voor ons uit. Daar moest ik opeens aan denken toen ik weer langs een kantorencomplex fietste dat nu ruim drie jaar leeg staat. Hee, dacht ik, zou het goedkoper zijn als ze zo'n complex ombouwen tot een landbouwflat?
Ik heb geen idee hoeveel er wereldwijd aan gebouwen leegstaan en of dat dan een oplossing zou zijn voor het tekort aan landbouwgrond.
Hoewel het aardig gaat me de economie en de leegstand aan bedrijfsruimten afneemt, lag eind vorig jaar alleen in Nederland nog zo'n 5,9 miljoen vierkante meter op een gebruiker te wachten. Al fietsende bedacht ik de volgende varianten om landbouwgrond te winnen:

1. Alle te lang leegstaande gebouwen worden eerst gevorderd om het woningtekort op te lossen. Wat overblijft krijgt een agrarische bestemming. Ik denk dat je dan nog heel wat tomaten en parika's kan telen.
2. Dat zal niet genoeg zijn. Maar er zijn nog meer gebouwen. Tel bij de leegstaande gebouwen alle fabrieken op die nutteloze zaken maken. Voedsel hebben we tenslotte harder nodig dan Ambi-pur luchtverfrissers of alweer een nieuwe vlekkenreiniger. De vrijgekomen bedrijfsruimten worden ook tot een technologische plantages omgebouwd en we hebben weer voor jaren sinasappels en champingons.
3. Dat hele arsenaal aan voornoemde gebouwen kan natuurlijk ook tegen de vlakte om plaats te bieden aan een nieuw soort ruimtelijke ordening: er worden alleen nog maar woningen gebouwd met een tuin, groot genoeg om de bewoners zelf een deel van hun voedsel op te laten verbouwen.
4. De natte variant. De zee hoeft niet leeg gevist en met olie vervuild te worden. Alle boorplatforms, vaak een kleine stad op palen, leegruimen en er aquarium van maken waar consumptievis gekweekt kan worden.

Tja, dat zij zo van die ideeën die je wel op de fiets kan bedenken maar die natuurlijk nooit op de tekentafels van de landinrichters zullen komen. Die laten rustig een flinke lap grond ook jaren braak liggen. Pardon. da's niet waar. Ik zag een stuk grond met een hek erom en een groot bord er op. Op dat bord werd het volgende kantorencomplex aangekondigd. Dat staat er ook al weer een dikke twee jaar zo bij.
Ach, ook maakbaarheid houdt op bij de grenzen van de fantasie. En dus zullen we nog meer gebouwen krijgen. Daar zullen ongetwijfeld landbouwflats tussen staan die zo duur zijn dat ook die jaren leegstaan. Heeft u nog een idee?

Toevoeging 27-07-2007; 20:30 u.
Sargasso-redacteur Steeph gaf nog een linktip over de leegstand van kantoren, waar onder andere valt te lezen dat hoe groot de leegstand ook is, men toch nieuwe bedrijfsruimten erbij blijft bouwen. Kantorenbouw in plaats van akkerbouw. Bedrijven in plaats van verbouwen.

Geef een reactie

Regeren via de partijkas (2)

Zak geldIk moet een storende fout herstellen die in het artikel van gisteren is geslopen. Mijn research was onvolledig en daardoor staat er een onwaarheid in dat artikel. Fouten kun je weer recht zetten. Veel, heel veel tijd die aan maakbaarheid wordt besteed gaat op aan het herstellen van fouten. Ik vermoed dat er fanatieke liefhebbers van maakbaarheid zijn, die liever met fouten te maken hebben dan met de waarheid. Als iets eenmaal als waarheid is vastgesteld, kun je er verder niet zoveel mee. Dat vinden sommige mensen erg saai. Hoewel ik de waarheid ook niet in pacht heb, hecht ik er toch grote waarde aan en daarom moet ik nu even terug komen op het stukje van gisteren.
De kritiek die ik had op de plannen van minister ter Horst om de SP aan te pakken op de afdracht van salarisen van hun parlementariërs, baseerde ik op de informatie over de overheidssubsidie aan politieke partijen. Dat is de fout. De genoemde subsidie is bedoeld om de organisatie van de partijen draaiende te houden. Voor de salarissen is weer een andere geldstroom beschikbaar.
In die regeling is geen sprake van salarissen, maar schadeloosstelling. Voor Tweede Kamerleden heeft die schadeloosstelling de omvang van een bovenmodaal salaris. Staten- en gemeenteraadsleden krijgen veel minder omdat zij, in tegenstelling tot hun collega's op het Binnenhof, niet full-time de politiek bedrijven.
Heeft Guusje ter Horst dus gelijk? Mag de SP de partij-inkomsten aan overheidssubidies niet aanvullen met een deel van de schadeloosstellingen die hun Kamerleden ontvangen?
Nogmaals: ook andere partijen maken daar gebruik van. Weliswaar in kleinere hoeveelheden en de afdracht heeft een veel minder verplicht karakter dan bij de SP het geval is. De SP vindt dat een modaal salaris meer dan genoeg is voor parlementariërs en op die gedachte is de omvang van de afdracht dan ook gebaseerd. Je kunt het er mee eens of oneens zijn, maar dit verstaat de SP blijkbaar onder 'geen woorden, maar daden'.
Hoe vrijwillig is de afdracht bij andere partijen? Wel, net zo vrijwillig als bij de SP. Bij PvdA, GroenLinks en D66 moeten kandidaat-volksvertegenwoordigers vooraf moeten beloven een deel van de schadeloosstelling zullen afdragen aan de partij. Het verschil met de SP is de zogenaamde akte van cessie, waarmee een SP'er toestemming geeft de schadeloosstelling over te maken naar de bankrekening van de partij. Zo houdt de SP de controle over de afdracht. Bij de andere partijen moeten de leden zelf de afdracht regelen. Voor zover ik weet doen ze dat ook keurig en hebben de andere partijen nog nooit iemand de partij uitgezet omdat een kamerlid ineens de afdracht weigerde te betalen.
Binnen de PvdA (de partij van Guusje ter Horst) is ook niet iedereen het eens met de huidige afspraken. PvdA'er Pierre Heijnen probeerde een diskussie in zijn partij los te weken over een verhoging van de 'eigen bijdrage' en met dat geld de lokale afdelingen te ondersteunen. Er wordt dus verschillend gedacht over de afdrachten. Maar mag een minister de interne afspraken van een partij bij sturen door desnoods de wet hiervoor aan te passen?

Geef een reactie

Regeren via de partijkas

PartijkasEen democratie komt niet vanzelf tot stand. Met wetten, regelgeving en gedragscodes wordt de democratie vorm gegeven. Maar niet alleen met regels, ook met geld is de democratie maakbaar. De PvdA-minister voor Binnenlandse Zaken, Guusje ter Horst, overweegt de overheidssubsidie voor de SP stop te zetten. De SP houdt er interne regels op na die ter Horst niet zo zit zitten. In de Volkskrant lezen we: “De minister vindt een verplichte afdracht van salarissen en wachtgelden aan een politieke partij ‘onwenselijk’. ‘Dit is gebruik van overheidsgeld voor een ander doel dan waarvoor het is bestemd.’ Ook vraagt Ter Horst zich af hoe de SP-constructie zich verhoudt tot de onafhankelijkheid van de politici.”
Die “partijbelasting” die de SP van haar leden int, komt bij bijna alle politieke parijen voor. Alleen CDA en VVD kennen zo'n regeling niet. Bij de SP wil men zo het salaris van parlementariërs en partijbonzen op een modaal gemiddelde houden. De SP stelt daarmee de hoogte van de afdracht vast. Hoe dat bij de andere partijen zit, weet ik niet. Af en toe is er binnen de SP een aardig conflict als er een kaderlid opstaat die de afdracht weigert. Zo'n idealist mag dan vertrekken en de SP wordt vervolgens verweten maoïstische dictatuur uit te oefenen. Het enige wat Nederland van de chinees blieft is de bami-speciaal.
Om partijen een koers af te dwingen via de overheidssubsidies is geen nieuw verschijnsel. Herinnert u de rechterlijke uitspraak nog waardoor de overheidssubsidie aan de SGP moest worden stopgezet? Daar viel nog wat voor te zeggen omdat de SGP er een vrouwonvriendelijk beleid op na hield, dat op gespannen voet stond met de grondwet en de criteria voor overheidssubsidies aan politieke partijen. De toenmalige VVD-minister Remkes overwoog toen in hoger beroep te gaan omdat hij vond dat de rechter het principiële karakter van de regeling onderuit haalde.
In die regeling staan echter wel dat het aan de rechter is om subsidies stop te zetten als er sprake is van discriminatie. Dat was bij de SGP dus het geval. Ook staat er in die regeling dat de politieke partijen de gelden vrijelijk mogen besteden. Maar dan wel aan subsidiabele activiteiten zoals politiekwetenschappelijke activiteiten, politieke vormings-en scholingsactiviteiten, informatievoorziening aan leden, het onderhouden van contacten met zusterpartijen in het buitenland en activiteiten in het kader van de verkiezingscampagnes.
Wel, als Guusje ter Horst bij controle van de SP-kas nou ontdekt zou hebben dat de afdrachten naar heel andere doelen zijn gegaan, heeft ze een punt. Nu dus helemaal niet. De SP sluit niemand uit van deelname aan politieke functies, zoals bij de SGP wel het geval is. De SP knikkert er wel iemand uit als die zich niet aan haar interne regels houdt. Zoals de VVD Verdonk uit de Kamerfractie dondert, GroenLinks een Eerste Kamerlid de deur wijst, het CDA een partijvoorzitter de eer aan zichzelf laat houden en de PvdA een Kamerlid wegparkeert als die de partijdiscipline bruskeert.
Maar dat zijn interne aangelegenheden. Ministers moeten niet met de hand op de knip de koers van een politieke partij gaan bijsturen. Laat dat nou toch alsjeblieft aan de kiezers over!

Geef een reactie

Van de pilaarheiligen.

PilaarheiligenDe pilaarheiligen hebben hun zes pijlers nog eens dunnetjes laten voorlezen door Hare Majesteit. Iedereen was natuurlijk reuze benieuwd wat de ambities zouden gaan kosten. Awel, vandaag wordt daar over gesoebat in de 2e Kamer. Sommigen vinden bepaalde posten schromelijk overdreven, anderen vinden weinig van de ambities terug. En volgens weer anderen mag dit kabinet met het gepresenteerde huishoudboekje zo wel aan de slag. De voorspelbare lof en kritiek vlogen over en weer. Toen daags voor Prinsjesdag, op RTL4, Frits Wester van Balkenende uit dat huishoudboekje mocht citeren schreef ik hier dat er niks nieuws onder de zon was. Dat moet ik nu toch terugnemen.
Balkenende IV blijkt over een strategische genialiteit te beschikken, die alleen bij goed lezen uit de Miljoenenota valt te destilleren. Iedereen ging er vanuit dat dankzij de normen en waarden, afkomstig uit het christelijk deel van het kabinet, het gezin weer de hoeksteen van de samenleving zou worden. Dat is ook zo. Rouvoet gaat de ouders zelfs helpen met de opvoeding. Bijvoorbeeld door de kinderopvang uit te breiden: kinderen tot 12 jaar krijgen gratis toegang tot musea, waarmee de suppoosten er een nanny-taak bij krijgen. En de schoolboeken worden gratis, dus de kids hoeven niet langer hun lesmateriaal bij voor nop elkaar te googlen. En zo hebben de ouders een argument om hun kroost achter de pc weg te halen. Dat is nog eens sturen! De criticasters die hier een renaissance van de maakbaarheid in zien, krijgen gelijk.
Het is wel wat verwonderlijk dat de kinderbijslag omlaag gaat en de anticonceptiepil weer in het ziekenfondspakket mag worden opgenomen. Dat is een uitnodiging om de samenleving nog verder te laten vergrijzen. Zijn ze gek geworden?
Nee, dames en heren. Gezinsuitbreiding wordt zo minder aantrekkelijk (de kinderbijslagmaatregel) en tegelijkertijd makkelijker (de pil) gemaakt. Waar dient dat toe?
Wel, het meest lastige onderdeel is het milieu. Iedereen moet een steentje bijdragen aan een schoner milieu. Maar niemand doet echt iets. Minder consumeren? Minder autorijden? Het schiet niet echt op. En daar komt dan de genialiteit van Balkenende IV om de hoek kijken. De meeste milieumaatregelen zijn slecht te verkopen en of ze ook echt helpen wordt hier en daar betwist. Mensen kun je niet zo snel veranderen. Maar het aantal mensen wel. Minder mensen consumeren minder. Er zijn straks minder gezinsauto's nodig. En daar help je het milieu pas echt mee vooruit.
Deze verkapte maatregelen zijn een stimulans om de bevolking minder te doen groeien. Een fraai staaltje maakbaarheid van de pilaarheiligen. Hulde! Nu nog even standvastig blijven. De coalitiepartijen willen toch een hogere kinderbijslag en de SGP heeft het nog niet gevraagd, maar zal de anticonceptiepil toch liever ingeruild zien door de goddelijke voorzienigheid.
Ik ga eens verder lezen in die Miljoenennota. Wie weet zijn er wel meer van dat soort revolutionaire strategieën in verborgen. Misschien zijn er onder de lezers mensen die soortgelijke voorbeelden hebben ontdekt?

Geef een reactie

Goede raad is weggegooid geld.

Waarzegger

Onze oom Jaap zaliger kon soms moedeloos worden van het jeugdig elan waarmee wij op jonge leeftijd goedbedoelde raad in de wind sloegen. Nou was hijzelf niet bepaald een lichtend voorbeeld. Telkens als zijn vrouw hem iets toeriep in de trant van “maar Jaap, kun je niet beter….”, beweerde hij steevast dat hij zelf wel het beste wist wat hij beter kon laten of doen.
Toen op hij op zijn werk met de eerste consultants te maken kreeg, zag je zijn arbeidsvreugde met de dag verminderen. “Ze hebben er weer eentje van de kade geplukt” was zijn variant op 'de beste stuurlui staan aan wal”.
Aan die wal is het ondertussen erg druk geworden. Adviesburo's, consultancy agents en managementgoeroe's verdringen zich om de stuurloze personeelchefs, captains of industries en afdelingsmanagers op te vangen. Voor een pittig bedrag krijgen ze te horen hoe het roer om moet. Er wordt geld als water verdiend aan goede raad. Nu weten we ondertussen dat we zuinig met water moeten zijn en dat blijkt ook op te gaan voor goede raad. Een onderzoek van de AdviseurMakelaar zou aantonen dat ruim een kwart van de 10 miljard euro die overheid en bedrijfsleven uitgeven aan adviesdiensten niet de gewenste resultaten opleveren.
Dat is drie keer van de schrik naar lucht happen. Om te beginnen stokt de adem omdat er kennelijk zoveel behoefte aan advies en zoveel adviseurs zijn dat er ook een makelaar voor nodig is om organisaties bij hun keuze te adviseren. Kan het nog drukker aan de wal?
Vervolgens krijg je de hik van het feit dat mensen met hoge opleidingen en deskundige ervaring 10 miljard euro nodig hebben omdat ze blijkbaar niet weten hoe ze hun toko's moeten runnen.
En dan verslik je ook nog eens omdat 2,5 miljard euro nergens toe leidt. Ik weet niet wat het de samenleving kost om die mensen op te leiden, maar je krijgt toch sterk het gevoel dat we hier sterk opgelicht worden.
Die AdviseurMakelaar verwacht ook nog eens dat de vraag naar adviesdiensten de komende jaren zal toenemen. De adviesnood stijgt evenredig met de zeespiegel? Is dat het gevolg van een oververhitte economie?
Die verspilling van 2,5 miljard euro kan voorkomen worden. Het advies van de Makelaar is dat opdrachtgevers en adviseurs zich beter op elkaar afstemmen. Mag ik een advies geven dat niks kost? Zoek eerst eens uit waarom overheden en managers 10 miljard euro nodig hebben omdat ze zelf niet weten hoe hun werk te doen. Beschikt men zelf niet over mentoren en coaches die getalenteerd genoeg de ontwikkelingen binnen hun werkkring te ondersteunen met hun ervaring en kennis?
Zoek ook eens uit waarom ruim een derde van de aangekochte adviezen niet tot succesvolle implementaties leiden. Naar mijn mening zijn er zijn twee factoren die leiden tot geldverspilling: de mensen en de tijd.
Hoewel iedere manager ondertussen weet dat je veel kan bereiken als je investeert en gebruik maakt van het talent dat al aanwezig op de werkvloer, kiest men er toch nog veel te vaak voor know-how van buiten in te huren. Het vertrouwen van de managers in hun eigen human capital is kennelijk niet zo groot. Dat kan een werknemer zo frustreren dat hij/zij na jarenlangen noeste arbeid het bedrijf uitstapt en voor zichzelf gaat beginnen als, jawel, adviseur. Dat krijg je als de baas de adviezen van zijn eigen werknemers negeert.
De factor tijd. Veranderingen moeten vaak hier en nu tot stand komen. Zo werkt dat niet. Mag ik de metafoor van de verhuizing gebruiken? Een verhuizing is technisch gezien in korte tijd gerealiseerd: andere woning zoeken, administratieve rompslomp regelen (verhuiskaartjes sturen, inschrijven in nieuwe gemeente, etc.), nieuwe school voor je kinderen zoeken en een erkend verhuisbedrijf regelen. Maar het duurt maanden, soms zelfs jaren voor iemand zich helemaal thuis voelt en zowel geografisch als sociaal de weg weet in de nieuwe omgeving. In de huidige, jachtige veranderingscultuur volgen in straaljagertempo de verhuizingen elkaar op. Dat leidt eerder tot vervreemding dan tot “embedding”.
Zolang human capital en een rustiger ontwikkeltempo ondergeschikte elementen in adviestrajecten zijn, zal er nog veel geld verloren gaan.
Nog een laatste adviesje: als goede raad duur is, neem hem dan niet aan.

Geef een reactie

Te druk voor de buren

tuinafscheidingIn het land van hagen, hekken, balkon- en tuinafscheidingen is het maar povertjes gesteld met het contact met de buren. Dat komt niet door al die grenzen die we stellen tussen ons en de buren. Want meer contact willen we wel, volgens een onderzoek van buro Motivaction. Daarbij moeten we dan niet denken aan even binnenlopen bij de buren voor een bakkie leut en een kletspraatje. Nee, het moet meer georganiseerd. Samen een buurtactiviteit opzetten bijvoorbeeld. Zo denkt een 77% van de ondervraagden dat de buurt daarmee een stuk gezelliger wordt. Toch zegt ongeveer 30& daadwerkelijk stappen te ondernemen om nader tot de buren te komen.
Douwe Egberts gaat de buren helpen vaker bij elkaar op de koffie te komen. Voor de 2e keer organiseert de koffieboer een Nationale Burendag. Wie goede ideeën heeft kan geld krijgen uit het Oranjefonds.
Bij nadere lezing van het bericht op de website van Motivaction, blijkt dat geldgebrek niet de echte reden is waarom de buren elkaar nauwelijks zien. Ook de balkonhekken en tuinafscheidingen vormen niet echt een drempel. Mensen hebben het te druk om contact te leggen.
Tja, da's geen nieuws. Eerder kon u hier al lezen dat zelfs predikanten het te druk hebben om nader tot god te komen, dus waarom zouden gewone stervelingen het dan niet te druk hebben om nader tot de buren te komen?
Volgens mij valt het wel mee met de maakbaarheid van burencontact. Ik ken buurten waar ze elk wissewasje aangrijpen om de barbecue op straat op te stellen of een kindermiddag te organiseren. Verder zijn er overal in het land van die dagen dat je bij de buren op bezoek kan om een dichter aan te horen of kunst te bekijken. De maakbaarheid van het burencontact kent zo zijn hoogtijddagen. Kortom, de buren hebben het al druk genoeg met burencontact op zich.
Als die 490 mensen uit het onderzoek van Motivaction representatief zijn voor een veel grotere groep die door drukte niet aan gezelligheid toekomt, wordt het de hoogste tijd eens wat aan die drukte zelf te doen. Ga nou niet de agenda van die mensen volproppen met manifestaties en het invullen van aanvraagformulieren voor het Oranjefonds. Onderneem eens iets waardoor die agenda's zo leeg raken dat men bij zichzelf denkt: hm, wat zal ik vandaag nou eens doen? Ach, laat ik eens bij buurman langs gaan, die heeft vast een leuk idee.

Geef een reactie

Doping op je werk

WerkstressWie gaat er geheel dopingvrij door het leven? Als je alle controles op dopinggebruik eens op een rij zet, krijg je sterk de indruk dat er bijna niemand meer zonder extra toevoegingen naar zijn/haar werk gaat. En eenmaal uitgewerkt, gaat men onder de dope aan de vrije tijdsbesteding.
Laten we de gangbare opkikkertjes even buiten beschouwing: koffie, cup-a-soup, ibuprofen tegen een hoofdpijntje en een tabletje druivensuiker tegen een dipje. Dat zulk alledaags spul bij zelfs extreme arbeid als een Tour de France niet mogen worden gebruikt zoeken ze in dat wereldje zelf maar uit. Maar hoe zit dat bij u op het werk?
Ik kan me voorstellen dat mensen die erg geestdodend werk doen, af en toe behoefte hebben aan een pilletje waar ze wat vrolijker van worden. En overal waar het werktempo en prestatie-eisen hoog liggen, kunnen energie-boosters en allerlei supplementjes de 'worker's littlle helpers' zijn.
Vrees niet dat het gebruik van zulke middelen uw carrière op het spel zullen zetten, want wereldwijd wordt onderzoek gedaan naar hoe werknemers fris en vrolijk aan het werk gehouden kunnen worden. Behalve meer natuurlijke middelen als een halfuurtje fitness of een middagdutje, kennen we ook voorbeelden van werkegevers die hun ondergeschikten in bepaalde situaties van amfetaminen voorzien (amerikaanse gevechtspiloten in Irak) en zal geen baas er van wakker liggen als ook u alert en geconcentreerd blijft met wat modafenil. De vorige avond ruzie met je partner gehad? Gewoon een vergeet-pil slikken en emotioneel geladen herinneringen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Dat kan de kwaliteit van je werk ook niet meer in de weg zitten.
De mooiste pil moet er nog komen: de anti-domheidpil. Niet teveel van nemen want slimmer dan je baas zijn kan ook weer verkeerd uitpakken.
Is de maakbaarheid van prestaties nog wel zonder hulpmiddelen mogelijk? Hoe houd jij het eigenlijk op het werk vol? Geheel clean of zwaar onder de dope? Wellicht heb je in dat laatste geval nog tips welke middelen tot de beste prestaties op de werkvloer leiden.

Geef een reactie

Gekke fietsplannen

FietserHet gaat in Nederland helemaal niet zo slecht met het fietsen. Wij hebben de Tour de France dan ook niet nodig om de belangstelling voor de tweewieler een impuls te geven, zoals dat in Amerika het geval was toen Lance Armstrong koning van de Tour was. En nog voor de global warming een echt hot issue werd, mocht de fiets zich verheugen in de belangstelling van planologen, beleidsmakers en Willie Wortels. Er wordt van alles bedacht om meer mensen op de fiets te krijgen.
Wereldwijd worden tal van successen gemeld. De focus is vooral gericht op het gemak van de fietser, want de mens is van nature lui en een comfort-dier. Dus zijn er tal van varianten op het ooit roemruchte witte fietsenplan, dat jammerlijk mislukte omdat er te weinig fietsen waren, die ook nog eens slecht onderhouden werden en flink te lijden haden van vandalisme. Nu, veertig jaar later, ziet oud-provo Luud Schimmelpenninck, weer kansrijke mogelijkheden voor zijn idee. Recente succesverhalen over Parijs en Barcelona tonen aan dat zelfs in plaatsen waar fietsen absoluut niet tot de culturele gewoonten hoort, mensen in grote getalen in het zadel te krijgen zijn.
De fietsenplannen moeten minstens aan drie criteria voldoen om te slagen: een groot aanbod van goedkope en goede leenfietsen, afhaal- en stallingsplekken moeten makkelijk bereikbaar zijn en de fietspaden en routes moeten optimaal zijn. De Haagse verkeerswethouder Peter Smit vraagt zich bij dat laatste af of de steden zo langzamerhand niet de grens bereiken van wat ze de fietsers kunnen bieden. Volgens hem kan je niet overal ruim baan aan de fietsers geven. Nou moet-ie niet zeuren, want Den Haag loopt nog aardig achter bij andere steden. Als er fietssnelwegen kunnen worden aangelegd bij Assen (Drenthe), Zwolle (Twente), en Breda, moet dat ook kunnen tussen Den Haag en omliggende gemeenten als Zoetermeer, Leiden, Pijnacker en Delft.
Maar goed, een leuk fietspad is niet genoeg om nog meer mensen enthousiast voor de fiets te malen. Natuurlijk helpen een groene golf voor fietsers en een regengevoelig verkeerslicht een handje mee. Ook de overdekte, electrische fiets kan de minder sportief ingestelde burger wellicht overhalen. Leuke ideetjes. Wat kan er nou nog meer verzonnen worden om mensen het naar hun zin te maken op de fiets?
Smallere wegen voor de auto's en superbrede fietspaden? Een verklikker op je fiets waarmee je het stoplicht op groen kan zetten? Fietsen die technisch zo in elkaar zitten dat bij elke trapbeweging het fietsen uiteindelijk vanzelf gaat? Voor alle grachten, sloten en kanalen een witte waterfietsenplan? En jawel, het orginele witte fietsenplan (gratis in plaats van betaalde) updaten en toch maar weer een nieuw leven inblazen?
Dit zijn ideeën die tot nu toe niemand aandurfde. Op de een of andere manier vindt men die te gek voor woorden. Wel, misschien heeft u nog veel gekkere ideeën? Noemt u eens een maf maar maakbaar idee dat de mens zo gek krijgt voor altijd voor de fiets te kiezen.

Geef een reactie