Chinees gevaar geweerd

TijgermugTerwijl bijna iedereen zich blind staart op de bedreiging voor ons welzijn van een 14 eeuwen oude variant van het joods/christelijke geloof, ziet men aanslagen op onze gezonde democratie uit een andere hoek al gauw over het hoofd. Waarschijnlijk omdat die aanslagen tot nu toe met succes zijn gepareerd. Het kan ook zijn dat men de illusie koestert dat sport verbroedert en het na augustus dus wel afgelopen zal zijn met die aanslagen.

China lijkt wel een biologiosche oorlog te voeren. Niet alleen giftig kinderspeelgoed dreigde de volksgezondheid te ondermijnen, ook de vogelpest en de knokkelkoorts zijn ingezet. Voor de vogelpest geldt nog steeds een hoge staat van paraatheid, maar de knokkelkoorts hoeven we niet meer te vrezen. De tijgermug, binnengekomen op schattige plantjes met de misleidende naam Lucky Bamboo, krijgt geen kans meer de pootjes op neerlands bodem te zetten.

De ingevoerde tijgermug bleek hier goed te kunnen overleven omdat de klimatologische omstandigheden zijn veranderd. Een strenge controle aan de grens blijkt voldoende om het beestje te weren. Op Kamervragen antwoordde minister Klink dat het in quarantaine houden van geïmporteerde bamboeplantjes niet nodig is.
De quarantaine-methode biedt geen garantie dat de tijgermug door de mazen van de grens sluipt. Maar de afspraken met de importeurs werken goed genoeg, dus niemand hoeft meer wakker te liggen van de mug.
Gelukkig maar, want in Brazilië veroorzaakt de tijgermug inmiddels veel ellende. Vorig jaar maart werd in Paraguay zelfs de noodtoestand uitgeroepen. omdat ruim 14.000 mensen waren besmet.
Ook daar is het opgewarmde klimaat oorzaak van de sterk uitdijende muggenpopulatie.

Terug naar China. Wie hoopt dat het politieke klimaat daar zal verbeteren dankzij het sportieve feestje in augustus, kan bedrogen uitkomen. Nu blijkt dat het vrije westen zich prima kan verdedigen tegen de biologische aanslagen, sturen de Chinezen geen irritante diertjes meer, maar mensen. Die worden wel in quarantaine gehouden door onze immer alerte overheid.
Een golfje van Chinese asielzoekers overspoelt Ter Apel en Euverem (Lb.). Evenals de tijgermug, hoeven die Chinezen. zo goed als zeker, niet op een verblijfsvergunning te rekenen. Zo erbarmelijk zijn de mensenrechten in China niet, toch?
In een agitprop-achtig bij elkaar geknipt en geplakt document heeft China trouwens aangetoond dat in het vrije westen die mensenrechten ook niet zo nauw worden genomen. Misschien komen ze nog met een leuk filmpje daarover.

Ondertussen blijft het opmerkelijk dat enige behoedzaamheid nodig is, betreffende chinese importproducten.

Geef een reactie

Geen zorg voor welzijn

EenzaamheidVeertig jaar AWBZ blijkt ook veertig jaar schuiven met geldpotjes. De SER adviseert nu rustig door te gaan met dat geschuif. Haal kosten die met welzijn te maken hebben uit de AWBZ.
Een doortastend advies? Welnee, gewoon de zoveelste schuiver om de stijgende kosten van de AWBZ in te perken.
Veertig jaar AWBZ even op een rijtje:

In 1968 wordt de AWBZ ingevoerd. Bedoeld om langdurige zorg en kosten die niet onder het ziekenfonds vallen te verzekeren.
In 1980 wordt het kruiswerk (o.a. verplegende verzorging aan huis, zuigelingenconsult) overgeheveld naar de AWBZ.
In 1989 worden ook de psychische zorg, hulpmiddelen, sociaalpedagogische zorg, gezinszorg en de regionale instellingen voor beschermd wonen bij de AWBZ onder gebracht.
In 1992 wordt farmaceutische hulp, audiologische hulp, erfelijkheidsonderzoek en revalidatiezorg aan de AWBZ toegevoegd.

Het wordt een beetje volle boel bij de AWBZ en de kosten zijn aardig opgelopen. Kabinet Kok II maakt daar een einde aan. In 1997 wordt alles, behalve de psychiatrische zorg, weer terug gekieperd naar de ziekenfondswet. Kort na die schoonmaakactie worden bejaardenzorg, gezinszorg en kruiswerk weer teruggetakeld naar de AWBZ. Nu onder de noemer thuiszorg.

Vanaf 1998 wordt toegewerkt naar de nieuwe AWBZ. Vanaf 2003 kan zorg ingekocht worden op onderdelen. Van verpleging tot activerende begeleiding. Van thuiszorg tot ondersteunende begeleiding. Het PGB (persoonsgebonden budget) wordt ingevoerd. Zorg op maat moet zowel de cliënt tevreden stellen, als de kosten overzichtelijker en beheersbaarder maken.

In 2007 is het mis. De AWBZ blijkt veel te duur. Er moet weer wat uit. Als eerste wordt de thuiszorg overgeheveld naar de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning).
Nu, maart 2008, wil de SER dat bepaalde vormen van ondersteunende en activerende begeleiding ook naar de WMO te verhuizen. De AWBZ zou toch weer meer echte zorg moeten bekostigen: verpleeghulp, revalidatie, etc. Als mensen die zorg met meer welzijn opgetuigd wensen te zien, dan betalen ze dat zelf maar. Kunnen ze dat niet, dan mogen ze een beroep op de WMO doen.

Een voorbeeldje uit het NRC van dat dure welzijn: ondersteunende begeleiding van autistische kinderen bij paardrijles of huiswerbegeleiding. Da's helder. De hulp hebben ze wel nodig, maar is geen directe zorg. Bovendien hebben de ouders die paardrijles kunnen betalen, meestal een aardig inkomen, dus die begeleiding kunnen ze vast ook wel zelf betalen.
Ander voorbeeldje: mensen in bejaardentehuizen lopen er een stuk gezonder bij als ze ook wat persoonlijke aandacht krijgen en aan wat activtiteiten kunnen meedoen. Minder eenzaam, meer gelukkig, meer gezond.
Maar ja, activerende ondersteuning, hoort natuurlijk in het buurthuis en niet in de bejaardenzorg. Dus, goed gezien SER, laat de WMO dat maar bekostigen.

Dit advies zal bijdragen aan de stijgende zorgkosten. Zorgmanagers en personeel die ziek worden van de zoveelste verandering, die opnieuw tot reorganisaties in hun werk zal leiden en de nodige burocratische rompslomp met zich mee zal brengen.
Patiënten en cliënten die ziek worden van weer van het kastje naar de muur te worden gestuurd en opnieuw met hogere eigen bijdragen geconfronteerd worden.
En ook nu wordt niet erkend dat zorg en welzijn geld kost. Veel geld. Dus als straks de kosten voor de WMO de pan uit rijzen, moet er weer een dure adviesraad aan het werk worden gezet voor de volgende verschuiving.

De overheid maakt zich terecht zorgen om de peperdure kosten. Veertig jaar schuiven met subsidiepotjes heeft het niet goedkoper gemaakt. Dan zijn er twee opties:
1. De welzijnsstaat verklaart de gezondheidszorg failliet. Iedereen zoekt het verder zelf maar uit. Ziek zijn doe je zelf, dus je betaalt dat ook maar zelf. Een tendens die meer en meer de kop op steekt de laatste tijd.
2. De welzijnsstaat erkent dat zorg duur is en zoekt naar alternatieve oplossingen. Een wet die beperkingen stelt aan de prijzen van medicijnen en hulpmiddelen. Niet leuk voor bijvoorbeeld de farmaceutische industrie, maar die gaat niet dood van wat minder winst.
Veder gaat er nog zoveel geld om in de samenleving dat aan echte overbodige luxe wordt besteed, dat de overheid best een graai in die kas kan doen.

Dat laatste komt er natuurlijk niet van, want dat zou een aantasting van fundamentele vrijheden betekenen. Van dat idee wordt een select maar invloedrijk gezelschap zo ziek van dat de overheid bang is om tot meer effectievere maatregelen over te gaan.

Geef een reactie

Virtuele zorg.

InternetverslavingMinister Rouvoet en staatssecretaris Heemskerk hebben diep in de buidel getast en hebben vijf reeds succesvolle ict-projecten beloond met 3,8 miljoen euro. Het geld moet worden besteed om de projecten geschikt te maken voor grootschaliger gebruik.
Drie projecten betreffen jeugd en gezin, het werkterrein van Rouvoet. De twee andere projecten moeten mensen leren omgaan met rampen.

Typsich voor de aanpak van dit kabinet. Enerzijds steekt men aardig wat geld in de ontwikkeling van de jeugd. Calamiteiten genoeg: hufterigheid, drankmisbruik, agressie op youtube, ontspoorde sexuele moraal. De jeugd van tegenwoordig is een ramp op zich.
Tegelijkertijd lijkt het kabinet weinig vertrouwen te hebben in de moeite en het geld dat aan deze ramp wordt besteed. Dus wordt er ook flink betaald om te leren voorbereid te zijn en om te kunnen gaan met rampen.

Vorige week konden we in de media vernemen dat een groot deel van de burgers weinig vertrouwen in dit kabinet had. De oorzaak mag nu wel bekend zijn: het kabinet vetrouwt zichzelf ook niet zo. Wie wantrouwen zaait, zal wantrouwen oogsten.
Jawel, de ambities zijn nog even groot als bij de start. Maar het lijkt er sterk op dat het kabinet niet meer gelooft dat bepaalde zaken veranderd kunnen worden. De manier waarop men geld pompt in genoemde ict-projecten, is daar een goed voorbeeld van.

Niet alleen de jeugd, ook steeds meer volwassenen, raken verslaafd aan internet. Het kabinet legt zich daar bij neer. Twee van de drie op jeugd gerichte projecten, zijn internetprojecten.
Het project Choice krijgt geld om bestaande chathulpverlenings-, zelfhulp- en informatiesites uit te breiden. Het Innovatief jongerenportaal mag op de jeugd gerichte virtuele informatie uitbreiden.
De twee projecten die ons moeten leren omgaan met rampen zijn net zo virtueel: een interactief, op virtual reality gebaseerde trainingssystemen.

Met andere woorden: verslaafd als veel mensen zijn aan de pc, de regering besteedt nu 3, 8 mijoen euro om ze vooral aan die pc gekluisterd te houden.
De aan games verslaafde internetters zullen wel veel plezier beleven aan die virtuele rampentraingingen. En die hulpverlenende chatboxen zullen de jeugd misschien van een eetstoornis afhelpen, maar zeker niet van hun internetverslaving.

Het lijkt er dus op dat het kabinet het moede hoofd in de schoot legt en bezwijkt voor de verlokkingen van het internet. Of is er hier sprake van een visioniare wending in het maakbaarheidsdenken? Gelooft het kabinet soms dat de wereld alleen nog virtueel te verbeteren valt?

Geef een reactie

Twaalf ambachten, dertien ongelukken

BeroepskeuzeDe arbeidsmarkt heeft behoefte aan een betere begeleiding van leerlingen in het voortgezet onderwijs bij het maken van een studie- of beroepskeuze. Dat stelt de RWI (Raad voor werk en inkomen) in een advies aan het onderwijs en het kabinet.
De overload aan beroepskeuzetests, studiewijzers, stages in alle soorten en maten en open dagen bij scholen en bedrijven zijn kennelijk niet genoeg. De adviesraad wil betere resultaten, zodat minder mensen afhaken tijdens vervolgstudie of bij hun eerste baan. De arbeidsmarkt heeft daar behoefte aan.

Twee opmerkingen:
1. Een markt is toch een vraag-en aanbodplein? Op een arbeidsmarkt wordt dus werk aangeboden en werk gezocht. De aanbieders blijken dus behoefte te hebben aan werkvolk dat meer duurzame keuzes maakt.
Dat kan. Maar nergens meldt de RWI iets over de behoeften van de werkzoekenden. De oorzaken van onafgemaakte keuzes wordt eenzijdig op het bordje van de zoekende partij gelegd. Men zou slecht voorgelicht zijn en daardoor wankelmoedige keuzes maken. Of het onderwijs en het kabinet dat maar eventjes aan wil pakken. De RWI gelooft stellig in de maakbaarheid van keuzes.
De RWI heeft niet de moeite genomen grondig te onderzoeken wat de effecten zijn van het aanbiedende deel van de arbeidsmarkt. Om te beginnen zou er wel eens een overdaad aan keuzes zijn en dat maakt kiezen lastiger. Meer voorlichting over al die keuzes geeft een grotere hoeveelheid informatie, maar zal niet vanzelfsprekend tot betere, duurzamere keuzes leiden.

Met het aanbod op de arbeidsmarkt gaat het ook regelmatig mis. Hoe vaak is het niet voorgekomen dat bepaalde studies of opleidingen populair waren en na behalen van een diploma er ineens niet zoveel werk bleek te zijn?
De afstemming tussen opleiding en werkgelegenheid valt nooit helemaal goed te krijgen. Om dat louter en alleen in de schoenen van het onderwijs te schuiven lijkt me niet terecht. Het onderwijs kan nooit de veranderingen in de economie voor zijn.

2. Keuzes worden niet alleen beïnvloed door meer informatie of betere begeleiding. Zo kan er wel degelijk een juiste keuze zijn gemaakt, maar vallen collega's, werkplek of salaris en loopbaanontwikkeling zo tegen dat snel een andere keuze wordt gemaakt.
De RWI zou kunnen weten wat mensen belangrijk vinden aan een baan. Onderzoeken genoeg die aantonen dat heel persoonlijke waarden doorslaggevender zijn, dan puur zakelijke waarden.
De raad adviseert echter niet dat het bedrijfsleven daar eens werk van maakt, zodat ze hun werknemers wat langer behouden.

Het is een advies dat past bij de waan van de dag. Men heeft moeite aan goed en passend werkvolk te komen. Dat ligt niet aan de keuzes van dat volk, maar aan de veranderende economie. Toen men wel meer dan genoeg mensen kon krijgen, stond het motto 'een flexibele arbeidsmarkt' hoog in het vaandel. Mensen werden gestimuleerd makkelijker van baan te wisselen.
Nu wordt om meer vasthoudender keuzes gevraagd. De maakbaarheid van die keuzes, heeft sterk het karakter van een eenrichtingsweg. Het advies van de RWI plaveit daarmee een doodlopende weg.

Geef een reactie

Verdonk: Pilatus of Ceasar?

Pollcie versoEr waart een visionaire rond in Nederland. Iemand die haar klassieken kent en aanstuurt op een neo-grieks/romeinse democratie.
De oude grieken kenden een tijd waar het volk de mening over belangrijke kwesties mocht geven. De agenda van die volksraadplegingen werd echter niet door het volk zelf bepaald.

De Romeinen gaven daar af en toe wel gelegenheid voor. Als het volk verzameld was in de amfitheaters om een lekker partijtje matten tussen gladiatoren bij te wonen, liet Julius Ceasar het publiek soms over het lot van de verliezer beslissen door met de duim aan te geven of hij mocht blijven leven of niet.

Pontius Pilatus liet ooit, met Pesach, het volk beslissen over wie gratie van de doodstraf mocht krijgen. Dat kostte Jezus zijn kop, de man werd gekruisigd en de gevolgen kennen we tot op vandaag de dag nog.

Rita wil dat het volk het voor het zeggen krijgt. Een continue volksraadpleging moet haar politieke agenda gaan bepalen. Wordt zij daarmee de Julius Ceasar van de moderne tijd?
Ceasar was sterk in verdeel-en-heers tacktieken. Een man die wist hoe je het volk tevreden kon houden. Af en toe een duim opsteken en het volk ging weer tevreden naar huis en Ceasar kon over tot zijn eigen orde van de dag.

Of is ze meer het Pilatus-type? Een man die eigenlijk inzag dat het rumoer rond Jezus vooral op onderbuikgevoel was gebaseerd. Hij dacht listig te zijn door het volk te laten kiezen tussen een moordenaar en een geloofsfanaticus. Hij ging er van uit dat de moordenaar door het volk verkozen zou worden tot de kruisdood. Pilatus kwam bedrogen uit.

Het lijkt er op dat Verdonk zich de toekomstige Ceasar waant. In een interview met De Pers zegt ze immers dat ze er alles aan zal doen om haar eigen overtuigingen overeind te houden.
Zo'n overtuiging is dat tot het volk een select gezelschap behoort, die zij 'de meerderheid' noemt. Wie, in haar termen, tot de minderheid behoort, moet met respekt worden benaderd, “maar meer ook niet”. Verdeel en heers dus.

Om te voorkomen dat ze op de ongelukkige Pontius Pilatus zal lijken, dekt ze zich alvast in. Haar meerderheid mag van alles roepen, maar deskundigen gaan zich over die inhoud buigen. Rita zal dat aanhoren. Hoe ze daar op zal reageren, weten we van de roemruchte tijden toen ze minister was.

Daarmee mag het duidelijk zijn dat Rita Verdonk het even nauw zal nemen met haar virtuele volksvergadering als al haar machtige voorgangers deden. Sinds mensenheugenis kronkelen machtshebbers zich in allerlei bochten om de stem des volks een plaats te geven. Alle pogingen om die stem ook te laten gelden, zijn inmiddels geschiedenis.

Hoewel? Rita heeft op fraaie wijze gedemonstreerd wel degelijk de wens van het volk te kunnen inwilligen.
Ergens in haar kringen heeft iemand kennelijk haar sterkte toegewenst voor haar openbare optreden. In de theaterwereld is het soms een gewoonte iemand sterkte te wensen met de uitdrukking 'break a leg'. En verdomd als het niet waar is…….

Geef een reactie

De zon-en feestdagen economie

Haasje

En wie is er weer het haasje?
Terwijl een groot deel van de actieve beroepsbevolking de 3e dag van hun lange weekend ingaan (voor sommigen zelfs hun 4e dag), is ruim 20 procent van alle werkenden vandaag aan de slag om de rest te voeden, te verzorgen, te vermaken en van alle gemakken te voorzien die bij zo'n 2e paasdag horen. Had je maar een ander vak moeten kiezen, krijg je te horen als je daar een beetje over zeurt.

Beseft de meerderheid wel wat er kan gebeuren als de minderheid niet meer werkt?

Als iedereen die vandaag moet werken, die andere keuze zou hebben gemaakt, dan vraag ik me af wie dan de economie draaiende houdt op een dag die van godswege een vrije dag heet te zijn.

Stel je eens voor dat echt iedereen op zon- en feestdagen vrij is. Dat je niet naar de woonboulevard of naar een museum kan, valt nog te overleven. Dat zieken en bewoners van verpleegtehuizen een dagje zonder verzorging zitten, ach, het zal een enkel slachtoffer kosten. Vrijheid heeft tenslotte een prijs. Maar reken maar dat er een flink aantal in de stress schieten omdat het internet plat ligt en er geen radio en tv-vertier is.

Zelfs water en elektriciteit zal het voor het grootste deel niet geleverd kunnen worden. Daar zijn erg weinig mensen voor nodig om dat draaiende te houden, maar ja, waarom zouden die geen recht op hebben op dat extra stukje vrije tijd?

Die paasgedachte wou ik maar even kwijt, voordat ik naar mijn werk ga.
Prettige dag verder.

Geef een reactie

Keihard burgerschap

vechtende burgers

De Nationale Ombudsman en Balkenende liggen rollend over straat. De ombudsman had, volgens vele berichten, ongezouten kritiek op de dienstverlening van de overheid.
Balkenende reageerde als de gebeten hond en blafte terug: het valt allemaal wel mee.

Wie even de moeite neemt zich een beetje verder te verdiepen in de kwestie, vindt al snel waar het eigenlijk om gaat. De ombudsman stelde een revolutionaire verandering van ons huidig democratisch stelsel voor. En daar moet je bij Balkenende voorzichtig mee zijn.
Tuurlijk, blakend van ambitie sleutelt hij en zijn kabinet aan een betere samenleving. Maar een betere democratie? Het valt allemaal wel tegen.

De ombudsman zegt in de inleiding van zijn jaarverslag: “In Nederland heerst een cultuur waar de burger niet wordt gezien als de bron van het gezag van de staat”.

Maar man, hoor je Balkenende denken, zeker vergeten dat minster ter Horst vorig jaar bij de begrotingsbehandelingen nog zei dat “Vertrouwen aan de basis ligt van een goed functionerende samenleving. (…) Een waardevolle democratie, een verbindend bestuur en een dienende overheid zij hierbij voorwaarden. Altijd staat de burger centraal”.

En er wordt keihard gewerkt om iedereen enthousiast voor de democratie te krijgen. Ter Horst noemde toen ook de ambitie van het kabinet om een Huis van de Democratie op te richten. Dat huis gaat bijdragen aan de democratische opvoeding. Dat is niet het enige.
Afgelopen week vroeg de Eerste Kamer meer aandacht voor goed bestuur en de minister herinnerde de senatoren er aan dat er een Handvest Burgerschap zit aan te komen. “Het idee is om vast te leggen wat de rechten en de plichten zijn van mensen die in Nederland dat burgerschap daadwerkelijk vorm kunnen geven”, aldus ter Horst.

Een opmerkelijke formulering. Want welke mensen zijn dat dan? We gaan toch niet naar een samenleving waar weer een scheiding tussen burgers, boeren en buitenlui bestaat?
De invulling van het handvest laat zich raden. Ter Horst wil blijkbaar terug naar de gezagsverhoudingen van de jaren vijftig. In een recent interview in het NRC zei ze: “Anno 2008 hebben mensen die in naam een gezagspositie hebben, dat bij het volk niet meer (…) Daar kun je blij mee zijn, je kunt zeggen: mooi dat dat is afgebroken. Maar ik denk: daar zou Nederland wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen. (…)”.

In datzelfde interview beschuldigt ze de burger ervan een veel te kort lontje te hebben. De ombudsman weet wel waar dat aan ligt: “Ondertussen mist de overheid een prikkel om dienstbaar te zijn aan de burger. De afgelopen jaren heeft de overheid gekozen voor bedrijfsmatig werken en voor de introductie van de marktwerking. Dit werkt echter niet goed en leidt tot een ongewenste verharding van de samenleving”.

Die keuzes van de overheid zijn te veel tot stand gekomen zonder daar de burger voldoende bij te betrekken, beweert de ombudsman. Maar gezien Balkenende's opvatting dat veel burgers hufters zijn, kun je je wel voorstellen dat-ie ze niet te dicht in de buurt wil hebben.
De burger staat zeker centraal. Als mikpunt van opgelegde normen en waarden. Niet als “bron van het gezag van de staat”.

De ombudsman legt de vinger op de zere plek: de arrogantie van de macht. De overheid is nauwelijks dienstbaar aan de burgers. Niet alleen de jaarlijkse opsomming van klachten in het jaarverslag van de ombudsman zijn er telkens weer een bewijs van. Ook zo'n handvest burgerschap, bedoeld voor een nog nader te bepalen select gezelschap toont aan dat de overheid “zijn oren natuurlijk niet naar de samenleving laat hangen” (Wouter Bos tijdens de presentatie van het regeerakkoord in 2007).

De vergaande privacybeperkingen en de weigering om vijf jaar oorlog in Irak eens openlijk te bespreken zijn eveneens symptomatisch voor de opvattingen van de huidige gezagsdragers. In het eerder genoemde NRC-interview werd minister ter Horst gevraagd of het volk de maatschappij krijgt die ze verdient. “Dat is waar, het zijn de mensen zelf die het doen”, zei ze.

Weer die burgers dus. Het kabinet, toch grotendeels van christelijke signatuur, zou het paasreces goed kunnen benutten om eens stil te staan bij het bijbelse “wie hufterigheid zaait, zal hufterigheid oogsten”.

Geef een reactie

Schoonheid van de lach

MunchEen meerderheid van het volluk meent dat prinses Maxima de mooiste lach in dit land ten toon spreidt. Ruim boven Katja Schuurman en Jan Smit is zij genomineerd voor de Gouden Lach. Hiermee hoopt de stichting Nederland positief bij de toch wat zuurpruimerige nederlanders het zonnetje in huis te brengen.

Kan ik hier om lachen? Nee. Ben ik een zuurpruim? Nee. De stichting heeft hier een flinke kans laten liggen. De grijnzende tronies van mensen die beroepshalve lachend ten tonele dienen te verschijnen zijn, naar mijn mening, niet representatief voor de lach in dit land. En: dat zij wel lachend het publieke domein betreden, wil nog niet zeggen dat de rest van het volk chagrijnig rondstapt.

De BN'ers hebben alle reden tot lachen. Ze hebben dat geleerd op presentatietrainingen, de toneelacademie en bij de kursus 'spreken-in-het-openbaar'. Verder hebben ze vaak aardige banen en leuke inkomens. Ze wonen riant en worden bewonderd door talloze fans. Het zou een schandaal zijn als ze niet lachend door het leven gaan.

Al die andere mensen moeten het met minder doen. Je zou zeggen: het lachen zijn ze dan snel verleerd. Een opvatting die blijkbaar bij de stichting Nederland positief heeft postgevat. Naar mijn mening het gevolg van tunnelvisie. Als je uitgangspunt is dat er veel chagrijn rondwaart, ga je daar ook op letten en mis je de lach-van-alle-dag.

De mooiste lach zit niet op het gezicht van fraai gepoetste BN'ers. Er zou eens gekeken moeten worden waarom mensen lachen. Niet naar hoe dat er uitziet.
Ik vind zelf de mooiste lach eentje die plotseling opkomt, naar aanleiding van een voorval, een beeld of een verhaal dat op een bizarre wijze haaks staat op de alles wat we al lang voor heel gewoon hebben geaccepteerd.

Om de stichting Nederland positief wat op te vrolijken, vandaag een hier een lezersonderzoekje: wat is jouw mooiste lach? Wanneer en waarom had je een hele fraaie lach? Ga naar jouw reactie a.u.b. en 'make me smile'.

Geef een reactie

God's soort mensen

Mensenmassa

In den beginne schiep god de dieren en de planten in allerlei soorten. De mensen niet. Die schiep god naar zijn evenbeeld: mannelijk en vrouwelijk schiep hij de mensen. Hij schiep ze zodat ze over al die soorten dieren en planten zouden gaan heersen.
Dat was niet zo'n heel intelligent design. Want wat gaan mensen doen als ze over de soorten gaan heersen?

Als ze in god geloven, scheiden hun wegen. En zo hing god's zoon uiteindelijk aan het kruis.
Als ze andere mensen voor zich laten werken, scheiden hun wegen. En zag je ooit 'strange fruit hanging from the poplar trees'.
Als ze macht vergaren, scheiden hun wegen. En zo hingen er ineens duistere rookpluimen boven concentratiekampen.

Wat de mensen ook deden om over god's akkers te heersen, met al hun maakbaarheid scheidden hun wegen altijd zo eindeloos, dat je zelfs vliegtuigen in wolkenkrabbers zag hangen en de ene president er wel voor zorgde dat een andere hing.

Het zal wel aan het rusteloze weer liggen dat ik nu wat somber ben gestemd. De dag dat god's soort mensen zich niet meer scheiden, komt misschien als Pasen en Pinksteren op één dag vallen. Ik zal hangen als dat niet waar is.
Of kan iemand me nog wat opvrolijken, zodat de Internationale Racismedag toch nog een goede vrijdag wordt?

Geef een reactie

Kabinet betrapt op plichtsverzuim

Piet Hein Donner

De 1e Kamer was heel even boos. De senatoren voelden zich gepiepeld door de regering.
Wetsvoorstellen dienen zowel de 2e als de 1e Kamer te passeren. Maar nu werden, door toedoen van het kabinet en de 2e Kamer, de senatoren buiten spel gezet.
Gisteren vroeg de senaat, met uitzondering van de VVD, een interpellatiedebatje aan met de heren Klink en Donner. Wat was er aan de hand?

In 1968 treedt de Europese Code inzake sociale zekerheid in werking. Een verdrag die moet garanderen dat europese burgers zeker zijn van een minimum aan zorg.

In 2006 blijkt deel VI van die code vervelende gevolgen te hebben voor het nederlandse zorgstelsel. De Centrale Raad van Beroep bepaalde een eigen bijdrage voor AWBZ-zorg niet opgelegd kan worden, als die zorg nodig is als gevolg van een bedrijfsongeval of beroepsziekte. Zo staat dat immers in deel VI van de Europese Code voor sociale zekerheid.

Dat is lastig. De nederlandse zorgwet gaat er van uit dat in alle gevallen een eigen bijdrage kan worden gevraagd. Dus ook als iemand ziek wordt van zijn baas.
Wat doet de nederlandse regering? In februari 2007 zegt zij deel VI van het verdrag op. Dat kan blijkbaar in de zo eendrachtige europese samenwerking.

Er is wel een wetsvoorstel voor nodig, die de goedkeuring van het parlement behoeft. In november 2007 wordt dat wetsvoorstel ingediend.

Op zich lijkt er weinig aan de hand, want er is al lang een Herziene Code in de maak, waarin ruimte komt voor heffing van een eigen bijdrage. Toch klinken hier en daar wat protesten. Het CNV zegt dat opzegging pas zou moeten gebeuren als de Herziene Code van kracht is. Er zou anders een juridisch hiaat ontstaan, waardoor verzekerden niets hebben om op terug te vallen.

De 2e Kamer heeft de kwestie op 4 maart besproken en op 12 maart het wetsvoorstel tot opzegging van de oude code goedgekeurd. Precies op tijd, want 17 maart zou de opzegging niet meer terug gedraaid kunnen worden.

Te laat, roept de 1e Kamer. De regering en de 2e Kamer worden bedankt, maar er is geen tijd meer voor een fatsoenlijke behandeling door de senaat. De betrokken ministers Klink en Donner werden gisteren wegens plichtsverzuim op het matje geroepen.
Zij bogen diep voor de senatoren. Jawel, foutje, sorry, dat had anders gemoeten. Neem ons niet kwalijk, maar we hopen wel dat de 1e Kamer, ook al is het achteraf, het wetsvoorstel zal goedkeuren.
En nee, grondwettelijk is er niks mis, want de grondwet zegt niks over hoe je dit soort 'organisatiefoutjes' recht moet breien.

Voor de praktijk van de eigen bijdrage voor AWBZ-zorg maakt het allemaal niets uit. Die staat als een huis, ook bij beroepsziektes. Maar het is wel zorgwekkend dat een slecht georganiseerde werkplanning tot arbeidsongevallen in het parlementaire werk leidt. Reden voor versoepeling van het ontslagrecht van betrokken ministers?

Geef een reactie